- Πως σφράγισαν οι πύλες του μαγικού κόσμου; Πότε χάσαμε την
επαφή μας με το άγνωστο; Σε λίγα χρόνια, θα πεθάνουν και οι τελευταίοι της
γενιάς που έλεγαν παραμύθια, η θα πάσχουν από τις γνωστές επίκτητες ασθένειες
της άνοιας, της γενιάς που γύρω απ τη φωτιά τα βράδια, ξεδίπλωνε κόσμους και όντα μαγικά και όλα πια
θα περάσουν στη λήθη. Κάποτε οι άνθρωποι, φοβόντουσαν τα «τέρατα» και μέσα από
τον ιερό φόβο, τα σέβονταν και τα ξόρκιζαν. Τα σέβονταν ακριβώς στο βαθμό που
αυτά κατείχαν μια θέση στο δικό τους πραγματικό κόσμο. Σήμερα δε φοβούνται Θεό!
Όχι να φοβηθούν τέρατα… αντιστρόφως θα έλεγα πως σήμερα τα τέρατα μας
φοβούνται. Κλειδαμπαρώθηκαν στον κόσμο τους, δε περνάνε πια στο δικό μας, δεν
αρπάζουν αλαφροΐσκιωτους, τα ενοχλεί η ακτινοβολία, η ραδιενέργεια, το
καυσαέριο και τα ‘δήθεν’…
Χάσαμε τη μαγεία. Ξενερώσαμε και δε το καταλάβαμε. Πνιγήκαμε
στην επιφάνεια. Σκοτώσαμε το λύκο και
περιθάλψαμε με ψυχολόγους την Κοκκινοσκουφίτσα. Σταματήσαμε να διαβάζουμε
παραμύθια στα παιδιά και σπεύδουμε να διαλύσουμε νωρίς στην παιδική ψυχή του
την πίστη του στους μύθους, θέλοντας, όπως βαυκαλιζόμαστε να λέμε, να τα
κάνουμε να ωριμάσουν πρόωρα. Όλοι ξέρουμε βέβαια βιολογικά τι σημαίνει η πρόωρη
ωρίμανση.. ο μύθος και ο λόγος από την αρχαιότητα ακόμα και στον σοφών τις
διδασκαλίες βαδίζουν χέρι χέρι…
Και όμως.. Κλείσαμε τα στόματα, τα αυτιά στις κραυγές, τα
μάτια στα χρώματα και γίναμε πιο απάνθρωποι από ποτέ…
Είναι το μυστήριο η πρώτη μας πατρίδα. Το άγνωστο, το τόσο
αναπάντεχο και άβολο μα και συνάμα γοητευτικό και πάντα οικεία γνωστό,
καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος σε αυτόν τον δήθεν γνωστό κόσμο. Μας είναι
κατά βάθος οικείο γιατί η αλήθεια ελευθερώνει και ίσως, για μας τους αιώνιους
αναζητητές , η αναζήτηση της αλήθειας ελευθερώνει ακόμα περισσότερο και είναι
περισσότερο πολύτιμη και από την ίδια την αλήθεια. Γιατί δε βαλτώνεις ποτέ.
Γιατί πάντα προχωράς. Στο βαθύ σκοτάδι του δάσους που λέγεται ασυνείδητο,
υποσυνείδητο, μυστήριο ο άνθρωπος πάντα προχωρά με αναμμένο μόνο ένα δαυλό, την
πίστη του ή καλύτερα μακριά από δογματισμούς, την αποδοχή του. Την τέλεια αποδοχή του στη μαγεία που
υφαίνεται γύρω του.
Δε φοβάμαι πια το άγνωστο, όταν συλλογίζομαι ένα κόσμο με
άπειρες πιθανότητες. Το άγνωστο ταυτίστηκε από πολύ παλιά με το κακό, διότι
υποδεικνύει την βαθιά ριζωμένη αδυναμία του ανθρώπου σε κάθε τι που τον
ξεπερνάει, και αυτόν και την τακτοποιημένη του καθημερινότητα. Άλλωστε, η
δημιουργία σήμαινε εξ’ αρχής την κατάργηση του χάους, την τακτοποίηση του και
εν μέρει την εξημέρωση του. Και το μυστήριο είναι αυτό το ξύπνημα του Χάους, σε
έναν κόσμο που αρνούμενο το Μυστήριο αρνείται την ίδια του την ύπαρξη. Το
Μυστήριο είναι σαν την άβυσσο του ποιητή, όσο την κοιτάς σε κοιτάει!
Και μια κοινή κλωστή ενώνει τα σκόρπια νήματα, ένα παζλ
ολοκληρώνεται μέσα από χιλιάδες άσχετα φαινομενικά κομμάτια. Γεγονότα, ειδήσεις
που ακούσαμε τυχαία με κάτι που διαβάσαμε, για κάποια παράξενη θεωρία,
ημερομηνίες ,αριθμοί και ονόματα συνθέτουν το μωσαϊκό της αλήθειας λίγο θαμπά
πάντα, λίγο ξώφαλτσα ίσα ίσα προλαβαίνουμε κάτι να κατανοήσουμε και μετά μας
ξεφεύγει πάλι σαν να μην είναι ακόμα ο καιρός τα άστρα να μιλήσουν.
Κάθε μάχη που δίνει το Αόρατο με τον κόσμο της λογικής είναι εξ αρχής
χαμένη. Κάθε προσπάθεια να επικρατήσει ως αναγνωρισμένη αξία. Γιατί ο δρόμος
της καθιερωμένης «κοινής λογικής» και μη, είναι διάσπαρτος από πλήθος θεωριών,
που είναι από καιρό έτοιμες να εξηγήσουν τα πάντα. Έτσι π.χ ένα φάντασμα είναι
καταδικασμένο να εξαφανισθεί κάτω από την επίδραση των μαγνητικών πεδίων, της
θεωρίας των ρευμάτων, της μηχανικής αποτύπωσης ψυχολογικών δεδομένων στο
υπάρχον περιβάλλον ενώ η κρυφή τεχνολογία των γήινων έχει ήδη καταθλίψει τα
ανυπεράσπιστα U.F.O!!! Πιο πέρα όμως από τις επιστημονικές θεωρίες, από τις
καλοστημένες ανθρώπινες απάτες βρίσκεται σε μια απροσπέλαστη νεφελώδης λίμνη
ακόμα το… Αόρατο. Που μόνη η ανθρώπινη ψυχή, αφότου έχει κατεβάσει τα πέπλα της
προκατάληψης και της κοσμικής εμπειρίας που τη κρατά αλυσοδεμένη, μπορεί να
οσμιστεί σαν πρωτόγονη καθάρια δύναμη την αδυσώπητη παρουσία του. Την όποια
παρουσία του..
Στα όνειρα μας, συναντούμε εκείνες τις χρυσές ευκαιρίες,
τους κόσμους που βρίσκονται στρυμωγμένοι ανάμεσα στον δικό μας, που μοιάζουν
τόσο πολύ με τη γειτονιά μας αλλά δεν είναι αυτή η ίδια που περπατάμε μέσα στη
συνειδητότητα μας. Αν, και εφόσον ζούμε συνειδητά και παρατηρούμε
αυτά τα ανεπαίσθητα βλεφαρίσματα της πραγματικότητας. Μα στο όνειρο, ακόμα και
αν όλα φαίνονται θαμπά και γκρίζα, η
λεπτομέρεια ποτέ δεν μας ξεφεύγει , η αίσθηση πως εκείνος ο κόσμος συνεχίζεται
και αφού ξυπνήσουμε. Οι «ονειρευτές» άλλωστε μας επιβεβαιώνουν ότι υπάρχει σαν
ένας ακόμη παράλληλος κόσμος.
Ο μύθος και η άμποτε ιστορική του αλήθεια, πολεμήθηκε νωρίς
ακόμα από τον Σωκράτη και τους μαθητές του, στη δε ψηφιακή μας εποχή, δεν έχει
θέση ούτε στων παιδιών τα παραμύθια. Μα η αρχέγονη ψυχή μας, η ψυχή μας που
είναι πιο παλιά από τους γαλαξίες και τα σκοτεινά βάθη των ωκεανών, γνωρίζει
αυτόν τον αρχαίο φόβο, το δέος μπροστά στο ακατανόητο, γνωρίζει τους ψιθύρους
της φύσης, αν και έχει ξεχάσει να μεταφράζει , έχει ξεχάσει την γλώσσα και τα
σημάδια της. Ο μύθος είχε πάντα σημαντική παιδαγωγική αξία, έβαζε απλά και
ξεκάθαρα δίπλα δίπλα στην θέση που άρμοζε το κακό και το καλό, ενίοτε το ίδιο
πρόσωπο ή ίδια κατάσταση, μπορούσε να περάσει από το καλό στο κακό και
αντίστροφα. Ένας κόσμος γεμάτος δυνατότητες. Γι αυτό και είναι τόσο σημαντικό
ακόμα και στην ψηφιακή εποχή μας, τα
παιδιά να διαβάζουν και να ακούνε παραμύθια. Να ονειρεύονται ακόμα τις καλές
νεράιδες και τα κακά τέρατα. Στην ενήλική ζωή τους άλλωστε, θα γνωρίζουν μια
ντουζίνα από το κάθε είδος!
Ζούμε πάντα
ενδιάμεσα.
Στο κατώφλι
των ονείρων μας με την πραγματικότητα.
Στο μεθόριο
όλων των δυνατών πραγμάτων .
όλων των
πιθανοτήτων. Και τίποτα δε συμβαίνει.
Ή νομίζουμε
πως δε συμβαίνει. Μας κρατάει πίσω ο φόβος.
Στο βαθύ
τούνελ του αδιεξόδου που βάφτισε ο καθένας μας
Το φωτάκι
αχνοφέγγει…
Ο δρόμος
είναι πίσω μας ή τελικά μπροστά μας;
Εξαρτάται σε
ποια άκρη της αβύσσου στέκεις…
Εύη Τανούδη
