Μια εκπομπή από 'Ελλήνων Δρώμενα'

Μια εκπομπή που απόλαυσα...

Εκτός από το τρομερό ενδιαφέρον,  συγκινεί η απλότητα αυτών των ανθρώπων, σχεδόν σε γαληνευει τελικά αυτή η απλότητα και η εντιμότητα.. οι άνθρωποι τότε μακριά από τηλεόραση, φώτα, τεχνολογία έβλεπαν περισσότερα πράγματα... βίωναν άλλες καταστάσεις... Είχαν ένα άρρηκτο δεσμό με τη φύση και φυσικά δεν είχαν κανένα λόγο να πουν ψέματα, μάλιστα σε μια εποχή που εύκολα σε έβγαζαν "τρελό".

Μια άλλη ξεχασμένη Ελλάδα..

Μια νοσταλγική επαρχία, που όταν παύσει να υπάρχει θα πεθάνει και η μαγεία, οι ιστορίες και η ομορφιά της αθέατης όψης του κόσμου..

Εμείς, οι άνθρωποι των τριών ταχυτήτων, οι πολύ μορφωμένοι και παραμορφωμένοι, οι άνθρωποι των πόλεων της τεχνολογίας ξεχάσαμε να αφουγκραζομαστε στη σιωπή..

Δεν υπάρχουν πια αυτά λένε όλοι στο τέλος.. γιατί εμείς οι ίδιοι γίναμε τα τέρατα...

Τώρα πλέον στο σκοτάδι παραμονεύει η κακία της ψυχής μας..

Και ένα ποίημα μου συνοδευτικό:

"Τα τέρατα περπάτησαν ξανά στη Γη.

Ο Καίν και ο Άβελ βγαίνουν τα βράδια απ τους τάφους τους

 διψούν για αίμα…

Δεύτερη φύση μας έγινε ο φόνος

και η Μήδεια κρύβει το πρόσωπο της.

Ακούω στη σιωπή τις νύχτες τον ήχο του πόνου

 οξύς, στυφός, στεγνός…

Τον ήχο που απειλεί τον πλανήτη σε εκτροχιασμό.

Δεν είσαι ασφαλής ποτέ, πουθενά, από κανέναν

και κάπου από αφηρημάδα

ξεχάστηκε η συνείδηση μας από παρηγοριά…

μας κλέβουν μας ρουφούν τη δύναμη μας.

Σύγχρονες θυσίες στις πόλεις του πολιτισμού

και οι φυλές ιθαγενώνφαντάζουν παραδείσιες.

Τα τέρατα έχουν σάρκα, οστά, ταυτότητα και διαβατήριο."