Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012


                                                            1
Είμαι αιώνια εγκλωβισμένη σε αυτή τη μικρή γωνιά της νύχτας από το μικρό μου
παράθυρο μόνο τ ’αστέρια φαίνονται όταν ξαπλώνω και παραδίνομαι στο ατελείωτο σιγανό βουητό του δρόμου, στα τρεμουλιαστά φώτα της εθνικής.
Είμαι εγκλωβισμένη σε αυτή τη λυτρωτική σιωπή που σε κάνει να ερωτεύεσαι
μα και να φοβάσαι πως ο κόσμος θα τελειώσει απόψε πάνω στο ζενίθ της ομορφιάς του.  Και όσο ακόμα μπορείς να θαυμάζεις το μικρό παράδεισο που σου χαρίζεται απλόχερα τόσο νιώθεις πως δε μεγάλωσες ποτέ.

Είμαι αιώνια εγκλωβισμένη με τους ίδιους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς. Στις ίδιες άκαμπτες δομές λυγίζω τις αντοχές μου. Κόβω και ράβω συνεχώς στα μέτρα τους, στις επιθυμίες τους, στους παραλογισμούς τους. Και ύστερα μετανιώνω πικρά για ένα λόγο που δε τόλμησα να ορθώσω. Υπερασπίζομαι ότι δε με βοηθάει. Χωρίς σκοπό χωρίς προοπτική βαδίζω το μέλλον μου και δεν θέλω στο βαρύ δρόμο της ελευθερίας μου να χω ανάγκη από κανέναν. Δεμένοι σε έναν κύκλο υποχρεώσεων που όλες οι χάρες και οι βοήθειες δεν έρχονται από καθαρή αλληλεγγύη αλλά από ένα ασυνείδητο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα υποχρέωσης. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Ήμαστε δανειστές και δανειζόμενοι σε αυτούς που αγαπάμε, σε αυτούς που γνωρίζουμε και σε αυτούς που μισούμε.

Μα εγώ βρίσκω τον τρόπο. Πάντα θα βρίσκω τον τρόπο. Είναι η αγάπη για το Όμορφο, για τη Τέχνη για τον Έρωτα. Όλα για τον Έρωτα. Για το πρώτο καρδιοχτύπι και για το τελευταίο. Γιατί ακόμα και αν ξοφλήσουμε και μείνουμε ρέστοι, η φλόγα από τα μάτια μας δε σβήνει. Εκείνη μας συντηρεί. Είναι και κείνο το κρυφό του κόσμου το νόημα που δεν το βρίσκεις παρά μόνο στη μεγάλο πόνο, στη μεγάλη εγκατάλειψη. Γι αυτό σας λέω πάντα θα βρίσκω τον τρόπο, θα τον βρίσκουμε. Για όσες αμαρτίες κάναμε και θα κάνουμε παραμένουμε άνθρωποι αληθινοί με τα πάθη μας αυτά που μας απογειώνουν σε όλο μας το μεγαλείο και αυτά που μας γκρεμίζουν στη χειρότερη κόλαση. Ναι είμαι λάθος. Και όσο πιο γρήγορα με αποδεχτώ τόσο το καλύτερο για όλους τους.

Δεν αυταπατώμαι. Δεν αντιστέκομαι. Δεν σχεδιάζω. -Δεν κοιτάζω ούτε "Δεξιά" ούτε "Αριστερά". ’Όπου και αν βρω μια Αλήθεια τη μαζεύω...όλα τα άλλα είναι για τους μονο-κατευθυνόμενους!  Συνεχίζω να ονειρεύομαι. Ξέρω πως η καθημερινότητα σε πάει πιο μακριά όσο κοντά σε φέρνει στο θάνατο. Και κείνη ένας κύκλος που να ξεφύγεις δε μπορείς σα σε βαγόνι κλεισμένος ενός τραίνου εκτροχιασμένου προς ολοταχώς για τη μεγάλη θάλασσα. Τι περιμένουμε να ζήσουμε στη καθημερινότητα αφού λεφτά για τα Σαββατοκύριακα δεν έχουμε; Χα! Τι πεζή τοποθέτηση! Και πόσο ξοδευτήκαμε στις βαρύγδουπες φιλοσοφίες!
Δε θέλω να δεσμευτώ με κανένα όνειρο, με καμία αυταπάτη, δε θέλω να δώσω χώρο και χρόνο σε κανέναν. Ανασυντάσσομαι..
Όχι με νέα δύναμη.
Αλλά με μια ήρεμη πια άφεση.
Δε παραιτούμαι.
Δε κλείνω πληγές.
Αλλά στέκομαι στη σωστή γωνία. Εκεί που φυσάει ο άνεμος της αλλαγής.


Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

ΑΠΩΛΕΙΕΣ




Αν βγω να σε ζητήσω
Θα κάτσω απλά μες στ’ όνειρο να περιμένω.

Ξέρω τα όνειρα δε με δικαίωσαν ποτέ
μα δεν είναι αυτό το τραγικό…

Είναι που χτυπήθηκα τελικά τόσο αλύπητα
στους γκρίζους τοίχους της πραγματικότητας
της οποίας η δικαίωση είναι το πιο παράλογο όνειρο.

Δυο δυο έρχονται οι απώλειες
να μη χαθούν τυφλές που είναι.

Θα πεις∙ και  η ελπίδα τυφλή βαδίζει
μα εκείνη έρχεται μόνη.
Ποιος βρέθηκε ποτέ συνοδοιπόρος δίπλα της με υπομονή;

Δυο δυο έρχονται οι απώλειες
μα τόσο αργείς να καταλάβεις
η μια μυρίζει θυμίαμα, λιβάνι και γαρύφαλλο
και η άλλη ρόδο, γιασεμί και μέλι.

Είναι ο Θάνατος απώλεια ξεκάθαρη οριστική
Και ο ¨Έρωτας δόσεις μικρές δηλητηρίου
ύπουλες, προκαταβολικές.

Μα έχει τ’ όνειρο κάτι αθώο ακόμα
Και δούναι και λαβείν με τη δικαίωση δεν έχει
Και έτσι ποτέ δεν έρχονται απώλειες
Ποτέ και έκτακτες εισφορές.

Εκεί θα περιμένω…

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ…




Στην πολυτάραχη εποχή μας, εν μέσω της χιλιοειπωμένης κρίσης, δεν θα μπορούσαν έννοιες πρωταρχικές όπως ο «πλούτος» και η «φτώχεια» να μείνουν σταθερές χωρίς εννοιολογική αναθεώρηση και επαναδιαπραγμάτευση σε ένα επίπεδο πια λίγο μετά-φυσικό.
  Ποιος είναι ο πραγματικά πλούσιος και ποιος ο φτωχός, αναρωτιέμαι συχνά, και σίγουρα δεν είμαι η μόνη. Όμως θα πρέπει να αφήσουμε οριστικά πίσω μας τις μίζερες αντιλήψεις και κλισέ- όταν εκλαμβάνονται επιφανειακά- του τύπου «επιστροφή στη λιτότητα» σε περιόδους που μένουμε με άδειες τσέπες, ενώ π.χ στις 1η του μηνός μόλις μπει το επόμενο μηνιάτικο τρέχουμε καταϊδρωμένοι να προλάβουμε το νέο πουκάμισο Lacoste( και οι κάθε λογής κροκόδειλοι συνεχίζουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους)!
 «Πλούσιος είναι ο εν τω  ολίγω αναπαυόμενος» όπως έλεγε στο ομώνυμο μυθιστόρημα και η θρυλική Λωξάντρα. Αυτός λοιπόν, που δε δημιουργεί νέες ανάγκες και αναπαύεται στα λίγα, όχι από αναγκαστική παραίτηση, αλλά κατόπιν ωρίμου φιλοσοφικής επεξεργασίας της υλικής σκλαβιάς και της αληθινής ελευθερίας, είναι ο πραγματικά πλούσιος. Η κοινωνία της κατανάλωσης, τα ΜΜΕ, οι πολυεθνικές, οι τράπεζες και τα κάθε λογής κέντρα αποφάσεων-συνήθως σκοτεινά κέντρα- δημιουργούν συνεχώς επίπλαστες ανάγκες, με αποτέλεσμα τελικά να δημιουργούν φτωχούς ή να κάνουν αυτό που λέμε τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
 Παρ’ όλα αυτά ο πλούτος στη καθαρά αρχική του σημασία, που πρέπει ιστορικά να αναζητήσουμε στο μακρινό παρελθόν, ήταν μία μορφή ευημερίας, αποτέλεσμα εργατικότητας και για τους θρησκευόμενους λαούς ευλογία Θεού. Άρα, κατά φύσιν και όχι παρά φύσιν ο πλούτος δεν είναι κατ ανάγκη μία κατάρα και ένα βάρος παρά μόνο αυτός που δεν αποκτιέται με προσωπικό κόπο και δε ξοδεύεται με σύνεση και σωφροσύνη.  Ίσως και μία ιστορική παρανόηση από μέρους των λαών του Προτεσταντισμού σχετικά με την πηγή του πλούτου, οδήγησε σε ένα μεγάλο ποσοστό στην εμφάνιση του καπιταλισμού (βλέπε και το περίφημο «Ο Προτεσταντισμός και το πνεύμα του Καπιτάλισμου» του Max Weber).
 Ο φτωχός λοιπόν, στην εποχή μας, είναι αυτός που συνέχεια ζητάει και μένει ανικανοποίητος ακόμα και αν ικανοποιεί στο έπακρο βασικές ανάγκες. Αισθάνεται μειονεκτικά που δεν έχει εξοχικό, δε μπορεί να πάει διακοπές στη Μύκονο, δεν αυγατεύει με ένα καφέ στο χέρι όλη μέρα, όπως οι πλούσιοι μισητοί του αντίπαλοι, παίζει τζόκερ και δε κερδίζει και μετά βρίζει την τύχη του, δεν του περισσεύουν να συντηρεί γκαρσονιέρα για τη γκόμενα, να πληρώνει τρία κινητά εκ των οποίων με τα δύο παρακολουθεί δυο προφίλ στο facebook και άλλα τέτοια καταθλιπτικά παραδείγματα. Δυστυχώς όμως για μερικούς συνανθρώπους του, και ευτυχώς γι αυτόν, υπάρχει και το μέτρο σύγκρισης. Γιατί πάντα υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Είναι και εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που για πολλά χρόνια νομίζαμε πως δεν υπάρχει, εφόσον μόνο εμείς ήμαστε καθώς λέμε φτωχοί, που η φτώχεια γι αυτούς είναι η στέρηση των πιο βασικών ανθρώπινων αναγκών εύκολα ανταλλάξιμη με την αξιοπρέπεια( έννοια ακριβή και αυτή) όταν μιλάμε για ένστικτα επιβίωσης.
 Και από αυτήν τη σεβαστή πλεόν κατηγορία, συναντάς πάλι ανθρώπους που παλεύουν αυτή τη κατάσταση με χαμόγελο, ανεμελιά, αγώνα και χιούμορ που κάνει τη δική μας μίζερη οπτική των πραγμάτων τουλάχιστον γελοία.  Άλλωστε ο αληθινά άπορος δέχεται με χαμόγελο ευγνωμοσύνης ότι του προσφέρεις ενώ ο πλουτοκράτης φτωχός γκρινιάζει συνεχώς που δε μπορεί να αυξήσει τα κέρδη του.
Φυσικά οι ευθύνες του Συστήματος και η δημιουργία φτωχών ανθρώπων- κυρίως πνευματικά- είναι μεγάλες και σίγουρα όχι μόνο πολιτικοοικονομικές. Είναι η παγκόσμια προσπάθεια υποδούλωσης της ανθρώπινης ελεύθερης ψυχής στο κοσμικό πνεύμα, στη φαινομενική πραγματικότητα που δεν αφήνει στιγμή το ανθρώπινο μυαλό να ταξιδέψει σε ονειρικούς τόπους και πραγματικότητες και να ανοιχτεί στο Σύμπαν με ευρύτερη έννοια, ούτε το βράδυ που πέφτει να ησυχάσει καθώς νιώθει υποχρεωμένος την επόμενη μέρα να βρει επειγόντως χρήματα για το δάνειο του. Επομένως, η φτώχεια για τους λαούς που την δημιουργούν είναι ένα μέσο αποκτήνωσης των υπολοίπων και γι αυτούς που την υφίστανται ίσως ένα μέσο αποτίμησης.  
 Αυτό που είναι πραγματικά λοιπόν εντυπωσιακό στη χώρα μας, δεν είναι το γεγονός ότι γέννησε τόσους φιλόσοφους αλλά το ότι για να γίνει αυτό, είχε λυθεί σε μεγάλο ποσοστό το θέμα της οικονομικής  ευημερίας και της τεχνολογικής προόδου(και ακόμα δεν ανακαλύψαμε τίποτα!)ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να αφοσιωθούν στο πνεύμα. Μήπως τα ύποπτα κέντρα αποφάσεων – οι πλούσιοι λοιπόν- πίσω από την άδικη εκμετάλλευση των φτωχών κοινωνιών και ανθρώπων θέλουν πρωταρχικά να τους εξαιρέσουν από τον αληθινό θησαυρό της ζωής;
 Αν σκεφτεί κανείς, ότι ποτέ μεταξύ τους δε φαγώνονται, δεν πολεμούν αλλά αντίθετα προχωρούν σε συγχωνεύσεις επί συγχωνεύσεων και σε κάθε λογής συμφωνίες αλλά αντίθετα οι φτωχές μάζες χωρίζονται σε δεξιούς-αριστερούς, παοκτσήδες και αρειανούς, δημοσίους και ιδιωτικούς και τα λοιπά και τα λοιπά είναι να απορεί κανείς για την πραγματική α-πορία!!!
  Με εξαίρεση όμως τη φιλοσοφία του Ινδουισμού για το κάρμα και τις κλειστές κοινωνικές κάστες(πολύ ύποπτη φιλοσοφία!), κανείς δε κληρονομεί τη φτώχεια του. Τον πλούτο τον κληρονομείς και οι επιλογές να τον αναδείξεις και να τον συνεχίσεις άξια είναι λιγοστές. Η φτώχεια όμως δεν κληρονομείται. Αντιμετωπίζεται. Με σκληρή δουλειά, με έξυπνες επιλογές, με καλή τύχη, με θεία πρόνοια, τελοσπάντων  έχει πολλές πιθανότητες να αλλάξει.  
 Και η ανθρώπινη μοίρα αλλάζει όταν αλλάξει ο προσωπικός προσανατολισμός του καθενός. Έτσι και αλλιώς το ανθρώπινο ον, με το που γεννιέται αναπτύσσεται και ωριμάζει με συνεχείς διαδικασίες προσαρμογής. Η πραγματικότητα ήταν και θα είναι πάντα μία παλαίστρα δυνάμεων που επιζητούν να μας συντρίψουν από τη στιγμή που γίνεται το πρώτο μας βήμα στην απέραντη ζούγκλα της κοινωνίας. Το μυστικό είναι να κρατούμε αναμμένο πάντα το φωτάκι στο φτωχικό σπιτάκι στην άκρη της ζούγκλας, εκεί που κάθε βράδυ μας περιμένουν τα πιο πολύτιμα πράγματα που συνάμα είναι  και  τα πιο απλά. Αυτά που ο καθένας γνωρίζει για τον εαυτό του και δε θα άλλαζε για όλα τα λεφτά του κόσμου…

Και μια προσωπική καθαρά εκτίμηση της γράφοντος: Ίσως αν φτωχύνουμε εντελώς τελικά καταφέρουμε να πλησιάσουμε περισσότερο την έννοια Άνθρωπος..

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

ΠΑΝΩ Σ' ΕΝΑ ΣΤΙΧΟ






Και αν πεθάνω «ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι»
πόσα λέξεις ακόμα του Ελύτη θα αφήσω αδιάβαστες
πόσα τραγούδια του Χατζηδάκη ατραγούδιστα..
Θα θροΐζουν οι καλαμιές πέρα κάτω στη λίμνη με τους κορμοράνους
και το επίμονο βουητό των σπουργιτιών δε θα γαργαλά την ακοή μου.


Και αν πεθάνω «ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι»
Ποιητά  που δεν τα ταίριασες σωστά,
πως θα ξαναμυρίσω το βασιλικό στη γλάστρα στο περβάζι μου;
Πως θα ξαναμυρίσω το αγαπημένο λαιμουδάκι του νεότερου απογόνου;
Λαχταριστός ο καφές, ζεστός τα πρωινά θα με προσμένει
κάτω από έναν ουρανό που θα σιγοψιχαλίζει
δεν θα χω βρει και κάποιον άξιο ή ανάξιο να συνεχίσει το τραγούδι μου..
Το αηδόνι έχει πάντα το δικό του "σκοπό"...


Και συ θες να πεθάνω «ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι»..
Χωρίς να προλάβω να λυπηθώ περισσότερο ακόμα για τούτες  τις χαρές.
Γιατί λυπόμαστε με τις μικρές χαρές;
Γιατί στο βάθος βάθος ξέρουμε πως θα ναι οι μόνες που θα μας λυπούν
σε κάποια έφοδο μνήμης στη χώρα της αιώνιας λήθης..

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Αντι προλόγου...Σκόρπια Συστατικά και περί Τέχνης

Οι ποιητές προσπαθούν συνεχώς να διαπράξουν το χείριστο έγκλημα της ουσίας. Να αιχμαλωτίσουν με λέξεις το Ανέκφραστο, να φωτίσουν αυτό που έντεχνα ξέρει αιώνες να κρύβεται, μέσα στην αγωνία τους  να σώσουν το Αληθινό.  Είναι πάντα έτοιμοι να συναντηθούν με το ανείπωτο… Ευτυχώς δε το πετυχαίνουν! Κάθε στιγμή αναζήτησης άλλωστε, όπως είπε ο Κοέλο, είναι μία στιγμή συνάντησης, μέχρι τη Μεγάλη Συνάντηση με το πεπρωμένο μας σε χώρο και χρόνο που δεν μας έχει γνωστοποιηθεί.. Η μαγκιά είναι να μην αργήσεις στο ραντεβού έχοντας όταν πρέπει τα κατάλληλα αντανακλαστικά..Και να αφήσεις πίσω σου σημάδια αναγνωρίσεις.. Ψυχής Γρατζουνιές! Γιατί μόνο αν γρατζουνίσεις τη ψυχή σου θα βρεις τον αληθινό πλούτο κάτω από τόνους άχρηστης "λάσπης"!

ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ


Ο Ποιητής δε καταγράφει κάτι που γεννά η φαντασία του, αλλά αυτό που βιώνει ο ίδιος σαν πραγματικότητα. Σαν υπαρκτή πραγματικότητα. Έτσι κατ' αυτόν τον τρόπο, δε κάθεται να γράψει ένα ποίημα ούτε κατά παραγγελία, αν και μπορεί να συμβεί και αυτό για χάρη αγαπημένων προσώπων. Το ποίημα απλά ζητά απεγνωσμένα να βγει μετά από συνεχιζόμενη κυοφορία, ώριμο πια αφού σπάσουν τα νερά της λήθης..
Και βέβαια έχει κατά καιρούς γραφτεί, πως η πένα του ποιητή δε πάει στο πόλεμο. Ψιλά γράμματα.. σιδερωμένες γραβάτες. .λιμοκοντόροι και άλλα πολλά. Θα μπορούσα να παραθέσω ολόκληρη λίστα με ποιητές που πολέμησαν στη πρώτη γραμμή αλλά ξεπερνά το σκοπό αυτής της μικρής αναφοράς. Άλλωστε απλοί άνθρωποι συνέθεσαν μικρές φράσεις σοφίας, αποφθέγματα, δημοτικά τραγούδια που έχουν και αυτά τη ποιητική τους υπόσταση εφόσον βγήκαν από ένθερμη ψυχή και από νου που οραματίζεται. Και ένας νους που οραματίζεται είναι εν γένει ποιητικός και ας μη κατέγραψε ποτέ τίποτα. Σε έναν  ζωντανό οργανισμό όπως είναι το σώμα, η οικογένεια, το κράτος, η κοινωνία, τα άτομα προσφέρουν κατά τις δυνατότητες τους, κατά τα χαρίσματα που τους έχουν δοθεί και έχουν αναπτύξει στο μέγιστο βαθμό. Φυσική και μετα-φυσική δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένα στην αρχαία μας φιλοσοφία και ο Ποιητής είναι ακριβώς η ενσάρκωση της ολιστικής θεώρησης της Πραγματικότητας και του Σύμπαντος.

Η σπουδαιότητα της Τέχνης έγκειται στο γεγονός ότι ένας άνθρωπος αποφασίζει να περάσει στην αθανασία δημιουργώντας από προσωπικά υλικά πνευματικό έργο. Μεταπλάθει μετουσιώνει την υπάρχουσα ύλη που του έχει δοθεί  σε πνεύμα και το σπουδαιότερο είναι ότι δημιουργεί μέσα από το χάος της δικής του ψυχής. Εκείνη τη στιγμή ομοιάζει με την ίδια τη δημιουργική πνοή του σύμπαντος και συγγενεύει με το Θεό. Τέχνη είναι ακριβώς αυτό το πράμα:  μία νέα δημιουργία με απλά διαθέσιμα υλικά. Και βέβαια κάθε καλλιτέχνης είναι ιδιότροπος και μοναδική προσωπικότητα ακριβώς γιατί πρέπει να αρνηθείς τις παλαιές κοινωνικές και άλλου είδους συμβάσεις για να δημιουργήσεις, αλλιώς δε κάνεις τίποτα άλλο από το να αναπαράγεις απλά.
H δημιουργική δύναμη ξεπηδά μέσα από το κενό, μέσα από το Χάος όπως ένας πίδακας αίμα από ένα νεκρό κορμί και όλο ξερνά… Έτσι κάποτε ο Θεός έπλασε τον κόσμο. Aπό αφόρητη μοναξιά..
Τα αντιμαχόμενα στοιχεία μιας προσωπικότητας είναι κυρίως που την καθορίζουν σα δημιουργική και καλλιτεχνική. Διότι από τις αντιθέσεις και την αδιάκοπη εσωτερική πάλη διαθέσεων, απόψεων, στάσεων ακόμα και στυλ εμφάνισης προκύπτει η δημιουργική δύναμη, σαν ενέργεια από κίνηση. Ενέργεια που παράγει θερμότητα και εν τέλει θερμότητα που γίνεται Φλόγα και ζητά να κάψει και να ζεστάνει ταυτόχρονα.
-Η μοναξιά είναι μια βαθύτατα εσωτερική ανάγκη ακριβώς όπως η γλυκιά συντροφιά κάποιου. Έτσι πολλές φορές ο καλλιτέχνης, ή ο άνθρωπος, που βλέπει τη ζωή του μέσα από μία πιο εσωτερική οπτική, επιδιώκει ακριβώς με το ίδιο πάθος που θέλει να δοθεί ψυχή και σώματι σε έναν έρωτα, το ίδιο να τον απαρνηθεί και να απομονωθεί στη πιστή συντροφιά του, τη μόνη πιστή, τη μοναξιά. Και εκείνη σιγά σιγά στάζει τους καρπούς της σα φάρμακο στις φλέβες της ασυνείδητης καθημερινότητας. Αρκεί να μπορεί κανείς να περιμένει με υπομονή, ώσπου να ανθίσουν τα ρόδα στο μυστικό κήπο της καρδιάς του. -Η μοναξιά είναι του καθενός η κατανόηση από αυτόν και μόνο της προσωπικής του αλήθειας.
Ακριβώς όπως στην αρχικό στάδιο κοινωνικοποίησης του εφήβου, όπου η αυτοαντίληψη του καλλιεργείται μέσω των προσωπικών σχέσεων του με τους άλλους και είναι απολύτως αναγκαίο να έχει άμεσες προσωπικές επαφές για να γνωρίσει ποιος είναι, έτσι και ο καλλιτέχνης, ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει να «εκτεθεί» για να γνωρίσει ποιος είναι, να βρει ερεθίσματα να συνεχίσει το δημιουργικό του έργο διορθώνοντας τυχόν ελλείψεις μέσα από τις διάφορες κριτικές και παίρνοντας θάρρος από τις επιβραβεύσεις των έργων του. Ο ποιητής πρέπει να δημοσιεύσει, ο ζωγράφος να εκθέσει, ο ηθοποιός να υποκριθεί, ο μουσικός να ακουστεί..

ΣΚΟΡΠΙΑ...

Οι λέξεις αν τις προφέρεις μπορεί να σκοτώσουν χιλιάδες.. Αν δεν τις προφέρεις θα σκοτώσουν εσένα.. Εκεί καλείσαι να κάνεις το μεγάλο ξεσκαρτάρισμα.. Να σκοτώσεις, μα όχι τους χιλιάδες.. Να σκοτώσεις το Σκοτάδι και τη μεγάλη του αδελφή. .τη Λήθη..

Όλη τη μέσα σκάβαμε και φυτεύαμε..
Σκάβαμε και φυτεύαμε..
Το άλλο πρωί η μόνη πραγματικότητα που υπήρχε ήταν εκείνη του Ποιητή..

ΠΟΙΗΤΗΣ: Μία ακίνητη μορφή στο ξέφωτο μιας αστραπής!

-Η Τέχνη είναι ο μεγάλος μας Έρωτας..γιατί σου δίνει απλόχερα. Και το μόνο που ζητάει απλά από σένα..είναι να είσαι απλά Εσύ!!

-Η αναπνοή μου τελειώνει.. τα στήθια μου πονάνε. Γρήγορα! Φέρτε μου χαρτί και μολύβι!
                                                                                                             

-Άσε την ποίηση να έρθει να σε βρει..έρχεται πάντα όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.



-Γιατί θαρρείτε πως οι ποιητές καπνίζουμε τόσο, παρά γιατί ωσάν τις ετοιμόγεννες που κουβαλούν πάντα μαζί τους ένα εσώρουχο καθαρό μη τυχόν και οποιοσδήποτε τόπος και χρόνος υποδεχτεί τον πολυπόθητο τόκο, έτσι και ένας μικρός κενός χώρος σε ένα πακέτο μπορεί να φιλοξενήσει έναν μικρούλη νεογέννητο στίχο, σπέρμα αργότερα ενός πολλά υποσχόμενου ποιήματος.

Η ομορφιά συνεχίζει να υπάρχει και να μας ξαφνιάζει μέσα σε τούτη τη σκληρή παράλογη διαδρομή. Είναι σχεδόν προκλητική. Και είναι ακριβώς αυτή η πρόκληση κατά βάθος που μας καλεί να επαναστατήσουμε, και όχι όροι καλύτερης υλικής διαβίωσης… Παρά μονάχα το δικαίωμα στην Ομορφιά. Για χάρη της και μόνο γι αυτήν.
Βρείτε ύλη για το όραμα σας! Υπάρχει σε αφθονία στο Σύμπαν και παίρνει τη μορφή που εσείς της δίνετε.