Οι Δράκοι
Πως θα
γινόταν, λέει, τους δράκους πάλι να ανασταίναμε
εάν πέθαναν
και ποτέ.
Μόνο στα
παραμύθια οι δράκοι δεν πεθαίνουν
Τους
σκοτώνουν!
Χρειάζομαι
το δράκο μου
προέκταση είναι του εαυτού μου.
Ζει και
αναπνέει μόνο για μένα.
Είναι
φωτιά. H αρχέγονη φωτιά.
Χρειάζομαι τη φωτιά του
όλα μου τα όνειρα να κάψω
προτού
αυτοπυρποληθούν ξεδιάντροπα εμπρός μου.
Και να
πετάξω μακριά τους…
όσο πιο μακριά γίνεται.
Πονάει η ελευθερία και ζει μονάχη
σε άπατες κορφές.
Εκεί που
θέλω να βρεθώ
χωρίς να κουβαλάω
μαζί μου τίποτα.
Μνήμες,
ελπίδες, νοσταλγίες…
Βαριές
οι αλυσίδες του Θανάτου.
Το
μόνο να μ’ αγγίζει στο πέταγμα μας Δράκε
μου
πλάσμα εσύ
του Προσωπικού μου Μύθου
να ναι ο παγωμένος αέρας
της
μοναχικής κορφής μας.
Αν φτάσουμε
ποτέ και αν μας αντέξει η πτώση.
Μα είναι
και αυτό μια ελπίδα
να αναστηθούν τα παραμύθια
και κάθε
μέρα να κοιτώ ψηλά
στον ουρανό μήπως και δω
τα φτερά σου να κρύβουν τον Ήλιο μου.
Μια ελπίδα ανέλπιδη..
