ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ AD ASTRA

 Ατομική ενέργεια, εξίσωση στ αστέρια, μακριά απ την ύλη...Ας είναι αυτή μα πιο πνευματική χρονιά για την ανθρωπότητα ...

ΟΤΑΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΟΥΜΕ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ

Θα γυρίσουμε κάποτε το βλέμμα στα καθημερινά

θα διψάσουμε για τις μικρές αόρατες χαρές.

Θα ακούσουμε έξαφνα σαν από καιρό κωφοί

τα νυχτοπούλια και τ’ αηδόνια.

Μέσα στο σκοτισμένο νου μας

θα ανάψει πάλι το φωτάκι της ανθρωπιάς.

Τα σύννεφα κινούνται αργά

το δέντρο μεγαλώνει με υπομονή

και η χελώνα απολαμβάνει το ταξίδι…

Μονάχα εμείς πάντα βιαστικοί

άχρονοι και άρρυθμοι.

Με κλειστές τις πέντε αισθήσεις

σε αιώνια χειμερία νάρκη

περνούμε απ τη ζωή σαν τρένο θυμωμένο.

Θα γευτούμε τη γλυκιά βροχή στο μάγουλο και πάλι

θα μυρίσουμε τον πρωινό καφέ

και θ αγγίξουμε γυμνοί όπως παιδιά

τη γη που μας γεννάει.

Όταν ξεφύγουμε απ’ όλα αυτά που μας κρατάνε κάτω

μονάχα ο Ήλιος θα μας ζεσταίνει τρυφερά

τ’ αστέρια θα γίνουν πάλι σύμβολα του έρωτα

και όχι κάτι μακρινά φώτα που αργοπεθαίνουν…

Όταν ξεφύγουμε απ’ όλα αυτά που μας κρατάνε κάτω

θα ξαναβρούμε τα Σύμβολα…

ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ

YOUTUBE.COM

Γαλάνη Δήμητρα ~ Ατομική μου Ενέργεια

Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΟΥ 2021

 ο απολογισμός μου είναι οι νίκες μου και μόνο.. είναι οι στιγμές του 2021 που ήμουν εγώ.. Εύχομαι για όλους να αφήσουν πίσω τους μικρές όμορφες στιγμές και να τις εκτιμούν

Η νικη μου

Έζησα τη φύση και την ένιωσα.

Αιχμαλώτισα κάθε της ανάσα και άκουσα

Το κελάηδημα των άστρων…

Δεν κράτησα το θυμό μου για σένα

γέννησα και άλλους έρωτες στην απουσία σου.

Μύρισα τις Πασχαλιές και έμαθα

πως στην αυλή μου φωλιάζουν

τσαλαπετεινοί και άλλα παραδείσια πουλιά.

Πέταξα πετραδάκια σε κοντινά ποτάμια

με τους μικρότερους απογόνους και έπαιξα

το παιχνίδι τους μέχρι τέλος.

Νοστάλγησα και έκλαψα με τη μυρωδιά θυμιάματος

από κλειστές εκκλησίες.

Κάθισα έξω απ’ την πόρτα τους

άναψα τσιγάρο και μύρισα

ανάσες νεκρών που μοσχοβολούσαν.

Μύρισα το χώμα και αγαλλίασα στη βροχή.

Ονειρεύτηκα κόσμο στις άδειες πλατείες

και χόρεψα στα δέκα τετραγωνικά μου

με παρτενέρ τα ψηλά βουνά

απ το παράθυρο μου.

Γεύτηκα το νωχελικό τέντωμα του βλέμματος

Κάτω από έναν μοναχικό ανοιξιάτικο Ήλιο.

Μπερδεύτηκα, τρόμαξα,

Ξύπνησα ιδρωμένη, έκλαψα και δεν ήξερα

Που να ακουμπήσω τα χέρια μου

Και έπειτα αφέθηκα.

Χάιδεψα παλιές φωτογραφίες

Σελίδες μισοτελειωμένες

Προστάτεψα πέταλα που ράγιζαν

Σκούπισα δάκρυα από τα εικονίσματα

Και θέλησα να ταξιδέψω…

Πέταξα στις νότες και κει που τελειώνει

Μια κραυγή, ένας αναστεναγμός

Ένα φιλί…

Μύρισα την αλλαγή και έζωσα

τα όπλα μου.

Ήταν όλα πάντα εκεί.

Χωρίς να κροτούν, χωρίς να απαιτούν.

Ξόδεψα το χρόνο χωρίς αυτός να με ξοδέψει

Και του κλεψα ρυτίδες.

Ήταν και αυτά όλα μια νίκη.

ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ