Γράφει η Τάνια Γεωργούλια από London, England
Όχι, δεν τα αγάπησα ποτέ τα Αγγλικά. Έδωσαν οι γονείς μου τζάμπα μια περιουσία χρόνια ολόκληρα… προτιμούσα την ώρα εκείνη να βλέπω φίλους, να πίνω καφέδες κλπ. Είχα αναπτύξει – επίτηδες φυσικά – και μια καλή σχέση με τη γραμματέα του φροντιστηρίου κι έτσι γλίτωνα και τα ενημερωτικά τηλεφωνήματα στο σπίτι. Και φυσικά στο Lower πάτωσα και έτσι ησύχασα κιόλας… και οι γονείς μου επίσης!
Όχι, δεν μου άρεσαν ποτέ οι Άγγλοι, ένιωθα μια απέχθεια για αυτούς. Βλέποντάς τους στην τηλεόραση να γίνονται λιώμα από το αλκοόλ και να σέρνουν τα μισόγυμνα κορμιά τους στα στενοσόκακα των νησιών μας. Θυμάμαι ακόμη το καλοκαίρι του 1997 στην Κω, να πηδάω κυριολεκτικά πάνω από πτώματα σουρωμένων Αγγλακίων για να φτάσω στην είσοδο του ξενοδοχείου μου. Μύριζαν αλκοόλ και κατρουλιό. Μυρωδιά που ακόμη και τώρα που την περιγράφω είναι μέσα στα ρουθούνια μου.
Όχι, δεν ήθελα ποτέ να έρθω στην Αγγλία. ΠΟΤΕ! Ποτέ δεν θα έδινα ούτε ένα ευρώ για να δω τον Τάμεση, το παλάτι του Μπάκιγχαμ και τον πύργο του Λονδίνου. Και όλα αυτά μέσα στην βροχή και στην ομίχλη. Δεν θα έδινα ποτέ χρήματα για να πάω σε ένα μέρος που θα ήταν πιο κρύο, πιο μουντό και πιο βροχερό από την Ελλάδα. Για αυτό τον λόγο δεν μου άρεσαν ποτέ οι χειμερινές διακοπές. Οι διακοπές ακόμη και ως λέξη προϋποθέτουν ήλιο, ήλιο, ήλιο και θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα.
Όχι, δεν σκέφτηκα ποτέ την ζωή μου σε κανένα εξωτερικό. Το πιο πολύ για μένα ήταν μια περίοδος 4 ετών στην απαίσια Αθήνα. Αυτό ήταν εξωτερικό για μένα. Τα βρόντηξα και επέστρεψα στην αγαπημένη μου επαρχιακή πόλη, με τους γονείς μου δίπλα μου, τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου. Αποφάσισα ότι εμένα μου πάει περισσότερο να ζω εκεί, με τις μικροαστικές αντιλήψεις, τα κουτσομπολιά και τους καυγάδες με τις 2 γεροντοκόρες του διπλανού διαμερίσματος.
Έλα όμως που ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα… και ως γνωστόν ο έρωτας δεν έχει καμία απολύτως λογική. Ηράσθη σφόδρα και κατόπιν αγάπησα με πάθος. Ο αγαπημένος μου και νυν άντρας μου υπηρετούσε ως ιατρός ειδικευόμενος στη μικρή μου επαρχιακή πόλη. Κάποια στιγμή όμως ο χρόνος ειδικότητας που έδινε το νοσοκομείο τελείωσε. Έπρεπε να περιμένει κοντά στα δύο χρόνια για να μπει σε θέση ειδικότητας σε άλλο νοσοκομείο στην Αθήνα. Αυτά τα δύο χρόνια φυσικά θα ήταν άνεργος. Πονεμένη ιστορία οι ειδικότητες στην Ελλάδα. Μετανιώνεις την ώρα και την στιγμή που αποφάσισες να γίνεις γιατρός. Εκατό χρόνια σπουδών κι άλλα εκατό αναμονής. Ζήσε Μάη μου!
Αφού έψαξε όλες τις δυνατότητες που του έδινε το ελληνικό κράτος (δηλ καμία) ψάχτηκε και στο εξωτερικό. Και τότε προέκυψε το Λονδίνο! Φυσικά μου το ξεφούρνισε αφού έστειλε το βιογραφικό του σε διάφορες θέσεις που εντόπισε στα νοσοκομεία. Δεν πίστεψα ποτέ ότι θα τον πάρουν. Όχι γιατί δεν είχε τα προσόντα για τις θέσεις, ίσα ίσα, αλλά γιατί πίστευα ότι θα υπήρχε προτίμηση στους Άγγλους. Όμως μερικές μέρες αργότερα χτύπησε το τηλέφωνό του και τον ενημέρωσαν ότι θα πρέπει να πάει στη συνέντευξη για τη θέση την οποία διεκδικούσε. Και πήγε. ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ. Τον διάλεξαν ανάμεσα σε αρκετούς υποψηφίους με τα ίδια προσόντα. Τι τους έκανε κλικ; Πάντως σίγουρα όχι τα καλά του Αγγλικά. Πήρε το Lower με την τρίτη. Μισούσε τα αγγλικά όσο κι εγώ. Συμβόλαιο ενός έτους. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα εδώ. Αν τους αρέσεις σε κρατάνε, αν όχι σε δρομιάζουν με τον ίδιο ευγενικό τρόπο που σε προσέλαβαν.
Αποφάσισα να μείνω εγώ Ελλάδα και να περιμένω να επιστρέψει. Λίγη υπομονή θα κάναμε απλά. Μέσα σε αυτό τον χρόνο αποφασίσαμε και τον γάμο μας. Αυτό το διάστημα όμως ήταν αρνητικά καταλυτικό για τη δική μου δουλειά. Ελεύθερη επαγγελματίας με στρωμένη δουλειά και μία άνεση οικονομική. Ξαφνικά όμως μέσα σε ένα εξάμηνο ήρθαν τα πάνω κάτω φορολογικά και έφτασα να δουλεύω για έναν νταβατζή που λέγεται Ελληνικό κράτος. (Και πιστέψτε με ήξερα να τα τρώω και μόνη μου τα λεφτά μου). Άρχισα να κοιμάμαι και να ξυπνάω με τον τρόμο του ΦΠΑ που έπρεπε να αποδοθεί πληρώθηκα δεν πληρώθηκα αλλά και άλλα πολλά, έξυπνα φορολογικά κόλπα, που επινόησαν εις βάρος μου όλοι αυτοί που αφού κατέστρεψαν την Ελλάδα τώρα τους έπιασε ο καημός και θέλησαν να την σώσουν. Έκατσα μόνη μου, σκέφτηκα τα θετικά και τα αρνητικά και αποφάσισα ότι εγώ στην ζωή μου θα ιδρώνω μόνο για την πάρτη μου και για κανέναν άλλον. Έμαθα να μην κλέβω και απαιτώ να μην με κλέβουν. Και ειδικά η χώρα μου. Δεν θα αφήσω κανέναν να ξαναβάλει χέρι στη δική μου τσέπη. Κι έφυγα για το Λονδίνο, στον άντρα μου.
Ένα χρόνο έκατσα σπίτι, μετά από 17 χρόνια ασταμάτητης δουλειάς. Το χάρηκα στην αρχή, ηρέμησα, ασχολήθηκα με το νοικοκυριό μου και λυπόμουν τις φίλες μου που αναγκάζονταν να δουλέψουν. Ο μισθός του άντρα μου έφτανε και περίσσευε κιόλας. Διακοπές διαρκείας που λένε..
Είπα να το δω θετικά. Γύρισα όλα τα αξιοθέατα, όλα τα πάρκα, όλα τα παλάτια, όλο τον Τάμεση, πάνω κάτω, ίσα με 20 φορές. Πήρα όλα σχεδόν τα λεωφορεία κάνοντας βόλτα χωρίς προορισμό, μόνο και μόνο για να εντοπίσω τα θετικά στοιχεία αυτού του τόπου μπας και τον αγαπήσω.
Καινούρια ζωή, καινούριοι άνθρωποι, καινούρια κουλτούρα. Ή μάλλον κουλτούρες. Πολλές κουλτούρες. Πολλά χρώματα, πολλές παραδοσιακές στολές, πολλών ειδών θρησκείες, γλώσσες, φαγητά. Εγώ να σας πω την αλήθεια έναν Άγγλο καθαρό Άγγλο δεν γνώρισα ακόμη. Όλος ο κόσμος που συναναστρέφομαι είναι από άλλες χώρες. Δεύτερης και τρίτης γενιάς βέβαια που γεννήθηκαν εδώ αλλά όχι με αγγλικές ρίζες. Τα συνοικιακά μαγαζιά τα έχουν συνήθως Τούρκοι, Κούρδοι, Κύπριοι. Τέτοιους γνώρισα πολλούς. Όλοι τους ευγενικοί και πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε όλα. Αν τους ζητήσεις πληροφορίες δε, σκίζονται να σε εξυπηρετήσουν. Αλλά μόνο αν τους το ζητήσεις. Αλλιώς δεν υπάρχεις για αυτούς. Δεν το λέω με την κακή έννοια. Εννοώ ότι ο κόσμος, θεωρώ από διακριτικότητα, δεν ασχολείται με τον διπλανό του. Δεν τους νοιάζει τι φοράς, πού πιστεύεις, τι μόρφωση έχεις, ή το οικονομικό σου υπόβαθρο. Δεν σχολιάζουν ποτέ τίποτα. Εδώ μπορείς να μπεις στο μετρό με τις πιτζάμες ή ακόμη με τα εσώρουχα και δεν θα σου δώσει κανείς καμία μα καμία σημασία. Εκπληκτικό ε;
Παντού δε, σε όλα τα αξιοθέατα αλλά και στους δρόμους υπάρχουν εθελοντές που προσφέρονται να σε ξεναγήσουν ή να σου δώσουν πληροφορίες δωρεάν. Στο νοσοκομείο που δουλεύει ο άντρας μου υπάρχουν εθελοντές μεταφραστές, εθελοντές βοηθοί και συνοδοί ηλικιωμένων. Γενικά αυτό το πνεύμα του εθελοντισμού που η Ελλάδα πρώτη το καλλιέργησε εδώ έφτασε να είναι η καθημερινότητά τους.
Υπάρχει μια οργάνωση ενός κράτους που ούτε το έχουμε φανταστεί στην Ελλάδα. Αποκαλούμε τους Άγγλους πρόβατα εμείς οι έξυπνοι Ελληνάρες, χαριτολογώντας, διότι ακολουθούν τους νόμους του κράτους τους πιστά. Δεν έχουν έκτροπα στα γήπεδα, οι διαδηλώσεις τους είναι ειρηνικές και αξιοπρεπείς, εκτός από κάνα δυο, που έσπασαν ότι βρήκαν μπροστά τους και με το δίκιο τους, αλλά για θυμηθείτε τις δικές μας. ΟΛΕΣ τις δικές μας. Διεκδικούν τα δικαιώματά τους αλλά πάντα με σεβασμό στους υπόλοιπους πολίτες. Δεν υπάρχει γραφειοκρατία, δεν υπάρχει λάδωμα. Υπάρχουν νόμοι και κανόνες και τους τηρούν ΟΛΟΙ. Και για αυτό φυσικά είναι και 100 χρόνια μπροστά. Βέβαια αντιλαμβάνεσαι την καταπίεση τα Σαββατοκύριακα που ξεκινούν να πίνουν από το πρωί και τελειώνουν το βράδυ μισολιπόθυμοι. Άνθρωποι που όλη την εβδομάδα κουστουμαρισμένοι με τον χαρτοφύλακα στο χέρι δουλεύουν μέχρι τη νύχτα. Αυτή είναι η διασκέδασή τους όμως.
Σε όλη αυτή τη διάρκεια της crisis, έτσι το λένε εδώ, μόνο δύο άνθρωποι με ρώτησαν τι γίνεται στην Ελλάδα. Κι αυτό έτσι, με δυο κουβέντες, να ’χαμε να λέγαμε. Δεν τους νοιάζουμε… δεν τους νοιάζει ο διπλανός τους αν είναι με το βρακί στο μετρό θα τους νοιάξουμε εμείς;
Ας μιλήσουμε για το σύστημα υγείας που είναι παντελώς ΔΩΡΕΑΝ. Αυτοί πώς το κατάφεραν; Όλος ο κόσμος, μαζί κι εγώ, έχουμε δωρεάν ιατρική περίθαλψη. ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ! Κλείνεις το ραντεβουδάκι σου, πάς στον ιατρό σου, σε στέλνει στον ιατρό που είναι ειδικευμένος στο πρόβλημα που έχεις, κάνεις τις εξετάσεις σου, παίρνεις τα φαρμακάκια σου και πας σπίτι σου. ΔΩΡΕΑΝ! Για να μην μιλήσουμε για εγκυμοσύνη και τοκετό που εμένα με ενδιαφέρει απόλυτα ως γυναίκα. Όχι περιττές εξετάσεις, όχι παρακολούθηση κάθε μήνα με περιττούς υπέρηχους και πενηντάρικα το λιγότερο στον γιατρό, όχι καισαρικές χωρίς απαραίτητο και σοβαρό λόγο. Ακόμη και για τεστ ΠΑΠ σε ειδοποιούν με γράμμα στο σπίτι. Κι αν δε πας σου ξαναστέλνουν ειδοποίηση. ΠΡΟΛΗΨΗ.
Ας μη μιλήσουμε για υπηρεσίες καθαριότητας και περιβαλλοντικών χώρων γιατί θα ξεφτιλιστούμε ως έθνος. Όχι ότι δεν πετάνε σκουπίδια. Τα πετάνε μια χαρά. Υπάρχουν όμως υπηρεσίες που καθαρίζουν μέρα νύχτα.
Εδώ τη δουλειά τους την σέβονται όλοι. Φοβούνται τρελά τις αναφορές και τις καταγγελίες γιατί εκτός του ότι θα έχουν ποινές ή απολύσεις, τους χρειάζεται απαραιτήτως συστατική επιστολή για την επόμενη δουλειά που θα βρουν. Και σε αυτήν την επιστολή γράφονται ΟΛΑ ευτυχώς ή δυστυχώς! Εκβιαστικό; Εμένα μου φαίνεται άψογο!
Μετά λοιπόν από έναν χρόνο καθισιού και απόλυτης βαρεμάρας, έμαθα και διαφορετικά τόσα χρόνια, αποφάσισα να δουλέψω. Σίγουρη βέβαια ότι δεν θα με πάρουν λόγω γλώσσας δοκίμασα να κάνω τα χαρτιά μου σε ένα πόστο τύπου νοσοκόμας στο νοσοκομείο που δουλεύει ο άντρας μου. Είχα κι ένα πτυχίο απ τα νιάτα μου και ήρθε η ώρα του να κάνει τη δουλειά του. Αφήστε που τρόμαξα να το βρω. Ήμουν σίγουρη ότι το είχα πετάξει μιας και δεν θα μου χρειαζόταν ποτέ. Και ήρθε η μέρα για την πολυπόθητη συνέντευξη. Δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ σε τέτοια θέση στη ζωή μου. Πάντα εγώ ήμουν το αφεντικό. Μετά φόβου Θεού και αφού έκανα τον σταυρό μου πήγα σαν το πρόβατο στην σφαγή. Δεν μελέτησα τίποτα πριν. Δεν διάβασα ούτε ένα ξενόγλωσσο βιβλίο, δεν είδα ούτε μία ταινία από τις 300 που είδα φέτος χωρίς υπότιτλους. Είπα ότι βρέξει ας κατεβάσει. Δεν θα πεινάσουμε κιόλας. Ήμουν απόλυτα ειλικρινής, τους είπα ότι δεν ξέρω καλά την γλώσσα, δεν έχω κανένα διαπιστευτήριο όπως Lower κλπ και μου απάντησαν ότι δεν τους νοιάζει γιατί κανείς εδώ στο Λονδίνο δεν μιλάει Αγγλικά. Όλοι μιλάνε κάτι “σαν” Αγγλικά.
ΚΑΙ ΜΕ ΠΗΡΑΝ! Με ενθάρρυναν και μου είπαν ότι σε 6 μήνες θα μιλάω άπταιστα. Με ρώτησαν που μένω και αφού τους είπα ότι μένω μακριά μου είπαν ότι θα εισηγηθούν να μου αλλάξουν το ωράριο και να πηγαίνω στις 8 αντί στις 7:30 γιατί δε θέλουν αγχωμένους υπαλλήλους. Μου είπαν ότι το διάλειμμα είναι υποχρεωτικό, γιατί διαφορετικά την κούραση και την έντασή σου την βγάζεις πάνω στον ασθενή. Την ίδια μέρα που με προσέλαβαν, ζήτησα άδεια για το Νοέμβριο, δέκα ημερών καθώς είναι ήδη προγραμματισμένο το ταξίδι μας για την Ελλάδα αρκετό καιρό πριν τη συνέντευξη. Μου είπαν ότι δεν έχουν πρόβλημα κανένα και μου ευχήθηκαν να περάσω τέλεια. Τώρα πέστε μου ειλικρινά, υπάρχει περίπτωση αυτά να τα βρεις στην Ελλάδα; Ή κάτι απ’ όλα αυτά;
Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω και κάτι ακόμη. Δεν γίνεται εδώ που είναι ο Πύργος της Βαβέλ, μία χώρα που φιλοξενεί 50.000.000 κόσμο και όλες τις φυλές του Ισραήλ να κυλάνε όλα ρολόι κι εμείς που είμαστε τόσο λίγοι, τόσο έξυπνοι, τόσο ενωμένοι θρησκευτικά στο κάτω κάτω της γραφής αλλά και πνευματικά λόγω πολιτισμού και κουλτούρας να καταστρεφόμαστε ως έθνος. Κάτι κάνουμε εμείς λάθος.
Δεν ξέρω αν θα γυρίσω στην Ελλάδα. Την φοβάμαι. Και μεγαλώνοντας έμαθα όταν κάποιος με πληγώνει να φεύγω μακριά. Δεν ξέρω αν θα αγαπήσω ποτέ το Λονδίνο. Αγαπώ ήδη όμως αυτά που προσφέρει στην οικογένειά μου.
Βλέποντας πίσω μου την χώρα μου νιώθω μόνο λύπη και πίκρα.
Αλήθεια, ποιος ΠΡΟΔΩΣΕ ποιόν;
© 2012 Τάνια Γεωργούλια
