Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013




                             ΑΣΩΤΟΥ  11
Δεν ακυρώθηκε ποτέ καμιά αμαρτία μου.
Όλα πήγαιναν πάντα κατ’ ευχή  από το καλό στο χειρότερο
από το πιθανό στο σίγουρο χωρίς εμπόδια στο γκρεμό
χωρίς κλαδιά και εξογκώματα και ότι μπορεί να κόψει τη φόρα
στο απίθανο όνειρο που σε παρέσερνε σε ένα ακόμη αδιέξοδο..
Το Σύμπαν συνωμοτούσε μόνο για μικρές στιγμές 
για μικρές χάρες για φθηνά αισθήματα ακριβά πληρωμένα
και η ζωή  στη τύχη της αφημένη να χαμογελά ανυποψίαστη.
Καμία ματαίωση. Όλα πρέπει να τα ζήσεις ως το τελευταίο γραμμάριο πόνου
να μη χρωστάς κάρμα σε άλλη ζωή να μην νιώθεις ενοχές
στους τελευταίους κριτές του κόσμου. Να μη διαφέρεις.
Κανένα κύτταρο του μυαλού μου δε στάθηκε παρθένο, μακάριο σε νιρβάνα
αβούτηχτο  στο κρασί της προδοσίας..
Έτσι μπορώ επιτέλους να αποκτώ δικαιώματα στο συνδικαλισμό των κολασμένων
και όταν κοιμάμαι μονάχα σαν ανάπαυλα από τον κόσμο των φαύλων σκέψεων
να ξαναγυρνώ σε κείνο το όνειρο σε κείνο το σκοτεινό στενό κάθε φορά..
Στην Ασώτου 11 σε κείνο το σπίτι που λες και αν άνοιγε η πόρτα θα γκρεμιζόταν.
Δεν υπήρχαν περαστικοί μα εγώ ντρεπόμουν να μπω.. ντρεπόμουν τα σκυλιά.
Οι τοίχοι γεμάτοι συνθήματα επαναστατικά που έσβηναν κάθε που επέστρεφα
λες και κάποιος  ήθελε πάντα να εξαφανίσει το πέρασμα μας..
Μα υπήρχε μια παλιά σκάλα που σταματούσε στο κενό
κομμένη στα δύο δεν ανέβαινε ποτέ.. μόνο κατέβαινε.
Ήταν η μόνη απόδειξη της πτώσης μας. Μπήκα στο σωστό σπίτι.

Αλλά σε λάθος όνειρο..