Θηλυκοτητα...μια Τέχνη ξεχασμενη

Μεγαλη κουβέντα γυναικες...

Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να συντηρείς εσκεμμένα κάποια χαρακτηριστικά, που για αιώνες έχουν συνδεθεί με το γυναικείο φύλο, είτε ως μύθοι είτε ως παράδοση είτε ως προσδοκία, χωρίς να διακυβεύεται η προσωπικότητα και οι επιλογές, τη στιγμή, που η μάζα τα απαξιώνει ως αναχρονιστικά.

Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να γίνεσαι ποθητή, αλλά όχι προκλητική, παίζοντας με τις ιδιότητες και αφήνοντας το αίσθημα του ανικανοποίητου, που θα κορεσθεί μόνο σταδιακά, αν κάποιος αποδειχθεί ικανός να σε κερδίσει.

Θηλυκότητα είναι η τέχνη της φιλαρέσκειας, δίχως έπαρση, της καλαισθησίας χωρίς εμμονή, της επίγνωσης των θέλω, χωρίς φλυαρία, ο συνδυασμός της τρυφερότητας με το δυναμισμό, της ευφυίας με την αφέλεια, η ικανότητα να κάνεις όσους πλησιάζουν να φαντάζονται και να μαντεύουν, ξέροντας πως ποτέ δε θα σε κατέχουν.

Θηλυκότητα είναι οι εμπειρίες, που δεν κατονομάζονται, τα αντίθετα που συναινούν με το χρόνο, η αγνότητα που έγινε σύνεση, η ευγένεια, όταν οι υπόλοιπες γίνονται αθυρόστομες, η προθυμία εκεί που οι άλλες επικαλούνται δικαιώματα και η διεκδίκηση, όταν κάποιες δειλιάζουν παρά τις μεγαλοστομίες τους.

Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να χαρίζεσαι ως δώρο αποκλειστικά σε εκείνους που για σένα αγωνίστηκαν, η μαγεία του να αποκαλύπτεις λίγα και να πυροδοτείς πολλά, ο ρομαντισμός, που δε γίνεται γλυκανάλατος, η αυτοπεποίθηση, που δε μετατρέπεται σε θρασύτητα.

Θηλυκότητα είναι η σεξουαλική διαθεσιμότητα με τη σωφροσύνη της άρνησης, η αυτονομία, που γίνεται συγκατάβαση, το κάλλος, που εμποτίζεται από το μέτρο..

Η θηλυκότητα είναι, δυστυχώς, μια ξεχασμένη από τις πολλές τέχνη...



Δρ. Ευστράτιος Παπάνης*

https://www.o-klooun.com/gynaika/thilykotita

Ο Ελύτης στο "Εν Λευκώ" στην ενότητα για τον Ανδρέα Εμπερίκο

Ανδρέας Εμπειρίκος.. έφυγε σαν σήμερα 03/08/1975

Επειδή εδώ έχουμε να κάνουμε –όπου κι αν βρεθούμε, σ΄όποιο σημείο της γης- με μια τράπουλα εκατοντάδων απαγορευτικών κανόνων, που φιμώνουν το δύστυχο άτομο και δημιουργούν κοινωνικά δράματα, κυριολεκτικά εκ του μη όντος. Από τους ντυμένους τα χρυσά ως τους ντυμένους τα μαύρα την ανακατώνουν όλοι τους εκ περιτροπής και τη ρίχνουν στο τραπέζι με άπειρους συνδυασμούς, που ακόμη και όταν αλληλοσυγκρούονται, καταλήγουν πάντοτε στο ίδιο αποτέλεσμα. Να πληρώνει ο συγκεκριμένος για να εισπράττει ο αφηρημένος. Να στραγγαλίζεται το άτομο για να αναπνέει η ομάδα, χωρίς, σημειωτέον, εκείνος που ανήκει στην ομάδα να το έχει πάρει καν είδηση. Δεν είναι αστεία. Είναι μια συνεχής αναμέτρηση που, χωρίς αμφιβολία, στο πεδίο των μαχών της πέφτουν όχι μόνον οι ανειδοποίητοι και αμέτοχοι, σε περίπτωση νίκης, μαχητές, αλλά εκατομμύρια ολόκληρα πληθυσμού αμάχου. Το παιδί που δεν έπαιξε, η κόρη που δεν έσμιξε  με τον άντρα που ήθελε, ο σκεπτόμενος που δεν αξιώθηκε να πει τη σκέψη του. Ένα αδιάκοπο φονικό και φονιάδες όλοι μας. 151

Πάρε την λέξη μου, λέει ο Ανδρέας Εμπειρίκος, δώσε μου το χέρι σου. Μέσα σ’ αυτή τη διπλή κίνηση βρίσκεται διατυπωμένη, με τη μεγαλύτερη δυνατή συντομία, η αντίληψη που βγάζει από τον άνθρωπο τον ποιητή. Μια συναλλαγή, επιτέλους, εκτός εμπορίου. Δίνεις και παίρνεις, χωρίς ούτε να πουλάς, ούτε ν’ αγοράζεις. Αν υπάρχει κάτι που περνάει από χέρι σε χέρι, αυτό είναι η ανθρωπιά. 130

·         Ως ένα σημείο η ποίηση λύνει προβλήματα. Στο αμέσως υψηλότερο, θέτει καινούργια. Στο ύψιστο, τα αίρει ως εκεί που παύουν ν’ αποτελούν προβλήματα. 

 Μια μειοψηφία εβρέθηκε πάντοτε, από τους αρχαίους καιρούς ίσαμε σήμερα, να εμπιστευθεί τη φαντασία και μ΄αυτήν να υπερακοντίσει τη μεγαλύτερη ανασχετική δύναμη του ανθρώπου: τη σκοπιμότητα. Δυστυχώς στο χωρισμό μας από τραπέζης και κοίτης με την αφιλοκέρδεια εθισθήκαμε τόσο πολύ, που η έννοια του «παιχνιδιού» να μας φαίνεται σήμερα τερατώδης. Και όμως. Ένας λαός που αδυνατεί –το ολιγότερο- να επιστρέψει νοερά το ραβδί που κρατά στο δέντρο απ’ όπου κατάγεται, είναι καταδικασμένος, με το ίδιο ραβδί , κουτσαίνοντας, να συνεχίσει την πορεία του μέσα στην ιστορία. 130

·         Περί αυτού πρόκειται. Η Ποίηση έγινε για να διορθώνει τα λάθη του Θεού. Ή, εάν όχι, τότε για να δείχνει πόσο λανθασμένα εμείς συλλάβαμε τη δωρεά του. 116

·         Σίγουρα, όσον αφορά την ψυχή και από την άποψη της διαγνωστικής, εξακολουθούμε να περπατάμε με τα τέσσερα. 117

·         Τριάντα αιώνες και πλέον ο άνθρωπος πασχίζει να βάλει τη μια λέξη κοντά στην άλλη με τέτοιον τρόπο που η σκέψη να εξαναγκάζεται να παίρνει καινούργιες, αδοκίμαστες στροφές. Ιδού που η λειτουργία αυτή σταμάτησε. Είμαστε πανέτοιμοι για τη βλακεία. 114

·         Επιτέλους, να βρίσκεται ή όχι στη ζωή κανείς, όπως λέει κι ο Μπρετόν, είναι μια φανταστική υπόθεση. Να βλέπει όμως το δέρας που κυνηγούσε σαράντα τόσους χρόνους, κρεμάμενο σ’ ένα τσιγκέλι να το δέρνουν οι αέρηδες χωρίς ούτ’ ένα χέρι ν’ απλώνεται κατά κει, μα την αλήθεια δεν υποφέρεται. 112

·         Ποιος θα το φανταζότανε ποτέ ότι σε μέρες ειρήνης και ευημερίας η χ ά ρ ι ς θα μπορούσε να υποτιμηθεί; Και όμως. Σήμερα, εάν δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις απ’ αυτό που κάνεις, σε κοιτάζουν όλοι με ανοιχτό στόμα.112

Ο τρόπος που είδαν τον κόσμο ένας Ηράκλειτος, ένας Blake, ένας Rimbaud, δεν αλλάζει κατα το είδος της κλείδας. Αλλάζει μόνο κατα το χειρισμο της. Μια μειοψηφία εβρέθηκε πάντοτε, από τους αρχαίους καιρούς ίσαμε σήμερα να εμπιστευθεί τη φαντασία και μ'αυτήν να υπερακοντίσει τη μεγαλύτερη ανασχετική δύναμη του ανθρώπου: τη σκοπιμότητα. Δυστυχώς, στο χωρισμό μας από τραπέζης και κοίτης με την αφιλοκέρδεια εθισθήκαμε τόσο πολύ, που η έννοια του "παιχνιδιού" να μας φαίνεται σήμερα τερατώδης.. Και όμως, ενας λαός που αδυνατεί -το ολιγώτερο- να επιστρέψει νοερά το ραβδί που κρατεί στο δέντρο απ' όπου κατάγεται, είναι καταδικασμένος, με το ίδιο αυτό ραβδί, κουτσαίνοντας, να συνεχίσει την πορεία του μέσα στην ιστορία. Και η τέχνη τότε τι να του κάνει; Δεν αρκεί να 'χεις τσιμέντο και σίδερο για να πεις πως έχεις και σπίτι. Μ' ένα σωρό υλικά θ' απομείνεις, όπως ο περίφημος εικοστός μας αιώνας, που έφτασε στο διάστημα για να μας πει οτι δε βλέπει τίποτα. Οι παλαιοί έβλεπαν αγγέλους. Και ναι μεν δε λυπάμαι που πάψαμε να τους βλέπουμε, ασφαλώς όμως λυπάμαι που δε βρήκαμε τίποτε άλλο για να τους αντικαταστήσουμε. Απ' αυτά που έσωσε να συνάξει μες στους αιώνες η δύναμη της λαικής φαντασίας ούτε ένα κομματάκι δε γίνεται ν' αφαιρεσεις εάν προηγουμένως δεν έχεις βρεί με τι θα το αντικαταστήσεις. Φαίνεται παράλογο. Διαφορετικά όμως ολόκληρο το οικοδόμημα θα καταρρεύσει.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

'Εφυγε σαν σήμερα από τη ζωή 03 /08/1979

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

Αποστρέφομαι τους ανθρώπους που δεν αμφιβάλλουν.

“ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

  Α, τι δύσκολη η ηθική, που τόσο εύκολα την απαιτούμε!

“ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ” ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

 Η ζωή είναι κάτι τρομαχτικά σκληρό, που ο άνθρωπος θέλει σώνει και καλά να το κάνει ήπιο. Ε, δε γίνεται ήπιο!

“ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

 Η ελευθερία προϋποθέτει τη σκληρότητα. Δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος όταν ενδίδω.

“ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ” ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

 Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να ποθεί την ελευθερία μέσα σ’ ένα κόσμο που δεν την ανέχεται. 

“ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ” Εκδόσεις ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 

 Μερικοί κατορθώνουν να ζουν με τη στιγμή. Είναι οι ευτυχέστεροι.

“ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ” ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

 Οι τρεις βασικοί νόμοι της ζωής είναι: το άνισο, το άδικο, το ανήθικο.

“ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ” ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

  Φαίνεται πως η εντολή της ζωής είναι τέτοια: να ιδρώσεις, να σκοντάψεις, να δακρύσεις, ώσπου, μέσα στην απέραντη βουρκοθάλασσα, ν’ αγγίξεις κάποια στιγμή με τ’ ακροδάχτυλα το σπάνιο διαμάντι της χαράς, που μόλις το βρεις το χάνεις, κι αρχίζεις πάλι από την αρχή.

“ΑΠΡΙΛΗΣ” Εκδόσεις ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

 Ο Χριστιανισμός, που θεωρήθηκε θρησκεία των αδυνάτων, είναι στην πραγματικότητα θρησκεία των απίθανα, των απάνθρωπα δυνατών. Γι’ αυτό βρήκε τόσο λίγο έδαφος εφαρμογής είκοσι αιώνες τώρα.

“ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ” ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

από το ημερολόγιο του Άγγελου Τερζάκη:

18/11/1940
Φεύγουμε για το Μέτωπο. Κυριακή απόγευμα ώρα 4.40΄. Όλη η κακομοίρα η Ρωμιοσύνη μας χαιρέτησε στο πέρασμά μας. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά. Μας στέλνουν φιλιά. Κάνανε το σταυρό τους κι ύστερα σηκώνανε στον ουρανό τα χέρια. Λυπάμαι τους συναδέλφους μου που δεν γνώρισαν τέτοιες στιγμές. Τα δάκρυα σούρχονται στα μάτια. Οι συνάδελφοι πρόσφεραν καραμέλες, τσιγάρα.

19/11/1940
Συναντήσαμε πρωί-πρωί ένα τραίνο με τραυματίες. Τα παιδιά γίνονται μελαγχολικά. Οι ελαφρά τραυματισμένοι είναι όρθιοι και μας χαιρετούνε γελώντας. Ρωτούν τι σύνταγμα είμαστε. Ένας τους φωνάζει: “Τους φάγαμε”. Μας δίνουνε οι αξιωματικοί τη διαταγή να έχουμε τα όπλα μας γεμάτα (ίσως, μη φανεί αεροπλάνο).

20//11/1940
Όλα τα πράγματα γίνονται πολύτιμα: Ένα κομμάτι σπάγγου, ένα κομμάτι εφημερίδα, ένα σπίρτο. Καπνίζουμε το τσιγάρο ώσπου να κάψει το δάχτυλο.

Στρατόπεδο κοντά στον Άραχθο.
Βρέχει. Κλεισμένοι στ’ αντίσκηνο τρώμε καρύδια και κουραμάνα. Οι αρβύλες μας έχουν οκάδες τη λάσπη.
Την ώρα του προσκλητηρίου πέρασε ένα αυτοκίνητο με τέσσερις Ιταλούς αιχμαλώτους. Ο ένας, ο ταγματάρχης είναι ευδιάθετος, μασουλάει. Οι φαντάροι τούς προσφέρουν καρύδια, τσιγάρα. Είναι οι τρεις αχώριστοι. Όλοι αξιωματικοί. Ο ένας νέος, λιγνός, με ακαλλιέργητο γενάκι σκύβει το κεφάλι και δεν κοιτάζει γύρω, δεν μιλάει. Είναι ντροπιασμένος, αποφεύγει τα βλέμματά μας. Του προσφέρουν τσιγάρο και αρνείται ευγενικά.

Τα γράμματα του νεκρού. Τον βρήκανε νεκρό, έξω από το Καλπάκι. Ήτανε λέει, πεσμένος, ανάσκελα, ως 25 χρονών. Αντόνιο Τσεκκαρέλι τον έλεγαν. Του γράφει η μάνα του και ο θειος του με τη θεία νουνά του.
Λίγες λέξεις, τυπικές σχεδόν. Η μάνα: “Χαίρομαι που είσαι καλά. Μια mamma δεν μπορεί παρά να εύχεται το γρήγορο γυρισμό του γιου της. Τη φωτογραφία σου τη λάβαμε. Δε σου στείλαμε δικές μας, όχι γιατί δεν φροντίσαμε αλλά γιατί ο καιρός ήταν, αυτές τις μέρες συννεφιασμένος. Ο πατέρας σου κι οι αδερφάδες σου, σε χαιρετούν και προσμένουν να γυρίσεις. Απρίλης 1940″.
Οι φαντάροι γελούνε χοντρά.

7/1/1941
Ποιος θα μου δώσει ποτέ πίσω τους μήνες αυτούς, τους μοναδικούς, που το παιδάκι μου μεγαλώνει, που κάθε μέρα του, κάθε στιγμή του είναι και μια καινούργια λέξη, μια καινούργια νόηση, μια καινούργια χαρά, και που εγώ δεν θα την ξαναβρώ ποτέ, δεν θα τις χαρώ ποτέ μου;

19/1/1941
Από το πρωί σήμερα βροντάει το κανόνι. Σαν βροντή. Ένας αυτόμολος που παρουσιάστηκε εδώ είπε πως οι Ιταλοί θάκαναν σήμερα γενική επίθεση. Λοιπόν αυτό είναι.
Η πρώτη και τελευταία ίσως προσπάθεια του Καμπαλέρο. Πίσω της -λέει το δελτίο του Στρατηγείου- κρύβεται τέλεια αποσύνθεση. Βλέπει τον κλοιό που περισφίγγεται γύρω από το Τεπελένι και αγωνίζεται να τον σπάσει.

-Τι μέρα είναι σήμερα;
-Στην κοινωνία των ανθρώπων Πέμπτη. Σ’ εμάς τίποτα.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ”
Εκδόσεις ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ/ΕΥΘΥΝΗ

  

Έχεις ποτέ σου προσέξει τι δίνει ζωντάνια, φωτοσκίαση, τρυφερότητα στη μορφή του Χριστού; Η αδυναμία του στο όρος των Ελαιών, η στιγμή που κινδυνεύει να φανεί κατώτερος από την αποστολή του. Να προδώσει το Θεό. Δίχως αυτή τη στιγμή, ο Χριστός θα μπορούσε να είναι γιος του Θεού, δε θα μπορούσε όμως να είναι γιος του Ανθρώπου.

“ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Ό άνθρωπος θέλησε να ελευθερωθεί από το Θεό και υποδουλώθηκε στο Χρόνο. Αυτό είναι το δράμα του καιρού μας.

“Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ” ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Είναι φοβεροί οι άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ αμαρτήσει, ή που νομίζουν πως ποτέ δεν αμάρτησαν. Ο ανεπίληπτος είναι τέρας, έξω από το φυσικό νόμο. Εγώ αγαπώ τον αμαρτωλό.

“ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Αν κάποιος ανεκάλυψε την αγάπη, (…) αυτός ο κάποιος είναι ο άνθρωπος. Την ανεκάλυψε σε πείσμα του Θεού!

“ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Από τους δέκα ανθρώπους που σου ζητάν τη γνώμη σου για κάτι, οι εννέα το κάνουνε μονάχα για να σου πούνε τη δική τους.

“ΜΕΝΕΞΕΔΕΝΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Να βλέπουμε τον κόσμο, τη Δημιουργία ολάκερη, παραδομένη στην αλληλοεξόντωση, κυλισμένη στο αίμα, να σπαράζει και ν’ αχνίζει, να βλέπουμε τη Φύση εχθρό ορκισμένο του ανθρώπου, και να λέμε το Δημιουργό αγαθό, αυτό – συμπαθάτε με – είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω.

“ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ”

Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Α. Τερζάκη:

14/10/1944

Τρεις ημέρες “λευτεριάς” ούτε μια στιγμή χαράς.

Στις 12 του μηνός (Πέμπτη), το πρωί, ντυνόμουνα για να πάω στο γραφείο μου όταν η Λουζία μου λέει: “Κάτι τρέχει έξω!”. Βγαίνει η Άφρω και γυρίζει λέγοντας: “Έρχονται, λέει, οι Εγγλέζοι”. “Καλά, τους λέω, θα ντυθώ και θα βγω έξω να ιδώ”. Ντύθηκα, βγήκα, κι είδα τα σπίτια (…) να σημαιοστολίζονται. Ο κόσμος έτρεχε προς την Ομόνοια χωρίς να ξέρει τι τρέχει και τι θέλει. Ξαναμπήκα στο σπίτι κι ενώ έβγαζα να τους αφήσω λεπτά για ψώνια με πήρανε τα κλάματα. “Κάνετε το σταυρό σας, παιδιά μου”, τους λέω, “γιατί ξανάδαμε τη σημαία μας κρεμασμένη”. “Γιατί κλαις, μπαμπά;” με ρωτάει ο Μιμάκος. “Άμα μεγαλώσεις, παιδί μου”, του απαντώ, “θα καταλάβεις γιατί κλαίω”.

Στο θέατρο. Φωνάζω να σημαιοστολίσουν. Ο Χριστόφορος ο Ταβουλάρης δε βρίσκεται πουθενά. Ανεβαίνω στο φροντιστήριο και παίρνω μόνος μια μεγάλη σημαία. Κατεβαίνω στο Θέατρο λέγοντας να την κρεμάσουν. Και τότε γίνεται το συμβολικό: Ενώ ο Λιδωρίκης είχε έρθει κοντά, ο Καρούσος πιάνει το πανί της σημαίας λέγοντας: “Μια στιγμή!”. Και προσθέτει: “Πρέπει να καταλάβουμε ότι εκείνο που έφερε την απελευθέρωση είναι το ΕΑΜ. Λοιπόν πρέπει να γράψουμε πάνω στη σημαία ΕΑΜ”. Αντιρρήσεις του Λιδωρίκη. Τον βάζουνε μπροστά. Εγώ, σε λίγο, προσπαθώ να τους συνετίσω, φωνάζοντας κατά μέρος την Παΐζη και τον Καρούσο. Τίποτα. Αρχίζει η στάση τους να γίνεται αυθάδης και προκλητική. Από κείνη τη στιγμή τα πράματα παίρνουνε κατήφορο. Τα συνεργεία ράβουνε με κόκκινη κλωστή πάνω στις σημαίες το ΕΑΜ, ΕΛΑΣ. Ανάρτηση της σημαίας, λόγος του Γληνού, χειροκροτήματα, ζητωκραυγές για το Κομμουνιστικό Κόμμα. Επί σκηνής λόγος του Καρούσου. Πάλι το Κομμουνιστικό Κόμμα.

από το ημερολόγιο του Α. Τερζάκη (εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 24/10/1999)

Τίποτε πιο αξιοθαύμαστο από το μέγεθος της ανθρώπινης μωρίας.

“ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ” ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

    

Πόσο περιορισμένη είναι η μελωδία της πολιτικής. Παίζει το σκοπό της απάνω σε δύο μόνο νότες: την υποκρισία και τον κυνισμό.

“ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ” ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Χμ! Αυτοί οι “καλοί άνθρωποι” που είναι πρόθυμοι όλα να τα παινέψουν, όλα να τα συγχωρέσουν, όλα να τα ανεχθούν. Κάνουν τη ζωή επίπεδη, χωρίς αξιολογικές διακυμάνσεις. Αν ίσχυε η “καλοσύνη” τους, θα επιτρέπονταν όλα – με ποιο αποτέλεσμα; Να επωφεληθούν φυσικά οι πονηροί. Να επιβραβευθούν οι φαύλοι.

“ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ” ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Το δράμα είναι πως ο Θεός είναι σύλληψη υποκειμενική. Η εποχή μας ζητάει αντικειμενικές αλήθειες.

“ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ”
αντιγραφή από το ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Στιγμές – στιγμές συλλογίζομαι, όχι αν ο Θεός υπάρχει, παρά αν είναι αναγκαίος να υπάρχει.

“ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ”

Η πατρίδα δεν μπορεί για μερικά από τα παιδιά της να είναι μητέρα και για τ’ άλλα μητριά. Όταν τη βλέπετε να οργανώνεται έτσι ώστε μερικούς να ευνοεί και άλλους να κατατρέχει, όταν δεν δίνει σ’ όλους ίσες ευκαιρίες, όταν αποφασίζει να στηρίξει την υπόστασή της σε μια κατηγορία από ευνοουμένους, πράγμα που συνεπάγεται μιαν ασύγκριτα πολυπληθέστερη κατηγορία αδικημένων, τότε η πατρίδα αυτή χάνει όχι μόνο τα ηθικά της ερείσματα αλλά και την ιερότητά της.

άρθρο στην εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 9/3/1966 από το βιβλίο “ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ” ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

   

Η πολιτική ζωή είναι όπως τα παγόβουνα. Αυτό που φαίνεται είναι ένα πολλοστημόριο του πραγματικού. Το κύριο σώμα είναι υποβρύχιο – παζάρια, συναλλαγές, ελιγμοί. Και ο κοσμάκης διαβάζοντας αυτά που οι αφεντάδες του θέλουνε να διαβάζει, νομίζει και πως μπορεί να κρίνει. Σάμπως να διέθετε τα πραγματικά δεδομένα!

“ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ” ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Να δεχτώ πως η ανώτατη εξουσία που εφορεύει τον κόσμο δεν έχει για χαραχτηριστικό της την κακία… Ωραία! Τότε θα έχει για κύριο γνώρισμά της την αναισθησία…

“ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ”

Ο Άγγελος Τερζάκης για τον έρωτα:

Το μεγαλείο του έρωτα βρίσκεται στην προσφορά. Όχι σ’ αυτό που παίρνεις.

“ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Τι άλλο είναι ο έρωτας, λογουχάρη, από ένας βασανισμός του ενός για τον άλλο, του ενός από τον άλλο;

 “ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Τι σχέση έχει με την αγάπη ο έρωτας; Η αγάπη είναι αυταπάρνηση, ο έρωτας εγωισμός.

“ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Η ομορφιά του έρωτα δε βρίσκεται στην αιωνιότητα, βρίσκεται στην προσωρινότητα!

“ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Λένε τον παράνομο έρωτα πρόστυχο. Ψέματα! Ο νόμιμος έρωτας είναι ο πρόστυχος, γιατί έχασε αυτό το μυστηριακό, το αμαρτωλό, το μαρτύριο που σε ξεσκίζει.

“ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Ο έρωτας είναι ένα πάθος εγωιστικό, έχουν άδικο να τον καλλωπίζουν. Θέλεις την ευτυχία του αγαπημένου προσώπου υπό τον όρο πως θα του τη δώσεις εσύ κι όχι άλλος.

“ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Ο Τερζάκης για τον άνθρωπο:

Αποστρέφομαι τους ανθρώπους που δεν αμφιβάλλουν.

 «ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ»

Οι άλλοι αγαπούν τον άνθρωπο για ό,τι είναι. Εγώ τον αγαπώ γι’ αυτό που θα μπορούσε να είναι.

 «ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ»

Ο άνθρωπος είναι η μεγάλη αποτυχία του Θεού. Μια απόπειρα να δημιουργηθεί ανώτερο ον, και που αστόχησε. Πανηγυρικά αστόχησε. Αυτή την αποτυχία πληρώνουμε, χιλιάδες, εκατομμύρια χρόνια τώρα.

 «ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ»

 Ο αιώνιος άνθρωπος: πιστεύει με την καρδιά ό,τι ο νους του αποκρούει.  Αποκρούει με την καρδιά του ό,τι ο νους του παραδέχεται.

 «Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ»

Από τους δέκα ανθρώπους που σου ζητάνε τη γνώμη σου για κάτι, οι εννέα το κάνουνε μονάχα για να σου πούνε τη δική τους.

 «ΜΕΝΕΞΕΔΕΝΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»

Είναι αξιοσημείωτο ότι η Φύση έχει γεννήσει τον πολέμιό της (τον άνθρωπο). Μεγαλοψυχία; Λάθος; Τύχη τυφλή;

 «ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ»

Η ομορφιά της ανθρώπινης μοίρας μπορεί και να μη βρίσκεται μονάχα στην εκπλήρωση. Μπορεί να είναι και τ’ ασυλλόγιστο φτεροκόπημα του Ικάρου.

 «ΑΠΡΙΛΗΣ»

από τις “Προσωπικές σημειώσεις” του Άγγελου Τερζάκη.

16. Η Αλήθεια, από την ίδια της τη φύση είναι φτιαγμένη για πολύ λίγους. Και ούτε αυτοί άλλωστε μπορούν ν’ αντισταθούν στο διαλυτικό της αγκάλιασμα, στη θανατηφόρα εξομολόγησή της. 

23. Υπεροψία θα πει να μην μπορείς να διαβάζεις τα διδάγματα της ζωής. 

27.  Μας αναστατώνει το γεγονός του θανάτου, όμως λησμονούμε ότι είναι τόσο φυσιολογικό όσο μια γέννηση, και πάντως πολύ πιο αναγκαίο… 

44. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Φύση έχει γεννήσει τον πολέμιό της (τον άνθρωπο). Μεγαλοψυχία; Λάθος; Τύχη τυφλή; 

45. Το κακό είναι σύμφωνο με τη φυσική τάξη του κόσμου. Το καλό είναι που αποτελεί εισβολή αδόκητη μέσα της. 

54. Χμ! αυτοί οι “καλοί άνθρωποι” που είναι πρόθυμοι όλα να τα παινέψουν, όλα να τα συχωρέσουν, όλα να τ’ ανεχθούν. Κάνουν τη ζωή επίπεδη, χωρίς αξιολογικές διακυμάνσεις. Αν ίσχυε η “καλοσύνη” τους, θα επιτρέπονταν όλα – με ποιο αποτέλεσμα; Να επωφεληθούν φυσικά, οι πονηροί. Να επιβραβευθούν οι φαύλοι. 

64. Δεν πιστεύω στην καθαρότητα πράξεων που γίνονται από όχι καθαρούς ανθρώπους. 

72. Η ελευθερία προϋποθέτει τη σκληρότητα. Δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος όταν ενδίδω.

74. Μήπως θα ‘πρεπε να αναθεωρηθεί η ηθική; Όπως είναι, πλάθει υποκριτές και θύματα. Υποκριτές εκείνους που δεν την πιστεύουν αλλά αναγνωρίζουν τη χρησιμότητά της, θύματα εκείνους που την πιστεύουν.

89. Οι τρεις  βασικοί νόμοι της ζωής είναι: το άνισο, το άδικο, το ανήθικο.  

126. Έχω αμαρτήσει κι εγώ γιατί πρόσφερα την ελπίδα.

191. Όλων μας το κορμί είναι φτιαγμένο από λάσπη, μερικών όμως είναι και η ψυχή. 

194. Το δράμα είναι πως ο Θεός είναι σύλληψη υποκειμενική. Η εποχή μας ζητάει αντικειμενικές αλήθειες.  

200. Το αληθινό δράμα στην περίπτωση του Σάντσου και του Δον Κιχώτη είναι ότι ο Σάντσος μπορεί να φανερώνει στο Δον Κιχώτη την πλάνη του, ο Δον Κιχώτης όμως δε γίνεται  ποτέ ν’ αποδείξει στο Σάντσο το μεγαλείο της πλάνης. 

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ”
Εκδόσεις ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ / ΕΥΘΥΝΗ

https://www.dinfo.gr/%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84/?f&fbclid=IwAR2tuKR-cpyxbgBYCMQxHo-PziFO9ckfKBbljpsHwD31kqJAW9FK2U7KCxI