Κυριακή 14 Μαΐου 2017

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑ

Σε μια παράσταση προχτές ο πρωταγωνιστής είπε στο τέλος κάτι σοφό.." χρειάζεται λίγο τρέλα στη ζωή για να κόβεις τον ομφάλιο λώρο, τον κάθε ομφάλιο λώρο και να νιώθεις επιτέλους ελεύθερος..." μα της μάνας ο δεσμός μόνο σαν χαθεί κόβεται..και αν κόβεται ποτέ..Χρόνια πολλά στις μανούλες μας και σε όλες τις μανούλες!
ΑΘΩΟΤΗΤΑ
Αν ήταν να σε ψάξω 
θα περίμενα με δακρυσμένα από το φως μάτια πίσω
από χιλιάδες Ανατολές μυρωμένων πρωινών.
Πίσω από τα μιας υποψίας μειδιάματα των Αγγέλων
στο τέμπλο της Εκκλησιάς μου.
Θα κοιμόμουν τα βράδια αγκαλιά με εφηβικά γράμματα
βουτηγμένα στο πρώτο σκίρτημα του έρωτα
που δε πρόλαβε να φορέσει το κοστούμι της ενοχής.
Αν δεν ήξερα που είσαι κρυμμένη Αθωότητα
θα σεργιάνιζα τους δρόμους που σημάδευαν
τα παιδιά της γειτονιάς μου ως τις καλύτερες κρυψώνες
και πριν η μνήμη σταματήσει το μέτρημα στα εκατό
θα κρυβόμουν εκεί διάφανη πίσω από τις πλαστικές καρέκλες
που έβαζαν οι γιαγιάδες μας μπροστά απ τις αυλόπορτες τους
και ξεγελούσαν τα καλοκαίρια τους με ελαφρές κουβέντες.
Μα ο θάνατος δε ξεγελιέται.
Και κάθε που έρχεται τραβάει μια κλωστή και ξεχειλώνει
Όλο και περισσότερο το ροδοκεντημένο σου φόρεμα.
Αθωότητα…
Και για να βρεις τη παλιά σου γειτονιά ακέραια
πρέπει να πας εκείνη τη γλυκιά ώρα του δειλινού, «Φως Iλαρόν Αγίας Δόξης»
στο κοιμητήριο και χωρίς να κοιτάξεις πίσω σου να πέσεις με τη ψυχή σου
την καταματωμένη το σώμα σου το χιλιοπαραβιασμένο και τη καρδιά σου
δακρυσμένη στο τελευταίο πύργο του κάστρου σου, αθωότητα,
την ώρα που κλαίει για τα δικά της κάστρα,
να πέσεις στην αγκαλιά της μάνας Ε.Τ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου