Γιάννης Ρίτσος
"Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέραςτους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί κι ακούει το νερό να κοχλάζει..(...)..Πάντα εκεί..
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά...
Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,ειναι που τα κοιλοπονάνε πάλι..."
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέραςτους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί κι ακούει το νερό να κοχλάζει..(...)..Πάντα εκεί..
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά...
Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,ειναι που τα κοιλοπονάνε πάλι..."
Eύη Τανούδη
Οι νεκροί είναι κιόλας όντα μυθικά…
Γίνονται έξαφνα και ας μην παραδεχόμαστε
οι μικροί μας ήρωες που κατάφεραν το ακατόρθωτο:
Να πεθάνουν!
Μια τελευταία φωτογραφία
που σβήνει όλες τις ατέλειες και τις κακίες.
Δεν είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας οι νεκροί.
Ή καλύτερα δεν είναι πια…
Είναι όντα μυθικά
από αυτά που περικυκλώνουμε
και μηρυκάζουμε την περιέργεια μας
Από εκείνα που ευχαριστούμε τον Θεό
που δεν ήμασταν στη θέση τους.
Ναι, έχει μια κάθαρση η τραγωδία.
Πάντα τη δικιά μας.
Οι νεκροί παραμένουν απόβλητοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου