ΤΟ ΦΕΥΓΙΟ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Έφυγε νύχτα. Δεν τον πρόσεξε κανείς…
Έκαιγαν τα φώτα της γιορτής προς τιμήν του Βασιλιά 
μα ο Βασιλιάς έφυγε νύχτα, μουλωχτά έτσι όπως ήρθε την πρώτη τη φορά.
Άγνωστος τότε ανάμεσα σε οικείους
Γέρος, ζητιάνος, κακομοίρης
Και τώρα πάλι άγνωσ

τος, ξένος μες στο χρυσό κλουβί του
με τιμές και δόξες και τραγούδια ζωσμένος
μα ένας δεν τον ρώτησε τι κουβαλά η ψυχή του.
Δε του ναι άγνωστη η θάλασσα που σπαρταρούσε μόνος
χωρίς συντρόφους μια φορά.
Ούτε τα άγρια πνιγερά κύματα της περιπέτειας του φαίνονται βαριά
Μα είναι βαριές οι αλυσίδες της χαράς
όταν δε προσδοκάς.
Τον νίκησε το βιασμό της Κίρκης
ούτε τη γλυκερή τη φυλακή της Καλυψώς φοβάται.
Μα η πολύχρονη αφοσίωση της Πηνελόπης τον πνίγει
τον γερνάει, τον σκουριάζει και γίνεται ένα μουχλιασμένο
σκαρί στις θάλασσες της ξέρας.
Πως είναι δυνατόν να επιθυμείς το απάνεμο λιμάνι
όταν ποτέ στα πέλαγα δεν άνοιξες πανιά;
Πως είναι δυνατόν χρόνια είκοσι πιστή να μένεις
εσύ που δε δοκίμασες απελπισιά ανήθικου έρωτα…

Αυτά σκεφτόταν καθώς έφευγε και άλλα πολλά
και τους παλιούς συντρόφους που χάθηκαν πριν από κάθε Ιθάκη…
Ιδανικός θάνατος, τυχεροί άνθρωποι…
Θα πάει το αποφάσισε στου Μενελάου το ερειπωμένο το παλάτι
να κλάψει βουβά για την Ελένη.
Την κάθε Ελένη που δίνεται απερίσκεπτα στο πρώτο βιαστικό μειδίαμα του έρωτα.
Την κάθε Πηνελόπη που ξεμένει σε έρημο ανεραστίας πάντα προσμένοντας
τον άντρα των παιδιών της, ενώ ίσως κυκλωμένη βρίσκεται από δροσερά νερά
σε κάποιο ξεχασμένο από Θεούς νησί.
Θα κλάψει και για κείνον τον ίδιο…

Κλαις Οδυσσέα για την αβάσταχτη την ερημία σου που να νιώσει πια κανείς
δε μπορεί και όσοι ήπιαν απ΄ αυτή σπονδή βρίσκονται πίσω από του Άδη
τις ομιχλιασμένες κουρτίνες.
Οι ποιητές δε σε μνημονεύουν πια και οι Θεοί κουράστηκαν εμπόδια
να σου στήνουν.
Η εποχή της μεγάλης απόσυρσης…

Και έτσι απλά θα τελειώσει το ταξίδι του αντίστροφα.
Στα ερείπια της Τροίας θα ξαπλώσει αναπαυτικά όπως άλλοτε
στη συζυγική του κλίνη.
Το μόνο που θα ακούγεται θα ναι το βουβό κλάμα της Κασσάνδρας.
Μόνο γι αυτόν δε πρόβλεψε ήταν βαθειά η καρδιά του.
Αυτοί που γνωρίζουν πεθαίνουν πάντα μόνοι..

ΑΝΑΖΗΤΩ ΕΝΑ ΛΟΓΟ

Αναζητώ ένα Λόγο διστακτικό, της Σιωπής και της ντροπής
μα και ένα λόγο συνάμα δυναμικό, διάτρητο να διαπερνά τα κελύφη
των ασυνάρτητων ερημωμένων δρόμων της γλώσσας..

Μία λέξη είναι ένας πλανήτης ακατοίκητος από αυτούς
που φοβήθηκαν να π

ροσγειωθούν πάνω της είτε από δειλία είτε από σέβας
και κατοικήσιμος για όσους χρειάζονται στέρεο έδαφος να σφαχτούν μεταξύ τους.

Φοβάμαι πιο πολύ τα λόγια που σκορπίζονται ανώφελα και άσκοπα
παρά τα χρήματα που πετιούνται εδώ και κει, τα τελευταία άλλωστε αποτελούν μια έντεχνη ψευδαίσθηση. Μα ο Λόγος είναι πραγματικός, οντολογικός με δύναμη μετουσίωσης. Η παρουσία του στο ίδιο βαθμό με την απουσία του, με την προϋπόθεση της σωστής χρήσης των δύο, παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα. Ο νους είναι που κινείται και εκείνος εν τέλει αποφασίζει αν πρέπει να ακουστεί ή να σωπάσει..

Αναζητώ ένα Λόγο βιαστή να βγάλει τη Ψυχή μου από τα περιφραγμένα χωράφια του Έγκλειστου Ονείρου, να γκρεμίσει τα συρματοπλέγματα, που όσο περνούν τα χρόνια γίνονται όλο και πιο ηλεκτροφόρα. Δεν αφήνουν κανέναν να πλησιάσει, καθυστερούν την άνευ όρων παράδοση στη πιο ταπεινή αγκαλιά ενώ ο Προσωπικός Μύθος, αυτός ο γλυκός απατηλός πρίγκιπας, παραφυλά σαν άλλος Κέρβερος τις πιο κρυφές της κλειδαριές…

Ο Λόγος δεν είναι αέρας, πνοή ή μαχαίρι. Ο Λόγος είναι υγρό στοιχείο έτσι όπως κολυμπά μες στη φαιά ουσία μας, έτσι όπως περιστρέφεται πίσω από τα υγρά μας χείλη, έτσι όπως1:y1:re ει ηδονικά στην ένωση των ερωτευμένων και έτσι όπως καταλήγει στη φλεγόμενη λάβα της καρδιάς.. Ένα ταξίδι που ποτέ δε τελειώνει όσο κανείς καρδιοχτυπά, ονειρεύεται και διαλέγεται. Με τη καρδιά του, με τον κόσμο, με τον Άλλον…

‘Όταν θα χάσουν το νόημα οι Λέξεις, είτε αυτός ο κόσμος θα τελειώσει, είτε ο Λόγος θα αναδυθεί σαν άστρο της Ανατολής να εκφέρει ένα Α και ένα Ω και τότε θα χω βρει ένα Λόγο να αρχίζει πάντα ότι τελειώνει…