ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

(Μερικές φορές αγγίζοντας βρίσκεις το Θεό, την Αλήθεια, τους Ανθρώπους, τον Έρωτα...)



Από τις πέντε αισθήσεις μου δεν έμαθα ποτέ την Αφή. 
Ανάπηρα ήταν πάντα και ανέραστα τα χέρια μου. 
Τα άπλωνα αδέξια, τα μάζευα ενοχικά μετά από κάθε ζημιά που προκαλούσαν.
Αδύνατο να κουμαντάρω το «πάρε» και το «δώσε», χλιαρές χειραψίες και κρύα χάδια.
Αγόραζα παντελόνια με τσέπες για να μη νιώθουν άβολα τα δύο κρεμαστάρια… Και ήρθε η
νύχτα που σε άγγιξα πρώτη φορά. Σαν το θεραπευτή που σιγά σιγά σηκώνει τον ανάπηρο
μετά από χρόνια ακαμψίας. Σαν το πρώτο φως στα μάτια του τυφλού, δειλά δειλά ένιωσα
το πρώτο ρίγος στα ακροδάχτυλα μου. Η θέληση μου και όλο μου το πάθος και κάθε
επόμενη νύχτα κουρνιάζει εκεί στα χέρια μου και στην προέκταση τους στο κορμί σου.
Τώρα πια μπορώ να αγγίζω και αυτό που δεν αγγίζεται. Ψηλαφώ την Απουσία και βρίσκω
εσένα και το Θεό να με κοιτάτε. Τώρα πια ψηλαφώ το Κενό πριν με συναντήσει η ανάσα
σου.Ε.Τ