koukidaki: Ψυχής Γρατζουνιές

koukidaki: Ψυχής Γρατζουνιές: Μια κοινή φίλη μας σύστησε και αμέσως, βρήκαμε κοινό σημείο συνάντησης. Η Εύη είναι ποιήτρια. Η Θεσσαλονίκη τη γέννησε, τη μεγάλωσε, η...

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Αφήστε με να νοσταλγήσω...
Τα θαμπά χαμόγελα και τα έναστρα όνειρα
τα μεγάλα λόγια και τις μικρές στιγμές
τα μεγάλα κίνητρα και τα ποταπά αποτελέσματα...
Αφήστε με να νοσταλγήσω
τις εξαγριωμένες μουσικές της νιότης και τα σιωπηρά δάκρυα.
Τις βιασύνες της εφηβείας και τα οπισθοπατήματα της ωριμότητας.
Τους παράλογους ενθουσιασμούς και τις λογικές προδοσίες...
Και όταν βυθιστώ μέσα σ αυτό τα ηδονικό λουτρό της νοσταλγίας
Θα χω βρει τη μόνη λύτρωση που φέρνει η μνήμη.

Αφήστε με στη Σιωπή..

ΜΙΚΡΟΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ ΦΟΝΟΙ

ΜΙΚΡΟΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ ΦΟΝΟΙ

Σήμερα σκότωσα μια μικρή αράχνη

και λυπήθηκα πολύ…

Άθλια όντα που ήμαστε

Ό,τι εγκαταλείπουμε, ό,τι αφήνουμε να ρημάξει

από δική μας εγκατάλειψη από δική μας μιζέρια

εμμένουμε παράλογα να παρεμποδίζουμε

ακόμα και τους λιγοστούς «κατοίκους» του να το στοιχειώνουν.

Μα μια μέρα, καημένη ανθρωπότητα, κάποιο τεράστιο τριχωτό πόδι

που θα κρέμεται φρικτά από πάνω σου σ’ένα μαύρο ουρανό

θα λιώσει και σένα και τα μόρια σου θα διαλυθούν ως δια μαγείας

στη λυπημένη γη.

Όπως αυτή η αράχνη…

Αυτή η αράχνη που σκότωσα σήμερα.

Όπως εκείνη η χθεσινή μέλισσα, η αυριανή χελώνα, εκείνο το κακόμοιρο φίδι…

Σήμερα σκότωσα μια αράχνη και ξέρω μονάχα

πως τη μέρα της κηδείας μου θα εξιλεωθώ όταν θα λάβουν δικαιοσύνη

τα δίκαια σκουλήκια.

Μα ακόμα χειρότερα για δες

έκανα το Φόνο μου ποίημα…

(2ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΟΝ 5ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΒΕΡΟΙΑΣ)

ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΤΟΛΚΙΝ

Όλοι εμείς οι άνθρωποι, που αγαπάμε τον κόσμο του Φανταστικού, που περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας «ζώντας στον κόσμο μας» και για τους περισσότερους ανθρώπους ήμαστε οι αλαφροΐσκιωτοι και οι ονειροπαρμένοι, είναι συνηθισμένο φαινόμενο, ωστόσο ανεξήγητο και μοναδικό κάθε φορά που συμβαίνει, να μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις για ένα ζήτημα, να βιώνουμε τις ίδιες ασυνήθιστες και παράξενες εμπειρίες και να καταλήγουμε λίγο πολύ στα ίδια συμπεράσματα ανεξάρτητα από πού ξεκινά ο καθένας και αν καταλήγει κάπου λόγω έρευνας ή διαίσθησης και όλα αυτά χωρίς τις περισσότερες φορές να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, απλά επειδή έτυχε να πέσει στα χέρια μας λόγω  χάρη ένα βιβλίο ή ένα περιοδικό. Αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία του Φανταστικού… Έτσι λοιπόν όταν ξεκίνησα να γράφω αυτή την πρόχειρη και εντελώς αυθόρμητη κριτική προσέγγιση του έργου του Τόλκιν  δεν είχα προηγουμένως υπόψιν καμία άλλη παρόμοια προσπάθεια, ώσπου μετά από καιρό που έτυχε να διαβάσω το «Τόλκιν, ο ονειρευτής και η σκιά του» του Ναούμ Θεοδοσιάδη από τις εκδόσεις Αρχέτυπο, διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά και ίσως με μια  μικρή δόση λύπης(άλλωστε η ανθρώπινη ματαιοδοξία μας δε μας εγκαταλείπει ποτέ) ότι δεν ήμουν η μόνη που έβλεπε όλα αυτά τα θέματα που διαποτίζουν το έργο του και μας φανερώνονται τόσο αβίαστα και τόσο αρμονικά.
 Η ενασχόληση με τον κόσμο της Μέσης-Γης, τον κόσμο των δαχτυλιδιών και των ξωτικών, αφήνει το δικό της στίγμα στη ψυχή του αναγνώστη, που δύσκολα θα το συναντήσει κανείς σε οποιοδήποτε άλλο έργο του Φανταστικού(τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου προσωπική πεποίθηση). Και αυτό γιατί τα γεγονότα με μια λογική αλληλουχία ξετυλίγονται προβάλλοντας συνεχώς μπροστά μας πανανθρώπινες αξίες και συμβολισμούς , που αν και ο ίδιος ο δημιουργός τους ενώ δηλώνει ότι απεχθάνεται κάθε είδους αλληγορία , ωστόσο αυτή στέκει συνεχώς μπροστά μας αποδεικνύοντας την ειρωνεία του υποσυνείδητου, που πλάθει, δημιουργεί και συμβολίζει, ανεξάρτητα των δικών μας συνειδητών αφορισμών.
 Όταν μιλάμε για λογοτέχνες όπως ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν, αναφερόμαστε πάντα σε μοναδικές στο είδος τους φυσιογνωμίες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, τολμώ να πω, όπως  ήταν ο Όμηρος ή ο Ησίοδος. Ο Τόλκιν υπήρξε ιδιοφυία όσον αφορά τη φανταστική λογοτεχνία, όχι γιατί είχε τελικά μεγάλη φαντασία αλλά γιατί πρωτοτύπησε στο βαθμό που θεωρείται πρωτοτυπία και η ικανότητα να αφομοιώνεις με μία δύναμη δημιουργική τα ήδη υπάρχοντα δεδομένα. Από το ήδη γνωστό γλωσσικό, μυθολογικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό ίσως υπόβαθρο ο Τόλκιν δημιούργησε κυριολεκτικά ένα καινούργιο κόσμο μία νέα κοσμοθεωρία, μία ολοκληρωμένη κοσμογονία και θεογονία θα έλεγε κανείς, μία ευέλικτη γεω-γραφία και φυσικά τις περίφημες γλώσσες των ξωτικών, ένα αριστούργημα που αναδύθηκε από την μεγάλη αγάπη και ενδελεχή μελέτη των λατινικών, των ουαλικών, των  αρχαίων αγγλικών και η λίστα συνεχίζεται… Δεινότατος  γλωσσοπλάστης και μυθοπλάστης!
Ξεκινώντας από την  αρχή του κόσμου και  διαβάζοντας τις πρώτες γραμμές του «Σιλμαρίλλιον», η αναφορά στον Έναν, στον Ιλούβατάρ, στην ουράνια αυλή του που θυμίζει αγγελική χορεία με έντονο άλλωστε το στοιχείο της μουσικής που δίνει μορφή και σχήμα σε οτιδήποτε( αυτό παραπέμπει σε υπαινιγμό ότι τα πάντα γίνονται αρμονικά εφόσον μεσολαβεί η μουσική), αλλά και αργότερα στην πτώση του Μόργκωθ  ,του αλαζόνα Βάλαρ, του παράφωνου, το μυαλό μας φυσικά δε πάει πουθενά αλλού παρά μόνο στις βιβλικές ιστορίες περί δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου. Η «πτώση» του Μόργκωθ και η μόνιμη εγκατάσταση του πλέον στη Μέση Γη με σκοπό την καταστροφή της  έχει πολλά κοινά με την ιστορία του έκπτωτου άγγελου, του Εωσφόρου. Στη συνέχεια της ιστορίας οι ομοιότητες πολλαπλασιάζονται. Οι άνθρωποι και τα ξωτικά ζούνε ευτυχισμένοι στο Νούμενορ  σε ένα κόσμο μακάριο και ιδανικό για πολλούς αιώνες, αυξάνοντας συνεχώς τις γνώσεις τους, αποκτούμενοι σοφία, τεχνική επιδεξιότητα και σωματική ευκρασία μέχρι που η δαιμονική ζήλια του πνεύματος που λέγεται Μόργκωθ  χρησιμοποίησε την ανθρώπινη ματαιοδοξία και θέλησε σαν άλλος «διά-βολος» να καταστρέψει τη φυσική πορεία της ζωής τους. Από τότε τίποτε δεν είναι το ίδιο.. Ο λαός της Νούμενορ εγκατέλειψε το μικρό του παράδεισο, μετοίκησε στη Μέση Γη, έχασε κάτι από τη λάμψη του και τη μακροζωία του και μάλιστα πολλά από τα όμορφα ξωτικά μπήκαν στη υπηρεσία πια του Μαύρου ‘Αρχοντα.


Η ιστορία του Δαχτυλιδιού μας φέρνει στο νου μύθους από όλο τον κόσμο για δαχτυλίδια που χαρίζουν ασυνήθιστη δύναμη(βλ. το δαχτυλίδι του Γύγη)  και εξουσία στον κάτοχο τους ώσπου δημιουργούν μια σχέση εξάρτησης. Και βέβαια εδώ επιχειρείται και μια ψυχολογική προσέγγιση από τη μεριά του Τόλκιν ο οποίος με την αποκρουστική όψη του Γκόλουμ, μας υποδεικνύει την αλήθινη μορφή μιας ψυχής που έχει υποδουλωθεί στα πάθη της. Παρόλα αυτά,  με τη δύναμη του δαχτυλιδιού θα παλέψουν πολλοί , παλεύοντας ουσιαστικά τον εαυτό τους αλλά η βαριά ευθύνη θα βαρύνει μόνο έναν, τον πιο «μικρό» και ταπεινό σε μια μεγαλειώδη αποστολή..Γιατί  στον Τόλκιν οι ήρωες δε μετριούνται σε σχέση  με τη σωματική τους διάπλαση ή τις υπερφυσικές τους ικανότητες αλλά με το μέτρο της ψυχής τους..και ο μικρός μας Φρόντο απέδειξε ότι έχει ψυχή. Η δύσκολη αποστολή βέβαια ανατέθηκε στη συντροφιά του δαχτυλιδιού, άτομα που επιλέχθηκαν το καθένα για ένα και μονάδικο χάρισμα, και ανάμεσα τους ένας παρολίγον προδότης που μετάνιωσε φρικτά και ένας εκλεκτός Βασιλιάς για τον οποίο οι προφητείες και τα τραγούδια του Αρχαίου Κόσμου αφθονούν. Όσο όμως η ιστορία ξετυλίγεται ανδρώνονται συνεχώς μπροστά μας  πανανθρώπινες αξίες όπως η αξία της φιλίας η οποία υπερτερεί σε πολλές των περιπτώσεων και έναντι της ίδιας της αποστολής (μάθαμε πολλά στη πορεία και χωρίς να ξεχνάμε τον προορισμό μας ωστόσο αγαπήσαμε το ταξίδι το ίδιο..). Ο Σαμ σχεδόν θυσίασε την προσωπική του ζωή για να βοηθήσει τον Κύριο του και μοναδικό φίλο. Ύστερα η έννοια της πατρίδας και το αίσθημα ότι πρέπει να διαφυλαχθεί ο τόπος της Μέσης Γης χωρίς να χαθεί ούτε ένα φυλλαράκι, ένας τόπος που είναι ιερός γιατί περπάτησαν κάποτε πάνω του υψηλά ξωτικά και σπουδαίοι άνθρωποι  και η νοσταλγία και ειδικότερα ο νόστος είναι συναισθηματα  που έρχονται και ξανάρχονται στη ψυχική διάθεση των ηρώων μας. Και βέβαια δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην έντονη οικολογική συνείδηση..Στο δεύτερο μέρος της ιστορίας του Δαχτυλιδιού, οι Εντ αυτά τα αρχαία δέντρα αποκτούν συνείδηση της επικείμενης καταστροφής τους και πολεμούν.. Σε ένα πόλεμο επιβίωσης. Η φύση εκδικείται.
Κάτι που επίσης μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή και διαχώρισε τα υπόλοιπα έργα του Φανταστικού που μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη(βλ. Χάρι Πότερ), είναι το γεγονός ότι η Μαγεία στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δε χρησιμοποιείται κατά κόρον και δεν προβάλλεται, παρά μόνο σαν την έσχατη λύση σε καταστάσεις εκτός ορίων των ανθρωπίνων δυνάμεων.. Ούτε καν ο Γκάνταλφ, αυτός ο γνωστός- άγνωστος Μάγος των Αρχαίων Χρόνων, που γνωρίζει τόσα πολλά από την αρχή αποκαλύπτει όμως τόσα λίγα,  δε προσπαθεί να αλλάξει κάτι από τη προδιαγεγραμμένη πορεία των γεγονότων.. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις σε αυτόν τον αιώνιο πόλεμο.. Οι κάτοικοι της Μέσης-Γης πρέπει να αγωνιστούν μόνοι τους για να διαφυλάξουν τη γη των προγόνων τους από τη Μαύρη Σκιά..
Οι λέξεις που απομένουν στο τέλος αυτής της ξεχωριστής ιστορίας σαν μια γεύση που έρχεται και ξανάρχεται στα χείλη μας, είναι Θέλησις.. Σιδηρά Θέλησις..Θάρρος..Απύθμενο Θάρρος.. Παράδοση..Παράδοση που πρέπει να διαφυλαχθεί μαζί με το ένδοξο παρελθόν, Ελπίδα..Φιλία..Όλο το Καλό συνασπισμένο ενάντια στο απόλυτο Κακό..
Μια μάχη που δε τελείωσε ακόμα..

Ανταπόκριση από την Τάνια: Μετανάστες του Έρωτα

Γράφει η Τάνια Γεωργούλια από London,  England

Όχι, δεν τα αγάπησα ποτέ τα Αγγλικά. Έδωσαν οι γονείς μου τζάμπα μια περιουσία χρόνια ολόκληρα… προτιμούσα την ώρα εκείνη να βλέπω φίλους, να πίνω καφέδες κλπ. Είχα αναπτύξει – επίτηδες φυσικά – και μια καλή σχέση με τη γραμματέα του φροντιστηρίου κι έτσι γλίτωνα και τα ενημερωτικά τηλεφωνήματα στο σπίτι. Και φυσικά στο Lower πάτωσα και έτσι ησύχασα κιόλας… και οι γονείς μου επίσης!

Όχι, δεν μου άρεσαν ποτέ οι Άγγλοι, ένιωθα μια απέχθεια για αυτούς. Βλέποντάς τους στην τηλεόραση να γίνονται λιώμα από το αλκοόλ και να σέρνουν τα μισόγυμνα κορμιά τους στα στενοσόκακα των νησιών μας. Θυμάμαι ακόμη το καλοκαίρι του 1997 στην Κω, να πηδάω κυριολεκτικά πάνω από πτώματα σουρωμένων Αγγλακίων για να φτάσω στην είσοδο του ξενοδοχείου μου. Μύριζαν αλκοόλ και κατρουλιό. Μυρωδιά που ακόμη και τώρα που την περιγράφω είναι μέσα στα ρουθούνια μου.

Όχι, δεν ήθελα ποτέ να έρθω στην Αγγλία. ΠΟΤΕ! Ποτέ δεν θα έδινα ούτε ένα ευρώ για να δω τον Τάμεση, το παλάτι του Μπάκιγχαμ και τον πύργο του Λονδίνου. Και όλα αυτά μέσα στην βροχή και στην ομίχλη. Δεν θα έδινα ποτέ χρήματα για να πάω σε ένα μέρος που θα ήταν πιο κρύο, πιο μουντό και πιο βροχερό από την Ελλάδα. Για αυτό τον λόγο δεν μου άρεσαν ποτέ οι χειμερινές διακοπές. Οι διακοπές ακόμη και ως λέξη προϋποθέτουν ήλιο, ήλιο, ήλιο και θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα.

Όχι, δεν σκέφτηκα ποτέ την ζωή μου σε κανένα εξωτερικό. Το πιο πολύ για μένα ήταν μια περίοδος 4 ετών στην απαίσια Αθήνα. Αυτό ήταν εξωτερικό για μένα. Τα βρόντηξα και επέστρεψα στην αγαπημένη μου επαρχιακή πόλη, με τους γονείς μου δίπλα μου, τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου. Αποφάσισα ότι εμένα μου πάει περισσότερο να ζω εκεί, με τις μικροαστικές αντιλήψεις, τα κουτσομπολιά και τους καυγάδες με τις 2 γεροντοκόρες του διπλανού διαμερίσματος.

Έλα όμως που ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα… και ως γνωστόν ο έρωτας δεν έχει καμία απολύτως λογική. Ηράσθη σφόδρα και κατόπιν αγάπησα με πάθος. Ο αγαπημένος μου και νυν άντρας μου υπηρετούσε ως  ιατρός ειδικευόμενος στη μικρή μου επαρχιακή πόλη. Κάποια στιγμή όμως ο χρόνος ειδικότητας που έδινε το νοσοκομείο τελείωσε. Έπρεπε να περιμένει κοντά στα δύο χρόνια για να μπει σε θέση ειδικότητας σε άλλο νοσοκομείο στην Αθήνα. Αυτά τα δύο χρόνια φυσικά θα ήταν άνεργος. Πονεμένη ιστορία οι ειδικότητες στην Ελλάδα. Μετανιώνεις την ώρα και την στιγμή που αποφάσισες να γίνεις γιατρός. Εκατό χρόνια σπουδών κι άλλα εκατό αναμονής. Ζήσε Μάη μου!

Αφού έψαξε όλες τις δυνατότητες που του έδινε το ελληνικό κράτος (δηλ καμία) ψάχτηκε και στο εξωτερικό. Και τότε προέκυψε το Λονδίνο! Φυσικά μου το ξεφούρνισε αφού έστειλε το βιογραφικό του σε διάφορες θέσεις που εντόπισε στα νοσοκομεία. Δεν πίστεψα ποτέ ότι θα τον πάρουν. Όχι γιατί δεν είχε τα προσόντα για τις θέσεις, ίσα ίσα, αλλά γιατί πίστευα ότι θα υπήρχε προτίμηση στους Άγγλους. Όμως μερικές μέρες αργότερα χτύπησε το τηλέφωνό του και τον ενημέρωσαν ότι θα πρέπει να πάει στη συνέντευξη για τη θέση την οποία διεκδικούσε. Και πήγε. ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ. Τον διάλεξαν ανάμεσα σε αρκετούς υποψηφίους με τα ίδια προσόντα. Τι τους έκανε κλικ; Πάντως σίγουρα όχι τα καλά του Αγγλικά. Πήρε το Lower με την τρίτη. Μισούσε τα αγγλικά όσο κι εγώ. Συμβόλαιο ενός έτους. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα εδώ. Αν τους αρέσεις σε κρατάνε, αν όχι σε δρομιάζουν με τον ίδιο  ευγενικό τρόπο που σε προσέλαβαν.

Αποφάσισα να μείνω εγώ Ελλάδα και να περιμένω να επιστρέψει. Λίγη υπομονή θα κάναμε απλά.  Μέσα σε αυτό τον χρόνο αποφασίσαμε και τον γάμο μας. Αυτό το διάστημα όμως ήταν αρνητικά καταλυτικό για τη δική μου δουλειά. Ελεύθερη επαγγελματίας  με στρωμένη δουλειά και μία άνεση οικονομική. Ξαφνικά όμως μέσα σε ένα εξάμηνο ήρθαν τα πάνω κάτω φορολογικά και έφτασα να δουλεύω για έναν νταβατζή που λέγεται Ελληνικό κράτος. (Και πιστέψτε με ήξερα να τα τρώω και μόνη μου τα λεφτά μου). Άρχισα να κοιμάμαι και να ξυπνάω με τον τρόμο του ΦΠΑ που έπρεπε να αποδοθεί πληρώθηκα δεν πληρώθηκα αλλά και άλλα πολλά, έξυπνα φορολογικά κόλπα, που επινόησαν εις βάρος μου όλοι αυτοί που αφού κατέστρεψαν την Ελλάδα τώρα τους έπιασε ο καημός και θέλησαν να την σώσουν. Έκατσα μόνη μου, σκέφτηκα τα θετικά και τα αρνητικά και αποφάσισα ότι εγώ στην ζωή μου θα ιδρώνω μόνο για την πάρτη μου και για κανέναν άλλον. Έμαθα να μην κλέβω και απαιτώ να μην με κλέβουν. Και ειδικά η χώρα μου.  Δεν θα αφήσω κανέναν να ξαναβάλει χέρι στη δική μου τσέπη. Κι έφυγα για το Λονδίνο, στον άντρα μου.

Ένα χρόνο έκατσα σπίτι, μετά από 17 χρόνια ασταμάτητης δουλειάς. Το χάρηκα στην αρχή, ηρέμησα, ασχολήθηκα με το νοικοκυριό μου και λυπόμουν τις φίλες μου που αναγκάζονταν να δουλέψουν. Ο μισθός του άντρα μου έφτανε και περίσσευε κιόλας. Διακοπές διαρκείας που λένε..
Είπα να το δω θετικά. Γύρισα όλα τα αξιοθέατα, όλα τα πάρκα, όλα τα παλάτια, όλο τον Τάμεση, πάνω κάτω, ίσα με 20 φορές. Πήρα όλα σχεδόν τα λεωφορεία κάνοντας βόλτα χωρίς προορισμό, μόνο και μόνο για να εντοπίσω τα θετικά στοιχεία αυτού του τόπου μπας και τον αγαπήσω.

Καινούρια ζωή, καινούριοι άνθρωποι, καινούρια κουλτούρα. Ή μάλλον κουλτούρες. Πολλές κουλτούρες. Πολλά χρώματα, πολλές παραδοσιακές στολές, πολλών ειδών θρησκείες, γλώσσες, φαγητά. Εγώ να σας πω την αλήθεια έναν Άγγλο καθαρό Άγγλο δεν γνώρισα ακόμη. Όλος ο κόσμος που συναναστρέφομαι είναι από άλλες χώρες. Δεύτερης και τρίτης γενιάς βέβαια που γεννήθηκαν εδώ αλλά όχι με αγγλικές ρίζες.  Τα συνοικιακά μαγαζιά τα έχουν συνήθως Τούρκοι, Κούρδοι, Κύπριοι. Τέτοιους γνώρισα πολλούς. Όλοι τους ευγενικοί και πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε όλα. Αν τους ζητήσεις πληροφορίες δε,  σκίζονται να σε εξυπηρετήσουν. Αλλά μόνο αν τους το ζητήσεις. Αλλιώς δεν υπάρχεις για αυτούς. Δεν το λέω με την κακή έννοια. Εννοώ ότι ο κόσμος, θεωρώ από διακριτικότητα, δεν ασχολείται με τον διπλανό του. Δεν τους νοιάζει τι φοράς, πού πιστεύεις, τι μόρφωση έχεις, ή το οικονομικό σου υπόβαθρο. Δεν σχολιάζουν ποτέ τίποτα. Εδώ μπορείς να μπεις στο μετρό με τις πιτζάμες ή ακόμη με τα εσώρουχα και δεν θα σου δώσει κανείς καμία μα καμία σημασία. Εκπληκτικό ε;

Παντού δε, σε όλα τα αξιοθέατα αλλά και στους δρόμους υπάρχουν εθελοντές που προσφέρονται να σε ξεναγήσουν ή να σου δώσουν πληροφορίες δωρεάν. Στο νοσοκομείο που δουλεύει ο άντρας μου υπάρχουν εθελοντές μεταφραστές, εθελοντές βοηθοί και συνοδοί ηλικιωμένων. Γενικά αυτό το πνεύμα του εθελοντισμού που η Ελλάδα πρώτη το καλλιέργησε εδώ έφτασε να είναι η καθημερινότητά τους.
Υπάρχει μια οργάνωση ενός κράτους που ούτε το έχουμε φανταστεί στην Ελλάδα. Αποκαλούμε τους Άγγλους πρόβατα εμείς οι έξυπνοι Ελληνάρες,  χαριτολογώντας,  διότι ακολουθούν τους νόμους του κράτους τους πιστά. Δεν έχουν έκτροπα στα γήπεδα, οι διαδηλώσεις τους είναι ειρηνικές και αξιοπρεπείς, εκτός από κάνα δυο, που έσπασαν ότι βρήκαν μπροστά τους και με το δίκιο τους, αλλά για θυμηθείτε τις δικές μας. ΟΛΕΣ τις δικές μας. Διεκδικούν τα δικαιώματά τους αλλά πάντα με σεβασμό στους υπόλοιπους πολίτες. Δεν υπάρχει γραφειοκρατία, δεν υπάρχει λάδωμα. Υπάρχουν νόμοι και κανόνες και τους τηρούν ΟΛΟΙ. Και για αυτό φυσικά είναι και 100 χρόνια μπροστά. Βέβαια αντιλαμβάνεσαι την καταπίεση τα Σαββατοκύριακα που ξεκινούν να πίνουν από το πρωί και τελειώνουν το βράδυ μισολιπόθυμοι. Άνθρωποι που όλη την εβδομάδα κουστουμαρισμένοι με τον χαρτοφύλακα στο χέρι δουλεύουν μέχρι τη νύχτα. Αυτή είναι η διασκέδασή τους όμως.

Σε όλη αυτή τη διάρκεια της crisis, έτσι το λένε εδώ, μόνο δύο άνθρωποι με ρώτησαν τι γίνεται στην Ελλάδα. Κι αυτό έτσι, με δυο κουβέντες, να ’χαμε να λέγαμε.  Δεν τους νοιάζουμε… δεν τους νοιάζει ο διπλανός τους αν είναι με το βρακί στο μετρό θα τους νοιάξουμε εμείς;

Ας μιλήσουμε για το σύστημα υγείας που είναι παντελώς ΔΩΡΕΑΝ. Αυτοί πώς το κατάφεραν; Όλος ο κόσμος, μαζί κι εγώ, έχουμε δωρεάν ιατρική περίθαλψη. ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ! Κλείνεις το ραντεβουδάκι σου, πάς στον ιατρό σου, σε στέλνει στον ιατρό που είναι ειδικευμένος στο πρόβλημα που έχεις, κάνεις τις εξετάσεις σου, παίρνεις τα φαρμακάκια σου και πας σπίτι σου. ΔΩΡΕΑΝ! Για να μην μιλήσουμε για εγκυμοσύνη και τοκετό που εμένα με ενδιαφέρει απόλυτα ως γυναίκα. Όχι περιττές εξετάσεις, όχι παρακολούθηση κάθε μήνα με περιττούς υπέρηχους και πενηντάρικα το λιγότερο στον γιατρό, όχι καισαρικές χωρίς απαραίτητο και σοβαρό λόγο. Ακόμη και για τεστ ΠΑΠ σε ειδοποιούν με γράμμα στο σπίτι. Κι αν δε πας σου ξαναστέλνουν ειδοποίηση. ΠΡΟΛΗΨΗ.

Ας μη μιλήσουμε για υπηρεσίες καθαριότητας και περιβαλλοντικών χώρων γιατί θα ξεφτιλιστούμε ως έθνος. Όχι ότι δεν πετάνε σκουπίδια. Τα πετάνε μια χαρά. Υπάρχουν όμως υπηρεσίες που καθαρίζουν μέρα νύχτα.
Εδώ τη δουλειά τους την σέβονται όλοι. Φοβούνται τρελά τις αναφορές και τις καταγγελίες γιατί εκτός του ότι θα έχουν ποινές ή απολύσεις, τους χρειάζεται απαραιτήτως  συστατική επιστολή για την επόμενη δουλειά που θα βρουν. Και σε αυτήν την επιστολή γράφονται ΟΛΑ ευτυχώς ή δυστυχώς! Εκβιαστικό; Εμένα μου φαίνεται άψογο!

Μετά λοιπόν από έναν χρόνο καθισιού και απόλυτης βαρεμάρας, έμαθα και διαφορετικά τόσα χρόνια, αποφάσισα να δουλέψω.  Σίγουρη βέβαια ότι δεν θα με πάρουν λόγω γλώσσας δοκίμασα να κάνω τα χαρτιά μου σε ένα πόστο τύπου νοσοκόμας στο νοσοκομείο που δουλεύει ο άντρας μου. Είχα κι ένα πτυχίο απ τα νιάτα μου και ήρθε η ώρα του να κάνει τη δουλειά του. Αφήστε που τρόμαξα να το βρω. Ήμουν σίγουρη ότι το είχα πετάξει μιας και δεν θα μου χρειαζόταν ποτέ. Και ήρθε η μέρα για την πολυπόθητη συνέντευξη. Δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ σε τέτοια θέση στη ζωή μου. Πάντα εγώ ήμουν το αφεντικό. Μετά φόβου Θεού και αφού έκανα τον σταυρό μου πήγα σαν το πρόβατο στην σφαγή. Δεν μελέτησα τίποτα πριν. Δεν διάβασα ούτε ένα ξενόγλωσσο βιβλίο, δεν είδα ούτε μία ταινία από τις 300 που είδα φέτος χωρίς υπότιτλους. Είπα ότι βρέξει ας κατεβάσει. Δεν θα πεινάσουμε κιόλας.  Ήμουν απόλυτα ειλικρινής, τους είπα ότι δεν ξέρω καλά την γλώσσα, δεν έχω κανένα διαπιστευτήριο όπως Lower κλπ και μου απάντησαν ότι δεν τους νοιάζει γιατί κανείς εδώ στο Λονδίνο δεν μιλάει Αγγλικά. Όλοι μιλάνε κάτι “σαν” Αγγλικά.

ΚΑΙ ΜΕ ΠΗΡΑΝ! Με ενθάρρυναν και μου είπαν ότι σε 6 μήνες θα μιλάω άπταιστα. Με ρώτησαν που μένω και αφού τους είπα ότι μένω μακριά μου είπαν ότι θα εισηγηθούν να μου αλλάξουν το ωράριο και να πηγαίνω στις 8 αντί στις 7:30 γιατί δε θέλουν αγχωμένους υπαλλήλους. Μου είπαν ότι το διάλειμμα είναι υποχρεωτικό, γιατί διαφορετικά την κούραση και την έντασή σου την βγάζεις πάνω στον ασθενή. Την ίδια μέρα που με προσέλαβαν, ζήτησα άδεια για το Νοέμβριο, δέκα ημερών καθώς είναι ήδη προγραμματισμένο το ταξίδι μας για την Ελλάδα αρκετό καιρό πριν τη συνέντευξη. Μου είπαν ότι δεν έχουν πρόβλημα κανένα και μου ευχήθηκαν να περάσω τέλεια. Τώρα πέστε μου ειλικρινά, υπάρχει περίπτωση αυτά να τα βρεις στην Ελλάδα; Ή κάτι απ’ όλα αυτά;

Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω και κάτι ακόμη.  Δεν γίνεται εδώ που είναι ο Πύργος της Βαβέλ, μία χώρα που φιλοξενεί 50.000.000 κόσμο και όλες τις φυλές του Ισραήλ να κυλάνε όλα ρολόι κι εμείς που είμαστε τόσο λίγοι, τόσο έξυπνοι, τόσο ενωμένοι θρησκευτικά στο κάτω κάτω της γραφής αλλά και πνευματικά λόγω πολιτισμού και κουλτούρας να καταστρεφόμαστε ως έθνος. Κάτι κάνουμε εμείς λάθος.

Δεν ξέρω αν θα γυρίσω στην Ελλάδα. Την φοβάμαι. Και μεγαλώνοντας έμαθα όταν κάποιος με πληγώνει να φεύγω μακριά. Δεν ξέρω αν θα αγαπήσω ποτέ το Λονδίνο. Αγαπώ ήδη όμως αυτά που προσφέρει στην οικογένειά μου.
Βλέποντας πίσω μου την χώρα μου νιώθω μόνο λύπη και πίκρα.
Αλήθεια, ποιος ΠΡΟΔΩΣΕ ποιόν;

© 2012 Τάνια Γεωργούλια

Αναδημοσιεύση από το blog http://nikolaswar.wordpress.com 

ΟΡΓΟΥΕΛ Ή ΧΑΞΛΕΙ;

ΟΡΓΟΥΕΛ   ή ΧΑΞΛΕΙ  ;
"....τον    Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα
απαγόρευαν τα βιβλία.
Τον Άλντους Χάξλει τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα
υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο γιατί δεν θα
βρισκόταν
πλέον ούτε ένας άνθρωπος πρόθυμος να διαβάσει ένα
βιβλίο...
Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν
την πληροφόρηση.
Ο Χάξλει φοβόταν εκείνους που θα μας μπούκωναν με
άφθονη  "παρα-πληροφόρηση"  για να μας καταντήσουν
πλάσματα της αδράνειας και του εγωισμού.
Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα κρατιόταν μυστική…
Ο Χάξλει φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν
ωκεανό ασυναρτησιών…
Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε έναν πολιτισμό
υποτέλειας…
Ο Χάξλει φοβόταν
ότι θα αναπτύσσαμε έναν πολιτισμό κοινοτοπίας.
Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα είχαμε ακόμη και στις
ερωτικές μας στιγμές το μάτι του μεγάλου αδερφού να
μας παρακολουθεί…
Ο Χάξλει φοβόταν ότι κάποτε θα μας….άρεσε αυτό και θα
πληρωνόμαστε κι από πάνω…
Με λίγα λόγια ο Όργουελ φοβόταν ότι θα μας
καταστρέψουν αυτοί που μισούμε…
Ο Χάξλει φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτοί που
αγαπάμε…
Ποιος από τους δυο, δικαιώθηκε άραγε;..."
-------------------
ΝΙΛ  ΠΟΣΤΜΑΝ  -  Πανεπιστημιακός

ΤΟ ΦΕΥΓΙΟ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Έφυγε νύχτα. Δεν τον πρόσεξε κανείς…
Έκαιγαν τα φώτα της γιορτής προς τιμήν του Βασιλιά 
μα ο Βασιλιάς έφυγε νύχτα, μουλωχτά έτσι όπως ήρθε την πρώτη τη φορά.
Άγνωστος τότε ανάμεσα σε οικείους
Γέρος, ζητιάνος, κακομοίρης
Και τώρα πάλι άγνωσ

τος, ξένος μες στο χρυσό κλουβί του
με τιμές και δόξες και τραγούδια ζωσμένος
μα ένας δεν τον ρώτησε τι κουβαλά η ψυχή του.
Δε του ναι άγνωστη η θάλασσα που σπαρταρούσε μόνος
χωρίς συντρόφους μια φορά.
Ούτε τα άγρια πνιγερά κύματα της περιπέτειας του φαίνονται βαριά
Μα είναι βαριές οι αλυσίδες της χαράς
όταν δε προσδοκάς.
Τον νίκησε το βιασμό της Κίρκης
ούτε τη γλυκερή τη φυλακή της Καλυψώς φοβάται.
Μα η πολύχρονη αφοσίωση της Πηνελόπης τον πνίγει
τον γερνάει, τον σκουριάζει και γίνεται ένα μουχλιασμένο
σκαρί στις θάλασσες της ξέρας.
Πως είναι δυνατόν να επιθυμείς το απάνεμο λιμάνι
όταν ποτέ στα πέλαγα δεν άνοιξες πανιά;
Πως είναι δυνατόν χρόνια είκοσι πιστή να μένεις
εσύ που δε δοκίμασες απελπισιά ανήθικου έρωτα…

Αυτά σκεφτόταν καθώς έφευγε και άλλα πολλά
και τους παλιούς συντρόφους που χάθηκαν πριν από κάθε Ιθάκη…
Ιδανικός θάνατος, τυχεροί άνθρωποι…
Θα πάει το αποφάσισε στου Μενελάου το ερειπωμένο το παλάτι
να κλάψει βουβά για την Ελένη.
Την κάθε Ελένη που δίνεται απερίσκεπτα στο πρώτο βιαστικό μειδίαμα του έρωτα.
Την κάθε Πηνελόπη που ξεμένει σε έρημο ανεραστίας πάντα προσμένοντας
τον άντρα των παιδιών της, ενώ ίσως κυκλωμένη βρίσκεται από δροσερά νερά
σε κάποιο ξεχασμένο από Θεούς νησί.
Θα κλάψει και για κείνον τον ίδιο…

Κλαις Οδυσσέα για την αβάσταχτη την ερημία σου που να νιώσει πια κανείς
δε μπορεί και όσοι ήπιαν απ΄ αυτή σπονδή βρίσκονται πίσω από του Άδη
τις ομιχλιασμένες κουρτίνες.
Οι ποιητές δε σε μνημονεύουν πια και οι Θεοί κουράστηκαν εμπόδια
να σου στήνουν.
Η εποχή της μεγάλης απόσυρσης…

Και έτσι απλά θα τελειώσει το ταξίδι του αντίστροφα.
Στα ερείπια της Τροίας θα ξαπλώσει αναπαυτικά όπως άλλοτε
στη συζυγική του κλίνη.
Το μόνο που θα ακούγεται θα ναι το βουβό κλάμα της Κασσάνδρας.
Μόνο γι αυτόν δε πρόβλεψε ήταν βαθειά η καρδιά του.
Αυτοί που γνωρίζουν πεθαίνουν πάντα μόνοι..

ΑΝΑΖΗΤΩ ΕΝΑ ΛΟΓΟ

Αναζητώ ένα Λόγο διστακτικό, της Σιωπής και της ντροπής
μα και ένα λόγο συνάμα δυναμικό, διάτρητο να διαπερνά τα κελύφη
των ασυνάρτητων ερημωμένων δρόμων της γλώσσας..

Μία λέξη είναι ένας πλανήτης ακατοίκητος από αυτούς
που φοβήθηκαν να π

ροσγειωθούν πάνω της είτε από δειλία είτε από σέβας
και κατοικήσιμος για όσους χρειάζονται στέρεο έδαφος να σφαχτούν μεταξύ τους.

Φοβάμαι πιο πολύ τα λόγια που σκορπίζονται ανώφελα και άσκοπα
παρά τα χρήματα που πετιούνται εδώ και κει, τα τελευταία άλλωστε αποτελούν μια έντεχνη ψευδαίσθηση. Μα ο Λόγος είναι πραγματικός, οντολογικός με δύναμη μετουσίωσης. Η παρουσία του στο ίδιο βαθμό με την απουσία του, με την προϋπόθεση της σωστής χρήσης των δύο, παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα. Ο νους είναι που κινείται και εκείνος εν τέλει αποφασίζει αν πρέπει να ακουστεί ή να σωπάσει..

Αναζητώ ένα Λόγο βιαστή να βγάλει τη Ψυχή μου από τα περιφραγμένα χωράφια του Έγκλειστου Ονείρου, να γκρεμίσει τα συρματοπλέγματα, που όσο περνούν τα χρόνια γίνονται όλο και πιο ηλεκτροφόρα. Δεν αφήνουν κανέναν να πλησιάσει, καθυστερούν την άνευ όρων παράδοση στη πιο ταπεινή αγκαλιά ενώ ο Προσωπικός Μύθος, αυτός ο γλυκός απατηλός πρίγκιπας, παραφυλά σαν άλλος Κέρβερος τις πιο κρυφές της κλειδαριές…

Ο Λόγος δεν είναι αέρας, πνοή ή μαχαίρι. Ο Λόγος είναι υγρό στοιχείο έτσι όπως κολυμπά μες στη φαιά ουσία μας, έτσι όπως περιστρέφεται πίσω από τα υγρά μας χείλη, έτσι όπως1:y1:re ει ηδονικά στην ένωση των ερωτευμένων και έτσι όπως καταλήγει στη φλεγόμενη λάβα της καρδιάς.. Ένα ταξίδι που ποτέ δε τελειώνει όσο κανείς καρδιοχτυπά, ονειρεύεται και διαλέγεται. Με τη καρδιά του, με τον κόσμο, με τον Άλλον…

‘Όταν θα χάσουν το νόημα οι Λέξεις, είτε αυτός ο κόσμος θα τελειώσει, είτε ο Λόγος θα αναδυθεί σαν άστρο της Ανατολής να εκφέρει ένα Α και ένα Ω και τότε θα χω βρει ένα Λόγο να αρχίζει πάντα ότι τελειώνει…

ΕΣΥ ΑΝΘΡΩΠΕ.. ΕΣΥ ΕΛΛΗΝΑ(ή Νεο-Έλληνα)

Εντάξει το μήνυμα ελήφθη και ήταν ξεκάθαρο, τουλάχιστον για κάποιους από μας που φωνάζουμε χρόνια αυτά που οι άλλοι θεωρούν συνομωσίες, υπερβολές και επιστημονικές φαντασίες! Ναι υπάρχει οργανωμένο σχέδιο, ναι προσβάλλει πρώτα και εισχωρεί στο πολιτιστικό πεδίο, Ναι υπάρχει απροκάλυπτα πόλεμος του σκότους ενάντια στο Φως και Ναι το Φως αντιπροσωπεύεται γεωπολιτικά με την Ελλάδα! Δεν είναι μόνο αισθητικό το θέμα..πάει πολύ πίσω.. Από τα πρώτα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης(δε ξερω και πιο πριν) πίσω από κάθε σαμποτάζ, προδοσία, δολοφονία, προπαγάνδα, εμφύλιο κρύβεται αγγλικός δάκτυλος. Και μη ξεχνάμε τη Κύπρο. Μπροστά στην Αγγλία, φίλοι μου, η Αμερική, η Τουρκία και η Γερμανία είναι ερασιτέχνες...

ΕΣΥ ΑΝΘΡΩΠΕ.. ΕΣΥ ΕΛΛΗΝΑ(ή Νεο-Έλληνα)

Βουβά τα μάρμαρα σε παρακολουθούν
και η Πυθία πάλι άνοιξε τα χέρια
οι Καρυάτιδες σε συγχωρούν
μα όχι και τα περιστέρια.


Πρόσφερες το κώνειο κρυφά
στο φιλοσόφων το ανοιχτό το στόμα
και θάμπωσες τη καθαρή ματιά
παιδιών αγέννητων ακόμα.

Η Αρετή δρόμος κλειστός
έργα εκτελούνται ΠΡΟΣΟΧΗ
μονόδρομος ο αφανισμός
στη σκοτισμένη σου ψυχή.

Στο απόσπασμα οι Γενναίοι σου
εκλιπαρούν να μη πυροβολήσεις
πριν τα πανάρχαια χρέη σου
στον Ουρανό ξοφλήσεις.

Πάνω από άνθος όταν σκύβεις
είναι μονάχα για να το μετρήσεις
όμως μια αίσθηση έτσι πνίγεις
αν το άρωμα του δε μυρίσεις.

Και ένα αστέρι όταν κοιτάς
με αφοσίωση πλανευτική
ξέρω την ομορφιά δε προσκυνάς
μα σκέτη αριθμητική.

Ξεκλείδωσε τη φυλακή
πάρε το δρόμο με μια ευχή
θα δεις στο επόμενο στρατί
του αστερισμού σου την αυλή.

                    «ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ»

                  «…Κανένας δεν έρχεται..κανένας δε φεύγει..».

       Το θέατρο του παραλόγου και η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

(Προλογικά για την ιστορία:  δύο άντρες συναντιούνται καθημερινά σε ένα δρόμο, δίπλα σε ένα δέντρο, το οποίο άλλοτε έχει φύλλα και άλλοτε όχι. Περιμένουν κάποιον τον οποίον δεν γνωρίζουν αλλά ακούγεται εξαιρετικά σημαντικός για το μέλλον τους. Αυτός δεν έρχεται και οι δύο άντρες ψάχνουν τρόπους να απασχοληθούν, να διασκεδάσουν την ανία τους. Δοκιμάζουν διάφορα. Σκέφτονται ως ενδεχόμενο την αυτοκτονία. Προσπαθούν να θυμηθούν άλλες εποχές, άλλα μέρη που έχουν βρεθεί.)

Στο επίκεντρο του έργου ο πανικός που καταλαμβάνει τον άνθρωπο, όταν αναρωτιέται τι νόημα έχει η επιβίωση του, καθώς περιμένει το σκοτεινό και χωρίς προοπτική αύριο. Πανικός που εκφράζεται με απόλυτη σχηματική δράση και ρυθμό εφιαλτικής έμμονης ιδέας. Θέμα του έργου, λοιπόν, το εσωτερικό κενό, η αδυναμία του ανθρώπου, που περιμένει μάταια τη σωτηρία του. Μια παράξενη τραγική φάρσα όπου τίποτα δεν συμβαίνει. «Τίποτα δε γίνεται, κανένας δεν έρχεται, κανένας δε φεύγει. Είναι τρομερό!» λέει ένας ήρωας..Φράση-κλειδί στο έργο, που αρχικά θεωρήθηκε αντιθεατρικό και δεν έβρισκε αίθουσα, αλλά αργότερα επιβλήθηκε. Έγινε …σύνθημα! «Τι κάνω;» «Περιμένω τονΓκοντό..» και θριάμβευσε ως η μεγαλύτερη μεταπολεμική θεατρική επιτυχία.

Για το Μπέκετ, ο οποίος είναι κατά βάση κωμικός συγγραφέας, όσο άθλια και οδυνηρή και αν είναι η ανθρώπινη μοίρα, προσφέρεται για ωμό, μαζοχιστικό γέλιο.. Τίποτα δεν είναι πιο διασκεδαστικό από τη δυστυχία. Είναι το πιο κωμικό πράγμα του κόσμου. Η μοίρα του ανθρώπου είναι να βρίσκεται πάντα έτοιμος για το μεγάλο υποθετικό ραντεβού.. ο Θεός, πάντως, αν αυτός είναι ο Γκοντό, δεν θα εκδηλωθεί. Η θέση του παραμένει κενή. Και ας διψάμε για οποιαδήποτε βεβαιότητα που θα μας καθησυχάσει και θα μας γαληνέψει, που θα μας επιτρέψει να δαμάσουμε τα φαντάσματα μας.

Καμία δράση, καμία ένδειξη τόπου και χρόνου.. ο συγγραφέας δίνει παραλλαγές του ίδιου θέματος χωρίς να καταλήγει πουθενά, χωρίς οι ήρωες του να αλλάζουν ψυχολογικά.

Ο άνθρωπος δυστυχώς φοβάται την ελευθερία, αποζητά την καταπίεση και λαχταράει( το βλέπουμε μέρα σε μέρα αυτό και φυσικά από αιώνα σε αιώνα) την ένταξη. Αν αυτά τα πικρά λόγια δεν αντιπροσώπευαν την αλήθεια , δεν θα είχαμε θρησκευτικούς πολέμους, δεν θα είχαμε καν πολιτικά κόμματα. Ο άνθρωπος λιώνει για  μια ταυτότητα που να τον βεβαιώνει πως δεν είναι μόνος και έρημος, αλλά πως ανήκει σε ένα κοπάδι. Γι αυτό φανατικά απαιτεί να αναγράφονται στη ταυτότητα του όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για την ιδιωτική του ζωή. Γι αυτό προσχωρεί σε αιρέσεις όσο το δυνατόν πιο αυστηρές. Εδώ και όσοι πιστεύουν σε έναν ανθρωπόμορφο Θεό με «στο χέρι το τεφτέρι» όπου καταγράφει τις πράξεις μας. Αμείλικτο τον πιστεύουν και τον πιστεύουν έτσι γιατί αυτό θέλουν. Θα με ρωτήσετε γιατί.. Γιατί ο άνθρωπος φοβάται πάνω απ’ όλα την ευθύνη.

Ποιος είναι λοιπόν ο Γκοντό και τι είναι το έργο; Πέρα λοιπόν απ’ όλες τις κριτικές και τους ορισμούς το έργο είναι απολύτως ανοιχτό. Η όποια άποψη εμπεριέχεται αρκεί να θελήσετε αυτήν, ειδικά αυτή να βρείτε. Όλες του τις φράσεις, τις έχουμε πει εμείς οι ίδιοι, πολλές από τις καταστάσεις του τις έχουμε ζήσει. Ο κάθε θεατής αναζητά σε ένα θεατρικό έργο μία έστω φράση που να του θυμίζει κάτι δικό του.. Που να τον εκφράζει όπως ένα τραγούδι άλλωστε.  Εδώ άδικα θα ψάξετε για μία φράση που θα θελήσετε να κάνετε ολόδικη  σας. Όλες προσφέρονται και όλες μας περιπαίζουν.  Όλες αρχίζουν και όλες μένουν μισές. Όπως οι προσδοκίες μας. Σαν το Γκοντό που είναι συγχρόνως μια προσδοκία και μια δικαιολογία.. για να συνεχίσουμε να ζούμε. Όλη η ανθρωπότητα σε ένα έργο.

Ένας λόγος σε συνεχή εκκρεμότητα, πυκνός και συνάμα ανοιχτός, οικείος και άμεσος και συνάμα εκρηκτικός, μυστικός και αποκαλυπτικός, ελίσσεται μέσα στο απλό αυτό δρώμενο και υποστατώνει κάθε χειρονομία, κάθε στάση και στοιχειώνει κάθε σιωπή. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το Περιμένοντας το Γκοντό είναι το πιο θεολογικό έργο του αιώνα μας, όχι γιατί μιλάει για τον Θεό, αλλά γιατί ο Θεός απουσιάζει, σιωπά, ηρακλείτεια, όπως η φύσις του Εφεσίου, φιλεί κρύπτεσθαι. Το αναίτιο της υπάρξεως, η ερημία του όντος κυριεύουν το κενό, το μηδέν, ώστε ο λόγος που εξέπεσε σε κουβεντολόι, ενώ ξεκίνησε ως μύθος και πλήρωση, να παίζει το ρόλο σχολίου σε ένα ανύπαρκτο κείμενο.  Τα υποκείμενα του Μπέκετ είναι ανεπίδοτα, χωρίς κατηγόρημα, χωρίς αντικείμενο, χωρίς προορισμό. Αποκομμένα από την ουσία τους συμβεβηκότα.  Κτίσματα τυχαία εριμμένα όπου ο τέκτονας αποσύρθηκε και κανένας δε τα διεκδικεί. Διατηρητέα αλλά και ακατοίκητα. Ο χρόνος είναι η μόνη κατηγορία σε αυτό το έργο που έχει νόημα. Σαν το βέλος του Ζήνωνος, που φαίνεται να κινείται μέσα σ’ ένα διαιρετό χρόνο, οι αντιήρωες του Μπέκετ καμώνονται ότι κινούνται, ενώ στη πραγματικότητα τίποτε δε κινείται μέσα σ’ ένα συμπαγή χρόνο. Τέλος το Περιμένοντας το Γκοντό είναι ουσιαστικά το τέλος του θεάτρου, επειδή η τέχνη ως ερμηνεία του κόσμου και της υπάρξεως δεν είναι παρά μόνο μια ακόμα αυταπάτη. Η τελευταία γοητεία που ασκεί το απρόσιτο.

Ο Μπέκετ έχοντας καταλάβει τα μηνύματα των καιρών, συζητεί για τη θέση του υποκειμένου στο μεταίχμιο των δύο –ισμών. Το πρόβλημα των δύο λακέδων του έργου είναι ότι έχουν (και καλλιεργούν) μια κεντρομόλο(νεωτερική) κοσμοθεωρία σε έναν μεταμοντέρνο κόσμο ο οποίος την αρνείται. Εξ ου και η αμηχανία τους. Τα παίγνια τους υπό το φως της μελλοντικής παρουσίας του Γκοντό ασφαλώς και δε σημαίνουν απολύτως τίποτα. Υπό το φως όμως, της παρούσας απουσίας του, σημαίνουν τα πάντα, αφού κάπως έτσι δίνουν στην αναμονή μια παρουσία με νόημα που η αναμονή αρνείται και κατ’ επέκταση ο Μπέκετ. Δίνει όμως στο έργο του και στη ζωή μας ένα νόημα που τόσο το έργο όσο και η ζωή μας αρνούνται πεισματικά.

Μία από τις πλέον δυνατές στιγμές της παράστασης είναι αυτή κατά την οποία ο Εστραγκόν φωνάζει «Πεινάω!!!». Αυτή είναι η δύναμη του θεάτρου. Γνωρίζουμε ότι πολλά εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν στο κόσμο από τη πείνα, αλλά αυτή η πραγματικότητα δεν μας αφορά, μέχρι που ένας ηθοποιός ζωντανεύει τη φρίκη μιας ανθρώπινης ύπαρξης που πεινάει και δεν έχει τίποτα να φάει. Οι εκατομμύρια βαθυστόχαστες και μη σελίδες που γράφονται καθημερινά δεν αξίζουν όσο ένα κομμάτι ψωμί για ένα πεινασμένο παιδί.

*  ο Σάμιουελ Μπέκετ  (13 Απριλίου 1906- 22 Δεκεβρίου 1989) ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας.  Το 1969 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας , ενώ το 1984 εκλέχθηκε επικεφαλής της Aosdana, ένωσης ανθρώπων των Καλών Τεχνών της Ιρλανδίας. Το έργο του είναι βασικά μινιμαλιστικό, και σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, βαθιά απαισιόδοξο για την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή αντανακλάται από την εκτενή και περίεργη αίσθηση του χιούμορ  στο έργο του, καθώς και από το γεγονός ότι η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι το «ταξίδι» είναι που αξίζει παρά τις δυσκολίες του.

Σημ.. Συμπίλημα από διάφορες κριτικές. 

ΑΡΜΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Aσημένιο φως και λευκό σκοτάδι δεν αντίκρισαν στη βουνίσια αυτή ξέρα

τα μάτια μου ακόμη μα σε κάποιο φεγγαρόλουστο χαλί της Σαντορίνης καθρεφτίζεται η κρυφή κορυφή του κόσμου. Μόλις οι παραλίες αδειάσουν από τους θορυβώδεις ανθρώπους αυτής της εποχής, στήνουν χορό οι ξωτικιές και οι μύλοι όλο γυρίζουν…

Όλο γυρίζουν οι μύλοι στο Αιγαίο και αλέθουν τη μαγιά του κόσμου. Με το μπλε, με το «ω», με το κυκλάμινο, με το δελφίνι. Απλώνεις και συ το χέρι σου σα προέκταση του κάθε νησιού, ένα ερημονήσι με μοναδικό του κάτοικο εμένα να καλεί να πάρω το στρατί για το ναυάγιο. Έτσι είναι… Τις ομορφιές του κάθε βυθού μονάχα τα ναυάγια τις ξέρουν. Μα είναι ακόμα νωρίς για την κατάφαση σου, Έρωτα. Ο ήλιος λάμπει ψηλά σα βασιλιάς που μόλις ενθρονίστηκε και οι λαμπυρίζουσες στάλες του ιδρώτα του πέφτουν στη θάλασσα σα μικρά μαργαριτάρια.

Τα βράδια δε κοιμάται μα μόνο ξεκουράζεται και αν τύχει να ρθει το φεγγάρι, ασημένιο φως και λευκό σκοτάδι θα βρεις μονάχα εδώ στις πέτρες που αναδύουν απ’ το σκληρό τους δέρμα άρωμα γιασεμιού και ανάσα μέντας.

Όλα μπερδεύονται στη Σύρο, στη Δήλο και στην Αμοργό. Όλα ανακατώνονται στο Αιγαίο, σαν σε  παιδιού χεριών καμβάς χρωμάτων. Μόνο το φως δε μπερδεύεται και δουλεύει υπερωρίες. Μέρα και νύχτα.

Και είναι η ομορφιά τους τόσο επικίνδυνη, αχώρητη μες στην ασχήμια των καιρών που λες θα εκραγούν όλα και θα τελειώσουν σαν όνειρο που πετάγεσαι λουσμένος από κρύο ιδρώτα.

                                                            1

Είμαι αιώνια εγκλωβισμένη σε αυτή τη μικρή γωνιά της νύχτας από το μικρό μου

παράθυρο μόνο τ ’αστέρια φαίνονται όταν ξαπλώνω και παραδίνομαι στο ατελείωτο σιγανό βουητό του δρόμου, στα τρεμουλιαστά φώτα της εθνικής.

Είμαι εγκλωβισμένη σε αυτή τη λυτρωτική σιωπή που σε κάνει να ερωτεύεσαι

μα και να φοβάσαι πως ο κόσμος θα τελειώσει απόψε πάνω στο ζενίθ της ομορφιάς του.  Και όσο ακόμα μπορείς να θαυμάζεις το μικρό παράδεισο που σου χαρίζεται απλόχερα τόσο νιώθεις πως δε μεγάλωσες ποτέ.

Είμαι αιώνια εγκλωβισμένη με τους ίδιους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς. Στις ίδιες άκαμπτες δομές λυγίζω τις αντοχές μου. Κόβω και ράβω συνεχώς στα μέτρα τους, στις επιθυμίες τους, στους παραλογισμούς τους. Και ύστερα μετανιώνω πικρά για ένα λόγο που δε τόλμησα να ορθώσω. Υπερασπίζομαι ότι δε με βοηθάει. Χωρίς σκοπό χωρίς προοπτική βαδίζω το μέλλον μου και δεν θέλω στο βαρύ δρόμο της ελευθερίας μου να χω ανάγκη από κανέναν. Δεμένοι σε έναν κύκλο υποχρεώσεων που όλες οι χάρες και οι βοήθειες δεν έρχονται από καθαρή αλληλεγγύη αλλά από ένα ασυνείδητο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα υποχρέωσης. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Ήμαστε δανειστές και δανειζόμενοι σε αυτούς που αγαπάμε, σε αυτούς που γνωρίζουμε και σε αυτούς που μισούμε.

Μα εγώ βρίσκω τον τρόπο. Πάντα θα βρίσκω τον τρόπο. Είναι η αγάπη για το Όμορφο, για τη Τέχνη για τον Έρωτα. Όλα για τον Έρωτα. Για το πρώτο καρδιοχτύπι και για το τελευταίο. Γιατί ακόμα και αν ξοφλήσουμε και μείνουμε ρέστοι, η φλόγα από τα μάτια μας δε σβήνει. Εκείνη μας συντηρεί. Είναι και κείνο το κρυφό του κόσμου το νόημα που δεν το βρίσκεις παρά μόνο στη μεγάλο πόνο, στη μεγάλη εγκατάλειψη. Γι αυτό σας λέω πάντα θα βρίσκω τον τρόπο, θα τον βρίσκουμε. Για όσες αμαρτίες κάναμε και θα κάνουμε παραμένουμε άνθρωποι αληθινοί με τα πάθη μας αυτά που μας απογειώνουν σε όλο μας το μεγαλείο και αυτά που μας γκρεμίζουν στη χειρότερη κόλαση. Ναι είμαι λάθος. Και όσο πιο γρήγορα με αποδεχτώ τόσο το καλύτερο για όλους τους.

Δεν αυταπατώμαι. Δεν αντιστέκομαι. Δεν σχεδιάζω. -Δεν κοιτάζω ούτε "Δεξιά" ούτε "Αριστερά". ’Όπου και αν βρω μια Αλήθεια τη μαζεύω...όλα τα άλλα είναι για τους μονο-κατευθυνόμενους!  Συνεχίζω να ονειρεύομαι. Ξέρω πως η καθημερινότητα σε πάει πιο μακριά όσο κοντά σε φέρνει στο θάνατο. Και κείνη ένας κύκλος που να ξεφύγεις δε μπορείς σα σε βαγόνι κλεισμένος ενός τραίνου εκτροχιασμένου προς ολοταχώς για τη μεγάλη θάλασσα. Τι περιμένουμε να ζήσουμε στη καθημερινότητα αφού λεφτά για τα Σαββατοκύριακα δεν έχουμε; Χα! Τι πεζή τοποθέτηση! Και πόσο ξοδευτήκαμε στις βαρύγδουπες φιλοσοφίες!

Δε θέλω να δεσμευτώ με κανένα όνειρο, με καμία αυταπάτη, δε θέλω να δώσω χώρο και χρόνο σε κανέναν. Ανασυντάσσομαι..

Όχι με νέα δύναμη.

Αλλά με μια ήρεμη πια άφεση.

Δε παραιτούμαι.

Δε κλείνω πληγές.

Αλλά στέκομαι στη σωστή γωνία. Εκεί που φυσάει ο άνεμος της αλλαγής.

ΑΠΩΛΕΙΕΣ

Αν βγω να σε ζητήσω

Θα κάτσω απλά μες στ’ όνειρο να περιμένω.

Ξέρω τα όνειρα δε με δικαίωσαν ποτέ

μα δεν είναι αυτό το τραγικό…

Είναι που χτυπήθηκα τελικά τόσο αλύπητα

στους γκρίζους τοίχους της πραγματικότητας

της οποίας η δικαίωση είναι το πιο παράλογο όνειρο.

Δυο δυο έρχονται οι απώλειες

να μη χαθούν τυφλές που είναι.

Θα πεις∙ και  η ελπίδα τυφλή βαδίζει

μα εκείνη έρχεται μόνη.

Ποιος βρέθηκε ποτέ συνοδοιπόρος δίπλα της με υπομονή;

Δυο δυο έρχονται οι απώλειες

μα τόσο αργείς να καταλάβεις

η μια μυρίζει θυμίαμα, λιβάνι και γαρύφαλλο

και η άλλη ρόδο, γιασεμί και μέλι.

Είναι ο Θάνατος απώλεια ξεκάθαρη οριστική

Και ο ¨Έρωτας δόσεις μικρές δηλητηρίου

ύπουλες, προκαταβολικές.

Μα έχει τ’ όνειρο κάτι αθώο ακόμα

Και δούναι και λαβείν με τη δικαίωση δεν έχει

Και έτσι ποτέ δεν έρχονται απώλειες

Ποτέ και έκτακτες εισφορές.

Εκεί θα περιμένω…

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ…

Στην πολυτάραχη εποχή μας, εν μέσω της χιλιοειπωμένης κρίσης, δεν θα μπορούσαν έννοιες πρωταρχικές όπως ο «πλούτος» και η «φτώχεια» να μείνουν σταθερές χωρίς εννοιολογική αναθεώρηση και επαναδιαπραγμάτευση σε ένα επίπεδο πια λίγο μετά-φυσικό.

  Ποιος είναι ο πραγματικά πλούσιος και ποιος ο φτωχός, αναρωτιέμαι συχνά, και σίγουρα δεν είμαι η μόνη. Όμως θα πρέπει να αφήσουμε οριστικά πίσω μας τις μίζερες αντιλήψεις και κλισέ- όταν εκλαμβάνονται επιφανειακά- του τύπου «επιστροφή στη λιτότητα» σε περιόδους που μένουμε με άδειες τσέπες, ενώ π.χ στις 1^η του μηνός μόλις μπει το επόμενο μηνιάτικο τρέχουμε καταϊδρωμένοι να προλάβουμε το νέο πουκάμισο Lacoste( και οι κάθε λογής κροκόδειλοι συνεχίζουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους)!

 «Πλούσιος είναι ο εν τω  ολίγω αναπαυόμενος» όπως έλεγε στο ομώνυμο μυθιστόρημα και η θρυλική Λωξάντρα. Αυτός λοιπόν, που δε δημιουργεί νέες ανάγκες και αναπαύεται στα λίγα, όχι από αναγκαστική παραίτηση, αλλά κατόπιν ωρίμου φιλοσοφικής επεξεργασίας της υλικής σκλαβιάς και της αληθινής ελευθερίας, είναι ο πραγματικά πλούσιος. Η κοινωνία της κατανάλωσης, τα ΜΜΕ, οι πολυεθνικές, οι τράπεζες και τα κάθε λογής κέντρα αποφάσεων-συνήθως σκοτεινά κέντρα- δημιουργούν συνεχώς επίπλαστες ανάγκες, με αποτέλεσμα τελικά να δημιουργούν φτωχούς ή να κάνουν αυτό που λέμε τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

 Παρ’ όλα αυτά ο πλούτος στη καθαρά αρχική του σημασία, που πρέπει ιστορικά να αναζητήσουμε στο μακρινό παρελθόν, ήταν μία μορφή ευημερίας, αποτέλεσμα εργατικότητας και για τους θρησκευόμενους λαούς ευλογία Θεού. Άρα, κατά φύσιν και όχι παρά φύσιν ο πλούτος δεν είναι κατ ανάγκη μία κατάρα και ένα βάρος παρά μόνο αυτός που δεν αποκτιέται με προσωπικό κόπο και δε ξοδεύεται με σύνεση και σωφροσύνη.  Ίσως και μία ιστορική παρανόηση από μέρους των λαών του Προτεσταντισμού σχετικά με την πηγή του πλούτου, οδήγησε σε ένα μεγάλο ποσοστό στην εμφάνιση του καπιταλισμού (βλέπε και το περίφημο «Ο Προτεσταντισμός και το πνεύμα του Καπιτάλισμου» του Max Weber).

 Ο φτωχός λοιπόν, στην εποχή μας, είναι αυτός που συνέχεια ζητάει και μένει ανικανοποίητος ακόμα και αν ικανοποιεί στο έπακρο βασικές ανάγκες. Αισθάνεται μειονεκτικά που δεν έχει εξοχικό, δε μπορεί να πάει διακοπές στη Μύκονο, δεν αυγατεύει με ένα καφέ στο χέρι όλη μέρα, όπως οι πλούσιοι μισητοί του αντίπαλοι, παίζει τζόκερ και δε κερδίζει και μετά βρίζει την τύχη του, δεν του περισσεύουν να συντηρεί γκαρσονιέρα για τη γκόμενα, να πληρώνει τρία κινητά εκ των οποίων με τα δύο παρακολουθεί δυο προφίλ στο facebook και άλλα τέτοια καταθλιπτικά παραδείγματα. Δυστυχώς όμως για μερικούς συνανθρώπους του, και ευτυχώς γι αυτόν, υπάρχει και το μέτρο σύγκρισης. Γιατί πάντα υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Είναι και εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που για πολλά χρόνια νομίζαμε πως δεν υπάρχει, εφόσον μόνο εμείς ήμαστε καθώς λέμε φτωχοί, που η φτώχεια γι αυτούς είναι η στέρηση των πιο βασικών ανθρώπινων αναγκών εύκολα ανταλλάξιμη με την αξιοπρέπεια( έννοια ακριβή και αυτή) όταν μιλάμε για ένστικτα επιβίωσης.

 Και από αυτήν τη σεβαστή πλεόν κατηγορία, συναντάς πάλι ανθρώπους που παλεύουν αυτή τη κατάσταση με χαμόγελο, ανεμελιά, αγώνα και χιούμορ που κάνει τη δική μας μίζερη οπτική των πραγμάτων τουλάχιστον γελοία.  Άλλωστε ο αληθινά άπορος δέχεται με χαμόγελο ευγνωμοσύνης ότι του προσφέρεις ενώ ο πλουτοκράτης φτωχός γκρινιάζει συνεχώς που δε μπορεί να αυξήσει τα κέρδη του.

Φυσικά οι ευθύνες του Συστήματος και η δημιουργία φτωχών ανθρώπων- κυρίως πνευματικά- είναι μεγάλες και σίγουρα όχι μόνο πολιτικοοικονομικές. Είναι η παγκόσμια προσπάθεια υποδούλωσης της ανθρώπινης ελεύθερης ψυχής στο κοσμικό πνεύμα, στη φαινομενική πραγματικότητα που δεν αφήνει στιγμή το ανθρώπινο μυαλό να ταξιδέψει σε ονειρικούς τόπους και πραγματικότητες και να ανοιχτεί στο Σύμπαν με ευρύτερη έννοια, ούτε το βράδυ που πέφτει να ησυχάσει καθώς νιώθει υποχρεωμένος την επόμενη μέρα να βρει επειγόντως χρήματα για το δάνειο του. Επομένως, η φτώχεια για τους λαούς που την δημιουργούν είναι ένα μέσο αποκτήνωσης των υπολοίπων και γι αυτούς που την υφίστανται ίσως ένα μέσο αποτίμησης.  

 Αυτό που είναι πραγματικά λοιπόν εντυπωσιακό στη χώρα μας, δεν είναι το γεγονός ότι γέννησε τόσους φιλόσοφους αλλά το ότι για να γίνει αυτό, είχε λυθεί σε μεγάλο ποσοστό το θέμα της οικονομικής  ευημερίας και της τεχνολογικής προόδου(και ακόμα δεν ανακαλύψαμε τίποτα!)ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να αφοσιωθούν στο πνεύμα. Μήπως τα ύποπτα κέντρα αποφάσεων – οι πλούσιοι λοιπόν- πίσω από την άδικη εκμετάλλευση των φτωχών κοινωνιών και ανθρώπων θέλουν πρωταρχικά να τους εξαιρέσουν από τον αληθινό θησαυρό της ζωής;

 Αν σκεφτεί κανείς, ότι ποτέ μεταξύ τους δε φαγώνονται, δεν πολεμούν αλλά αντίθετα προχωρούν σε συγχωνεύσεις επί συγχωνεύσεων και σε κάθε λογής συμφωνίες αλλά αντίθετα οι φτωχές μάζες χωρίζονται σε δεξιούς-αριστερούς, παοκτσήδες και αρειανούς, δημοσίους και ιδιωτικούς και τα λοιπά και τα λοιπά είναι να απορεί κανείς για την πραγματική α-πορία!!!

  Με εξαίρεση όμως τη φιλοσοφία του Ινδουισμού για το κάρμα και τις κλειστές κοινωνικές κάστες(πολύ ύποπτη φιλοσοφία!), κανείς δε κληρονομεί τη φτώχεια του. Τον πλούτο τον κληρονομείς και οι επιλογές να τον αναδείξεις και να τον συνεχίσεις άξια είναι λιγοστές. Η φτώχεια όμως δεν κληρονομείται. Αντιμετωπίζεται. Με σκληρή δουλειά, με έξυπνες επιλογές, με καλή τύχη, με θεία πρόνοια, τελοσπάντων  έχει πολλές πιθανότητες να αλλάξει.  

 Και η ανθρώπινη μοίρα αλλάζει όταν αλλάξει ο προσωπικός προσανατολισμός του καθενός. Έτσι και αλλιώς το ανθρώπινο ον, με το που γεννιέται αναπτύσσεται και ωριμάζει με συνεχείς διαδικασίες προσαρμογής. Η πραγματικότητα ήταν και θα είναι πάντα μία παλαίστρα δυνάμεων που επιζητούν να μας συντρίψουν από τη στιγμή που γίνεται το πρώτο μας βήμα στην απέραντη ζούγκλα της κοινωνίας. Το μυστικό είναι να κρατούμε αναμμένο πάντα το φωτάκι στο φτωχικό σπιτάκι στην άκρη της ζούγκλας, εκεί που κάθε βράδυ μας περιμένουν τα πιο πολύτιμα πράγματα που συνάμα είναι  και  τα πιο απλά. Αυτά που ο καθένας γνωρίζει για τον εαυτό του και δε θα άλλαζε για όλα τα λεφτά του κόσμου…

Και μια προσωπική καθαρά εκτίμηση της γράφοντος: Ίσως αν φτωχύνουμε εντελώς τελικά καταφέρουμε να πλησιάσουμε περισσότερο την έννοια Άνθρωπος..

ΠΑΝΩ Σ' ΕΝΑ ΣΤΙΧΟ

Και αν πεθάνω «ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι»
πόσα λέξεις ακόμα του Ελύτη θα αφήσω αδιάβαστες
πόσα τραγούδια του Χατζηδάκη ατραγούδιστα..
Θα θροΐζουν οι καλαμιές πέρα κάτω στη λίμνη με τους κορμοράνους
και το επίμονο βουητό των σπουργιτιών δε θα γαργαλά την ακοή μου.


Και αν πεθάνω «ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι»
Ποιητά  που δεν τα ταίριασες σωστά,
πως θα ξαναμυρίσω το βασιλικό στη γλάστρα στο περβάζι μου;
Πως θα ξαναμυρίσω το αγαπημένο λαιμουδάκι του νεότερου απογόνου;
Λαχταριστός ο καφές, ζεστός τα πρωινά θα με προσμένει
κάτω από έναν ουρανό που θα σιγοψιχαλίζει
δεν θα χω βρει και κάποιον άξιο ή ανάξιο να συνεχίσει το τραγούδι μου..
Το αηδόνι έχει πάντα το δικό του "σκοπό"...


Και συ θες να πεθάνω «ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι»..
Χωρίς να προλάβω να λυπηθώ περισσότερο ακόμα για τούτες  τις χαρές.
Γιατί λυπόμαστε με τις μικρές χαρές;
Γιατί στο βάθος βάθος ξέρουμε πως θα ναι οι μόνες που θα μας λυπούν
σε κάποια έφοδο μνήμης στη χώρα της αιώνιας λήθης..

"Αλλά εσύ δεν πρέπει να την ξεχνάς. Είσαι για πάντα υπεύθυνος για αυτό που εξημέρωσες. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου..."

Αντι προλόγου...Σκόρπια Συστατικά και περί Τέχνης

Οι ποιητές προσπαθούν συνεχώς να διαπράξουν το χείριστο έγκλημα της ουσίας. Να αιχμαλωτίσουν με λέξεις το Ανέκφραστο, να φωτίσουν αυτό που έντεχνα ξέρει αιώνες να κρύβεται, μέσα στην αγωνία τους  να σώσουν το Αληθινό.  Είναι πάντα έτοιμοι να συναντηθούν με το ανείπωτο… Ευτυχώς δε το πετυχαίνουν! Κάθε στιγμή αναζήτησης άλλωστε, όπως είπε ο Κοέλο, είναι μία στιγμή συνάντησης, μέχρι τη Μεγάλη Συνάντηση με το πεπρωμένο μας σε χώρο και χρόνο που δεν μας έχει γνωστοποιηθεί.. Η μαγκιά είναι να μην αργήσεις στο ραντεβού έχοντας όταν πρέπει τα κατάλληλα αντανακλαστικά..Και να αφήσεις πίσω σου σημάδια αναγνωρίσεις.. Ψυχής Γρατζουνιές! Γιατί μόνο αν γρατζουνίσεις τη ψυχή σου θα βρεις τον αληθινό πλούτο κάτω από τόνους άχρηστης "λάσπης"!

ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ


Ο Ποιητής δε καταγράφει κάτι που γεννά η φαντασία του, αλλά αυτό που βιώνει ο ίδιος σαν πραγματικότητα. Σαν υπαρκτή πραγματικότητα. Έτσι κατ' αυτόν τον τρόπο, δε κάθεται να γράψει ένα ποίημα ούτε κατά παραγγελία, αν και μπορεί να συμβεί και αυτό για χάρη αγαπημένων προσώπων. Το ποίημα απλά ζητά απεγνωσμένα να βγει μετά από συνεχιζόμενη κυοφορία, ώριμο πια αφού σπάσουν τα νερά της λήθης..
Και βέβαια έχει κατά καιρούς γραφτεί, πως η πένα του ποιητή δε πάει στο πόλεμο. Ψιλά γράμματα.. σιδερωμένες γραβάτες. .λιμοκοντόροι και άλλα πολλά. Θα μπορούσα να παραθέσω ολόκληρη λίστα με ποιητές που πολέμησαν στη πρώτη γραμμή αλλά ξεπερνά το σκοπό αυτής της μικρής αναφοράς. Άλλωστε απλοί άνθρωποι συνέθεσαν μικρές φράσεις σοφίας, αποφθέγματα, δημοτικά τραγούδια που έχουν και αυτά τη ποιητική τους υπόσταση εφόσον βγήκαν από ένθερμη ψυχή και από νου που οραματίζεται. Και ένας νους που οραματίζεται είναι εν γένει ποιητικός και ας μη κατέγραψε ποτέ τίποτα. Σε έναν  ζωντανό οργανισμό όπως είναι το σώμα, η οικογένεια, το κράτος, η κοινωνία, τα άτομα προσφέρουν κατά τις δυνατότητες τους, κατά τα χαρίσματα που τους έχουν δοθεί και έχουν αναπτύξει στο μέγιστο βαθμό. Φυσική και μετα-φυσική δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένα στην αρχαία μας φιλοσοφία και ο Ποιητής είναι ακριβώς η ενσάρκωση της ολιστικής θεώρησης της Πραγματικότητας και του Σύμπαντος.

Η σπουδαιότητα της Τέχνης έγκειται στο γεγονός ότι ένας άνθρωπος αποφασίζει να περάσει στην αθανασία δημιουργώντας από προσωπικά υλικά πνευματικό έργο. Μεταπλάθει μετουσιώνει την υπάρχουσα ύλη που του έχει δοθεί  σε πνεύμα και το σπουδαιότερο είναι ότι δημιουργεί μέσα από το χάος της δικής του ψυχής. Εκείνη τη στιγμή ομοιάζει με την ίδια τη δημιουργική πνοή του σύμπαντος και συγγενεύει με το Θεό. Τέχνη είναι ακριβώς αυτό το πράμα:  μία νέα δημιουργία με απλά διαθέσιμα υλικά. Και βέβαια κάθε καλλιτέχνης είναι ιδιότροπος και μοναδική προσωπικότητα ακριβώς γιατί πρέπει να αρνηθείς τις παλαιές κοινωνικές και άλλου είδους συμβάσεις για να δημιουργήσεις, αλλιώς δε κάνεις τίποτα άλλο από το να αναπαράγεις απλά.
H δημιουργική δύναμη ξεπηδά μέσα από το κενό, μέσα από το Χάος όπως ένας πίδακας αίμα από ένα νεκρό κορμί και όλο ξερνά… Έτσι κάποτε ο Θεός έπλασε τον κόσμο. Aπό αφόρητη μοναξιά..
Τα αντιμαχόμενα στοιχεία μιας προσωπικότητας είναι κυρίως που την καθορίζουν σα δημιουργική και καλλιτεχνική. Διότι από τις αντιθέσεις και την αδιάκοπη εσωτερική πάλη διαθέσεων, απόψεων, στάσεων ακόμα και στυλ εμφάνισης προκύπτει η δημιουργική δύναμη, σαν ενέργεια από κίνηση. Ενέργεια που παράγει θερμότητα και εν τέλει θερμότητα που γίνεται Φλόγα και ζητά να κάψει και να ζεστάνει ταυτόχρονα.
-Η μοναξιά είναι μια βαθύτατα εσωτερική ανάγκη ακριβώς όπως η γλυκιά συντροφιά κάποιου. Έτσι πολλές φορές ο καλλιτέχνης, ή ο άνθρωπος, που βλέπει τη ζωή του μέσα από μία πιο εσωτερική οπτική, επιδιώκει ακριβώς με το ίδιο πάθος που θέλει να δοθεί ψυχή και σώματι σε έναν έρωτα, το ίδιο να τον απαρνηθεί και να απομονωθεί στη πιστή συντροφιά του, τη μόνη πιστή, τη μοναξιά. Και εκείνη σιγά σιγά στάζει τους καρπούς της σα φάρμακο στις φλέβες της ασυνείδητης καθημερινότητας. Αρκεί να μπορεί κανείς να περιμένει με υπομονή, ώσπου να ανθίσουν τα ρόδα στο μυστικό κήπο της καρδιάς του. -Η μοναξιά είναι του καθενός η κατανόηση από αυτόν και μόνο της προσωπικής του αλήθειας.
Ακριβώς όπως στην αρχικό στάδιο κοινωνικοποίησης του εφήβου, όπου η αυτοαντίληψη του καλλιεργείται μέσω των προσωπικών σχέσεων του με τους άλλους και είναι απολύτως αναγκαίο να έχει άμεσες προσωπικές επαφές για να γνωρίσει ποιος είναι, έτσι και ο καλλιτέχνης, ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει να «εκτεθεί» για να γνωρίσει ποιος είναι, να βρει ερεθίσματα να συνεχίσει το δημιουργικό του έργο διορθώνοντας τυχόν ελλείψεις μέσα από τις διάφορες κριτικές και παίρνοντας θάρρος από τις επιβραβεύσεις των έργων του. Ο ποιητής πρέπει να δημοσιεύσει, ο ζωγράφος να εκθέσει, ο ηθοποιός να υποκριθεί, ο μουσικός να ακουστεί..

ΣΚΟΡΠΙΑ...

Οι λέξεις αν τις προφέρεις μπορεί να σκοτώσουν χιλιάδες.. Αν δεν τις προφέρεις θα σκοτώσουν εσένα.. Εκεί καλείσαι να κάνεις το μεγάλο ξεσκαρτάρισμα.. Να σκοτώσεις, μα όχι τους χιλιάδες.. Να σκοτώσεις το Σκοτάδι και τη μεγάλη του αδελφή. .τη Λήθη..

Όλη τη μέσα σκάβαμε και φυτεύαμε..
Σκάβαμε και φυτεύαμε..
Το άλλο πρωί η μόνη πραγματικότητα που υπήρχε ήταν εκείνη του Ποιητή..

ΠΟΙΗΤΗΣ: Μία ακίνητη μορφή στο ξέφωτο μιας αστραπής!

-Η Τέχνη είναι ο μεγάλος μας Έρωτας..γιατί σου δίνει απλόχερα. Και το μόνο που ζητάει απλά από σένα..είναι να είσαι απλά Εσύ!!

-Η αναπνοή μου τελειώνει.. τα στήθια μου πονάνε. Γρήγορα! Φέρτε μου χαρτί και μολύβι!
                                                                                                             

-Άσε την ποίηση να έρθει να σε βρει..έρχεται πάντα όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.



-Γιατί θαρρείτε πως οι ποιητές καπνίζουμε τόσο, παρά γιατί ωσάν τις ετοιμόγεννες που κουβαλούν πάντα μαζί τους ένα εσώρουχο καθαρό μη τυχόν και οποιοσδήποτε τόπος και χρόνος υποδεχτεί τον πολυπόθητο τόκο, έτσι και ένας μικρός κενός χώρος σε ένα πακέτο μπορεί να φιλοξενήσει έναν μικρούλη νεογέννητο στίχο, σπέρμα αργότερα ενός πολλά υποσχόμενου ποιήματος.

Η ομορφιά συνεχίζει να υπάρχει και να μας ξαφνιάζει μέσα σε τούτη τη σκληρή παράλογη διαδρομή. Είναι σχεδόν προκλητική. Και είναι ακριβώς αυτή η πρόκληση κατά βάθος που μας καλεί να επαναστατήσουμε, και όχι όροι καλύτερης υλικής διαβίωσης… Παρά μονάχα το δικαίωμα στην Ομορφιά. Για χάρη της και μόνο γι αυτήν.
Βρείτε ύλη για το όραμα σας! Υπάρχει σε αφθονία στο Σύμπαν και παίρνει τη μορφή που εσείς της δίνετε.