ο πρόλογος του βιβλίου είναι ενδεικτικός του τι θέλω να πω για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και τι θα ήθελα να λέω κάθε μέρα.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
«Γράφω γιατί δε μπορώ να πετάξω… μα κάποιος μακρινός μου
πρόγονος μπορούσε και γω είμαι η εξέλιξη της φυσικής του επιλογής. Homo poeticus» ξεκινάει ένα ποίημα
μου και φαίνεται πως η ανάγκη να γράφω είναι εγγεγραμμένη στο dna μου! Από
τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έγραφα…. Έγραφα και διάβαζα. Δεν απολάμβανα ποτέ
το γράψιμο, ακόμα και τώρα με κουράζει, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να
αποτυπώσεις τις σκέψεις σου, τη ψυχή σου, να αφήσεις ένα χνάρι στην άμμο του
κόσμου… Τα πρώτα μου γραπτά ήταν ατέλειωτες σελίδες ημερολογίων και μικρά
«γράμματα στο Θεό» όπου τα άφηνα σε μια γωνιά της αυλής ελπίζοντας πως θα τα
πάρει, μεγαλώνοντας ελπίζοντας πως τουλάχιστον θα τα διαβάσει… Και έτσι σιγά
σιγά ξεκίνησε η ανάγκη της «εσωτερικής τακτοποίησης». Σκέψεις, φιλοσοφικά
σπαράγματα, καημοί προσωπικοί και πανανθρώπινοι βρίσκουν πια το δρόμο τους και
τη διέξοδο τους στη ποίηση. Ξάφνου όλη η ζωή συμπυκνώνεται σε μια φράση, σε μια
γραμμή… Και αν αυτό δεν είναι τέχνη τότε τι είναι;….
Ο Φρόυντ είπε κάποτε το πλέον χαρακτηριστικό για την ποίηση
και τους ποιητές: ‘όπου και αν με πήγαν οι θεωρίες μου ανακάλυψα πως κάποιος
ποιητής είχε φτάσει εκεί ήδη νωρίτερα». Ο βαθύτερος τρόπος να βλέπεις τα
πράγματα, κατευθείαν στην ουσία του, απογυμνωμένα από τις διάφορες κοσμικές
συμβάσεις, πέρα από το περιτύλιγμα ή η προσπάθεια επανοηματοδότησης του κόσμου είναι ίδιον των
ποιητών και μάλιστα τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, τα γραπτά μας
μοιάζουν με γραπτά μεγάλων ποιητών άλλων αιώνων και εποχών παρόλο που δε
συναντηθήκαμε ποτέ, ακριβώς γιατί οι πόθοι μας είναι κοινοί, το όραμα
πανανθρώπινο στο συλλογικό ασυνείδητο, μόνο η προσωπική μας σφραγίδα στη
προσφορά της Τέχνης αλλάζει…
Και βέβαια έχει κατά καιρούς γραφτεί, πως η πένα του ποιητή
δε πάει στο πόλεμο. Ψιλά γράμματα, σιδερωμένες γραβάτες, λιμοκοντόροι και άλλα
πολλά… Θα μπορούσα να παραθέσω ολόκληρη λίστα με ποιητές που πολέμησαν στη
πρώτη γραμμή αλλά ξεπερνά το σκοπό αυτής της μικρής αναφοράς. Άλλωστε απλοί
άνθρωποι συνέθεσαν μικρές φράσεις σοφίας, αποφθέγματα, δημοτικά τραγούδια που
έχουν και αυτά τη ποιητική τους υπόσταση εφόσον βγήκαν από ένθερμη ψυχή και από
νου που οραματίζεται. Και ένας νους που οραματίζεται είναι εν γένει ποιητικός
και ας μη κατέγραψε ποτέ τίποτα. Σε έναν
ζωντανό οργανισμό όπως είναι το σώμα, η οικογένεια, το κράτος, η
κοινωνία, τα άτομα προσφέρουν κατά τις δυνατότητες τους, κατά τα χαρίσματα που
τους έχουν δοθεί και έχουν αναπτύξει στο μέγιστο βαθμό. Φυσική και μετα-φυσική
δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένα στην αρχαία μας φιλοσοφία και ο Ποιητής είναι
ακριβώς η ενσάρκωση της ολιστικής θεώρησης της Πραγματικότητας και του
Σύμπαντος. O Ελύτης είπε πως για να πατάς γερά στη γη πρέπει το ένα σου
πόδι να βρίσκεται έξω απ αυτή. Ο ρεαλισμός, λοιπόν, δε λείπει από τον ποιητή
αλλά είναι απαραίτητος. Θα έλεγε κανείς ότι για να οραματιστείς έναν καλύτερο
κόσμο θα πρέπει να γνωρίζεις καλά τη σκληρή πραγματικότητα. Ο ποιητής είναι
περισσότερο ρεαλιστής από οποιονδήποτε άλλον ακριβώς γι αυτό επιμένει στον
αληθινό κόσμο, όχι σε αυτόν που είναι, αλλά σε αυτόν που θα έπρεπε να είναι.
Εύη Τανούδη
