ΖΩ ΣΕ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ

(Το Όχι δεν ειπώθηκε απλά αλλά υλοποιήθηκε σύσσωμο. Το Όχι δεν είχε νόημα σαν λέξη ειπωμένη πάνω στον αυθορμητισμό, στον ηρωικό οίστρο της στιγμής ή στη διπλωματική του πλευρά αν δεν γινόταν πράξη , αν δεν ακολουθούσε η στάση ζωής ενός ολόκληρου λαού. Το όχι έγινε τρόπος ζωής πάνω σε ένα σχοινί τεντωμένο, σε μια σκληρή καθημερινή πραγματικότητα που ξεπερνούσε την πείνα, τη φτώχεια και το θάνατο. Το θέμα δεν είναι πως τα κατάφεραν τελικοί Εκείνοι αλλά πως μεταλλάχτηκε μια ολόκληρη γενιά, πως φτάσαμε ως εδώ χωρίς ταυτότητα…)

ΖΩ ΣΕ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ

Ζω σε μια ξένη χώρα που σιχαίνομαι και αγαπώ…

Εκεί που τα ιερά δέντρα ξεπροβάλλουν εκεί και η μπόχα των καυσαερίων

και το ανυπόφορο βουητό των δρόμων και η ατελείωτη γκρίνια των ανθρώπων σε δρόμους

που ο καθένας κάνει πια ότι θέλει, σε λεωφορεία που στοιβάζονται όλοι σα πρόβατα σε

σφαγή, σε δημόσιες υπηρεσίες που όλοι φωνάζουν και  ΟΛΟΙ έχουν δίκιο..

Όλοι σε αυτή τη χώρα φωνάζουν και όλοι έχουν δίκιο, μα ξέρουν απίστευτες τεχνικές να το

χάνουν.

Αηδιάζω από την τόση ξενομανία…

Τούρκικα σίριαλ, ξένα τραγούδια σε οποιαδήποτε ‘in’ καφετέρια και μπαρ να πας

Greeklish σε κινητά, ιντερνέτ και ομιλία, ξένα τραγούδια σε Eurovision, και φθηνά ριάλιτι

 φθηνές παραγωγές ξευτίλας.

Φτωχό λεξιλόγιο και πλούσιο υβρεολόγιο.

Φτωχή νοημοσύνη και μπόλικη κουτοπονηριά.

Με ακόμα πιο αηδιαστική ψευτοκουλτούρα.

Κάτω η δικτατορία του εύκολου. Του εύκολου στίχου και της βάρβαρης μουσικής.

Αν μπορεί ποτέ μια μουσική βάρβαρη να λέγεται, αυτή που πάντα σημαίνει μελωδία.

Τα εύκολα  « Σ’αγαπώ» και στην επόμενη στροφή ακόμα πιο εύκολα τα «φύγε».

Κάτω τα εύκολα λόγια και οι άσκοπες κουβέντες. Οι καλημέρες οι βαριές, τα δεν πειράζει

παρηγοριές και συμβουλές από γωνιά ασφαλή.

Δε μπορεί ζω σε ξένη χώρα, αφού το ελληνικό φιλότιμο και η ντομπροσύνη κατάντησαν

γραφική καρτ-ποστάλ για τουρίστες.

Όμοια τυπάκια στους δρόμους και ύστερα μου λέτε να μη πιστεύω πια σε κλώνους.

Ψευτομαγκιά, το κινητό μόνιμη προέκταση, κανένας στόχος, κανένα πλάνο,

κανένα όραμα, καμία μα καμία σοβαρή κουβέντα.

Ζω σε ξένη χώρα…

Με μια θολή ανάμνηση, για να μη πω για μία πλήρη άγνοια , του πολιτισμού μας

της παιδείας μας, της γλώσσας μας, της φιλοσοφίας μας, της θρησκείας μας

των εθίμων μας, της παράδοσης μας, του ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ τρόπου σκέψης των ΕΛ-ΛΗΝΩΝ.

Σε μια χώρα πολιτικών-βρυκολάκων και λαού-ζόμπι.

Αηδιάζω ακόμα περισσότερο με τη στιγμή αυτή που γράφω αυτό το κείμενο και

κάποιοι ακόμα πιο αηδιαστικοί τύποι θα σπεύσουν από δεκαετίες τώρα αρρωστημένης

συνήθειας να με κατατάξουν σε καμιά αριστερή παράταξη, μιας και μιλάω έτσι ή σε καμιά

νεοναζί, μιας και αναφέρθηκα στους Έλ-ληνες…

Διχοτομημένη, σχιζοφρενική κρίση.

Πιόνια λαός που θα πρέπει μια ζωή να ζουν διχασμένοι με παρατάξεις που δυστυχώς

είτε το θέλετε είτε όχι ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ.

Χθες ήταν η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, σήμερα λέγεται ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ!

Αυτά τα ίδια ποταπά ανθρωπάκια που ζουν ακόμα πιο ξένα σε αυτή τη ξένη χώρα με

αηδιάζουν ακόμα περισσότερο.

Σε αυτό το τόπο μας αρέσει να μας κυβερνά η  μάζα, η Βουλή, ο Νόμος, το Κόμμα

Ο Συνδικαλισμός, ο Ελεύθερος Τύπος, η Κοινή Γνώμη, Η Παράταξη, η Οργάνωση, Το Τάγμα,

Κτλ κτλ… Μα ποτέ δε θελήσαμε έναν άξιο ηγέτη δεν ψάξαμε να τον βρούμε, δεν

τον δημιουργήσαμε. Δε μελετήσαμε Πλάτωνα( αν και τον βρίσκω παραπάνω αριστοκρατικό

απ όσο αντέχω), Αριστοτέλη, Δημόκριτο και άλλα τέτοια «κινέζικα»( όχι ωροσκόπια, εκείνα

τα ξέρουμε καλύτερα!).

 περνάμε τις ώρες μας, για την ακρίβεια τις σκοτώνουμε σε πλαστικές οθόνες με

πλαστικούς φίλους με ημερομηνία λήξης γιατί ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ να μείνουμε μόνοι και

σιωπηλοί με τον εαυτό μας. Γιατί ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ.

Φτιάξαμε για τον εαυτό μας ένα ψεύτικο κοσμοείδωλο, μια ψεύτικη δανεική εθνική εικόνα

που πλασάρουμε στους ξένους και στον εαυτό μας στις εθνικές εορτές για να μάστε ήσυχοι

Ότι ήμαστε Ελληναράδες, να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια..

Γι αυτό σιχάθηκα τις εθνικές εορτές και τις παρελάσεις

ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΜΙΑ ΦΘΗΝΗ ΚΟΡΟΙΔΙΑ!

Γιατί το βράδυ θα δούμε πάλι το τούρκικο σίριαλ και θα ξεχάσουμε τη Βίβλο του ’22.

Η εποχή της λήθης έφτασε… και όπως λέει και ο Δάντης ( όχι ο τραγουδιστής άσχετοι) στη

Θεία Κωμωδία του: «ΞΕΧΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΕΛΠΙΔΑ ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΤΕ ΕΔΩ»

Ζω σε ξένη χώρα και πιο πολύ αηδιάζω με τον εαυτό μου γιατί και γω ευθύνομαι.

Πάντα εγώ και κάθε εγώ ευθύνομαι.