Το βλέμμα των Ποιητών είναι πάντα στραμμένο στο Θαυμαστό..
Ακόμα και όταν
κοιτούν ίσια μπροστά σε εκείνα τα εξώφυλλα των βιογραφιών τους
το βλέμμα προδίδει πάντα την εκλεπτυσμένη φύση τους.
Βαθύ και σκοτεινό, υγρό και φωτεινό άλλες φορές.
Άλλοτε πάλι, πιο συχνά κοιτούν στο πλάι, ψηλά, ποιος ξέρει
τι…
Κάτι που ξέφυγε από μας ίσως.. ή σχεδόν πάντα γέρνουν το
κεφάλι από τη μια μεριά
θαρρείς και ασήκωτο το βάρος της αντίληψης, με ένα ελαφρύ
μειδίαμα.
Λες και το γέλιο θα ήταν προδοσία. Ένα μικρό ξεστράτισμα από
το ονειροπόλο
ταξίδι, που σαν φουσκώσει σα κύμα λυσσασμένο και χτυπήσει
τις άκρες των χειλιών τους,
μεθάνε σαν σε οργασμού λύτρωση..
Στα χέρια, πολλές φορές, ένα τσιγάρο ή άκαπνα σταυρωμένα
χέρια μάχονται
την αμηχανία του φακού. Αφημένοι νωχελικά στο στιγμιότυπο
μα πάντα σαν έτοιμοι κάτι να πουν..
Όμως, το βλέμμα τους κοιτά πάντα το Θαυμαστό..
Και χάνεται εκεί..
