Είναι το μυστήριο η πρώτη μας πατρίδα. Το άγνωστο, το τόσο αναπάντεχο και άβολο μα και συνάμα γοητευτικό και πάντα οικεία γνωστό, καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος σε αυτόν τον δήθεν γνωστό κόσμο. Μας είναι κατά βάθος οικείο γιατί η αλήθεια ελευθερώνει και ίσως, για μας τους αιώνιους αναζητητές , η αναζήτηση της αλήθειας ελευθερώνει ακόμα περισσότερο και είναι περισσότερο πολύτιμη και από την ίδια την αλήθεια. Γιατί δε βαλτώνεις ποτέ. Γιατί πάντα προχωράς. Στο βαθύ σκοτάδι του δάσους που λέγεται ασυνείδητο, υποσυνείδητο, μυστήριο ο άνθρωπος πάντα προχωρά με αναμμένο μόνο ένα δαυλό, την πίστη του ή καλύτερα μακριά από δογματισμούς, την αποδοχή του.  Την τέλεια αποδοχή του στη μαγεία που υφαίνεται γύρω του.

Δε φοβάμαι πια το άγνωστο, όταν συλλογίζομαι ένα κόσμο με άπειρες πιθανότητες. Το άγνωστο ταυτίστηκε από πολύ παλιά με το κακό, διότι υποδεικνύει την βαθιά ριζωμένη αδυναμία του ανθρώπου σε κάθε τι που τον ξεπερνάει, και αυτόν και την τακτοποιημένη του καθημερινότητα. Άλλωστε, η δημιουργία σήμαινε εξ’ αρχής την κατάργηση του χάους, την τακτοποίηση του και εν μέρει την εξημέρωση του. Και το μυστήριο είναι αυτό το ξύπνημα του Χάους, σε έναν κόσμο που αρνούμενο το Μυστήριο αρνείται την ίδια του την ύπαρξη. Το Μυστήριο είναι σαν την άβυσσο του ποιητή, όσο την κοιτάς σε κοιτάει!

Και μια κοινή κλωστή ενώνει τα σκόρπια νήματα, ένα παζλ ολοκληρώνεται μέσα από χιλιάδες άσχετα φαινομενικά κομμάτια. Γεγονότα, ειδήσεις που ακούσαμε τυχαία με κάτι που διαβάσαμε, για κάποια παράξενη θεωρία, ημερομηνίες ,αριθμοί και ονόματα συνθέτουν το μωσαϊκό της αλήθειας λίγο θαμπά πάντα, λίγο ξώφαλτσα ίσα ίσα προλαβαίνουμε κάτι να κατανοήσουμε και μετά μας ξεφεύγει πάλι σαν να μην είναι ακόμα ο καιρός τα άστρα να μιλήσουν… (ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ)