Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ... ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

http://www.athensmagazine.gr/athenstalk/na-matheis-na-feygeis-toy-menelaoy-loyntemh-enas-spoydaios-odhgos-zwhs-poy-prepei-na-diabasete

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις !
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμo
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το.
Nα αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς
-οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει
-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα
- όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Nα φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

(Μερικές φορές αγγίζοντας βρίσκεις το Θεό, την Αλήθεια, τους Ανθρώπους, τον Έρωτα...)



Από τις πέντε αισθήσεις μου δεν έμαθα ποτέ την Αφή. 
Ανάπηρα ήταν πάντα και ανέραστα τα χέρια μου. 
Τα άπλωνα αδέξια, τα μάζευα ενοχικά μετά από κάθε ζημιά που προκαλούσαν.
Αδύνατο να κουμαντάρω το «πάρε» και το «δώσε», χλιαρές χειραψίες και κρύα χάδια.
Αγόραζα παντελόνια με τσέπες για να μη νιώθουν άβολα τα δύο κρεμαστάρια… Και ήρθε η
νύχτα που σε άγγιξα πρώτη φορά. Σαν το θεραπευτή που σιγά σιγά σηκώνει τον ανάπηρο
μετά από χρόνια ακαμψίας. Σαν το πρώτο φως στα μάτια του τυφλού, δειλά δειλά ένιωσα
το πρώτο ρίγος στα ακροδάχτυλα μου. Η θέληση μου και όλο μου το πάθος και κάθε
επόμενη νύχτα κουρνιάζει εκεί στα χέρια μου και στην προέκταση τους στο κορμί σου.
Τώρα πια μπορώ να αγγίζω και αυτό που δεν αγγίζεται. Ψηλαφώ την Απουσία και βρίσκω
εσένα και το Θεό να με κοιτάτε. Τώρα πια ψηλαφώ το Κενό πριν με συναντήσει η ανάσα
σου.Ε.Τ