Θα θέλα να γράψω ένα ποίημα που να μη τελειώνει ποτέ. Μα
γίνεται;
Εδώ τελειώνει η ζωή μας τελειώνει τόσο γρήγορα που ούτε καν
το Σύμπαν δε θυμάται.
Να ξυπνήσω το πρωί σε ένα σωρό από χαρτιά και να χω κάνει
το μεγάλο της ζωής
μου ταξίδιον. Έτσι και αλλιώς δεν
ονειρεύομαι πια
ζω μέσα στο όνειρο. Και αυτό έχει διαφορά.
Οι μέρες ήσυχα και όμορφα περνούν, με μικρές χαρές σχεδόν
κατανοητές.
Αποδέχομαι απλά ότι συμβαίνει ή δε συμβαίνει ή αντλώ άνωθεν δύναμη;
Δε περιμένω τίποτα πια. Δε ξέρω αν έχω μέλλον για να αγχωθώ
γι αυτό.
Φρόντισαν κάποιοι γι αυτό, να το εξαφανίσουν μαζί και κάθε
ίχνος.
Σαν χειροβομβίδα είν η ζωή μου στα χέρια ολωνών.
Ένας να με πετάξει θα τιναχτούν όλα στον αέρα.
Εύφλεκτο υλικό η ψυχή μου και σαν ανίδεα παιδιά παίζουν μαζί
της όλοι.
Σε ένα ναρκοπέδιο από λόγια, ματωμένα φιλιά
και προδομένα χάδια
που πρέπει να βαδίσω.
Πώς να μιλήσω, να εκφραστώ να μη γρατζουνίσω
την τσαλακωμένη ευγένεια των υποκριτών;
Απ τις γρίλιες της φυλακής μου κρυφοκοιτάζω τη ζωή μου.
και το αηδόνι με συντροφεύει παντού.
Στα ψηλά σκαλοπάτια του πνεύματος μας γνέφει η ελευθερία.
Μες τη σιωπή ακούω μονάχα τα βήματα της μοίρας.
