ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ AD ASTRA

 Ατομική ενέργεια, εξίσωση στ αστέρια, μακριά απ την ύλη...Ας είναι αυτή μα πιο πνευματική χρονιά για την ανθρωπότητα ...

ΟΤΑΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΟΥΜΕ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ

Θα γυρίσουμε κάποτε το βλέμμα στα καθημερινά

θα διψάσουμε για τις μικρές αόρατες χαρές.

Θα ακούσουμε έξαφνα σαν από καιρό κωφοί

τα νυχτοπούλια και τ’ αηδόνια.

Μέσα στο σκοτισμένο νου μας

θα ανάψει πάλι το φωτάκι της ανθρωπιάς.

Τα σύννεφα κινούνται αργά

το δέντρο μεγαλώνει με υπομονή

και η χελώνα απολαμβάνει το ταξίδι…

Μονάχα εμείς πάντα βιαστικοί

άχρονοι και άρρυθμοι.

Με κλειστές τις πέντε αισθήσεις

σε αιώνια χειμερία νάρκη

περνούμε απ τη ζωή σαν τρένο θυμωμένο.

Θα γευτούμε τη γλυκιά βροχή στο μάγουλο και πάλι

θα μυρίσουμε τον πρωινό καφέ

και θ αγγίξουμε γυμνοί όπως παιδιά

τη γη που μας γεννάει.

Όταν ξεφύγουμε απ’ όλα αυτά που μας κρατάνε κάτω

μονάχα ο Ήλιος θα μας ζεσταίνει τρυφερά

τ’ αστέρια θα γίνουν πάλι σύμβολα του έρωτα

και όχι κάτι μακρινά φώτα που αργοπεθαίνουν…

Όταν ξεφύγουμε απ’ όλα αυτά που μας κρατάνε κάτω

θα ξαναβρούμε τα Σύμβολα…

ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ

YOUTUBE.COM

Γαλάνη Δήμητρα ~ Ατομική μου Ενέργεια

Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΟΥ 2021

 ο απολογισμός μου είναι οι νίκες μου και μόνο.. είναι οι στιγμές του 2021 που ήμουν εγώ.. Εύχομαι για όλους να αφήσουν πίσω τους μικρές όμορφες στιγμές και να τις εκτιμούν

Η νικη μου

Έζησα τη φύση και την ένιωσα.

Αιχμαλώτισα κάθε της ανάσα και άκουσα

Το κελάηδημα των άστρων…

Δεν κράτησα το θυμό μου για σένα

γέννησα και άλλους έρωτες στην απουσία σου.

Μύρισα τις Πασχαλιές και έμαθα

πως στην αυλή μου φωλιάζουν

τσαλαπετεινοί και άλλα παραδείσια πουλιά.

Πέταξα πετραδάκια σε κοντινά ποτάμια

με τους μικρότερους απογόνους και έπαιξα

το παιχνίδι τους μέχρι τέλος.

Νοστάλγησα και έκλαψα με τη μυρωδιά θυμιάματος

από κλειστές εκκλησίες.

Κάθισα έξω απ’ την πόρτα τους

άναψα τσιγάρο και μύρισα

ανάσες νεκρών που μοσχοβολούσαν.

Μύρισα το χώμα και αγαλλίασα στη βροχή.

Ονειρεύτηκα κόσμο στις άδειες πλατείες

και χόρεψα στα δέκα τετραγωνικά μου

με παρτενέρ τα ψηλά βουνά

απ το παράθυρο μου.

Γεύτηκα το νωχελικό τέντωμα του βλέμματος

Κάτω από έναν μοναχικό ανοιξιάτικο Ήλιο.

Μπερδεύτηκα, τρόμαξα,

Ξύπνησα ιδρωμένη, έκλαψα και δεν ήξερα

Που να ακουμπήσω τα χέρια μου

Και έπειτα αφέθηκα.

Χάιδεψα παλιές φωτογραφίες

Σελίδες μισοτελειωμένες

Προστάτεψα πέταλα που ράγιζαν

Σκούπισα δάκρυα από τα εικονίσματα

Και θέλησα να ταξιδέψω…

Πέταξα στις νότες και κει που τελειώνει

Μια κραυγή, ένας αναστεναγμός

Ένα φιλί…

Μύρισα την αλλαγή και έζωσα

τα όπλα μου.

Ήταν όλα πάντα εκεί.

Χωρίς να κροτούν, χωρίς να απαιτούν.

Ξόδεψα το χρόνο χωρίς αυτός να με ξοδέψει

Και του κλεψα ρυτίδες.

Ήταν και αυτά όλα μια νίκη.

ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ

ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑΣ

 Βραβείο Πρωτοτυπίας από τον ετήσιο Παγκόσμιο ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού με θέμα τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.. Ευχαριστώ θερμά τους κριτές και απαντώ με Λόρκα....

"Μα τι να σου πω για την Ποίηση: Τι να σου πω γι' αυτά τα σύννεφα, γι' αυτό τον ουρανό; Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω και τιποτ' άλλο. Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δε μπορεί να πει τίποτα για την Ποίηση ας τ' αφήσουμε αυτά στους κριτικούς και τους δασκάλους. Μα ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανένας ποιητής, δεν ξέρουμε τι είναι Ποίηση. Είναι εκεί! Κοίταξε. Έχω τη φωτιά μέσα στα χέρια μου, το ξέρω και δουλεύω τέλεια μαζί της, μα δεν μπορώ να μιλήσω γι' αυτήν χωρίς να κάνω φιλολογία. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι' αυτές, αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε πέντε λεπτά. Δεν ξέρω. Ίσως μια μέρα ν' αγαπήσω πολύ την κακή ποίηση, όπως αγαπώ σήμερα την κακή μουσική, παράφορα. Θα κάψω ένα βράδυ τον Παρθενώνα για ν' αρχίσω να τον χτίζω το πρωί και να μην τον τελειώσω ποτέ. Στις διαλέξεις μου μίλησα κάποτε για την Ποίηση, αλλά το μόνο για το οποίο δε μπορώ να μιλήσω είναι η ποίησή μου. Όχι γιατί δεν έχω συνείδηση του τι κάνω. Αντίθετα, αν' ειν' αλήθεια πως είμαι ποιητής από χάρη του Θεού -ή του δαίμονα- είναι εξίσου αλήθεια ότι είμαι ποιητής χάρη στην τεχνική και την προσπάθεια, και γιατί κατέχω απόλυτα το τι είναι ποίημα. "Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ 2021

 «"Ο άνθρωπος έχει μέσα του και το σκουπίδι και το διαμάντι και πρέπει να τα φροντίσει και τα δύο"... Σταμάτης Φασουλής

Ξεκινάω με αυτή τη φράση τις σκέψεις μου φέτος για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, γιατί όλοι λίγο ή πολύ σοκαριστήκαμε από τα «διαμάντια» αλλά και τα «σκουπίδια» κυρίως που έφερε και ανέδειξε αυτή η χρονιά στον χώρο του Θεάτρου και συγκεκριμένα των Ηθοποιών.

Το θέατρο, όπως και κάθε άλλος θεσμός είναι ζωντανός οργανισμός. Και ένας ζωντανός οργανισμός ασθενεί και πάσχει κατά καιρούς. Και όταν μέλος ενός οργανισμού πάσχει , «παθαίνει» όλο το σώμα. Για αυτό πολλές φορές χρειάζεται κάποιο μέλος να κοπεί για πάντα, για να ζήσει υγιής ολόκληρος ο οργανισμός. Και είναι συγκλονιστικό ότι ένας εν μέρη ανάπηρος οργανισμός, αναπληρώνει άλλες αισθήσεις σε μεγαλύτερο βαθμό από έναν άρτιο. Οι τυφλοί παραδείγματος χάριν έχουν αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό άλλες αισθήσεις σε σχέση με όλους εμάς. Η ζωή βρίσκει τρόπο, το Θέατρο θα βρει και αυτό τον τρόπο του και το δρόμο του και θα διδάξει ξανά πως ο Ηθοποιός και στο μεγαλύτερο απόγειο της δόξας του , δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ πως είναι ένας πιστός ταπεινός Υπηρέτης του και πάνω απ όλα Άνθρωπος , ειδάλλως δεν έχει καμία θέση σε αυτό το χώρο ούτε σαν ταξιθέτης!

Με αφορμή μια ανάρτηση ενός φίλου μου, το θέατρο ξεκινάει και μυρίζει όμορφα και πριν ανέβεις στη Σκηνή. Ξεκινάει από τις πολύωρες πρόβες που μπορεί να κουράζουν πολλές φορές αλλά «δένουν» το υλικό και τους ανθρώπους μεταξύ τους, από το στήσιμο των σκηνικών και την ετοιμασία των κοστουμιών, από τη φροντίδα των πιο μικρών αλλά σημαντικών θεμάτων, από το μακιγιάζ και τα γέλια στα καμαρίνια, από κείνο το πυρετώδες και γλυκό άγχος να γίνουν όλα τέλεια και στην ώρα τους πριν την έναρξη της παράστασης, από τα ευτράπελα και τις ατυχίες που μας κάνουν να γελάμε μετά από καιρό, από την αίσθηση ότι δουλεύεις με την οικογένεια σου και όχι με ξένους ανθρώπους, όπου μπορείς να κάνεις τις μεγαλύτερες εξομολογήσεις μαζί τους και να ξεντυθείς μπροστά τους χωρίς ντροπή… Άλλωστε το πιο «βάρβαρο» ξεγύμνωμα είναι η επί σκηνής κατάθεση της ψυχής σου..

Γι αυτά και άλλα πολλά, και επειδή το Θέατρο είναι ταξίδι και όχι προορισμός, προορίζεται να ζήσει και θα Ζήσει….

ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ

Προβολή στατιστικών

Απήχηση δημοσίευσης 216

16Vicky Papadopoulou, Prodromos Rontiris και 14 ακόμη

1821-2021

 

Αν με ρωτούσαν ποια εποχή παλαιότερη θα ήθελα να ξαναζήσω θα έλεγα το '21 με ότι συνεπάγεται με όλους τούς κίνδυνος και τις σφαγές...θα ένιωθα ασφαλής όμως σε ένα τόπο ηρώων, ανάμεσα σε άντρες λεβέντες και γυναίκες αρχόντισσες. ...να πεθαίνεις για τα ιδανικά σου να πεθαίνεις ένδοξα και όχι σήμερα χαμένος στην αποπροσωποποίηση και στην απαξίωση και το μηδενισμό...

Ο σημερινός Έλληνας έχει ξεχάσει τον αιώνιο πετυχημένο συνδυασμό του dna του.. να σκέφτεται και να νιώθει ταυτόχρονα.

Τρέλα και φρόνηση! Να τι χρειάζεται ένας λαός για να μεγαλουργήσει και οι Έλληνες τα είχαν πάντα σε όλη την πορεία της Ιστορίας τους . Ιερή τρέλα, ιερή μανία, «δια Χριστόν σαλοί», πάθος …Προϋπόθεση; Να χουν ψηλά το Πνεύμα να έχουν καρδιά ένθερμη, ένθεη…

Φρόνηση… η πίστη μας ποτέ δεν μπήκε εμπόδιο στην Λογική. Δεν είναι παρ- άλογη αλλά υπερ- λογη γι αυτό την επέλεξαν οι Έλληνες στη «στροφή» του θανάτου του ατομικισμού με την κοινωνία Προσώπων. Όμως η φρόνηση δεν είναι η ξερή λογική , παρά τα «φρένα» του Νου στην Καρδιά. Τα γλυκά φρένα γιατί Νους και Καρδιά συμβαδίζουν πάντα σε μια ρωμαλέα προσωπικότητα

Και αν σκέφτεστε πόσο δύσκολο είναι, θυμηθείτε ότι καμία επανάσταση, τουλάχιστον εγχώρια, δε ξεκίνησε με ψυχρή λογική, αλλά και κείνοι οι απλοί μα και μεγάλοι ήρωες που ξέρουμε παρόλη ίσως την αγραμματοσύνη τους δε πιάστηκαν ποτέ «κορόιδα» κανενός γνωστικού!

Εύη Τανούδη

ΤΕΧΝΗ-ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

 Αν δε το έγραφε ο Λειβαδίτης θα το έγραφα εγώ για μένα...τα είπε όλα σε λίγες γραμμές τι άλλο να συγκριθεί μαζί του...η Απολογία μιας ζωής.αξιζει να το ακούσετε με την φωνή της Καρυοφυλλιας Καραμπέτη...

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται

και να σβήνουν,

και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα

γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα

ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,

και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα

ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,

και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους

φτωχούς,

είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,

θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,

συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που

έφτυσα,

έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον

αργά, ότι είσαι ένας άλλος

από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου

για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―

κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Τις νύχτες έκλαψα,

συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον

δαίμονα μέσα μου

που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,

τα πιο καθάρια μου όνειρα

και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαριές, τον πότισα αλκοόλ,

χρέη, εξευτελισμούς,

και πείναγε. Βούλιαξα σε μικροζητήματα

φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,

έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,

χωρίς κανείς να μου το ζητήσει

έκοψα μικρά-μικρά κομμάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα

στα σκυλιά.

Τώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια

μπορώ να γράψω

ένα στίχο, αληθινό.

Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988).

https://www.youtube.com/watch?v=VfoS6fl1v2M

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ 21/03/2021

 Ο Σίγκμουντ Φρόυντ είχε πει το σπουδαίο "όπου και αν με πήγαν οι θεωρίες μου ανακάλυψα πως κάποιος Ποιητής είχε ήδη φτάσει εκεί "..Η διεισδυτική ματιά του ανθρώπου που νιώθει, σκέφτεται και βλέπει πέρα απ τα φαινόμενα, ζώντας ήδη μέσα σε αυτά είναι ακριβώς αυτό...και παρακάτω λίγες δικές μου σκέψεις πάνω στην τέχνη της Ποίησης ή μάλλον στον τρόπο ζωής που πηγάζει απ αυτήν...

Ένα από τα πολλά προβλήματα που εντοπίζω μονίμως στη εποχή μας είναι ότι ήμαστε πολύ βιαστικοί….Τρέχουμε συνεχώς για να προλάβουμε κάτι και τρέχουμε με τα μάτια και τα αυτιά κλειστά σε οτιδήποτε δεν έχει για μας ωφελιμιστική αξία. Και ένα από αυτά τα πράματα είναι η τέχνη και γενικά η προώθηση των πολιτιστικών αξιών.

Δεν ακούμε πλέον τους ποιητές, δεν παρατηρούμε τους ζωγράφους, δε μας αγγίζουν οι τραγουδοποιοί και δεν κατανοούμε τους φιλοσόφους. Και βέβαια δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτή την κακιά συνήθεια αφού πολλές φορές στην επιθυμία μου να κατανοήσω γρήγορα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο τους μεγάλους ποιητές μας, καταλήγω σχεδόν να τους ξεφυλλίζω, να τους προσπερνώ ουσιαστικά χωρίς να ταξιδεύω μαζί τους…Και η ποίηση είναι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που ποτέ δε ξέρεις που ακριβώς θα σε βγάλει και εδώ κολλάει αυτό που είχε πει ο Καρυωτάκης «….και η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε…», γιατί οι λέξεις γίνονται πολλές φορές περιοριστικές των συναισθημάτων που σε κατακλύζουν και ούτε καν ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας μπορεί να βάλει τάξη στη χιονοστιβάδα των λέξεων.

Ο Ποιητής δε καταγράφει κάτι που γεννά η φαντασία του, αλλά αυτό που βιώνει ο ίδιος σαν πραγματικότητα. Σαν υπαρκτή πραγματικότητα. Έτσι κατ αυτόν τον τρόπο, δε κάθεται να γράψει ένα ποίημα ούτε κατά παραγγελία, αν και μπορεί να συμβεί και αυτό για χάρη αγαπημένων προσώπων. Το ποίημα απλά ζητά απεγνωσμένα να βγει μετά από συνεχιζόμενη κυοφορία, ώριμο πια αφού σπάσουν τα νερά της λήθης..

Και βέβαια έχει κατά καιρούς γραφτεί, πως η πένα του ποιητή δε πάει στο πόλεμο. Ψιλά γράμματα.. σιδερωμένες γραβάτες. .λιμοκοντόροι και άλλα πολλά. Θα μπορούσα να παραθέσω ολόκληρη λίστα με ποιητές που πολέμησαν στη πρώτη γραμμή αλλά ξεπερνά το σκοπό αυτής της μικρής αναφοράς. Άλλωστε απλοί άνθρωποι συνέθεσαν μικρές φράσεις σοφίας, αποφθέγματα, δημοτικά τραγούδια που έχουν και αυτά τη ποιητική τους υπόσταση εφόσον βγήκαν από ένθερμη ψυχή και από νου που οραματίζεται. Και ένας νους που οραματίζεται είναι εν γένει ποιητικός και ας μη κατέγραψε ποτέ τίποτα. Σε έναν ζωντανό οργανισμό όπως είναι το σώμα, η οικογένεια, το κράτος, η κοινωνία, τα άτομα προσφέρουν κατά τις δυνατότητες τους, κατά τα χαρίσματα που τους έχουν δοθεί και έχουν αναπτύξει στο μέγιστο βαθμό. Φυσική και μετα-φυσική δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένα στην αρχαία μας φιλοσοφία και ο Ποιητής είναι ακριβώς η ενσάρκωση της ολιστικής θεώρησης της Πραγματικότητας και του Σύμπαντος.

Οι ποιητές προσπαθούν συνεχώς να διαπράξουν το χείριστο έγκλημα της ουσίας. Να αιχμαλωτίσουν με λέξεις το Ανέκφραστο, να φωτίσουν αυτό που έντεχνα ξέρει αιώνες να κρύβεται, μέσα στην αγωνία τους να σώσουν το Αληθινό. Είναι πάντα έτοιμοι να συναντηθούν με το ανείπωτο… Ευτυχώς.. δε το πετυχαίνουν! Κάθε στιγμή αναζήτησης άλλωστε όπως είπε ο Κοέλο είναι μία στιγμή συνάντησης, μέχρι τη Μεγάλη Συνάντηση με το πεπρωμένο μας σε χώρο και χρόνο που δεν μας έχει γνωστοποιηθεί.. Η μαγκιά είναι να μην αργήσεις στο ραντεβού έχοντας όταν πρέπει τα κατάλληλα αντανακλαστικά..

Η σπουδαιότητα της Τέχνης έγκειται στο γεγονός ότι ένας άνθρωπος αποφασίζει να περάσει στην αθανασία δημιουργώντας από προσωπικά υλικά πνευματικό έργο.. μεταπλάθει μετουσιώνει την υπάρχουσα ύλη που του έχει δοθεί σε πνεύμα.. και το σπουδαιότερο είναι ότι δημιουργεί μέσα από το χάος της δικής του ψυχής.. εκείνη τη στιγμή ομοιάζει με την ίδια τη δημιουργική πνοή του σύμπαντος και συγγενεύει με το Θεό. Τέχνη είναι ακριβώς αυτό το πράμα.. μία νέα δημιουργία με απλά διαθέσιμα υλικά. Και βέβαια κάθε καλλιτέχνης είναι ιδιότροπος και μοναδική προσωπικότητα ακριβώς γιατί πρέπει να αρνηθείς τις παλαιές κοινωνικές και άλλου είδους συμβάσεις για να δημιουργήσεις.. αλλιώς δε κάνεις τίποτα άλλο από το να αναπαράγεις απλά.

H δημιουργική δύναμη ξεπηδά μέσα από το κενό, μέσα από το Χάος όπως ένας πίδακας αίμα από ένα νεκρό κορμί… και όλο ξερνά… Έτσι κάποτε ο Θεός έπλασε τον κόσμο. .Aπό αφόρητη μοναξιά..

Τα αντιμαχόμενα στοιχεία μιας προσωπικότητας είναι κυρίως που την καθορίζουν σα δημιουργική και καλλιτεχνική. Διότι από τις αντιθέσεις και την αδιάκοπη εσωτερική πάλη διαθέσεων, απόψεων, στάσεων ακόμα και στυλ εμφάνισης προκύπτει η δημιουργική δύναμη, σαν ενέργεια από κίνηση. Ενέργεια που παράγει θερμότητα και εν τέλει θερμότητα που γίνεται Φλόγα και ζητά να κάψει και να ζεστάνει ταυτόχρονα

Όταν ο Θεός κλαίει, τα πολύτιμα δάκρυα του τα μαζεύουν οι ποιητές, οι ονειροπόλοι και όλοι οι τελευταίοι αλαφροΐσκιωτοι του κόσμου αυτού και τα κάνουν λέξεις, τραγούδια και ιστορίες που αρέσουν να ακούν και να μαθαίνουν οι άνθρωποι.

Ο άνθρωπος παλεύει με τη τραγική του μοίρα γιατί έχασε το θεϊκό προορισμό του συμπαρασύροντας μαζί του και όλη τη φύση. Έχτισε αυτοκρατορίες μα έμεινε άστεγος, εφηύρε όλα τα καλά και τα αγαθά μα έμεινε γυμνός και ανυπόδητος από το θείο κάλλος. Μόνο όταν παλεύει για μια Ιδέα όπως είναι η πατρίδα και μόνο όταν Ερωτεύεται ξαναβρίσκει το στρατί προς την ουράνια πατρίδα.

Ο άνθρωπος καλείται να αξιοποιήσει τη μοναξιά της αναζήτησης του Αληθινού, του Άρρητου και να δημιουργήσει τους δρόμους που θα τον οδηγήσουν στον ύψιστο προορισμό του, τη Θέωση, και θα τον μεταμορφώσουν από Άτομο σε Πρόσωπο. Διότι μόνο τα Πρόσωπα ζουν αγαπητικά και δε γνωρίζουν μοναξιά.

Η ομορφιά συνεχίζει να υπάρχει και να μας ξαφνιάζει μέσα σε τούτη τη σκληρή παράλογη διαδρομή. Είναι σχεδόν προκλητική. Και είναι ακριβώς αυτή η πρόκληση κατά βάθος που μας καλεί να επαναστατήσουμε, και όχι όροι καλύτερης υλικής διαβίωσης… Παρά μονάχα το δικαίωμα στην Ομορφιά. Για χάρη της και μόνο γι αυτήν.

Όλη τη μέσα σκάβαμε και φυτεύαμε..

Σκάβαμε και φυτεύαμε..

Το άλλο πρωί η μόνη πραγματικότητα που υπήρχε ήταν εκείνη του Ποιητή..

-Η Τέχνη είναι ο μεγάλος μας Έρωτας.. γιατί σου δίνει απλόχερα. Και το μόνο που ζητάει απλά από σένα είναι να είσαι απλά Εσύ!!

-Η αναπνοή μου τελειώνει.. τα στήθια μου πονάνε. Γρήγορα! Φέρτε μου χαρτί και μολύβι!

-Άσε την ποίηση να έρθει να σε βρει.. έρχεται πάντα όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Τανουδη Εύη

2Dominique Bandi και Marina Giannikou

ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

 Από τις πέντε αισθήσεις μου

Την Αφή δεν έμαθα ποτέ.

Ανάπηρα ήταν πάντα και ανέραστα τα χέρια μου.

Τα άπλωνα αδέξια, τα μάζευα ενοχικά

μετά από κάθε ζημιά που προκαλούσαν.

Αδύνατο να κουμαντάρω το «πάρε» και το «δώσε»

χλιαρές χειραψίες και κρύα χάδια.

Με τσέπες τα παντελόνια αγόραζα

για να μη νιώθουν άβολα τα δύο κρεμαστάρια…

Και ήρθε η νύχτα που σε άγγιξα πρώτη φορά.

Σαν το θεραπευτή που τον ανάπηρο σιγά σιγά σηκώνει

μετά από χρόνια ακαμψίας.

Το πρώτο φως στα μάτια του τυφλού

ένιωσα δειλά- δειλά

το πρώτο ρίγος στα ακροδάχτυλα μου.

Η θέληση μου και όλο μου το πάθος

Κάθε επόμενη νύχτα κουρνιάζει εκεί

στα χέρια μου και στην προέκταση τους στο κορμί σου.

Τώρα πια μπορώ να αγγίζω και αυτό που δεν αγγίζεται.

Ψηλαφώ την Απουσία και βρίσκω

εσένα και το Θεό να με κοιτάτε.

Τώρα πια ψηλαφώ το Κενό πριν με συναντήσει η ανάσα σου

ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ