ΜΙΚΡΟΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ ΦΟΝΟΙ

ΜΙΚΡΟΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ ΦΟΝΟΙ

Σήμερα σκότωσα μια μικρή αράχνη

και λυπήθηκα πολύ…

Άθλια όντα που ήμαστε

Ό,τι εγκαταλείπουμε, ό,τι αφήνουμε να ρημάξει

από δική μας εγκατάλειψη από δική μας μιζέρια

εμμένουμε παράλογα να παρεμποδίζουμε

ακόμα και τους λιγοστούς «κατοίκους» του να το στοιχειώνουν.

Μα μια μέρα, καημένη ανθρωπότητα, κάποιο τεράστιο τριχωτό πόδι

που θα κρέμεται φρικτά από πάνω σου σ’ένα μαύρο ουρανό

θα λιώσει και σένα και τα μόρια σου θα διαλυθούν ως δια μαγείας

στη λυπημένη γη.

Όπως αυτή η αράχνη…

Αυτή η αράχνη που σκότωσα σήμερα.

Όπως εκείνη η χθεσινή μέλισσα, η αυριανή χελώνα, εκείνο το κακόμοιρο φίδι…

Σήμερα σκότωσα μια αράχνη και ξέρω μονάχα

πως τη μέρα της κηδείας μου θα εξιλεωθώ όταν θα λάβουν δικαιοσύνη

τα δίκαια σκουλήκια.

Μα ακόμα χειρότερα για δες

έκανα το Φόνο μου ποίημα…

(2ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΟΝ 5ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΒΕΡΟΙΑΣ)