ΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΑΛΛΟΥ

Την ομορφιά του κόσμου βάζω ενέχυρο και κρατώ τον ουρανό μου

 το γλαυκό τα μεσημέρια, τον έναστρο τα βράδια

ενάντια στον κοντόφθαλμο ορίζοντα που μου δείχνουν.

Διαλέγω τα κατακόκκινα ρόδια που κρέμονται  και αν σπάσουν δίνουν τύχη ενάντια στο σκοινί που ετοίμασαν για το λαιμό μου.

Kρατώ  μια αγκαλιά αγριολούλουδα και αυτά που λένε γαϊδουράγκαθα με φόβο μη τα σφίξω παραπάνω και χαλάσουν, όπως κρατώ την αναπνοή μου κάθε μέρα που σαν στρατιώτης δίνω την αναφορά μου στους εξουσιαστές της μοίρας μου. 

Σκέφτομαι κάπου μακριά την απέραντη θάλασσα που λαμπυρίζει αιώνες τώρα στο δικό της ρυθμό και τη κλείνω και αυτήν μέσα μου.

Κλείνω τα μάτια και τ’ αυτιά μου στα ψέματα του κόσμου απέραντα περισσότερο από την ατελείωτη θάλασσα.

Θ’ αντέξει αυτός ο κόσμος αναρωτιέμαι… Θ’ αντέξει αυτή η ομορφιά;

Όπως τότε μικρό παιδί ακόμα σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου τα λιγοστά παιχνίδια μου κρατούσα αγκαλιά μη και τα’ αρπάξουν, ξένη ανάμεσα σε ξένους, ένα ενέχυρο στη μοναξιά και αναρωτιόμουν αν ο μικρός μου κόσμος αντέξει.

Από τα ίδια πράματα τα ταπεινά αρπάζομαι και τώρα. Από ένα λουλουδάκι, από το φως ενός άστρου, από ένα σταυρουδάκι, από ένα παιδικό χαμόγελο. Για να σώσω και να σωθώ…

Διαλέγω, κλείνω, κρατώ… το καλημέρισμα του ήλιου και αν όχι αυτό το βιαστικό χαιρετισμό ενός σύννεφου.

Το καληνύχτισμα του αηδονιού, το αμίλητο μεσημεριανό μας φαγητό.

Πορεύομαι μαζί με τη φύση και τα αθώα πράματα σ’ ένα αδιέξοδο πολιτισμό.

ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΙΑ...ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ

..Κι ένας νέος είπε, μίλησέ μας για την φιλία..

Κι εκείνος αποκρίθηκε λέγοντας:
Ο φίλος σας είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας. Είναι το χωράφι σας που εσείς σπέρνετε με αγάπη και θερίζετε μ’ευγνωμοσύνη.Και είναι το τραπέζι σας και το παραγώνι σας. Γιατί πηγαίνεται στο φίλο με την πείνα σας, και τον αναζητάτε για τη γαλήνη σας.

Όταν ο φίλος σας εκφράζει τις σκέψεις του, δε φοβάστε το όχι στη δική σας σκέψη, ούτε αποσιωπάτε το ναι.
Και όταν εκείνος είναι σιωπηλός, η καρδιά σας δεν παύει για να ακούσει την καρδιά του.
Γιατί στην φιλία, όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη.
Όταν χωρίζεσαι από το φίλο σου, δεν λυπάσαι.
Γιατί αυτό που αγαπάς πιο πολύ σ’αυτόν μπορεί να είναι πιο φανερό στην απουσία του όπως ο ορειβάτης βλέπει πιο καθαρά το βουνό από την πεδιάδα.

Και μη βάζετε κανένα σκοπό στη φιλία εκτός από το βάθαιμα του πνεύματος.
Γιατί η αγάπη που γυρεύει κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δικού της μυστηρίου δεν είναι αγάπη παρά ένα δίχτυ που ρίχνεται στη θάλασσα και μόνο το ανώφελο θα πιάσει. Και δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας στο φίλο σας.
Αφού θα γνωρίσει την άμπωτη του κυμάτου σας, δώστε του να γνωρίσει και την παλίρροιά του. Είναι ο φίλος σας κάτι που θα’πρεπε να γυρεύετε όταν έχετε ώρες που θέλετε να σκοτώσετε; Καλύτερα να γυρεύετε το φίλο σας πάντα όταν έχετε ώρες να ζήσετε.
Γιατί έργο του φίλου είναι να εκπληρώσει τις ανάγκες σας, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σας.
Και μέσα στη γλύκα της φιλίας κάνετε να υπάρχει γέλιο και μοίρασμα χαράς.
Γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων η καρδιά βρίσκει την καινούργια αυγή της και ξανανιώνει.

Η ΓΕΦΥΡΑ

Η γέφυρα - Γιάννης Ρίτσος

Εἶναι μιὰ ὡραία περιπλάνηση, σχεδὸν μιὰ δραπέτευση - 
δὲν ξέρω ἀπὸ ποῦ καὶ γιὰ ποῦ, - μιὰ μυστικὴ δραπέτευση ποὺ δίνει
μιὰ μυστικότητα στὴν κάθε κίνησή μας, στὸν ἴσκιο μας πάνω στὸν τοῖχο,
στὶς ἀπίθανες σχέσεις τῶν δακτύλων μας, στὸν ἦχο τῶν βημάτων
        μας - μία ἐξαίσια αἴσθηση
παρανομίας πρὸς ὅλα, σὰν τοῦ μοιχοῦ, τοῦ κλέφτη, τοῦ φονιά, 
        του ἀρσενοκοίτη ἢ τοῦ λαθρεπιβάτη,
κ᾿ ἡ αἴσθηση τῆς παρανομίας αὐτῆς σου ἐπιβάλλει
μίαν ἄγρυπνη προσοχὴ γιὰ ν᾿ ἀποφύγεις τὴ σύλληψη,
ἐνῶ ἡ προσοχή σου αὐτὴ συλλαμβάνει
τὸ νόημα μιᾶς ἀρχικῆς ἐνοχῆς, συλλαμβάνει
τὶς πιὸ ἀδιόρατες ἐκφράσεις τῆς σιωπῆς· μὰ τότε πάλι
νιώθεις πῶς ἔτσι παραβιάζεις μ᾿ ἀντικλείδι ἕνα μεγάλο, ξένο
        σκοτεινό χρηματοκιβώτιο
ὕστερα ἀπὸ σκάλες πολλὲς καὶ μεγάλους πλακόστρωτους διαδρόμους
ποῦ κάνουν ν᾿ ἀντηχοῦν ἀπεριόριστα οἱ κλειδώσεις σου,
κ᾿ ἕνα καχύποπτο φεγγάρι μπαίνει ἀπὸ φεγγίτες καγκελόφραχτους
μεγάλο, κίτρινο, προδοτικό, φέρνοντάς σε ἀντιμέτωπο
μὲ τὴν ἴδια πελώρια σκιά σου ποὺ κρατάει
μεγεθυσμένες τὶς σκιὲς τῶν κλειδιῶν, ποὺ ἐσὺ κρατᾶς, σὰ νἆναι κιόλας
τὰ κάγκελα τῆς φυλακῆς ποὺ θὰ σὲ κλείσει ἰσόβια· ὥσπου τέλος

ἀνακαλύπτεις πὼς αὐτὸ τὸ χρηματοκιβώτιο
εἶναι δικό σου, ὁλότελα δικό σου
καὶ μπορεῖς νὰ τ᾿ ἀνοίξεις ἐλεύθερα
καὶ μπορεῖς νὰ χαρίσεις ὅσα θέλεις στοὺς φίλους σου
καὶ μπορεῖς νὰ σκορπίσεις ὅσα θέλεις στὸν ἄνεμο
μὲ κείνη τὴ χαρὰ ποὺ δίνει τὸ ἀνεξάντλητο
μὲ κείνη τὴ χειρονομία μιᾶς ἄσκοπης λεβεντιᾶς κι᾿ ἀσωτείας
ποὺ εἶναι, ἴσως, ἡ μόνη ἀληθινὴ σκοπιμότητα.

Μὰ τότε νιώθεις ὁ ἴδιος, πόσο ἡ κίνηση αὐτὴ θὰ φαίνεται ὕποπτη
μὲς στὸ σκοτάδι τὸ καρφωμένο ἀπ᾿ τ᾿ ἄστρα, μὲ τὸ μετάλλινο ἦχο
        των κλειδιῶν,
σὰ χτύπημα σπαθιῶν, ψηλὰ στὸν ἀέρα, ἀόρατων μονομάχων ἢ ἱππέων,
μ᾿ αὐτὸ τὸ σκοτεινό, πελώριο στόμιο τοῦ χρηματοκιβώτιου
ποῦ χάσκει ἀνοιχτὸ μὲς στὴ νύχτα ἐνῶ στὸ βάθος τοῦ ἀστράφτουν
σωροὶ τὰ νομίσματα περίεργων ἐποχῶν καὶ τόπων,
ράβδοι χρυσοῦ σὰ μεγάλα καρφιὰ γιὰ μία σταύρωση· στοῖβες
        χαρτονομίσματα
σὰ μυστικὰ τραπουλόχαρτα τῆς Μοίρας. Κι᾿ ὅσοι
δέχτηκαν μία στιγμὴ τὴν προσφορά σου, μόλις στρίψεις τὸ κεφάλι σου
δοκιμάζουν στὴν πέτρα τὰ νομίσματα, μὰ ἐκεῖνα δὲν ἀφήνουν ἦχο,
προσπαθοῦν ν᾿ ἀποκρυπτογραφήσουν στὰ χαρτονομίσματα
τοὺς ἀριθμοὺς καὶ τὶς σφραγίδες, μ᾿ αὐτὰ δὲ διακρίνονται στὸ
        καταπληχτικό σκοτάδι,
καὶ τὰ πετοῦν ξανὰ μπροστὰ στὰ πόδια σου καὶ φεύγουν.

Καὶ μένεις μόνος μ᾿ ὅλο σου τὸν πλοῦτο ποδοπατημένο,
μόνος μπρὸς στὸ μαγνητικὸ ἀνοιγμένο στόμιο τοῦ ἀδειανοῦ πιὰ
        χρηματοκιβώτιου,
μόνος μπρὸς στὴν ἀκάλυπτη τρύπα τοῦ χάους,
μὲ τόνα χέρι σου μισοσηκωμένο
σὲ μισοτελειωμένη στάση θεατρικῆς γενναιοδωρίας,
σὰν ἄγαλμα ἥρωα ποὺ ὁ ἡρωισμός του
ἀποδείχτηκε ἀπατηλὸς μετὰ θάνατον - ἢ σὰν ἀτέλειωτη προσπάθεια
νὰ γίνεις ἄγαλμα γιὰ νὰ μὴ σωριαστεῖς στὸ χῶμα - ἕνα ἄγαλμα
ποῦ τείνει μάταια σὰν τσαμπὶ σταφύλι τ᾿ ἀναπόδεκτα κλειδιὰ ἑνὸς
        παραδείσου.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΑ...

Πιστεύω  πώς  είναι  αξία  η  ζωή,

το  νερό,  το  τριαντάφυλλο  το  μυρμήγκι.

Πιστεύω  πως  είναι  αξία  να  προστατεύω  το  περιβάλλον,

σε  πείσμα  όσων  πιστεύουν  πώς  ένας  κούκος

δε  φέρνει  την  άνοιξη,

να  χαμογελώ  με  το  γέλιο  ενός  παιδιού,

που  θυμίζει  ότι  υπάρχει  ακόμα  ελπίδα.

Πιστεύω  πως  είναι  αξία  να  κοιτάζω  τη  βροχή 

μέσα  από  το  τζάμι  ακούγοντας τα  ΄΄Πέτρινα  χρόνια΄΄, 

το  ΄΄Va  pensiero΄΄,  το  ΄΄je  ne  regret  rien΄΄

ή  το  ΄΄Μy  wαy΄΄.

Πιστεύω  πως  είναι  αξία  αυτό  που  περιμένω,  γιατί  ακόμα

μου  λείπει  αυτό  που  αναζητώ,  και  συνεχίζω

να  το  σκέφτομαι.

Πιστεύω  πως  είναι  αξία  τα  μάτια  ενός  μωρού  που

παρατηρούν,  καθώς  η  αναπνοή  του  χαλαρώνει

πρίν  να  αφεθεί  στον  ύπνο. 

Πιστεύω  πως  είναι  αξία  η  δύναμη  ενός  ατόμου 

με  ειδικές  ανάγκες,  που  στην  ερώτηση  ΄΄είσαι  κουρασμένος΄΄,

απαντά  ΄΄όχι΄΄,ενώ  την  προηγούμενη  μέρα  ευχαριστούσε  το  Θεό

για  την  πρόοδο  που  είχε.

Πιστεύω  πως  είναι  αξία  η  πορεία,  όταν  ελαφραίνει

το  σώμα,  χαλαρώνει  τους  χτύπους  η  καρδιά, 

και  το  μυαλό  προχωρά  ανανεώνοντας  τις  δυνάμεις.

Πιστεύω  πως  είναι  αξία  ο  ασπασμός  σ΄ένα  αδύναμο,

τα  δάκρυα    και  η  απλότητα  του  ανθρώπου,

η  αθωότητα  του  παιδιού.

Πιστεύω  πως  είναι  αξία  τα  τρυπημένα  παπούτσια  μου,

κατά  την  πορεία  σε  τόπους  δύσκολους  και  ωραίους.

Πιστεύω  πως  είναι  αξία  ο  αυτοέλεγχος  και  η  ευχαρίστηση

για  κάθε  στιγμή  της  ζωής,  το  θάρρος  για

να  ξεπερνώ  κάθε   δυσκολία,  το  να  δέχομαι

κάτι  που  δεν  μπορώ  να  αλλάξω.

Πιστεύω  πως  είναι  αξία  η  αμφιβολία,  η  επιθυμία  για  μάθηση,

η  περιέργεια,  το  ρίσκο,  το  πάθος.

Είναι  κι  άλλες  αξίες,  μα  πιο  πολύ  αυτές  με  σημάδεψαν. 

  Αριστομένης  Λαγουβάρδος

Γεννήθηκε  στην  Έμπαρο  Πεδιάδος.
Διπλωματούχος  του  Πολυτεχνείου
Νεαπόλεως  Ιταλίας  (τμήμα  Μηχανολόγων-
Ηλεκτρολόγων  Μηχανικών)

          Έργογραφία

1)Το  τέλος  της  αθωότητας    ( Τυποκρέτα  Καζανάκης)
2)Καθώς  κυλά  το  ρόδινο  ποτάμι  ( Τυποκρέτα  Καζανάκης)
3)Στα  απόκρηφα  τοπία  της  μοναξιάς  (Υπό  έκδοση)