ΟΙ ΔΡΑΚΟΙ ΜΑΣ

Οι Δράκοι

Πως θα γινόταν, λέει, τους δράκους πάλι να ανασταίναμε

εάν πέθαναν και ποτέ.

Μόνο στα παραμύθια οι δράκοι δεν πεθαίνουν

Τους σκοτώνουν!

Χρειάζομαι το δράκο μου

 προέκταση είναι  του εαυτού μου.

Ζει και αναπνέει μόνο για μένα.

Είναι φωτιά. H  αρχέγονη φωτιά.

 Χρειάζομαι τη φωτιά του

 όλα μου τα όνειρα να κάψω

προτού αυτοπυρποληθούν ξεδιάντροπα εμπρός μου.

Και να πετάξω μακριά τους…

 όσο πιο μακριά γίνεται.

 Πονάει η ελευθερία και ζει μονάχη

 σε άπατες κορφές.

Εκεί που θέλω να βρεθώ

χωρίς να κουβαλάω μαζί μου τίποτα.

Μνήμες, ελπίδες, νοσταλγίες…

Βαριές οι  αλυσίδες του Θανάτου.

Το μόνο  να μ’ αγγίζει στο πέταγμα μας Δράκε μου

πλάσμα εσύ του Προσωπικού μου Μύθου

 να ναι ο παγωμένος αέρας

της μοναχικής κορφής μας.

Αν φτάσουμε ποτέ και αν μας αντέξει η πτώση.

Μα είναι και αυτό μια ελπίδα

 να αναστηθούν τα παραμύθια

και κάθε μέρα να κοιτώ ψηλά

 στον ουρανό μήπως και δω

 τα φτερά σου να κρύβουν τον Ήλιο μου.

 Μια ελπίδα ανέλπιδη..

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ

Ένας μονάχα ορίστηκε να ελαφρύνει το "φορτίο" της μάσκας μας...Του Προσωπείου.

"Η αποφυγή της εγγύτητας βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής του Φρόιντ του πατέρα της μοντέρνας ψυχολογίας. Η απρόσωπη σχέση αναλυτή-αναλυόμενου είναι η βάση της ψυχαναλυτικής θεραπείας: ο ασθενής είναι ξαπλωμένος στο ντιβάνι και ο γιατρός τοποθετείται πίσω του, ώστε να μη βλέπει ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Η ψυχαναλυτική συνεδρία, εξηγεί ο Ι.Κ Τσέγκος, είναι ένα τεχνητό ψυχόδραμα, όπου παίζονται ρόλοι. Η σχέση είναι πραγματική, αλλά τεχνητή, όχι α-ληθινή. Δεν ανασύρει το Πρόσωπο από τη λήθη. «Ο Φρόιντ ήταν ένα νευρωτικό άτομο που έτρεμε την τρέλα (είναι χαρακτηριστικό ότι η λέξη φόβος δεν υφίσταται στο ψυχαναλυτικό λεξικό). Έτσι ουδέποτε στη ζωή του είδε ψυχωσικό  άρρωστο, ψυχανάλυσε μόνο… τα απομνημονεύματα ενός ψυχωσικού!! Τώρα βέβαια τον φόβο της τρέλας δεν τον είχε μόνο ο Φρόιντ, τον έχουμε και σήμερα πάρα πολλοί ψυχίατροι και ψυχαναλυτές. Είναι και ο φυσικός τρόμος για τη δική μας τρέλα, για τη σκοτεινή πλευρά του ψυχισμού μας, που ενισχύεται από τη γενικότερη δυσανεξία για τη διαφορετικότητα. Ο φόβος του γιατρού να αντιμετωπίσει την τρέλα επινοεί την αντικειμενικότητα και την «επιστήμη» της ψυχανάλυσης. Το ντιβάνι του ψυχαναλυτή είναι επινόηση του Φρόιντ, επειδή παροιμοιωδώς φοβόταν να αντιμετωπίσει το βλέμμα των αναλυόμενων του. Με το πρόσωπο δεν τα πήγαινε καλά, όπως επίσης και έχει δυσκολίες κι η Καθολική Εκκλησία με τους εξομολογούμενους, γι αυτό και ο εξομολογητής τους παρατηρεί αθέατους πίσω από το καφασωτό. Η αναλογία ντιβανιού ψυχαναλυτικού και κουβουκλίου εξομολογητικού των Λατίνων είναι συνταρακτική… Στην Ορθόδοξη παράδοση αντίθετα η εξομολόγηση γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο….(Ελευθεροτυπία, αφιέρωμα στη σχέση φόβου και εξουσίας Ι.Κ Τσέγκος)

Στην ενόραση του Σαρτρ «κόλαση είναι ο άλλος». Πιο συγκεκριμένα όταν τρία άτομα μοιράζονται το ίδιο κελί. Είναι κόλαση γιατί οι σχέσεις είναι εκεί άμεσες και το πρόσωπο του νεωτερικού Ατόμου δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ένα απρόσωπο εξατομικευμένο κοινωνικό προσωπείο. Η εγγύτητα εμποδίζει τη λειτουργία της απρόσωπης κοινωνικότητας. Το αντίθετο συμβαίνει στην ελληνική κοινωνικότητα. Κόλαση είναι εδώ η αδυναμία αλληλοπεριχώρησης των προσώπων. Στην Κόλαση δε βλέπει ο ένας το πρόσωπο του άλλου βεβαιώνει το Γεροντικό. Ενώ είναι πολύ κοντά: πλάτη με πλάτη. Εκεί συν τρεις δε κάθονται συν δύο δεν κουβεντιάζουν, επιμαρτυρεί δημοτική μούσα. Κόλαση είναι η τεχνητή μη ορατότητα του προσώπου του άλλου: ο απρόσωπος Πλησίον! 

"..Αν κανείς θέλει να πει πως ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός για να αξίζει την επικοινωνία με τον Θεό, πρέπει να είναι πολύ μεγάλος για να το κρίνει."Πασκάλ

Αναλογιζόμενος κανείς τη διαχρονική μορφή του Ήρωα, του ήρωα του ’21, του ΄40, , και όλες τις καθημερινές τραγικές μορφές των πολεμιστών που πέρασαν από αυτά τα χώματα ανά τους αιώνες, που μάτωσαν αυτά τα χώματα διαπιστώνει και τη τεράστια απόσταση χαρακτήρων που χωρίζει το Νέο-Έλληνα με τον Ήρωα, τον Άντρα-πολεμιστή από τον άντρα-λαπά, τη Γυναίκα-Βράχο από τη γυναίκα-ντεκαπάζ…
Σε ένα κόσμο που ο θάνατος παραμόνευε σε κάθε βήμα και η Λευτεριά ήταν πάντα το ζητούμενο, πέρα από κάθε λογική, άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους και κάτι παραπάνω ίσως για να σώσουν –όχι τη ζωή τους- μα το δικαίωμα στην Αξιοπρέπεια. Σήμερα που η Λευτεριά- για όσους ακόμα δεν έχουν καταλάβει- είναι ακόμα δυστυχώς ζητούμενο, διότι ήμαστε ακόμα σκλαβωμένοι και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο, η συνείδηση του Έλληνα είναι μπαζωμένη ανάμεσα σε σκουπίδια που έγιναν ανάγκες:
Αυτοκίνητα-
Κινητά-
Λαπτοπ-
Τάμπλετ-
Ποτά -
Ανούσια Σαββατοκύριακα-
Γήπεδα και γκολ-
Κόμματα και παρατάξεις-

Και το μόνο πεδίο που έχει ανάγκη ένας άντρας να αποδείξει τον αντρισμό του είναι το σεξ.. Άντε ξανά όλα γύρω από το σεξ: Αφίσες, περιοδικά, ταινίες, διαφημίσεις και στο φαύλο κύκλο της ματαιότητας εμπλέκει και τη γυναίκα. Κυνήγι αναγνώρισης και κόμπλεξ κατωτερότητας που μεταδίδεται από τον έναν στον άλλο, το προπατορικό αμάρτημα και πάλι στην επικαιρότητα… Και Εκείνη που δε φοβήθηκε ποτέ τον κατακτητή, που ύφαινε και ξήλωνε το εργόχειρο της με τόση μαστοριά, τώρα χρησιμοποιεί την πονηριά μόνο και μόνο για να εξαπατήσει. Εκείνη που σήκωνε τα βάρη στα άγρια βουνά της Αλβανίας ξυπόλητη να αλαφρύνει λίγο Εκείνον που πολεμούσε, τώρα αναζητάει τρόπους να τον «βάλει στο βρακί της» αφού έτσι θεωρεί σωστό η κοινωνία πλέον να κάνει.

Όλα μπερδεύτηκαν και όλα χάθηκαν. Και η πυξίδα της ψυχής μας έχει χάσει τη κατεύθυνση. Μα η ελληνική ψυχή ήταν πάντα πυξίδα από μόνη της και πρέπει να βρει τη δύναμη να κάνει επανάσταση. Μια επανάσταση όχι κραυγαλέα μα ανθρώπινη, μια επανάσταση που θα ξεκινήσει για τον καθένα από τη προσωπική του ζωή. Να ξαναγίνουμε οι Ήρωες της καθημερινότητας, οι ¨Ηρωες του εαυτού μας, της ζωής μας, ο Άντρας και η Γυναίκα που θα θέλαμε να ήμασταν για μας, για τους άλλους… Όχι λαπάδες, όχι άλλο κάρβουνο, όχι άλλη αποβλάκωση όχι άλλη μιζέρια…

Το Όχι δεν ειπώθηκε απλά αλλά υλοποιήθηκε σύσσωμο. Το Όχι δεν είχε νόημα σαν λέξη ειπωμένη πάνω στον αυθορμητισμό, στον ηρωικό οίστρο της στιγμής ή στη διπλωματική του πλευρά αν δεν γινόταν πράξη , αν δεν ακολουθούσε η στάση ζωής ενός ολόκληρου λαού. Το όχι έγινε τρόπος ζωής πάνω σε ένα σχοινί τεντωμένο, σε μια σκληρή καθημερινή πραγματικότητα που ξεπερνούσε την πείνα, τη φτώχεια και το θάνατο. Το θέμα δεν είναι πως τα κατάφεραν τελικοί Εκείνοι αλλά πως μεταλλάχτηκε μια ολόκληρη γενιά, πως φτάσαμε ως εδώ χωρίς ταυτότητα…

Ο ήρωας δεν είναι και δεν ήταν ποτέ κάτι εξωπραγματικό είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Δε φοβάται λιγότερο από τον καθένα ίσως να φοβάται περισσότερο από τον καθένα. Όμως δεν ησυχάζει στα στεγανά και η ανησυχία του αυτή την οριακή στιγμή της ελευθερίας του μπαίνει πάνω από το φόβο. Και η εποχή μας είναι η πιο δύσκολη μα και η πιο πρόσφορη να γεμίσει ήρωες. Τα όπλα και οι εποχές διαφέρουν οι αιτίες δεν άλλαξαν ποτέ.

Κάποτε οι άνθρωποι κοιτιούνταν στα μάτια… Κάποτε επικοινωνούσαν. Σήμερα κοιτάνε μια οθόνη, μετριούνται σαν μονάδες, σαν άτομα ούτε καν σαν Πρόσωπα(που είναι και το ίδιον της ελληνικής ταυτότητας). Κάποτε οι νέοι μας είχαν όραμα να αλλάξουν τον κόσμο, σήμερα ονειρεύονται το I Phone 8! Δεν έχουν ονόματα, έχουν facebook, blog, twitter, I pad, πιστωτικές κάρτες, κάρτες από σούπερ μάρκετ, ταυτότητες ένα σωρό αλλά δεν έχουν όνομα και ουσιαστική ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ! Και έχοντας χρόνο να κοιτάξεις τον άλλο μες τα μάτια, χρόνο που δε σου αποσπά το tablet και η τηλεόραση, φτάνεις στην κατανόηση, στη συμπόνια, στην αγάπη, στη θυσία έννοιες ξεπερασμένες και δύσκολες για μας που φοβόμαστε μη χάσουμε τα κεκτημένα μας. Μας έριξαν από κοντά ένα σωρό άχρηστα αντικείμενα για να μας κάνουν αντικείμενα! Για να περνάνε τα απάνθρωπα νομοσχέδια τους κάτω από τη μύτη τους ανενόχλητοι. Προγραμματισμένα ρομπότ! Οι επιστήμονες λένε, ότι ο τύπος ανθρώπου από τον οποίο προερχόμαστε, ο homo sapiens, επικράτησε έναντι των άλλων τριών ειδών. Το απίστευτο είναι ότι επικράτησε ενώ ήταν πιο αδύναμο είδος. Ξέρετε γιατί; Γιατί είχε κάτι που δεν είχαν τα άλλα δύο: τη Συμπόνια για το συνάνθρωπο του.Όταν κάποιο άτομο από την ομάδα αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα συνέτρεχαν τα υπόλοιπα και έτσι κατόρθωσαν να επιβιώσουν. Γι αυτό κινδυνεύουμε να αφανιστούμε σαν ανθρώπινες υποστάσεις… Όπως είπε και κάποιος γνωστός συγγραφέας, σκάποτε λέγαμε υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων, ο καλός και ο κακός. Σήμερα λέμε, ο καλός, ο κακός και ο μεταλλαγμένος. ¨Ήμαστε μεταλλαγμένοι είτε το θέλουμε είτε όχι. απόσπασμα από "Μηχανιστική ζωή και Σύγχρονοι ¨ηρωες" ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ

Να μιλά κανείς ή να μη μιλά;

Γιατί... ο Διά(βο)λογος έχει πολλά ποδάρια...
.
.
Φίλε ομιλητή,

Επειδή ο διάλογος είναι το κοσκίνισμα όσων δεν θέλουν να ζυμώσουν.

Επειδή η έλλειψη δράσεων βρίσκει άλλοθι στις βαθυστόχαστες συζητήσεις.

Επειδή με πορδές δε βάφονται αυγά.

Επειδή επιτυχία του ρήτορα είναι να κάνει τη νύχτα μέρα.

Επειδή η Ιστορία δεν περιγράφει τις συζητήσεις αλλά τις πράξεις.

Επειδή η ένταση της φωνής δεν ενισχύει το επιχείρημα.

Επειδή το δικαίωμά σου να μιλάς δεν περιλαμβάνει και την υποχρέωσή μας να σε πάρουμε στα σοβαρά.

Επειδή ο σίγουρος τρόπος για να μη μάθεις τίποτα είναι να ξέρεις ήδη.

Επειδή η πίστη σου στην εξυπνάδα των λόγων σου σε κάνει απλά ανόητο.

Επειδή η εικόνα σου για τον κόσμο δεν είναι ο κόσμος, αλλά απλά μια εικόνα του.

Επειδή υπάρχουν κάποιοι που μπορούν και σκέφτονται μόνοι τους.

Επειδή το να επαναλαμβάνεις αυτά που λες δεν τα καθιστά αληθινά.

Επειδή η κούραση στα μάτια μου δεν συνιστά συμφωνία.

Κι επειδή η θεωρία είναι θεωρία και η πράξη πράξη,

« Σκάσε και Πράξε.»
.
.
Νίκος Καρούζος - O Διάλογος έχει πολλά ποδάρια

ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ

Πώς να υπάρξουμε μέσα σε τόση ανυπαρξία;

Από παρουσίες και επικυριαρχίες άλλων πώς να υπάρξω

και στων κραυγών τη λαίλαπα μέσα

τι να αποσώσω;

Και όμως…

Σιμά στις ρίζες των δέντρων τρέφονται μικροοργανισμοί

-για δες-

μικρή διάφανη ζωή που δεν ενόχλησε ποτέ κανένα.

Κάτω απ τη σκιά τους κοιμάται ο ξυλοκόπος

και στα βαριά κλαδιά τους

τη μουσική του κόσμου

 ανασυνθέτουν τα πουλιά.

Μες την ανάγκη όλα χάνονται και όλα συγκρατούνται.

Ανάγκη είναι ο Άλλος και η ανυπαρξία του για σένα μεγαλύτερη ανάγκη.

Ήρθαν εποχές και μέρες που δεν θυμίζουν τίποτε.

Δίχως νοσταλγίες και μνήμες

χωρίς κρίκους συνδετικούς

άδειο το μυαλό ταξιδεύει στο καιρό.

Το παρόν μουντό.

 Πάντα η ανάμνηση έχει χρώμα.

Τα στάνταρ σου τελείωσαν.

Άλλαξε η ζωή.

Σε ποιο τραπέζι τρως

με ποιους περνάς τη μέρα σου

με ποιους τη νύχτα σου.

Η ελπίδα αμήχανη που να σταθεί δε ξέρει

Κλεισμένες οι προοπτικές

σε κάποια κούτα μετακόμισης.

Την παλιά ζωή ποιος την θυμίζει

παρά μονάχα κάτι δειλινά μαβιά

που έδιναν παράσταση τα όνειρα σου

πίσω από νέφη κουϊντών.

Και αυτό το έργο ξέμεινε από θεατές

όσο και αν επιμένεις το εισιτήριο να πληρώνεις,

ξέφτισε και γέρασε και τα σύννεφα έφεραν βροχή.

Πώς να υπάρξουμε σε τόση ανυπαρξία εποχής και μνήμης

Με στοιχειώνει ο δρόμος μου τα βράδια.

Η σκηνή, η αυλαία που πέφτει, τα φώτα που θαμπώνουν.

Τόσο παλιά και τετριμμένα για μένα

που μεγάλωσα στο θέατρο της ζωής

τόσο καινούργια και παρθένα για μένα

που δεν τα ζησα ποτέ στης Τέχνης τα σανίδια.

Με στοιχειώνει και ετούτο το σανίδι

που αν με τα γόνατα το φθείρω ποτέ δε ξέρω.

Μόνο πάνω του, εκεί μονάχα καταθέτω την αλήθεια μου

μπροστά από χιλιάδες μάτια υπάρχω

αφού κανείς τα μυστικά δεν αφουγκράζεται

κανείς δε βλέπει στο σκοτάδι.

Είναι και αυτή η ζωή που δε μας γέννησε ακόμη

 και νεοφερμένοι βαδίζουμε στο δρόμο του θανάτου.

Χάλασαν πάλι φέτος οι χελιδονοφωλιές

 έμειναν ορφανά τα όνειρα και άστεγα για το χειμώνα.

Πότε θα ζήσουμε; Ρώτησε το κορίτσι… 

Δεν ωρίμασαν οι συνθήκες απάντησε το αγόρι.

Και έτσι ασαφώς και θολά προχωράνε τα ζευγάρια και οι γενιές.

Υποσχέθηκα κάτι απροσδιόριστο.

Υποσχέθηκες να το κάνεις.

Υποσχέθηκε να έρθει…

Υποσχεθήκαμε την αλλαγή. Υποσχεθήκατε τη δέσμευση.

Υποσχέθηκαν το ΟΧΙ.

Μη γελάς.

Είναι και αυτός ο ύπνος που δε σε παίρνει γιατί δεν έχει θέσεις.

Διορισμοί στα όνειρα πρόωρα πολλά υποσχόμενοι καταργήθηκαν.

Και το ποίημα αυτό έχει πιο πολλές τελείες και παύλες-μεταφορικές- από κάτι το συγκεκριμένο.

Κουράστηκες να προσπαθείς να πετάξεις. Ας έρθει ακόμα ένα ζευγάρι φτερά...

Θέλω σε κάποιον να χρειαστώ.

Σε κάτι να χρειαστώ. Να απλώσω το χέρι να χει κάτι να δώσει.

Υποσχέθηκα και έκλεισα πάλι τα μάτια…ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

Μια μαρτυρία που αξίζει να διαβαστεί για να θυμώσουμε και άλλο. Γιατί ήμαστε ο καθρέφτης όσων μας κυβερνούν γιατί αν δεν αλλάξουμε και μεις τον παλιό χαρακτήρα μας, την βλαχομαγκια μας και αν συνεχίσουμε να παρανομούμε με την ανοχή και την αδιαφορία του κράτους θα μας βρουν και άλλα. Να απαιτήσουμε ευθύνες αλλά να αναλαμβανουμε και τη δική μας.

ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ

«Έτσι βρήκαμε το πρώτο πτώμα... Δυο αστυνομικοί την είχαν απομακρύνει δυο φορές με την βία...»

Πρόκειται για ένα κείμενο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και υπογράφει με τα αρχικά του γράμματα ένας Αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων, ο οποίος σύμφωνα με όσα ο ίδιος λέει, βρέθηκε στο Μάτι, την πρώτη ημέρα της πυρκαγιάς.

Η μαρτυρία του συγκλονίζει:

«Είναι 04:30 και μόλις γύρισα από την πυρκαγιά στο Μάτι και στο Νέο Βουτζά. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουμε καταστραφεί τεράστιες δασικές εκτάσεις, οικίες και δυστυχώς μέχρι αυτή τη στιγμή ακούγονται για 20 νεκρούς συνανθρώπους μας.

Θα ήθελα να σας μεταφέρω τις δικές μου εμπειρίες και να δούμε τι φταίει. Σαν smashpoint είναι η θέση μας να πούμε τι πραγματικά φταίει χωρίς δογματισμούς, θεωρίες συνομωσίας και αβάσιμες κατηγορίες. Θα μιλήσουμε μόνο για την περιοχή που έδρασα και είχα άμεση επαφή με τα γεγονότα.

Εγώ με κάποιους συναδέρφους μεταβήκαμε εθελοντικά στο Νέο Βουτσά με άμεση επαφή με την τοπική πυροσβεστική υπηρεσία. Αποστολή μας ήταν βάση οδηγιών του Πυροσβεστικού Σώματος ο απεγκλωβισμός πολιτών κάτι που κάναμε επι σχεδόν 8 ώρες μαζί με μια ομάδα της ΟΠΚΕ (Ομάδα Πρόληψης Καταστολής Εγκληματικότητας) της Αστυνομίας, στελέχη της Λέσχης Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων Αττικής (ΛΕΦΕΔ Αττικής) και εθελοντές αστυνομικούς και στρατιωτικούς που μετέβησαν για αυτό το σκοπό.

Η κατάσταση πράγματι ήταν τραγική. Παντού καμένα σπίτια και καμένα οχήματα. Οι πυροσβέστες υπερέβησαν εαυτό στις προσπάθειές τους να σώσουν ότι μπορούσαν και παρόλα τα εμπόδια που αντιμετώπισαν, για τα οποία θα μιλήσουμε πιο κάτω. Την ίδια στιγμή εθελοντές πυροσβέστες από ομάδες πυροπροστασίας τους βοηθούσαν ενώ τα ασθενοφόρα ιδιωτικά, οργανισμών όπως του Χαμόγελου του Παιδιού και του ΕΚΑΒ έτρεχαν συνεχώς υπο αντίξοες συνθήκες να μεταφέρουν τα θύματα στα νοσοκομεία.

Όπως ανέφερα μαζί με την αστυνομία και εθελοντές πάντα υπο την άμεση καθοδήγηση του κέντρου επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής μεταβαίναμε σε σημεία να βγάλουμε πολίτες αι να τους μεταφέρουμε σε ασφαλείς περιοχές. Την ίδια στιγμή εθελοντές αστυνομικοί και μέλη της ΛΕΦΕΔ έπρατταν ένα άθλο να μεταφέρουν πόσιμο νερό στους πυροσβέστες.

Εδώ ξεκινάμε τα προβλήματα με πολίτες να αρνούνται να υπακούσουν σε εντολές και να κάνουν του κεφαλιού τους. Έναν απεγκλωβίζαμε και 10 νέοι έρχονταν. Τους λέγαμε να φύγουν αλλά αυτοί τίποτε. Να καίγεται το σπίτι και να προσπαθούμε με το ζόρι να τους διώξουμε και αυτοί τίποτε. Έτσι βρήκαμε το πρώτο πτώμα μιας κυρίας που πέθανε από ασφυξία. Πιο πριν 2 αστυνομικοί εκτός υπηρεσίας την είχαν απομακρύνει 2 φορές με την βία αλλά αυτή εκεί. Έτσι πέθανε και δυστυχώς εγώ μαζί με ένα αστυνομικό ήμασταν αυτοί που πρώτοι την βρήκαμε και επιβεβαιώσαμε το θάνατό της. Αργότερα βρήκαμε ένα απανθρακωμένο πτώμα και αργότερα άλλα 6 πτώματα εκ των οποίων τα 3 ήταν παιδιά 4-7 ετών. Στο τομέα ευθύνης μας δεν μπορέσαμε να βρούμε 3 ηλικιωμένα άτομα τα οποία αγνοούνται. Το ένα έμενε σε σπίτι που φλεγόταν και δεν μπορούσαμε να προσεγγίσουμε. Τα άλλα δύο δεν μπορέσαμε να τα βρούμε παρόλες τις έρευνες που κάναμε.

Σε όλο αυτό το διάστημα όμως είχαμε ένα τεράστιο εχθρό να αντιμετωπίσουμε: τους πολίτες. Δυστυχώς μιλάμε για τον νεοέλληνα που γράφει τους πάντες στα παλιά του τα παπούτσια και κοιτάει μόνο την πάρτυ του. Ας δούμε κάποια γεγονότα που συνέβησαν χθες (που δυστυχώς τα έχω ξανασυναντήσει και σε άλλες πυρκαγιές) που δυσκόλευσαν το έργο μας

Κλασσικός νεοέλληνας που είναι ο μάγκας και ο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» οδηγάει στην ΛΕΑ για να πάει πιο γρήγορα. Έτσι μπλοκαρίστηκαν πυροσβεστικά οχήματα και ασθενοφόρα. «Και τι με νοιάζει εμένα εγώ βιάζομαι». Έτσι πολλές ενισχύσεις άργησαν να φτάσουν για αυτό το λόγο. Την ίδια στιγμή ο καθένας πάρκαρε το όχημα του όπου του καπνίσει. Αποτέλεσμα έκλεινε ο δρόμος και δεν μπορούσαμε με μεταβούμε τόσο εμείς όσο και πυροσβεστικά και ασθενοφόρα στο σημείο. Παραδέχτηκα όμως ένα μάγκα πυροσβέστη που δεν κώλωσε και πάτησε με το πυροσβεστικό ένα πολιτικό όχημα που έφραζε το δρόμο γιατί ο μάγκας ιδιοκτήτης αρνιόταν να μετακινήσει το όχημα. Ξέρετε ότι αν ο νέο-έλληνας δεν ήταν τόσο ηλίθιος και ψευτόμαγκας πιθανόν να είχαν σωθεί περισσότερες ζωές και περιουσίες. Αλλά όταν καίγεται το σπίτι του γείτoνα δεν μας νοιάζει. Μας νοιάζει μόνο η πάρτυ μας.

Έτσι συνεχίζουμε με το δεύτερο λόγο του βλάκα νεοέλληνα που καλούσαν τη πυροσβεστική λέγοντας ψέματα ότι καίγονται και υπάρχουν άτομα. Τρέχαμε με τους πυροσβέστες να βοηθήσουμε και βλέπαμε ένα θάμνο να καίγεται που με ένα μπουκάλι νερό θα είχε σβήσει. Την ίδια στιγμή κάπου αλλού κάποιος χρειαζόταν την βοήθειά μας. Αλλά πάλι δεν μας ενδιαφέρει ο άλλος.

Η ξεροκεφαλιά πολλών. Τους ικετεύαμε στην κυριολεξία να φύγουν και να βγουν στην λεωφόρο Μαραθώνος. Αυτοί όχι εκεί ξεροκεφαλιά και ξέρουν. 1 διώχναμε και 10 ερχόντουσαν και ο καθένας με την βλακεία του. Έτσι μετά είτε βρίσκαμε τα πτώματά τους είτε τρέχαμε να τους σώσουμε και τις περισσότερες φορές τους βγάλαμε καμένους και τραυματίες. Αποτέλεσμα ζωές χάθηκαν άδικα λόγω στενομυαλιάς και εμείς αναλωθήκαμε άδικα σε βλακείες ενώ θα μπορούμε να βοηθήσουμε περισσότερους ανθρώπους όπως μια οικογένεια που κάηκε που δυστυχώς όταν λάβαμε το σήμα ήταν αργά και όταν φτάσαμε μαζί με περιπολικό είδαμε τη μάνα με 2 μικρά παιδιά να έχουν γίνει παρανάλωμα.
Στην κυριολεξία ΝΤΡΟΠΗ μας. Βέβαια όλοι ξέρουν να κατηγορούν το κράτος, τη πυροσβεστική και την αστυνομία. Η κυβέρνηση ή η πυροσβεστική φταίνε που ο Έλληνας δεν έχει παιδεία, είναι ατομιστής, εγωιστής, ψευτόμαγκας και απείθαρχος;

Φανταστείτε ότι αν δεν είχαμε τα παραπάνω κολλήματα πόση περισσότερη βοήθεια θα είχαμε δώσει και σίγουρα θα είχαμε σώσει περισσότερες ζωές και περιουσίες.

Όμως υπάρχει άλλη μια τραγική ευθύνη που πέφτει στους πολίτες και τους δήμους: η προετοιμασία και η πρόληψη. Φυσικά ο παντογνώστης Έλληνας του πληκτρολογίου ξέρει να κατηγορεί δεξιά και αριστερά την εκάστοτε κυβέρνηση, τη πυροσβεστική και πάντα έχει την λύση στο τσεπάκι του. Όμως για να δούμε τι ευθύνες υπάρχουν από τους δήμους. Να θυμίσω ότι ευθύνη της πρόληψης είναι στους δήμους. Όμως... Είμαι 35 ετών και από παιδάκι κάθε καλοκαίρι έπιανε φωτιά η Πεντέλη και ο Νέος Βουτσάς. Τι έχουν κάνει οι δήμαρχοι για την πρόληψη; Ας δούμε τις «δράσεις»:

Σε όλη την περιοχή υπήρχαν ξύλινοι δοκοί για να περνάνε τα καλώδια της ΔΕΗ. Φυσικά ανάψανε από τη φωτιά και φυσικά οι κολώνες έπεσαν φράζοντας το δρόμο. Έτσι προσπαθούσαμε να μετακινήσουμε ασήκωτους δοκούς που έκαιγαν και είχαν ηλεκτροφόρα καλώδια προκειμένου να περάσει το πυροσβεστικό και το ασθενοφόρο. Γιατί δεν είχαν τσιμεντένιες κολώνες; Φυσικά τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχει η ΔΕΗ. Αλλά οι Δήμοι γιατί δεν απαιτούν αυτό να αλλάξει; Την ίδια στιγμή σύμφωνα με στοιχεία του πυροσβεστικού σώματος οι μισές σχεδόν φωτιές προκαλούνται από σπινθήρες που προέρχονται από μετασχηματιστές και κολώνες της ΔΕΗ. Γιατί δεν γίνεται αποψίλωση όπως προβλέπεται από την Πυροσβεστική; Διότι δεν τους ενδιαφέρει, έχουν πολιτιστικές εκδηλώσεις να κάνουν που είναι πιο σημαντικές από την ανθρώπινη ζωή.

Σε όλη την έκταση που έκανα χθες (χωρίς υπερβολή έκανα στην περιοχή περί τα 200 χλμ με το προσωπικό μου όχημα) δεν είδα ΠΟΥΘΕΝΑ ένα πυροσβεστικό κρουνό. Όμως λεφτά οι δήμοι είχαν πάρει για τους κρουνούς. Αποτέλεσμα τα πυροσβεστικά οχήματα άδειαζαν και έπρεπε να ξαναγυρίζουν πίσω να ανεφοδιαστούν. Έτσι από την μία κάλυπταν μια μικρή έκταση από την άλλη χανόταν πολύτιμος χρόνος για τον ανεφοδιασμό τους. Αν δείτε πουθενά και στην Αθήνα δεν θα δείτε κρουνούς. Την ίδια στιγμή σε Κω και Κάλυμνο βρίσκετε κάθε 200-300 μέτρα κρουνούς. Σε πολλά πάρκα στο εξωτερικό όπως στην Τουρκία για παράδειγμα θα δείτε μέσα στα πάρκα κρουνούς. Στο εξωτερικό σε κάθε σχεδόν τετράγωνο υπάρχει κρουνός. Στην Αττική εδώ και 20 χρόνια λέμε να βάλουμε κρουνούς. Αλλά από δικαιολογίες φουλ, από πράξεις μηδέν.

Στο ίδιο μήκος στα δάση μετά τις πυρκαγιές του 2007 και με απόφαση της τότε κυβέρνησης εφοδιάστηκαν οι δήμοι με δεξαμενές νερού που είχαν τοποθετηθεί σε καίρια σημεία ενώ είχαν ανοιχθεί αντιπυρικές ζώνες. Έχουν περάσει 11 χρόνια και ο νεοέλληνας δήμαρχος (πχ βλέπε Μάνδρα με τις πλημμύρες που σιγά μην γίνουν) διαθέτει τα χρήματα του κράτους σε βλακείες. Έτσι όλες οι δεξαμενές νερού είναι άδειες ενώ οι αντιπυρικές ζώνες δεν υπάρχουν. Έτσι δυσκολεύεται το έργο της πυρόσβεσης. Θα μου πείτε δεν υπάρχουν χρήματα. Θα σας απαντήσω ότι δεν ισχύει. Γιατί; Φυσικά διότι υπάρχουν δήμοι που έχουν αντιπυρικές ζώνες και έχουν και συνεχώς γεμάτες δεξαμενές

Το 2007 επίσης δόθηκαν χρήματα από το κράτος για να δημιουργηθούν ομάδες πυρασφάλειας και πυρόσβεσης στους δήμους. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπως πχ ο Δήμος Βύρωνα και κάποιες εθελοντικές ομάδες όπως ο ΣΠΑΥ. Οι περισσότεροι δήμοι έχουν φτιάξει ομάδες με υπέρβαρους ανθρώπους, ανέκπαίδευτους και διχως εξοπλισμό. Έτσι πιο πολύ πρόβλημα είναι πάρα βοήθεια. Την ίδια στιγμή πολλοί άλλοι δήμοι ΔΕΝ έχουν οργανώσει ομάδες. Έτσι πχ ο Δήμος Αθηναίων ή ο Δήμος Μάνδρας δεν έχουν ομάδες πολιτικής προστασίας.

Βέβαια για τους δημάρχους φυσικά και φταίει ο Έλληνας πολίτης διότι αυτός τους εκλέγει και μετά δεν απαιτεί βασικά πράγματα. Οι δήμαρχοι είναι μόνο να μην κλείσει κανένα στρατόπεδο και χάσουν μεροκάματο ή για κανένα ρουσφέτι. Δεν είναι τυχαίο ότι ΠΟΤΕ δεν έχουν διωχθεί ποινικά. Αλήθεια είδατε πχ στις φωτιές στην Ηλεία το 2007 ή στις πλημμύρες της Μάνδρας το 2017 οι πολίτες να προβούν σε μηνύσεις; Όχι. Ούτε κατόπιν εορτής δεν τους νοιάζει. Όμως στη Σερβία ένα κράτος με σοβαρότερα προβλήματα από τα δικά μας μετά τις μεγάλες πλυμμήρες που είχαν πριν 5 χρόνια οι πολίτες έκαναν μήνυση σε δημάρχους που δεν είχαν κάνει τα απαραίτητα με αποτέλεσμα την καταδίκη τους.

Έτσι πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε το κοινό σύνολό και την ασφάλειά μας και μετά όλα τα άλλα. Όταν το μάθουμε αυτό τότε θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε σαν υγιής και φυσικά σαν κράτος, διότι μην ξεχνάμε ότι οι κυβερνόντες (που τόσο εύκολα χλευάζουμε) είναι εικόνα της κοινωνίας που τους εκλέγει

Θα ήθελα να κλείσω ότι οι πυροσβέστες, οι αστυνομικοί, οι εθελοντικές ομάδες, ο Ερυθρός Σταυρός, οι λιμενικοί, οι ένοπλες δυνάμεις, τα πληρώματα ιδιωτικών ασθενοφόρων και του ΕΚΑΒ όπως και δεκάδες ιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό υπερέβησαν εαυτό κάτι που ήμουν μάρτυρας και μπορώ να σας διαβεβαιώσω. Θα ήθελα εκ μέρους του smashpoint να ευχαριστήσω όλους αυτούς για την αυτοθυσία τους και τις προσπάθειές τους.

Τέλος θα ήθελα να παρακαλέσω τους αναγνώστες να μάθουν από αυτό το άρθρο τα προβλήματα και να προσπαθήσουν να βοηθήσουν να μην ξαναεπαναληφτούν.

Τώρα που ξημερώνει ξεκινάω να πάω στην εργασία μου άυπνος, κουρασμένος ψυχικά και σωματικά και νηστικός. Δεν ξέρω τι θα μας ξημερώσει. Εύχομαι (αν και δύσκολο) να μην αυξηθεί ο αριθμός των θυμάτων και να σταματήσει η χθεσινή καταστροφή. Τόσο εγώ όσο και οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας θα είμαστε σε πλήρη ετοιμότητα να ξαναπάμε αν χρειαστεί.

Θ. Σ., Αξιωματικός Ειδικών Δυνάμεων».

Πηγή: smashpoint.gr

https://www.fosonline.gr/plus/epikairotita/article/16582/etsi-vrikame-to-proto-ptoma-dyo-astynomikoi-tin-eixan-apomakrynei-dyo-fores-me-tin-via

ΕΜΕΙΝΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ...

Γιάννης Ρίτσος

"Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέραςτους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί κι ακούει το νερό να κοχλάζει..(...)..Πάντα εκεί..
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά...
Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,ειναι που τα κοιλοπονάνε πάλι..."

Eύη Τανούδη

Οι νεκροί είναι κιόλας όντα μυθικά…

Γίνονται έξαφνα και ας μην παραδεχόμαστε

οι μικροί μας ήρωες που κατάφεραν το ακατόρθωτο:

Να πεθάνουν!

Μια τελευταία φωτογραφία

που σβήνει όλες τις ατέλειες και τις κακίες.

Δεν είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας οι νεκροί.

Ή καλύτερα δεν είναι πια…

Είναι όντα μυθικά

από αυτά που περικυκλώνουμε

και μηρυκάζουμε την περιέργεια μας

Από εκείνα που ευχαριστούμε τον Θεό

που δεν ήμασταν στη θέση τους.

Ναι, έχει μια κάθαρση η τραγωδία.

Πάντα τη δικιά μας.

Οι νεκροί παραμένουν απόβλητοι…