Ο Καλλιτέχνης ζει πάντα σε ένα μεθόριο. κινείται ανάμεσα στους άλλους, κοινωνεί και κοινωνείται αλλά παραμένει πάντα παρατηρητής. Παρατηρητής του ανθρώπινου δράματος και του ουσιώδους της ζωής. Κρατάει ισορροπίες αλλά επιτρέπει συχνά στον εαυτό του να τις χάνει , γιατί πρέπει να βιώσει τη δική του κατάρρευση, το δικό του σκοτάδι για να σκάψει προς το Φως…
Ο Καλλιτέχνης είναι πάντα ένα παιδί, βλέπει σαν παιδί τα πάντα για πρώτη φορά. Η ασφαλής απόσταση με το ένα πόδι έξω απ τον κόσμο τον κάνει να αποδομεί τα πράγματα και τα νοήματα για να τα συναρμολογήσει εκ νέου τελικά με τα δικά του υλικά. Τα υλικά της ψυχής του και των ονείρων του. Σμιλεύει το μέσα του Χάος σε Ομορφιά που τη μοιράζει απλόχερα σε όλους. Τα «τέρατα» που παλεύει, μπορούν να γίνουν άγγελοι, λουλούδια, χρώματα, συναισθήματα, το ά-σχημο γίνεται ό-μορφο…
Ο Καλλιτέχνης χάνει συχνά την πίστη του και το κουράγιο του μα τα ξαναβρίσκει το ίδιο εύκολα στα απλά καθημερινά πράγματα…
Ζει μόνος ανάμεσα στους άλλους, όσο και αν προσπαθεί να κρυφτεί , οι άλλοι πάντα τον ανακαλύπτουν είτε σαν «φωτισμένο» είτε σαν «φρικιό». Θέλει και ο ίδιος να κρυφτεί , μα όχι για πολύ ίσα ίσα για να μπορέσει να φανερώσει με όλη την εκστατική του θέληση την Αλήθεια του και μετά να αποσυρθεί και πάλι κυνηγώντας ένα ακόμα Όραμα..
Ο Καλλιτέχνης τρέχει συνεχώς πίσω από τις «ανθρώπινες μουντζούρες» για να διορθώσει το πόσο λάθος εκ λάβαμε τα Θεία Δώρα.
Γεννάει αδιάκοπα τις άπειρες δυνατότητες του πεπρωμένου μας και μας υπενθυμίζει το πόσο μεγάλοι μπορούμε να είμαστε μέσα στην θνητή ταπεινότητα μας.
Εύη
Ο Καλλιτέχνης είναι πάντα ένα παιδί, βλέπει σαν παιδί τα πάντα για πρώτη φορά. Η ασφαλής απόσταση με το ένα πόδι έξω απ τον κόσμο τον κάνει να αποδομεί τα πράγματα και τα νοήματα για να τα συναρμολογήσει εκ νέου τελικά με τα δικά του υλικά. Τα υλικά της ψυχής του και των ονείρων του. Σμιλεύει το μέσα του Χάος σε Ομορφιά που τη μοιράζει απλόχερα σε όλους. Τα «τέρατα» που παλεύει, μπορούν να γίνουν άγγελοι, λουλούδια, χρώματα, συναισθήματα, το ά-σχημο γίνεται ό-μορφο…
Ο Καλλιτέχνης χάνει συχνά την πίστη του και το κουράγιο του μα τα ξαναβρίσκει το ίδιο εύκολα στα απλά καθημερινά πράγματα…
Ζει μόνος ανάμεσα στους άλλους, όσο και αν προσπαθεί να κρυφτεί , οι άλλοι πάντα τον ανακαλύπτουν είτε σαν «φωτισμένο» είτε σαν «φρικιό». Θέλει και ο ίδιος να κρυφτεί , μα όχι για πολύ ίσα ίσα για να μπορέσει να φανερώσει με όλη την εκστατική του θέληση την Αλήθεια του και μετά να αποσυρθεί και πάλι κυνηγώντας ένα ακόμα Όραμα..
Ο Καλλιτέχνης τρέχει συνεχώς πίσω από τις «ανθρώπινες μουντζούρες» για να διορθώσει το πόσο λάθος εκ λάβαμε τα Θεία Δώρα.
Γεννάει αδιάκοπα τις άπειρες δυνατότητες του πεπρωμένου μας και μας υπενθυμίζει το πόσο μεγάλοι μπορούμε να είμαστε μέσα στην θνητή ταπεινότητα μας.
Εύη
