Εμμανουήλ Κριαράς: ο έρωτας ζει και πέρα από τα 104

http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/epilegmena-arthra/emmanouil-kriaras-o-erotas-zei-kai-pera-apo-ta-104

«Ερωτεύτηκα πολύ. Έζησα όλη μου τη ζωή ερωτευμένος. Με την κυριολεξία του όρου. Με συγκίνηση», λέει ο καθηγητής Εμμ. Κριαράς

 «Είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί της. Όχι, όχι δεν πιστεύω ότι "νιώθει" κι εκείνη το ίδιο. Δεν πιστεύω στη μεταθανάτια ζωή διότι δεν μπορώ να αποδείξω τίποτα. Η συναισθηματική εξάρτηση όμως πάντα υπάρχει. Έζησα μαζί της 65 χρόνια έγγαμου βίου», λέει ο Εμμανουήλ Κριαράς για τη σύζυγό του, Αικατερίνη

«Έρωτας είναι η επιδίωξη του ιδανικού. Σε όλες του τις εκφάνσεις. Ξεχωρίζω δύο: τον σαρκικό- πνευματικό έρωτα προς τη- τον σύντροφο και τον έρωτα προς την εργασία. Αυτό που λέμε φιλεργία. «Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. Είναι ίσως η ίδια η ζωή. Μόνο όταν είσαι ερωτευμένος ζεις. Ειδάλλως είσαι... πέτρα...».

«Κρατώ ακόμα ψήγματα έρωτα και προς τη μνήμη της γυναίκας μου και προς την εργασία. Ζω. Νιώθω. Εργάζομαι ακόμα, αλλά με δυσκολία. Δεν δίδει η ζωή χωρίς έρωτα- ευτυχία. Είμαστε τραγικές μορφές. Το γεγονός ότι έχουμε συνείδηση δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο ουσιαστικής ευτυχίας. Ο άνθρωπος ζει πιο ευτυχισμένα όταν δεν έχει συνείδηση της τραγικότητας της ζωής του. Εγώ- δυστυχώς- την έχω. Επιθυμία μου είναι πλέον να μη ζήσω. Είναι βάρος πια η ζωή μου».

Κουράζει η ζωή;

Κουράζει ίσως το περιβάλλον της ζωής. Ο χώρος και οι άνθρωποι στον οποίο και με τους οποίους είσαι καταδικασμένος να ζεις. Αυτό που τώρα λένε οικονομική ή κοινωνική κρίση.

Η οικονομική κρίση συνάδει με την κοινωνική- αυτή που λέμε αξιών; Είναι προϊόν η μία της άλλης ή απλώς συνυπάρχουν με κοινή προέλευση, παράλληλη έκφραση και αδιέξοδο αποτέλεσμα;

Η κατάσταση είναι άσχημη από κάθε άποψη. Είναι πολύ πιο εντυπωσιακή βέβαια αυτή που λέμε οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της είναι τραγικές, αλλά- επιτρέψτε μου- είναι τραγικότερες οι επιπτώσεις της άλλης κρίσης, αυτής της λεγόμενης κοινωνικής. Αυτοκαταδιωκόμεθα άπαντες. Υπάρχει γενικώς μια ανισορροπία. Διάγει κρίση η πολιτική ζωή, διάγει κρίση η Παιδεία, η Δικαιοσύνη - έννοιες πρωταρχικές...

Όσον αφορά το αμιγώς οικονομικό φαινόμενο, δεν είμαι ίσως αρμόδιος να δώσω λύσεις. Έζησα και το κραχ του ΄29 αλλά ήταν αλλιώς τότε... Τώρα είναι διαφορετικά. Συνδυάζεται με την παγκοσμιοποίηση. Το κοινωνικό λοιπόν πρόβλημα είναι προϊόν της ευημερίας. Προϋπάρχει λοιπόν της οικονομικής κρίσης. Αυτό που ζούμε τώρα θα προτιμούσα να μην το είχα προλάβει, να μην το είχα ζήσει.

Παλαιότερα υποστηρίζατε ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι ο σοσιαλισμός. Εξακολουθεί να παραμένει όραμα και στόχος σας;

Εξακολουθώ να το πιστεύω. Η λύση θα έρθει- εγώ δεν θα το προλάβω, ούτε την ανόρθωση της παιδείας που θα πρέπει να προηγηθεί, θα προλάβω. Δεν μ΄ ενδιαφέρει πλέον η πολιτική με τον τρόπο που ασκείται. Η πολιτική μας ζωή οδηγείται σε συντηρητισμό κι αμφιβάλλω αν θα μπορέσει σύντομα να ανακάμψει. Είναι η κρίση σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας. Δεν τιμώνται πλέον οι αξίες.

Βιώνουμε την έσχατη πλέον ανάγκη ανόρθωσης της παιδείας. Είναι όμως η υλιστική κατεύθυνση της παιδείας. Με την τεχνολογία τα ανθρωπιστικά γράμματα υποτιμούνται κι έτσι δημιουργείται μια ανισορροπία... Η αρχή είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ. Ένας λαός προάγεται όταν έχει προηγμένη παιδεία. Αν όμως οι ανάξιοι επιπλέουν σ΄ όλους τους τομείς και κυρίως σ΄ αυτούς της πολιτικής...

Πρέπει να υπερνικήσουμε την τάση αυτή. Το αποτέλεσμα είναι η δυσπιστία όλων...
Ο υλισμός είναι που σκότωσε το όραμα. Κι ο υλισμός είναι που διδάσκεται από γονείς και δασκάλους. Όλα γίνονται με στόχο την εξασφάλιση παχυλού κέρδους.

Η τρομοκρατία είναι μια μορφή δράσης και «λύσης»;

Ο Εμμανουήλ Κριαράς διαφωνεί: «Δεν αποτελεί ευχάριστο φαινόμενο. Δεν ήταν ποτέ λύση η τρομοκρατία. Εκτός αν εννοείτε την τρομοκρατία των ισχυρών της Γης. Την τρομοκρατία του κεφαλαίου και του υλισμού. Όχι, με την άλλη- αυτήν τη μεμονωμένη των αγανακτισμένων παιδιών- φοβάμαι ότι η εκτροπή καραδοκεί. Δεν απέχει πολύ η όποια εκτροπή από τα έσχατα αυτά φαινόμενα απόλυτου συντηρητισμού στα οποία πολιτικά ασυνείδητα καταφεύγουν οι άμυαλοι απογοητευμένοι».

Τι να κάνουμε; Εκατό και πλέον χρόνια μετά (ο Β. Ι. Λένιν έθεσε το ερώτημα το 1902 στο ομότιτλο βιβλίο του);

Οι Σπαρτιάτες το έθεσαν λακωνικότερα όλων το 410 π.Χ. μετά τη ναυμαχία της Κυζίκου. «Έρρει τα κάλα, Μίνδαρος απεσύα, Πεινώντι τώνδρες, Απορίομες τι χρη δραν». (Καταστράφηκαν τα πλοία. Ο Μίνδαρος σκοτώθηκε. Οι άνδρες πεινούν.

Απορούμε τι πρέπει να πράξουμε.) Να υπομένουμε. Μια λύση είναι εσείς να μιλάτε. Να λέτε πάντα αυτό που πιστεύετε... Και να πληροφορείτε σωστά. Μη δέχεσθε να γίνετε όργανα του οποιουδήποτε. Εξαγοράζονται πλέον εύκολα οι άνθρωποι... Πριν από λίγα χρόνια διάβαζα καθημερινά και μάλιστα εμβριθώς δυο, τρεις εφημερίδες. Τώρα πια με κουράζει αυτή η ελαφρότητα... Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας. Υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού...

Ο έρωτας είναι

Η επιδίωξη του ιδανικού. Η ίδια η ζωή. Το αντίδοτο του θανάτου. Η φιλεργία. Η λύση- κυρίως- στα χρόνια της... χολέρας στα οποία ζούμε.

Στιγμές ζωής

Η γέννηση. Στον Πειραιά στις 29 Νοεμβρίου 1906. Η επιλογή για σπουδές φιλολογίας (1924).
Η συνάντηση με τη σύντροφο της ζωής του Αικατερίνη Στριφτού στα 1935. Η απόλυση από τη χούντα (1968). Η απώλεια της συντρόφου (Μάιος 2000).

Τον ενοχλούν

Το ψεύδος. Η υποκρισία. Η επικράτηση της απάτης. Η «βασιλεία» του κέρδους. Η έλλειψη παιδείας.

Συνέντευξη στη Βίκυ Χαρισοπούλου

Εμείς το διαβάσαμε στο e-keimena.gr
Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 22/07/2009

ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΓΩ ΕΚΕΙ..ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΜΟΝΗ!

Μάθετε απο το facebook, τα ψευδό- καναλα του σκότους ξέρουν να δείχνουν μόνο δυο Αλέξη Τσιπρα και Αλέξη Γρηγοροπουλο. Εμείς χθες όμως κάτω από τη βάρια σκιά ενός άλλου Αλεξ-ανδρου είχαμε μια ψυχή ένα χρέος μια φωνή και όλες οι κότες λουφάζαν... Μισό εκατομμύριο ήμασταν σίγουρα κάντε έναν απλό πολλαπλασιασμο τα λεωφορεία επί τις θέσεις, συν αυτά που αποκλειστηκαν επίτηδες στα Μαλγαρα.

ΜΕ ΛΕΝΕ ΟΔΥΣΣΕΙΑ...

Μηπως θα πειτε και την μεγαλη Κατερινα Γωγου εθνικιστρια? Διαβαστε αυτο το κειμενο που αν δεν ειχε υπογραφη θα νομιζατε πως ειναι του Κασιδιαρη. ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ολοι εσεις γνωστοι αγνωστοι που λουφαξατε... η πραγματικη αναρχια ειναι η συνειδητη αντισταση στην κοινωνικη και πολιτικη υποκρισια, σας το μαθανε αυτο στις γιαφκες? Σας πειραξε ομως που Δεν ηταν οργανωμενο και κατευθυνομενο..αυτο θελατε... και για να πιασω και το αθλητικο κομματι ,αν και δεν ασχολουμαι με αυτα επισης σας πειραξαν οι δηλωσεις απο τον Αρη , αλλα ο Ιβαν ο πατριωτης δε μπορεσε να αλλαξει ουτε την ωρα του αγωνα, ο πολυμηχανος απο μηχανης θεος! Για γελια ειστε..


https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/2016/12/08/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CF%8E%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%80%CF%81/

«Η ΓΛΩΣΣΑ. Από τα ομορφότερα δώρα φύσης και ανθρώπου προς άνθρωπο, αλώθη. Έννοιες και λέξεις προδώσανε τον Άνθρωπο. Παραπληροφορούνε. Μετατράπηκαν, για τους πιο ευαίσθητους, σε μοναχικό τρομώδες παραλήρημα. Οι υπόλοιποι; Καμιά ερώτηση, καμιά απάντηση, καμιά επικοινωνία. Η μαγεία των αριθμών μετατράπηκε στο εξευτελιστικό «Πόσα;»

Δεν είμαι σοφή, ούτε φιλόσοφη. Δεν ξέρω καν αν είμαι ηθοποιός ή ποιήτρια. Γι αυτό που είμαι σίγουρη για μένα είναι πως αγαπάω με ερωτικό πάθος τον Άνθρωπο. Ζητάω ταπεινά συγχώρεση απ αυτούς που αληθινά σκύψανε στην ψυχή του Ανθρώπου, είτε σα διανοούμενοι ή σαν τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη-παραδείγματα γραφής, ψυχής, θρύλου, ζωής. Σ’όλους τους συμπατριώτες μου-κάποιοι ασέλγησαν πάνω τους. Χάθηκαν έννοιες πρωταρχικές, όπως: σεβασμός, αλληλεγγύη, ελευθερία, αγάπη. Θεωρώ καθήκον μου να μιλήσω, γιατί είμαι σίγουρη ότι το εργαλείο γλώσσα(κώδικας για μένα ψυχής)οι όποιες πολιτικές και υψηλότερα ιστάμενες εντολές…εξετελέσθησαν με πλήρη επιτυχία. Δυστυχισμένοι κι αυτοί…Η Ελλάδα είναι τόπος δύναμης. Ο Ηράκλειτος πάτησε εδώ. Και όχι μόνον αυτός.

Η πατρίδα είναι Φως. Ήλιος. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: μια χούφτα γης και να υπάρχει ακόμα. Είμαστε όμως τώρα στην ύψιστη ιστορική της στιγμή. Αισθάνομαι, άλλωστε ποιος άλλος λόγος να μπαίνω σε τέτοιο θέμα, πως τώρα μπορούμε. Έχουν όλα καταρρεύσει.Θάνατοι από φωτιά στην Ελλάδα….μπερδευτήκανε όλοι, όλα. Ξεχάσανε τον κοινό τους όρκο. Πουλάνε έναντι φαστ φουντ τον Όλυμπο, τα νησιά του Ελύτη.

Πιστεύω πως σε κάθε Έλληνα, ό,τι όνομα και να του δίνει, κοιμάται μέσα μας ένας Χριστός. Για μένα Θεός είναι η Αλήθεια. Αυτό-πως να το πω-το όπλο μας είναι ισχυρότερο κι απ το τελειότατης επίσης ,εκτέλεσης όπλο οριστικού θανάτου. Μιλώ για την ηρωίνη γιατί αποδεκάτισε παιδιά. Είναι θέμα τιμής, λοιπόν, διότι πολεμιστές και πολεμίστριες είμαστε, να γείρουμε λίγο και ξανά να θυμηθούμε. Θέλω να ξαναβρεθούμε. Δε θέλω να χαθούμε».

(…)«Μητέρα μου η Παναγία. Γιούλα τη φωνάζουνε. Το πρόσωπό της μια χουφτίτσα παιδική μ’ένα ματσάκι άσπρα φούλια, που με ντροπαλοσύνη κι αδεξιότητα τα δίνει σ’όποιον τα ζητήσει…»

(…) «Για το νεκροταφείο δεμένη πάνω σ’έναν ταφόσταυρο και Προμηθέα Δεσμώτη. Ηράκλειτος, Ερινύες και από το άγραφτο καινούργιο βιβλίο μου την αρχή του: Με λένε… Το όνομά μου βγαίνει από το μεγαλύτερο κινδυνευτή της πατρίδας μου, με λένε ΟΔΥΣΣΕΙΑ»

(…) «Στην πατρίδα μας η κατάρα του πατέρα είναι βαριά. Κι εγώ είμαι Ελληνίδα. Και η καταγωγή μου από ψηλό βουνό, ψηλά, πάνω στην Γκιώνα. Κι αυτά τα πιστεύω…»

Και το τελευταίο κείμενο του βιβλίου:

«Είμαι Ελληνίδα.

Το πεπρωμένο μου είναι η Ελλάδα. Το όνομά μου είναι Οδύσσεια.

Πατέρα, πήρα όλα τα χάπια μου και ξέρω απ’εξω τις κυριακάτικες βόλτες και τα αρχεία κείμενα στις επιτύμβιες ρήσεις των νεκροταφείων. Τώρα πρέπει να σας αφήσω κι εσύ, πατέρα, σ’εσένα μιλάω, μπορείς να πάρεις πίσω την κατάρα που μου’δωσες, να γαληνέψεις εκεί πέρα μακριά, να μπορέσω να σε συγχωρήσω…Θα κοιτάξω να κοιμηθώ, αφού προσευχηθώ για όλους: «Πιστεύω εις ένα Θεό, Πατέρα, Παντοκράτορα, και πολύ αγαπώ τη ζωή». Ίσως με την σκέπη Του καταφέρω να ζήσω…

ΚΑΛΑ ΦΩΤΑ!!!

Πως μπαίνει Φως σε έναν άνθρωπο;...Αν είναι ανοιχτή η πόρτα του έρωτα....Π Κοέλο... ( η φωτό δεν είναι εντελώς άσχετη με το που θέλουμε να βρεθούμε)...

ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

Μιας και περί φωτός ο λόγος, το Φως έρχεται επίσης μέσα από ένα καθάριο βλέμμα...
Είναι φοβερό το γεγονός, πως πολλές φορές που η σκέψη σου τριγυρίζει σε μια ιδέα, σε μια έννοια, το βλέμμα ενός άλλου στοχαστή σε συναντά..
Αυτό το Βλέμμα του στοχασμού.. Διότι άλλο κοιτώ και άλλο βλέπω.. Και ο Δημήτρης Βλάχος, στο έξοδο δοκίμιο του «Το Βλέμμα Μια οντολογία του βλέμματος σε τέσσερις φάσεις άλματος εις μήκος» εκδ. Φιλοπρόοδη Ένωση Ξάνθης , αναλύει αυτή την εκστατική διαδρομή του οντολογικού βλέμματος. Της εσωτερικής όρασης, που σε ανυψώνει από το τετριμμένο, το προσωρινό, το Κενό, το άνευ νοήματος νόημα της συναναστροφής μας με τη Κοινή Γνώμη, στο Άρρητο, στο Θαυμαστό, στο Κάλλος, στο Είναι εν τέλει..Με μια φράση του Ελύτη να διαποτίζει όλο το πόνημα του: «Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά».. Άλμα φιλοσοφικό όπως του Σωκράτη, άλμα τραγικό και λυτρωτικό όπως του Οιδίποδα.. Λόγος και Πάθος(Μύθος), ισορροπία περατότητας και αιωνιότητας στη φάση αιώρησης του άλματος.. Εγώ θα συμπλήρωνα από Ελύτη και το υπέροχο της Ιδιωτικής Οδού του.. Αυτό που βρίσκεται Πουθενά για όλους είναι για σένα το Παντού.. Αρκεί το βλέμμα σου να είναι προσηλωμένο στο Αλλού.. Γιατί εκεί βρίσκεται αυτό που σου προκαλεί το Ιερό Δέος.. και επειδή για να αναδειχτεί το Αυθεντικό, πρέπει να υποδειχθεί το ευτελές, ξεκινώ με το βλέμμα της φρίκης, του μηδενισμού, και του Κενού.. το βλέμμα της Μέδουσας..