ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΧΟΡΕΥΤΗ
Εξ’ αφορμής……
Ένα από τα στοιχεία μιας θεατρικής παράστασης-όχι
απαραίτητο- μα σίγουρα όχι αμελητέο, είναι η μουσική και ο χορός. Ως τέχνες
μοναδικές, μα σίγουρα πάντα μέρος της μεγαλύτερης των τεχνών , όπως είναι η του
θεάτρου Τέχνη, δίνουν άλλη πνοή στο θεατρικό έργο, εμπλουτίζουν με ζωντάνια,
ρυθμό, φαντασία, μα κυρίως ενεργοποιούν όλες τις απαραίτητες σωματικές και
ψυχικές κινητήριες δυνάμεις. Κάνουν απευθείας επίκληση στο συναίσθημα, όχι μόνο
του ηθοποιού μα και του θεατή.
Ένας ηθοποιός θα μάθει να τραγουδάει και να χορεύει , σιγά
σιγά με τον καιρό και την απαραίτητη εξάσκηση αλλά σίγουρα όλοι εμείς που
έχουμε την προπαιδεία του χορευτή, ακόμα και αν αυτό σημαίνει κάποια μικρή
εμπειρία στους παραδοσιακούς χορούς, γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι και κει να
ακολουθείς κάποιους απαράβατους κανόνες. Η πειθαρχία, η αίσθηση της ομάδας που
κυριαρχεί σαν αόρατος κρίκος, το παγωμένο χαμόγελο, όπου απαιτείται ή το
ανάλογο ύφος που δεν πρέπει να αφαιρείται ποτέ, η μαεστρία του να «εξαφανίζεις»
το λάθος πριν ή αφότου εμφανιστεί, ο εσωτερικός ρυθμός που πρέπει να
εναρμονίζεται με το σύνολο του
εξωτερικού ρυθμού, ο «περήφανος» καμαρωτός θώρακας, είναι μερικά
ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά , που εντοπίζει κανείς στις πιο πετυχημένες ομάδες
χορού.
Μα όλα αυτά φυσικά πετυχαίνουν και συνοψίζονται , μόνο εάν
τελικά χορεύεις με την ψυχή σου και «ψηλώνεις» και ανυψώνεσαι από τη «λάσπη»
του κόσμου…ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ
Σήκω. Θα σου φέρω καφέ. Σήκω. Πλύσου.
Χτενίσου. Άνοιξε το παράθυρο. Πες καλημέρα κι ας είναι νύχτα.
Άλλαξε τη ζωή σου και θ ’αλλάξει ο
κόσμος.
Μας περιμένουν. Έξω μας
περιμένουν οι ρόλοι που ονειρεύτηκες. Θα τους φέρω στα μέτρα σου.
Απόσπασμα απ το θεατρικό μονόλογο «Ο γέρος χορευτής» ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
