Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Ποιος είπε πως αυτός ο κόσμος είναι μόνο κόλαση; Κόλαση αγαπητοί μου είναι οι σχέσεις που φτιάχνουμε μεταξύ μας και η κατάντια μας..ο κόσμος είναι στολίδι και Παράδεισος και μάλιστα όταν ανακαλύπτω έστω και σε φωτογραφίες τέτοια μέρη, αναρωτιέμαι ποια η φυσική και λειτουργική αναγκαιότητα να είναι ένα τόπιο τόσο όμορφο και ιδεαλιστικό; Η αναγκαιότητα ήμαστε ΕΜΕΙΣ. Υπάρχει εκεί όχι για να εξυπηρετήσει έναν χρησιμοθηρικό σκοπό, όπως θέλει η εποχή μας αλλά μόνο και μόνο για να ΘΑΥΜΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΩΡΑΙΟ...

ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ;;

Όταν τελειώνει η μέρας, στην απέραντη ησυχία της νύχτας, στα αυτιά μου πιο εκκωφαντικά από πριν αντηχούν ακόμα οι ήχοι της ημέρας, φωνές, πολλές φωνές, δυνατές, ήρεμες, νευριασμένες, απαιτητικές, κορναρίσματα, μηχανές ένας θόρυβος επαναλαμβανόμενος που μόνο θόρυβος και μάλιστα κακόγουστος είναι...Ουσία μηδέν...

"Μίλησε κανείς; Είπε κανείς κάτι;
Κατάφαση μου αντιγυρίζει ή ερώτηση: Είπε Κανείς Κάτι.
Ο τόνος πέφτει στο Κανείς και η τελεία αδυσώπητη.
Μα η ερώτηση πρέπει να επαναδιατυπωθεί για να λάβει
όλο το τραγικό της μέγεθος:
Έχει κανείς να πει Κάτι;
Ο τόνος πέφτει στο «έχει»..
Να ναι τόσο ευρύχωρα, ανεξερεύνητα τα όρια των λέξεων και μεις να
μάστε εγκλωβισμένοι σε χωματερές τετριμμένων.
Μα, θα πει κανείς, η φτώχεια είναι εσωτερική υπόθεση και απλά
Εξαγγέλλεται λεκτικά.
Λοιπόν, περιμένω υπομονετικά- εώς πότε δε ξέρω- μέσα στην απόλυτη ερημιά
του θορύβου να ακούσω Κάτι…
Ας είναι και αναστεναγμός.
Θα αναγνωρίσω τα ηχητικά κύματα της σοφίας του.
Τραγικό να κυβερνιέσαι πέρα δώθε, μέσα- έξω και επί τα αυτά
από ανθρώπους που δεν έχουν να πουν Κάτι
μα που η ασημαντότητα τους σπρώχνει να ξεχωρίσουν από
το πλήθος των ασημάντων.
Αν δεν επέμενες τις ελεύθερες ώρες σου να λύνεις σταυρόλεξα , ίσως
και να ξέμπλεκες το κουβάρι της καθημερινότητας σου, τα ορόσημα της κάθε ημέρας,
ούτως ώστε να μην περίμενες τώρα κάποιον να πει Κάτι.
Η φύση ψιθυρίζει γλυκά το κρυφό νόημα του κόσμου, σιωπηλή
αιώνες τώρα και ο έχων ώτα ακουέτο…" Ε.Τ