ΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΑΛΛΟΥ

Την ομορφιά του κόσμου βάζω ενέχυρο και κρατώ τον ουρανό μου

 το γλαυκό τα μεσημέρια, τον έναστρο τα βράδια

ενάντια στον κοντόφθαλμο ορίζοντα που μου δείχνουν.

Διαλέγω τα κατακόκκινα ρόδια που κρέμονται  και αν σπάσουν δίνουν τύχη ενάντια στο σκοινί που ετοίμασαν για το λαιμό μου.

Kρατώ  μια αγκαλιά αγριολούλουδα και αυτά που λένε γαϊδουράγκαθα με φόβο μη τα σφίξω παραπάνω και χαλάσουν, όπως κρατώ την αναπνοή μου κάθε μέρα που σαν στρατιώτης δίνω την αναφορά μου στους εξουσιαστές της μοίρας μου. 

Σκέφτομαι κάπου μακριά την απέραντη θάλασσα που λαμπυρίζει αιώνες τώρα στο δικό της ρυθμό και τη κλείνω και αυτήν μέσα μου.

Κλείνω τα μάτια και τ’ αυτιά μου στα ψέματα του κόσμου απέραντα περισσότερο από την ατελείωτη θάλασσα.

Θ’ αντέξει αυτός ο κόσμος αναρωτιέμαι… Θ’ αντέξει αυτή η ομορφιά;

Όπως τότε μικρό παιδί ακόμα σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου τα λιγοστά παιχνίδια μου κρατούσα αγκαλιά μη και τα’ αρπάξουν, ξένη ανάμεσα σε ξένους, ένα ενέχυρο στη μοναξιά και αναρωτιόμουν αν ο μικρός μου κόσμος αντέξει.

Από τα ίδια πράματα τα ταπεινά αρπάζομαι και τώρα. Από ένα λουλουδάκι, από το φως ενός άστρου, από ένα σταυρουδάκι, από ένα παιδικό χαμόγελο. Για να σώσω και να σωθώ…

Διαλέγω, κλείνω, κρατώ… το καλημέρισμα του ήλιου και αν όχι αυτό το βιαστικό χαιρετισμό ενός σύννεφου.

Το καληνύχτισμα του αηδονιού, το αμίλητο μεσημεριανό μας φαγητό.

Πορεύομαι μαζί με τη φύση και τα αθώα πράματα σ’ ένα αδιέξοδο πολιτισμό.