Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ



Έφυγαν οι φίλοι…
Σκορπίσαμε στα σημεία του ορίζοντα.
Εκεί να κρατάμε πάντα τις θέσεις μας.
Ένας φίλος και ένα σημάδι στο χάρτη
για να λέω ότι πλαταίνω την καρδιά.
Έφυγαν οι φίλοι..
Άδειασαν τα πεζοδρόμια και σώπασαν τα τραγούδια.
Και το καλοκαίρι πέρασε κάτω απ’ τα πόδια μας κλεφτά
γιατί το εμπόδιζε τα ενωμένα χέρια μας να ρθει.
Και μια πόρτα που θ’ ανοίξει θα ναι Βαρδάρης θα ναι ρεύμα..
Εδώ οι πόρτες μόνο κλείνουν  βαριές σα ταφόπλακες
με αλυσίδες περιττές που μαζεύουν σκόνη που πρέπει να καθαρίζω.
Καθαρίζοντας τη μοναξιά..
Ω, πως δεν αντέχω τα καθαρά πράγματα..
Πολλές φορές καθαρό θα πει καινούργιο
και γω δε θέλω καινούργιους φίλους.
Να ξαναπιάσω ένα χαμόγελο απ’ την αρχή και που να το χω αφήσει.
Να ξαναπιάνω μια αντοχή ξηλωμένη.
Και ούτε μια φωτογραφία δεν έχω να θυμάμαι
κάπου σε μια ξύλινη γωνιά να ακουμπήσει.
Πλαστικές στιγμές.
Στιγμές στιγμιότυπα από όνειρο μεσημεριανό
όλες οι αληθινές στιγμές.
Πλαστικές στιγμές οι φίλοι μου.
Εύφλεκτοι..
Καίγονται εύκολα τουτέστιν..
Τι καίγονται;; αυτοπυρπολούνται.
Έφυγαν οι φίλοι μου..
Για να μη καούν..
Έφυγες και συ..

Για να μη γίνεις φίλος..

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

ΤΙΣ ΕΙ;..... ΤΕΛΙΚΑ



Απογυμνώσαμε τις λέξεις από τη δυναμική τους έννοια και φτωχύναμε τον λεκτικό- εννοιολογικό μας ορίζοντα. Και βέβαια, τούτο το αμάρτημα δεν έμεινε μονάχα στα χαρτιά ή μέσα από τα δόντια. Επηρέασε τον Λόγο ως σκέψη και τον τρόπο, κατά συνέπεια, που αντιμετωπίζουμε τον κόσμο και τα πράματα.
Ο σοφός λαός μας, παραδείγματος χάριν, σπάνια έπεφτε έξω στις λαϊκές του ρήσεις μολονότι στον κανόνα υπάρχει πάντα η εξαίρεση, τις περισσότερες φορές που θεωρούμε ότι το «λαϊκό» δεν είναι πάντα αληθινό, επρόκειτο για τραγική παρεξήγηση εννοιών.
Το « δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» θεωρούμε πως δεν ισχύει πάντα γιατί τις περισσότερες φορές διαφέρουμε ριζικά από τους ανθρώπους που κάνουμε παρέα. Φυσικό και αναμενόμενο, εφόσον σήμερα μπορεί κανείς να έχει 5000 φίλους στο διαδίκτυο, άλλους 500 γνωστούς, μία μεγάλη παρέα για να βγαίνει να διασκεδάζει και κανέναν φίλο. Όταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και ο λαός μας μιλούσε όμως για φιλία, αναφερόταν σε εκείνη τη στενή σχέση ζωής όπου ο φίλος είναι μοναδικός, όπως είναι ο ερωτικός σύντροφος, και έχει επιλεγεί ανάμεσα σε τόσους άλλους για το ίδιον του χαρακτήρα του και γιατί επιβάλλεται τις περισσότερες φορές να μας συνδέει μαζί του ταύτιση ενδιαφερόντων, απόψεων ή έστω μία δυνατή καρδιακή σχέση.
Σε ένα κόσμο καθαρά υλιστικό, εγωιστικό, χωρίς υπομονή όπου ο καθένας πια έχει «νεύρα» και τα ξεσπάει όπου θέλει είναι επίσης σκάνδαλο το «Η καλή νοικοκυρά, είναι δούλα και κυρά.» Είναι όμως δύσκολο πολύ να είσαι ταυτόχρονα δούλα και κυρά γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις βρει τη χρυσή τομή στις σχέσεις σου και βέβαια δεν αντιμετωπίζεις τις λέξεις αυτές και τις έννοιες που κουβαλάνε υποτιμητικά. Μεγάλο κεφάλαιο βέβαια αυτό αλλά οι παλιές γυναίκες ήξεραν από αξιοπρέπεια και σεβασμό και αυτό που ο άλλοι ονόμαζαν δουλικότητα για εκείνες ήταν απλά ανιδιοτελής αγάπη.
Διάβαζα κάπου πρόσφατα, σε ένα από αυτά τα φθηνά περιοδικά του συρμού και του κομμωτηρίου καθώς περίμενα να ρθει η σειρά μου, ένα άρθρο μιας κυρίας που προφανώς είναι φανατική υποστηρίκτρια της Νέας Τάξης πραγμάτων, για την επιστροφή στον καθωσπρεπισμό της ελληνικής κοινωνίας και στον συντηρητισμό αλλά βέβαια αγνοεί και συγχέει έννοιες καθαρές με καρικατούρες πάλι του συρμού η εν λόγω κυρία. Αναφέρει λοιπόν, πως έγιναν της μόδας οι μακριές φούστες και οι ψηλοί γιακάδες, οι vintage διακοσμήσεις, οι γκέι δεν αγωνίζονται πλέον για τα δικαιώματα τους, οι νέοι επιστρέφουν στις παλιές αξίες και γενικά ότι το «παρωχημένο τρίπτυχο πατρίς θρησκεία οικογένεια»- άκουσον άκουσον- επιστρέφει πάλι από κάποιο ξεχασμένο συρτάρι της ιστορίας. Όπως έχω ξαναγράψει και παλαιότερα, άλλο πράμα είναι η παράδοση και η δημιουργική αξιοποίηση του παρελθόντος και άλλο ο στείρος συντηρητισμός και η διελκυστίνδα παράδοσης- συντηρητισμού ήταν πάντα το μεγάλο φιλοσοφικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας στην προσπάθεια της να εξευρωπαϊστεί. Πέρασαν τόσες δεκαετίες αγωνιώδους προσπάθειας να φτάσουμε καταϊδρωμένοι το Δυτικό κόσμο, φάγαμε τόσες πολιτισμικές σφαλιάρες και παρ όλα αυτά ούτε μια στιγμή δε σκύψαμε πάνω από τη ζωντανή παράδοση μας, από τη ζωντανή ψυχή μας και τα μνημεία της να βρούμε την αλήθεια των αξιών μας. Αν σήμερα το Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια , όχι βέβαια με την ψευδή ερμηνεία του τυφλού εθνικισμού, υπό την οπτική των ιστορικών «σωσιβίων» είναι ένα παρωχημένο σχήμα, τότε βέβαια μας αξίζει απόλυτα ότι περνάμε για να μη πω ότι είναι και λίγο. Και αν η σημασία τους ήταν βέβαια τόσο αμελητέα, δεν θα γινόταν όλες αυτές οι παγκόσμιες προσπάθειες, οι κεκαλυμμένες από οικονομικά κίνητρα, για την βαθμιαία κατάργηση τους. E.T (απόσπασμα από το "Λαικές Ρήσεις"


Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013




                             ΑΣΩΤΟΥ  11
Δεν ακυρώθηκε ποτέ καμιά αμαρτία μου.
Όλα πήγαιναν πάντα κατ’ ευχή  από το καλό στο χειρότερο
από το πιθανό στο σίγουρο χωρίς εμπόδια στο γκρεμό
χωρίς κλαδιά και εξογκώματα και ότι μπορεί να κόψει τη φόρα
στο απίθανο όνειρο που σε παρέσερνε σε ένα ακόμη αδιέξοδο..
Το Σύμπαν συνωμοτούσε μόνο για μικρές στιγμές 
για μικρές χάρες για φθηνά αισθήματα ακριβά πληρωμένα
και η ζωή  στη τύχη της αφημένη να χαμογελά ανυποψίαστη.
Καμία ματαίωση. Όλα πρέπει να τα ζήσεις ως το τελευταίο γραμμάριο πόνου
να μη χρωστάς κάρμα σε άλλη ζωή να μην νιώθεις ενοχές
στους τελευταίους κριτές του κόσμου. Να μη διαφέρεις.
Κανένα κύτταρο του μυαλού μου δε στάθηκε παρθένο, μακάριο σε νιρβάνα
αβούτηχτο  στο κρασί της προδοσίας..
Έτσι μπορώ επιτέλους να αποκτώ δικαιώματα στο συνδικαλισμό των κολασμένων
και όταν κοιμάμαι μονάχα σαν ανάπαυλα από τον κόσμο των φαύλων σκέψεων
να ξαναγυρνώ σε κείνο το όνειρο σε κείνο το σκοτεινό στενό κάθε φορά..
Στην Ασώτου 11 σε κείνο το σπίτι που λες και αν άνοιγε η πόρτα θα γκρεμιζόταν.
Δεν υπήρχαν περαστικοί μα εγώ ντρεπόμουν να μπω.. ντρεπόμουν τα σκυλιά.
Οι τοίχοι γεμάτοι συνθήματα επαναστατικά που έσβηναν κάθε που επέστρεφα
λες και κάποιος  ήθελε πάντα να εξαφανίσει το πέρασμα μας..
Μα υπήρχε μια παλιά σκάλα που σταματούσε στο κενό
κομμένη στα δύο δεν ανέβαινε ποτέ.. μόνο κατέβαινε.
Ήταν η μόνη απόδειξη της πτώσης μας. Μπήκα στο σωστό σπίτι.

Αλλά σε λάθος όνειρο..

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΣΚΥΦΤΩΝ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΩΝ



Αυτή είναι η εποχή μου
η  εποχή των σκυφτών ηλιοτροπίων..
Δες τα πως σκύβουν το λαιμό τους φορτωμένα
έτσι διάλεξα να περπατώ.
Είναι βαρύ το φορτίο που καλλιέργησα
και σύντομα θα ρθουν οι θεριστές μη τους κοιτάς λοιπόν στα μάτια.
 Πόσο όμορφα θλιμμένα σκύβουν..
Ξέρουν πως η ομορφιά είναι εποχική
και στη ζωή τους μόνο έναν ήλιο κυνήγησαν  μα και στη τελευταία ώρα
στην ίδια  πηγή στρέφονται
 στην  ίδια ευλαβικά υποτάσσονται.
Και έτσι μόνο ξέρει κανείς από πού προέρχεται και που καταλήγει.
Ένα νόμισμα με δύο όψεις.
Ζωή και θάνατος στην ίδια κατεύθυνση συμφιλιωμένες
και η φύση είναι ο μεγάλος μας δάσκαλος.
Γι αυτό θα αφήσω  τη βιβλιοθήκη μου σκονισμένη.
Πόσο λάθος έκανα
που θαύμαζα αυτά τα σοφά πλάσματα
μονάχα τις μέρες που περήφανα τέντωναν  τους λαιμούς τους
στο ηλιακό αγκάλιασμα.
Δεν ήξερα  την ομορφιά που ήταν κρυμμένη
στο κύκνειο άσμα τους.
Και γω  όμορφα ταπεινωμένη πια
που αλλού να στραφώ δε ξέρω
παρά μονάχα στο πρόσωπο που με κανε να ανθίσω ένα βράδυ..
Όχι δεν είμαι νυχτολούλουδο
εσύ είσαι ένας ήλιος που δε γνωρίζει νύχτα.
Και γω στρέφομαι πάντα προς τη κατεύθυνση σου.
Μα άλλο περήφανη δεν είμαι
και περιμένω τους θεριστές- αχ  να μην αργήσουν-
δε θέλω άλλο πια να με κοιτάς

στην εποχή των σκυφτών ηλιοτροπίων. Ε.Τ

ο Πόνος και το Εγώ...

«… Δε μπορούμε να εμποδίσουμε τη δυστυχία. Αυτόν ή εκείνον τον πόνο, ναι, αλλά όχι τον Πόνο. Μια κοινωνία μπορεί να καταργήσει μόνο την κοινωνική δυστυχία- την άχρηστη δυστυχία. Η υπόλοιπη εξακολουθεί να υπάρχει. Είναι η ρίζα, η πραγματικότητα. Όλοι μας εδώ θα γνωρίσουμε τη λύπη αν ζήσουμε πενήντα χρόνια, θα είναι πενήντα χρόνια λύπης. Υπάρχουν στιγμές που με πιάνει τρόμος… η ευτυχία φαίνεται φευγαλέα. Κι ωστόσο, αναρωτιέμαι αν όλα αυτά δεν είναι μία παρεξήγηση… αυτό το κυνήγι της ευτυχίας, αυτός ο φόβος του πόνου… Αν αντί να τον φοβάμαι και να τον αποφεύγω… αν μπορούσα να τον διασχίσω… να τον ξεπεράσω… υπάρχει κάτι πέρα απ τον πόνο. Αυτό που υποφέρει είναι το Εγώ, αλλά υπάρχει ένα σημείο που το Εγώ σταματάει. Δεν ξέρω πώς να το πω. Αλλά νομίζω ότι η πραγματικότητα, η αλήθεια που αναγνωρίζω στη δυστυχία κι όχι στην άνεση και την ευτυχία- ότι η πραγματικότητα του πόνου δεν είναι πόνος. Αν μπορέσεις να την ξεπεράσεις. Αν μπορέσεις να την αντέξεις μέχρι το τέλος. Πραγματικότητα της ζωής μας είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι η αληθινή συνθήκη της ζωής μας…» Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ, Ursula K.Le guin



Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ






ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Ο άνεμος εκεί δε φυσάει…
Σου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά
σου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο και έπειτα
φεύγει κουνώντας νωχελικά το χρυσό φόρεμα της Βερενίκης
στα πανώρια παλάτια του Ήλιου…


Ο έρωτας στην Αλεξάνδρεια… Πώς να ναι άραγε;
 Χιλιάδες χρόνια πριν κρύψαμε τα στεφάνια των πρώτων μας όρκων
σε κάποια έρημο του Νείλου. Και όσοι αέρηδες και αν σηκώθηκαν κανένας φιλόδοξος   τυχοδιώκτης ή ονειροπόλος αλχημιστής δε τα φέρε στο φως..
 Μπορεί και να ταν καλύτερα. Θα ξέραμε τώρα τι κάρμα εκπληρώνουμε.. Ή πόσο έξω πέσαμε.
Οι χρησμοί επαληθεύτηκαν τώρα. Κάθισε η καρδιά μου στον ολόχρυσο θρόνο που της έστησες, ενώ τα ποταμόπλοια σε έφερναν κοντά μου. Η φωνή σου μια όαση στην έρημο των ουρλιαχτών και το φιλί σου μπαχάρι στην άνοστη ζωή μου. Μαζί να πάρουμε ξανά το δρόμο των καραβανιών.
Ο έρωτας στην Αλεξάνδρεια δεν έχει τη γεύση των θαλασσοδαρμένων, αλλά κινείται νωχελικά κάτω από το τελευταίο λιοπύρι της μέρας, σέρνοντας τα ξεσκισμένα άλλοτε αυτοκρατορικά μεταξωτά του ιμάτια, στα παλάτια των βασιλιάδων, των ποιητών, των κολασμένων.. Λες και ακόμα ζητιανεύει κάτι από το χαμένο μεγαλείο να ντύσει τα καραβάνια των ερωτευμένων επισκεπτών του


Θα βρεθούμε, έχε μου εμπιστοσύνη σε ένα μακρινό μέλλον
στο πιο τρελό μου όνειρο σε ένα από τα καραβάνια της
να μετρούμε τις ανύπαρχτες σκιές των πυραμίδων.
Να μετρούμε τους κόκκους άμμου στο πιο παράξενο θησαυροφυλάκιο του κόσμου.
Οι καιροί θα αλλάζουν πάνω από τα ιδρωμένα μέτωπα και στις πόλεις του κόσμου
ακόμα θα τρέχουν οι άνθρωποι να προφτάσουν μια ματαιότητα.
Μα εκεί, εγώ και συ, θα περπατάμε με τον ρυθμό που αιώνες τώρα πετούν τα πουλιά
ανάμεσα από τα στενά της Αλεξάνδρειας…
Με τον ρυθμό που αιώνες τώρα καθορίζει τη μοίρα του κόσμου ερήμην της αντίληψης μας.
Ανάλαφρα, σαν μόλις να ακουμπάς
 τα αλαβάστρινα πόδια σου σ’ένα πουπουλένιο πάπλωμα.
Τα βράδια θα κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα, ανοιχτές κουρτίνες
κάτω από έναν ανοιχτό ουρανό.
Εκεί στο μοναδικό μέρος του πλανήτη όπου τ’αστέρια σου μιλάνε
ή μάλλον που μπορείς να τα ακούς στη μόνη γλώσσα που γνωρίζουν…
Αυτή της Αλεξάνδρειας…

Σαν μανιακές, τρελαμένες οι αισθήσεις σου
θα δραπετεύσουν από τη φυλακή του καθωσπρέπει πολιτισμού σου
της προγραμματισμένης σου ζωής για να ξεχυθούν
στο ανεξέλεγκτο παζάρι των ερεθισμάτων.
Οσφραίνεσαι και νομίζεις αγγίζεις.
Ατενίζεις και νομίζεις ακούς.
Νιώθεις, νιώθεις…

Ό,τι αγγίζω εκεί είναι άμμος.
Μπορώ να πλάσω ό,τι όνειρο θελήσω.
Μα το βράδυ σαν κλείσουν τα κουρασμένα βλέφαρα έχω την αίσθηση ότι
όλη η πόλη βυθίζεται στην έρημο, επιστρέφει στη Μάνα-Γη
για να αναγεννηθεί με το πρώτο φως της ημέρας.
Γι αυτό σου λέω
Πλάσε ό,τι σκεφτείς.
Η μαγεία της Αλεξάνδρειας είναι ανεξάντλητη.

Ο έρωτας την Αλεξάνδρεια παίρνει το δρόμο των καραβανιών…



Σάββατο 8 Ιουνίου 2013






Στο αποστακτήριο της ζωής μας υπάρχει ένα πολύτιμο άρωμα
Ένας χυμός διάφανος που σαν στάξει στις κόγχες των ματιών μας
Όλα είναι καθαρός ουρανός. Πέπλα διάφανα σηκώνονται.
Η απλότητα…
Το καθαρό απόσταγμα της επεξεργασμένης σοφίας
Της χιλιοστημένης κακίας
Των ανακατεμένων, μπερδεμένων μας λόγων.
Η πρώτη σταγόνα που κυλάει από τη ξαφνική μπόρα στο διψασμένο φύλλο
Η φύση εδώ και αιώνες γνωρίζει πως να ντύνεται το πολύμορφο φορεμά της με απλότητα
πως μέσα από την τις ίδιες και τις ίδιες μορφές της τίποτα δεν είναι ίδιο με το διπλανό.
Γιατί εκεί επεμβαίνει η σοφία της απλότητας...
Τα παιδιά ξέρουν τι μας ζητάνε όταν απλώνουν τα χέρια τους ικετευτικά
και οι περίτεχνοι λόγοι δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν.
Απλά να ζεις, απλά να αγαπάς μόνο όταν στο νου σου λάμψει η φλόγα από τη τριβή
του γραναζιού της σκέψης. Όχι, δεν λέω ότι είναι εύκολο.

Είναι όμως απλό...
ΣΤΙΧΟΣ ΚΑΤΑΜΟΝΟΣ

Καθόμουν και σκεφτόμουν που θα τον συναντήσω
τον τέλειο στίχο που ζητώ, ποιο δρόμο να τραβήξω,
ποιους ποιητές ν’ αφουγκραστώ, ποιες λέξεις βάρκες
με φτερά να χρησιμοποιήσω..
Σκεφτόμουν νύχτες πολλές και μέρες χωρίς να υπολογίσω
πως αν δε φτάσεις σε γκρεμό την άβυσσο ατενίζοντας
χωρίς μια σκέψη καν για δείγμα, χωρίς το φόβο ή το πάθος
μόνο την πέτρα να κοιτάς στο χέρι ν’ αποστάζεις .
Μέσα στην άφατη σιωπή μόνος θα βρεις τον στίχο

μέσα στην ερημιά του νου και στης καρδιάς τον χτύπο.

Δευτέρα 6 Μαΐου 2013








ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΚΩΜΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Από μια κλωστή κρέμονται οι αντοχές μας και μεις
από την ίδια.
Και αλίμονο αν διανοηθώ πως κόπηκε και αυτή και κρέμομαι σαν σφάγιο στο κενό.

Τα βήματα μας σέρνουν οι μασκοφόροι του έρωτα
οι τελευταίοι πλάνοι και πλανόδιοι
σε καρουζέλ σε πηγαίνω βόλτα τα Σαββατοκύριακα μα εσύ διαλέγεις το γύρο του θανάτου.

Όταν εσύ θα διαβάζεις αυτά τα ανέκδοτα
εγώ θα χω γίνει μια χούφτα διαλυμένη σκόνη
και θα γελώ πνιγμένη από τη πολλή σοβαρότητα που κανείς ποτέ δε πήρε στα σοβαρά.
το άκρον άωτον του γελοίου.

Και έπειτα αποφασίσαμε να δώσουμε μια σπίθα, μια χαραμάδα ελπίδα
Ώστε να μπροστά στον υπέρτατο σκοπό της Ποίησης μεμπτό τίποτα να μην έχουμε.
Μα γίνεται από την άβυσσο να δεις το φως; Ναι, γίνεται μα ναι θαμπό και μακρινό
και αυτή η ζωή δε φτάνει.



Δε φτάνει αυτή η ζωή να διορθώσεις και να ζήσεις ταυτόχρονά.
Διγαμία το πε ο Ποιητής, με άλλα λόγια τον αντιγράφω.
Σε ετούτους τους καιρούς οι κόπιες φτιάχνουν κόμμα.

Παγίδα στήνει ο κυνηγός πάλι σε αγριόπαπια
ζωή που ναι τα καταφύγια σου;
Έστησες μόνο οδοδείκτες για τους οίκους ανοχής σου
και έγινε η δικιά μας ανοχή βασίλειο.

Σαν βρικόλακες της μέρας γυρνούμε και πίνουμε ο ένας
το αίμα του άλλου και το βράδυ τρέχουμε στο τάφο μας να μπούμε.
Έχω πολύ καιρό ν’ ακούσω ένα πουλί πριν προλάβει η άνοιξη να το καλέσει.
Κάθε Φλεβάρη φοβάμαι πως και αυτή δε θα ρθει και μου κλείνουν το μάτι
κάτι λευκοντυμένες μυγδαλιές.

Απ’ τα πλωτά καράβια έβγαλα εισιτήριο και μη γελάς γιατί
θα φτάσω πιο μακριά από σένα που κουνάς μαντήλια.
Και έτσι θα γυρίζεις μια μέρα απ τη δουλειά με βαριά καρδιά
και πόδια βαριά στο χώμα καρφωμένα και απ τη ζωή απηυδισμένος
αν ψάξεις για κάτι ζωντανό και λείπω άγγιξε ένα δέντρο.

Διψώ για ελευθερία από επιλογές και εκλογές
για ελευθερία να μην αγχώνομαι καν για την ίδια την ελευθερία
ένα μακρύ σχοινί από μακριά ένα χέρι σφίγγει τη θηλειά.

Από το ίδιο σχοινί κρέμονται οι αντοχές μας
Φρεσκοσφαγμένα κρέατα από τσιγκέλια χασάπηδων
Παζαρεύονται ακόμα από φρούδες πολιτικές ελπίδες
κοινωνικά οράματα, φθηνά συναισθήματα, οικονομικά μεγέθη
και απαξίες πάσης φύσεως.

Πάσης φύσεως αγαθά άπλωσαν στο τραπέζι μου
και μέσα στη πολυαφθονία ξεχνώ και το σταυρό μου να κάνω
κάθε λογής φρούτα και συντηρητικά
και ξέχασα ποια είν’ η πρώτη ύλη.

Ζητώ και κάνω αίτηση όχι αξιώσεις και παράδες
όχι τιμές και δόξες μα ούτε καν αγάπη
ζητώ και παζαρεύω λίγο ελεύθερο χρόνο
να ονειρευτώ..

Δεν είμαι ζητιάνος και όμως ζητώ
να απαιτώ δεν έμαθα φοβάμαι να χω δίκιο
δε θέλω δίκιο και αναγνώριση ούτε και επίπλαστα
δικαιώματα και λόγια μεγάλα ελευθερίας.
ελευθερία κατευθυνόμενη να επιλέξεις αυτό
που σου αναλογεί ήδη.

Μόνο να με ξεχάσουν ζητώ, ήσυχα να με ξεχάσουν
να ζήσω και γω επιτέλους τη ζωή μου…

Και μεις, αν ποτέ υπήρξαμε εμείς
κλεισμένοι καθένας στο πολύτιμο μικρό πλανήτη του
κρυφά, παράνομα, αιρετικά συμπονούμε ακόμα ο ένας τον άλλον.

Εύη Τ.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΑ






Τα Σάββατα…
Χαμένες ώρες  στο τελευταίο γύρισμα του δείκτη.
Το σύμβολο ενός από καιρού νεκρού και κούφιου κόσμου
Μια αέναη αργία, μια καλή δικαιολογία να ξεμοναχιάσεις τη ζωή σου.
Κάθε βδομάδα ένα Σάββατο που δε περνά ποτέ. Ρεπό δε δίνει η ζωή.
Σιωπή, απάθεια και μνήμη. Μνημόσυνα του έρωτα και του θανάτου.
Στο πρώτο φως της Κυριακής τα ξεπερνάς και πάλι,
τ’ ανταμώνεις στης Δευτέρας τη βαρύθυμη αρχή. Τα Σάββατα…
Μια νοσταλγική κούπα καφέ και ένα απάγκιο ψυχής.
Το σπίτι να χεις καθαρό και αμέριμνο το νου, θα ρθει διάφανη η Κυριακή
η αποκαλύπτρα μέρα να σου τα φανερώσει τα Σάββατα που έφυγαν…
Θυμάσαι πως όλα τα ξημέρωσες τη μέρα που θάνατο θυμίζει
τον αδελφό του Ύπνο, φοβήθηκες να πάρεις.
Τα Σάββατα που θα  ‘ρθουν  χαμένο θα σε βρουν   
ανάμεσα σε τόσες Κυριακής προοπτικές.

Τα Σάββατα τελικά τα ξημερώνουμε όπως το νεκρό τις τελευταίες ώρες..
Τη νεκρή ζωή μας.

ΣΚΟΡΠΙΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΤΕΧΝΗ



Ο Ποιητής δε καταγράφει κάτι που γεννά η φαντασία του, αλλά αυτό που βιώνει ο ίδιος σαν πραγματικότητα. Σαν υπαρκτή πραγματικότητα. Έτσι κατ αυτόν τον τρόπο, δε κάθεται να γράψει ένα ποίημα ούτε κατά παραγγελία, αν και μπορεί να συμβεί και αυτό για χάρη αγαπημένων προσώπων. Το ποίημα απλά ζητά απεγνωσμένα να βγει μετά από συνεχιζόμενη κυοφορία, ώριμο πια αφού σπάσουν τα νερά της λήθης..
Και βέβαια έχει κατά καιρούς γραφτεί, πως η πένα του ποιητή δε πάει στο πόλεμο. Ψιλά γράμματα, σιδερωμένες γραβάτες, λιμοκοντόροι και άλλα πολλά. Θα μπορούσα να παραθέσω ολόκληρη λίστα με ποιητές που πολέμησαν στη πρώτη γραμμή αλλά ξεπερνά το σκοπό αυτής της μικρής αναφοράς. Άλλωστε απλοί άνθρωποι συνέθεσαν μικρές φράσεις σοφίας, αποφθέγματα, δημοτικά τραγούδια που έχουν και αυτά τη ποιητική τους υπόσταση εφόσον βγήκαν από ένθερμη ψυχή και από νου που οραματίζεται. Και ένας νους που οραματίζεται είναι εν γένει ποιητικός και ας μη κατέγραψε ποτέ τίποτα. Σε έναν  ζωντανό οργανισμό όπως είναι το σώμα, η οικογένεια, το κράτος, η κοινωνία, τα άτομα προσφέρουν κατά τις δυνατότητες τους, κατά τα χαρίσματα που τους έχουν δοθεί και έχουν αναπτύξει στο μέγιστο βαθμό. Φυσική και μετα-φυσική δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένα στην αρχαία μας φιλοσοφία και ο Ποιητής είναι ακριβώς η ενσάρκωση της ολιστικής θεώρησης της Πραγματικότητας και του Σύμπαντος.
Οι ποιητές προσπαθούν συνεχώς να διαπράξουν το χείριστο έγκλημα της ουσίας. Να αιχμαλωτίσουν με λέξεις το Ανέκφραστο, να φωτίσουν αυτό που έντεχνα ξέρει αιώνες να κρύβεται, μέσα στην αγωνία τους  να σώσουν το Αληθινό.  Είναι πάντα έτοιμοι να συναντηθούν με το ανείπωτο… Ευτυχώς.. δε το πετυχαίνουν! Κάθε στιγμή αναζήτησης άλλωστε όπως είπε ο Κοέλο είναι μία στιγμή συνάντησης, μέχρι τη Μεγάλη Συνάντηση με το πεπρωμένο μας σε χώρο και χρόνο που δεν μας έχει γνωστοποιηθεί.. Η μαγκιά είναι να μην αργήσεις στο ραντεβού έχοντας όταν πρέπει τα κατάλληλα αντανακλαστικά..
Η σπουδαιότητα της Τέχνης έγκειται στο γεγονός ότι ένας άνθρωπος αποφασίζει να περάσει στην αθανασία δημιουργώντας από προσωπικά υλικά πνευματικό έργο, μεταπλάσει,  μετουσιώνει την υπάρχουσα ύλη που του έχει δοθεί  σε πνεύμα  και το σπουδαιότερο είναι ότι δημιουργεί μέσα από το χάος της δικής του ψυχής.. Εκείνη τη στιγμή ομοιάζει με την ίδια τη δημιουργική πνοή του σύμπαντος και συγγενεύει με το Θεό. Τέχνη είναι ακριβώς αυτό το πράμα μία νέα δημιουργία με απλά διαθέσιμα υλικά. Και βέβαια κάθε καλλιτέχνης είναι ιδιότροπος και μοναδική προσωπικότητα ακριβώς γιατί πρέπει να αρνηθείς τις παλαιές κοινωνικές και άλλου είδους συμβάσεις για να δημιουργήσεις.. αλλιώς δε κάνεις τίποτα άλλο από το να αναπαράγεις απλά.
H δημιουργική δύναμη ξεπηδά μέσα από το κενό, μέσα από το Χάος όπως ένας πίδακας αίμα από ένα νεκρό κορμί… και όλο ξερνά… Έτσι κάποτε ο Θεός έπλασε τον κόσμο. .Aπό αφόρητη μοναξιά..
Τα αντιμαχόμενα στοιχεία μιας προσωπικότητας είναι κυρίως που την καθορίζουν σα δημιουργική και καλλιτεχνική. Διότι από τις αντιθέσεις και την αδιάκοπη εσωτερική πάλη διαθέσεων, απόψεων, στάσεων ακόμα και στυλ εμφάνισης προκύπτει η δημιουργική δύναμη, σαν ενέργεια από κίνηση. Ενέργεια που παράγει θερμότητα και εν τέλει θερμότητα που γίνεται Φλόγα και ζητά να κάψει και να ζεστάνει ταυτόχρονα.

-Η μοναξιά είναι μια βαθύτατα εσωτερική ανάγκη ακριβώς όπως η γλυκιά συντροφιά κάποιου. Έτσι πολλές φορές ο καλλιτέχνης, ή ο άνθρωπος, που βλέπει τη ζωή του μέσα από μία πιο εσωτερική οπτική, επιδιώκει ακριβώς με το ίδιο πάθος που θέλει να δοθεί ψυχή και σώματι σε έναν έρωτα, το ίδιο να τον απαρνηθεί και να απομονωθεί στη πιστή συντροφιά του, τη μόνη πιστή, τη μοναξιά. Και εκείνη σιγά σιγά στάζει τους καρπούς της σα φάρμακο στις φλέβες της ασυνείδητης καθημερινότητας. Αρκεί να μπορεί κανείς να περιμένει με υπομονή, ώσπου να ανθίσουν τα ρόδα στο μυστικό κήπο της καρδιάς του. -Η μοναξιά είναι του καθενός η κατανόηση από αυτόν και μόνο της προσωπικής του αλήθειας.
Ακριβώς όπως στην αρχικό στάδιο κοινωνικοποίησης του εφήβου, όπου η αυτοαντίληψη του καλλιεργείται μέσω των προσωπικών σχέσεων του με τους άλλους και είναι απολύτως αναγκαίο να έχει άμεσες προσωπικές επαφές για να γνωρίσει ποιος είναι, έτσι και ο καλλιτέχνης, ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει να «εκτεθεί» για να γνωρίσει ποιος είναι, να βρει ερεθίσματα να συνεχίσει το δημιουργικό του έργο διορθώνοντας τυχόν ελλείψεις μέσα από τις διάφορες κριτικές και παίρνοντας θάρρος από τις επιβραβεύσεις των έργων του. Ο ποιητής πρέπει να δημοσιεύσει, ο ζωγράφος να εκθέσει, ο ηθοποιός να υποκριθεί, ο μουσικός να ακουστεί..

Η ομορφιά συνεχίζει να υπάρχει και να μας ξαφνιάζει μέσα σε τούτη τη σκληρή παράλογη διαδρομή. Είναι σχεδόν προκλητική. Και είναι ακριβώς αυτή η πρόκληση κατά βάθος που μας καλεί να επαναστατήσουμε, και όχι όροι καλύτερης υλικής διαβίωσης… Παρά μονάχα το δικαίωμα στην Ομορφιά. Για χάρη της και μόνο γι αυτήν.

-     Οι λέξεις αν τις προφέρεις μπορεί να σκοτώσουν χιλιάδες.. Αν δεν τις προφέρεις θα σκοτώσουν εσένα.. Εκεί καλείσαι να κάνεις το μεγάλο ξεσκαρτάρισμα. Να σκοτώσεις, μα όχι τους χιλιάδες. Να σκοτώσεις το Σκοτάδι και τη μεγάλη του αδελφή τη Λήθη.

 Όλη τη μέσα σκάβαμε και φυτεύαμε..
Σκάβαμε και φυτεύαμε..
Το άλλο πρωί η μόνη πραγματικότητα που υπήρχε ήταν εκείνη του Ποιητή..

-Η Τέχνη είναι ο μεγάλος μας Έρωτας..γιατί σου δίνει απλόχερα. Και το μόνο που ζητάει απλά από σένα..είναι να είσαι απλά Εσύ!!


-Η αναπνοή μου τελειώνει.. τα στήθια μου πονάνε. Γρήγορα! Φέρτε μου χαρτί και μολύβι!
                                                                                                           

-Άσε την ποίηση να έρθει να σε βρει..έρχεται πάντα όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.


Γιατί θαρρείτε πως οι ποιητές καπνίζουμε τόσο, παρά γιατί ωσάν τις ετοιμόγεννες που κουβαλούν πάντα μαζί τους ένα εσώρουχο καθαρό μη τυχόν και οποιοσδήποτε τόπος και χρόνος υποδεχτεί τον πολυπόθητο τόκο, έτσι και ένας μικρός κενός χώρος σε ένα πακέτο μπορεί να φιλοξενήσει έναν μικρούλη νεογέννητο στίχο, σπέρμα αργότερα ενός πολλά υποσχόμενου ποιήματος.

‎" Οι κήρυκες ιδεών στην Ποίηση αποβλέπουν σε μιαν αλήθεια, που κατά κανόνα, την επομένη τους διαψεύδει, όπως η έννοια του ωραίου διαψεύδει, τη μεθεπόμενη, τους ωραιοπαθείς.. Το "ωραίον" και η "αλήθεια" γίνεται να διαρκούν και να παραμένουν αναλλοίωτα μόνον μες ' από τη μαγεία, που είναι και αυτή η τέχνη του μεταμορφώνεσθαι.... Η μεγάλη τέχνη βρίσκεται οπουδήποτε ο άνθρωπος κατορθώνει να αναγνωρίζει τον εαυτό του και να τον εκφράζει με πληρότητα μες στο ελάχιστο..."
Ο. Ελύτης, "Εν Λευκώ"


Όταν διαβάζω τους μεγάλους Ποιητές μας, ειδικά αυτούς που σαν τον Ελύτη, μορφώθηκαν μέσα στο Φως και άφησαν κληρονομιά πνεύματος ανεκτίμητη, νιώθω τόσο μικρή. Δε μπορώ να γράψω πια, ανήμπορη βλέπω τη γραφή μου να μετεωρίζεται και να ξεκινώ με άλλες λέξεις αλλά νοήματα να δώσω μα εκείνη να με κατευθύνει αλλού. Λες και οι λέξεις έχουν το δικό τους πεπρωμένο..Τη δικιά τους αποστολή. Φοβάμαι τότε, δε σας κρύβω μήπως απλά επαναλαμβάνομαι. Γιατί η μαγεία που πολλοί απ αυτούς πραγματοποίησαν δεν είναι άλλη από το να φτιάχνεις κόσμους και νοήματα μέσα από απλές λέξεις ή να εκφράζεις απλά πράματα μέσα από περίτεχνα σχήματα και υπερρεαλιστικά... Και τότε αντιλαμβάνομαι πόσο διασπασμένη προσοχή έχω, πόσο κλειστά μάτια και κλειστά αυτιά σε όλα γύρω μου... Καλησπέρα σας... Ε.Τ





Ένα από τα πολλά προβλήματα που εντοπίζω μονίμως  στη εποχή μας είναι ότι ήμαστε πολύ βιαστικοί….Τρέχουμε συνεχώς για να προλάβουμε κάτι και τρέχουμε με τα μάτια και τα αυτιά κλειστά σε οτιδήποτε δεν έχει για μας ωφελιμιστική αξία. Και ένα από αυτά τα πράματα είναι η τέχνη και γενικά η προώθηση των πολιτιστικών αξιών.
Δεν ακούμε πλέον τους ποιητές, δεν παρατηρούμε τους ζωγράφους, δε μας αγγίζουν οι τραγουδοποιοί και δεν κατανοούμε τους φιλοσόφους. Και βέβαια δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτή την κακιά συνήθεια αφού πολλές φορές στην επιθυμία μου να κατανοήσω γρήγορα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο τους μεγάλους ποιητές μας, καταλήγω σχεδόν να τους ξεφυλλίζω, να τους προσπερνώ ουσιαστικά χωρίς να ταξιδεύω μαζί τους…Και η ποίηση είναι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που ποτέ δε ξέρεις που ακριβώς θα σε βγάλει και εδώ κολλάει αυτό που είχε πει ο Καρυωτάκης «….και η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε…», γιατί οι λέξεις γίνονται πολλές φορές περιοριστικές των συναισθημάτων που σε κατακλύζουν και ούτε καν  ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας μπορεί να βάλει τάξη στη χιονοστιβάδα των λέξεων.
Αυτό που θέλω όμως εξάπαντος να διευκρινίσω είναι η μεγάλη παρεξήγηση γύρω από την έννοια του «πνευματικού» ανθρώπου. Η ποίηση όπως και η φιλοσοφία είναι μια καινούργια οπτική ερμηνεύσεως  και επανοηματοδότησης του κόσμου που μας περιβάλλει και σαφώς προϋποθέτει πολύ  καλή αν όχι άριστη  γνώση των κοσμικών καταστάσεων και των διαφόρων κοινωνικών φαινομένων, οπότε ο ποιητής δεν είναι τελικώς ένα Άτομο που ζει «στον κόσμο του» ούτε αιωρείται σε μεταφυσικές σφαίρες, και εδώ είναι η διαφωνία μου, αλλά ένα Πρόσωπο που συνδιαλέγεται με τον κόσμο γύρω του, που γνωρίζει καλά την πραγματικότητα αλλά παρ’ όλα αυτά φλέγεται από έναν διακαή πόθο να την αλλάξει ή στη καλύτερη περίπτωση να πείσει και άλλους  ότι η πραγματική αλλαγή του κόσμου αυτού ξεκινάει από εμάς τους ίδιους. Η προσπάθεια αυτή είναι δύσκολη και επίπονη καθώς σκοντάφτει καθημερινά στη μίζερη και θολή ματιά του κοινωνικού του περίγυρου.
Είναι δύσκολο να προσδιορίσω ακριβώς το σκοπό αυτού του βιβλίου. Ξεκίνησα να γράφω μικρό παιδί ακόμα από ανάγκη για επικοινωνία όταν τα πρώτα μου ποιήματα απευθύνονταν στο Θεό, περισσότερο γράμματα θα έλεγα παρά ποιήματα, συνέχισα στο είδος της λυρικής ποίησης όπου ήθελα να εκφράσω συναισθήματα πολύ προσωπικά που έρχονταν σα σκέψεις και χάνονταν γρήγορα οπότε έπρεπε να αιχμαλωτιστούν από τις λέξεις και έφτασα σήμερα στην έκδοση των ποιημάτων γιατί ο σκοπός που με καθοδηγεί να γράφω ως επί το πλείστον έχει αλλάξει. Αφύπνιση, κοινωνικός προβληματισμός, νοσταλγία αλλά και διάθεση μαχητικότητας είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που αποδίδω στο προσανατολισμό της γραφής μου. Και βέβαια είναι σπάνιο φαινόμενο να βρει κανείς ένα ποιητή που να μην είναι στρατευμένος σε μια αξία, σε μια ιδεολογία, σε οτιδήποτε δίνει ταυτότητα στο έργο του. Οι ποιητές άλλωστε ζούσαν στην εποχή τους, άλλοτε ταυτίζονταν με μια ιδεολογία, άλλοτε αποστασιοποιούνταν από τα κοινωνικά προβλήματα αλλά σχεδόν πάντα βρίσκεις πίσω από τις λέξεις τους μια ανησυχία, μια διαμαρτυρία, μία κραυγή!
Όμως ούτε τα παραπάνω θα έλεγα  εκφράζουν τελικώς όλα αυτά που με παρακινούν σήμερα να γράφω και να εκθέτω(γιατί εκτίθεται κανείς όταν παρουσιάζει ένα κομμάτι του εαυτού του) στα μάτια του αναγνώστη τις ιδέες μου, όσο ή λέξη «προσφορά» που ηχούσε πάντα ευχάριστα στα αυτιά  μου. Η προσφορά, η οποιαδήποτε προσφορά στον άνθρωπο και στις αξίες του ακόμα και αυτή η δημιουργική ανταλλαγή απόψεων μέσα από έναν κατά το δυνατόν σωκρατικό διάλογο, είναι μια βαθύτερη ανάγκη η οποία κάθε φορά που ικανοποιείται αναπαράγει μία ίδια με τον εαυτό της και κρατά συνεχώς το πνεύμα σε εγρήγορση. Η τέχνη, η οποιαδήποτε τέχνη έχει πολλά να προσφέρει πάνω σε αυτό το θέμα , άλλωστε καλείται να υπηρετεί τον άνθρωπο και τις αξίες του και κυρίως να τον εμπνέει. Η έμπνευση είναι αυτό το μικρό παραθυράκι που μας ανοίγει η ζωή για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια, από τη μονοεπίπεδη βίωση της χρονικότητας μας. Το κάθε τι μικρό και ασήμαντο μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης, να αποκτήσει απεριόριστες δυνατότητες, να αναχθεί σε σύμβολο και να ενταχθεί στο καθολικό.
Άλλωστε η ζωή για να κατακτηθεί ζητάει εραστές και όχι διανοούμενους. Και ο έρως, όπως και κατά τους Νεοπλατωνικούς και βυζαντινούς διανοητές , είναι η κινητήρια δύναμη στο σύμπαν.
Εύχομαι στον αναγνώστη καλή και δημιουργική ανάγνωση, διότι κάθε ανάγνωση, κάθε βιβλίο, κάθε δημιούργημα, αν δεν επιδιώκει να θεωρηθεί μέτριο(ο μεγάλος φόβος του κάθε καλλιτέχνη), πρέπει να οδηγεί σε ένα άμεσο ή έμμεσο δημιουργικό αποτέλεσμα.

Βρείτε ύλη για το όραμα σας! Υπάρχει σε αφθονία στο Σύμπαν και παίρνει τη μορφή που εσείς της δίνετε.

Η ικανότητα να δημιουργείς κάτι ψεύτικο για να πεις κάτι αληθινό, αυτό είναι το Θέατρο. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως, ενώ ζουν στην πραγματικότητα ψεύδονται στους εαυτούς τους και φτιάχνουν για τη ζωή τους μια μασκαρεμένη καθημερινότητα. Οι ηθοποιοί όμως, δε μπορούμε να πούμε ψέματα στην αληθινή μας ζωή γιατί η Τέχνη μας έχει ήδη λυτρώσει με τις αλήθειες της.

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ


Να αρχίσω να μιλώ για τα ασήμαντα, για τα ανούσια
πόσο το θέλω, είπα στο κουρασμένο μου μυαλό.
Μερικούς πρωινούς καφέδες γυναικών πως τους ζηλεύω όταν εγώ την ίδια ώρα κάπου αλλού πουλάω και αγοράζω.
Πως φτιάχνεις ένα φαγητό, δοσολογίες, συνταγές και ουσίες
σημασία τεράστια έχουν άλλωστε οι σωστές δοσολογίες.
(Πάντα τα είχα όλα στο πολύ και όλα στο λίγο).
Πως ράβεις ένα κουμπί που ξηλώθηκε και ένα δύσκολο λεκέ
πως τον εξαφανίζεις… Και ο ήλιος έχει ανέβει πια ψηλά μα εσύ τον έχασες.
 Έφυγες νύχτα για δουλειά..

Και κρέμεσαι από τα χείλη, από τις ανούσιες λέξεις, τις ανούσιες φράσεις
και εξηγείς γιατί όταν στρίβεις τον καπνό πρέπει  λίγο να πιέζεις στη κορφή  το
τσιγάρο σου, να κόβεις τα παραπανίσια να μη καείς, να μη κάψεις τα ρούχα σου.
Μα σαν αρχίσεις να μιλάς για τ’ ασήμαντα και τα παραπανίσια
μαθαίνεις να προσέχεις τα σημαντικά.
Μαθαίνεις να προσέχεις, να μη καίγεσαι, να μη κόβεσαι να μην αποτυγχάνεις.
Προπάντων να μην αποτυγχάνεις.
 Έχουν βάλει όλοι σκοπό τη ζωή σου σημαντική να κάνουν.
Όλα είναι θέμα αναλογίας. Και πάντα ψάχνεις τον άγνωστο Χ.
Μα η ζωή θέλει και λίγο ασήμαντο και ανέμελο αέρα.
Στην ανηφόρα τη μεγάλη, κάτω απ’ τη κάψα τη βαριά του ήλιου
στο διάλλειμα της μάχης, μη διστάσεις να ρωτήσεις πως γελάει ένα αηδόνι
πόσο νερό χρειάζεται μια λεμονιά που μόλις φύτεψες ή πως κόβεις στα τέσσερα
μια φέτα ψωμί. Εδώ ο τόνος πέφτει στο «τέσσερα» εν μέσω μιας εποχής δυαδικής και διχασμένης.

Δε θέλω μια ακόμα μέρα να ασχοληθώ με τα επείγοντα και τα σημαντικά
μα θέλω να χιονίσει και να κλειστώ στο σπίτι, να πίνω τον ανούσιο καφέ μου
και να χάνομαι χωρίς σκέψεις πίσω απ’ τις κουρτίνες
προστατευμένη απ’ τις νιφάδες, γοητευμένη απ’ τις νιφάδες.
Γι αυτά αγωνιζόμαστε και ας μη μας θυμάται καν η υποψία.
Για να μπορώ ανέμελα και ανούσια ν’ αγχώνομαι με ένα μικρό παιδί μαζί
που να ναι άραγε τώρα εκείνη η ρόδα που χάσαμε από το πλαστικό παιχνίδι του.
Και να ναι μόνο αυτή η μόνη έγνοια…
Ασήμαντη; Ίσως… Μονάχα γι αυτούς που ξέχασαν.