ΤΟ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΣΟΥ ΠΟΙΗΜΑ

Ποτέ μια νύχτα δεν είναι ολόκληρη νύχτα μαζί σου. Σκοτεινιάζει και συ ανάβεις μέσα στο πουθενά το φως της και μένει ως αργά ξάγρυπνη να μου κλείσει γλυκά τα μάτια όταν χωρίζουμε μέχρι το ξημέρωμα. Ποτέ μια νύχτα δεν είναι άγρια μαζί σου, δε με σκιάζουν πια οι σκιές της και είσαι συ ο γητευτής της. Ποτέ το σκοτάδι και το φως δε συναντήθηκαν ταυτόχρονα παρά μόνο μέσα στα μάτια σου. Και μένουν εκεί αξεδιάλυτα αξεχώριστα…
Δυσκολεύομαι να γράψω για σένα τώρα που σ αγαπώ και μ αγαπάς ακόμα, λύπη δεν έχουν τα ποιήματα ώστε να γεννηθούν… Μα θα θελα να έρθεις με τα καλά σου μια φορά κάτω απ το φεγγάρι να ράψω πάνω σου, στα μέτρα σου το ποίημα το δικό σου, όχι πια δανεισμένες λέξεις και μπαγιάτικα αισθήματα που κάτι μου θυμίζουν και από σένα.
Δε θέλω πια ότι περισσεύει να παίρνεις, ότι ξεμένει από τις αντοχές μου μα το καλύτερο απόσταγμα, το πιο παλιό κρασί της αγάπης μου να φυλάω μόνο για σένα. Τα βράδια μουσκεύεις το μαξιλάρι μου, το άδειο πάντα δίπλα μου με τα δάκρυα της απουσίας σου. Αν εμπιστευόσουν τα άστρα να πάρεις το δρόμο του γυρισμού θα έφτανες έξω απ το κατώφλι των ονείρων μου και τότε θα μάθαινες επιτέλους τι με βασανίζει κρυφά τόσο καιρό.
Φοβάμαι μη σε νοσταλγήσω κάποτε όπως όλα αυτά που πέρασαν σα τραίνο απ τη ζωή μου.
Θα σε κρύψω κάτω απ’ τα βλέφαρα μου και όταν με το καλό ανατείλει ο ήλιος θα είσαι το πρώτο πράγμα που θα βλέπω.
Καληνύχτα…
ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ

https://www.youtube.com/watch?v=a-tyJ2SoCHE&fbclid=IwAR2E2AMKjahbikUv5Ev5jId7p4cejDcbGJOJLlW5HR2yG-jgPsCSH--8_gE