Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ 27/03/2019

Το θέατρο λοιπόν είναι ένα παιχνίδι ενηλίκων…
Με τη διαφορά, πως οι καλύτεροι του είδους του, οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί, παραμένουν ακόμα τα παιδιά. Γι αυτούς το παιχνίδι, είναι μια ιεροτελεστία στην οποία «χάνονται» και επιστρατεύουν όλες τις δυνάμεις της φαντασίας τους. Δε ντρέπονται να μιλάνε μόνα, να αλλάζουν τη φωνή τους και να επιδίδονται στις πιο εφευρετικές γκριμάτσες. Κατέχουν καλά την τέχνη της μεταμόρφωσης όπως επίσης και την τεχνική της αλήθειας της σκηνής. Ξέρουν πολύ καλά και απαιτούν, πως όταν σε πυροβολήσουν με τα πλαστικά όπλα τους πρέπει να πέσεις κάτω και να σφαδάζεις στους πόνους. Με επιτυχία επίσης τρώνε όλο το αόρατο φαγητό τους απ το πιάτο, πίνουν όλο το αναψυκτικό και μαγειρεύουν με ζηλευτή παραστατικότητα και το δικό σου γεύμα.
Τα παιδιά, έχουν ανακαλύψει πρώτα επίσης, πως παρόλο που κάθε μέρα παίζουν το ίδιο αυτό παιχνίδι με την ίδια ίσως τελετουργία, είναι απαραίτητο και καθοριστικό, όπως σε κάθε παιχνίδι, το στοιχείο της Έκπληξης , που πρέπει να ναι αναπάντεχο και ξεχωριστό πάντα. Η έκπληξη κάνει το παιχνίδι! Το θαύμα που ερμηνεύοντας το όπως νομίζουμε κάνει ακριβώς αυτό το παιχνίδι μοναδικό γι αυτούς που το παίζουν μα και γι αυτούς που το βλέπουν. Η ικανότητα να εκπλήσσεις και να εκπλήσσεσαι είναι αυτό που σε κρατάει εν τέλει ζωντανό και ενεργητικό.
Το να χαίρεσαι ή να λυπάσαι επίσης με τα απλά, απτά , καθημερινά πράγματα σε καθιστά ανθρώπινο και προσιτό. Δεν έχει σημασία για το παιδί, αν δίπλα κηρύσσεται ένας παγκόσμιος πόλεμος, μα η μπάλα του παγωτού που έπεσε απ το χωνάκι του. και εκεί γινόμαστε πάλι παιδιά… όχι στην αδιαφορία μα στην ξεχασμένη αθωότητα, που ανασύρει βέβαια τ
ην αιώνια παιδικότητα…
Ίσως αυτό να λείπει σήμερα από το σύγχρονο θέατρο και ίσως αυτό να καθιστά και ένα σημείο του ορισμού του- εάν μπορεί το θέατρο να οριστεί- η επαναφορά της αθωότητας, το ανθρώπινο πρόσωπο του, η προσιτότητα στο ευρύ κοινό και κυρίως, όσον αφορά τους ηθοποιούς, η ικανότητα τους να μπορούν να γίνουν παιδιά, να αφεθούν, να «μουτζουρωθούν», να παίξουν επιτέλους! Πέρα από κάθε επιτήδευση, στείρα μίμηση, παραπλανητική γοητεία και μεθόδους μυστικισμού, επιτέλους ας παίξουν!
Ίσως ένα ακόμα χρήσιμο μάθημα στις σχολές θεάτρου είναι η παρατήρηση των παιδιών που παίζουν… η παρατήρηση κάθε μέρα της ίδιας της ζωής .ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου