Απογυμνώσαμε τις λέξεις από τη δυναμική τους έννοια και φτωχύναμε τον λεκτικό- εννοιολογικό μας ορίζοντα. Και βέβαια, τούτο το αμάρτημα δεν έμεινε μονάχα στα χαρτιά ή μέσα από τα δόντια. Επηρέασε τον Λόγο ως σκέψη και τον τρόπο, κατά συνέπεια, που αντιμετωπίζουμε τον κόσμο και τα πράματα.
Ο σοφός λαός μας, παραδείγματος χάριν, σπάνια έπεφτε έξω στις λαϊκές του ρήσεις μολονότι στον κανόνα υπάρχει πάντα η εξαίρεση, τις περισσότερες φορές που θεωρούμε ότι το «λαϊκό» δεν είναι πάντα αληθινό, επρόκειτο για τραγική παρεξήγηση εννοιών.
Το « δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» θεωρούμε πως δεν ισχύει πάντα γιατί τις περισσότερες φορές διαφέρουμε ριζικά από τους ανθρώπους που κάνουμε παρέα. Φυσικό και αναμενόμενο, εφόσον σήμερα μπορεί κανείς να έχει 5000 φίλους στο διαδίκτυο, άλλους 500 γνωστούς, μία μεγάλη παρέα για να βγαίνει να διασκεδάζει και κανέναν φίλο. Όταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και ο λαός μας μιλούσε όμως για φιλία, αναφερόταν σε εκείνη τη στενή σχέση ζωής όπου ο φίλος είναι μοναδικός, όπως είναι ο ερωτικός σύντροφος, και έχει επιλεγεί ανάμεσα σε τόσους άλλους για το ίδιον του χαρακτήρα του και γιατί επιβάλλεται τις περισσότερες φορές να μας συνδέει μαζί του ταύτιση ενδιαφερόντων, απόψεων ή έστω μία δυνατή καρδιακή σχέση.
Σε ένα κόσμο καθαρά υλιστικό, εγωιστικό, χωρίς υπομονή όπου ο καθένας πια έχει «νεύρα» και τα ξεσπάει όπου θέλει είναι επίσης σκάνδαλο το «Η καλή νοικοκυρά, είναι δούλα και κυρά.» Είναι όμως δύσκολο πολύ να είσαι ταυτόχρονα δούλα και κυρά γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις βρει τη χρυσή τομή στις σχέσεις σου και βέβαια δεν αντιμετωπίζεις τις λέξεις αυτές και τις έννοιες που κουβαλάνε υποτιμητικά. Μεγάλο κεφάλαιο βέβαια αυτό αλλά οι παλιές γυναίκες ήξεραν από αξιοπρέπεια και σεβασμό και αυτό που ο άλλοι ονόμαζαν δουλικότητα για εκείνες ήταν απλά ανιδιοτελής αγάπη.
Διάβαζα κάπου πρόσφατα, σε ένα από αυτά τα φθηνά περιοδικά του συρμού και του κομμωτηρίου καθώς περίμενα να ρθει η σειρά μου, ένα άρθρο μιας κυρίας που προφανώς είναι φανατική υποστηρίκτρια της Νέας Τάξης πραγμάτων, για την επιστροφή στον καθωσπρεπισμό της ελληνικής κοινωνίας και στον συντηρητισμό αλλά βέβαια αγνοεί και συγχέει έννοιες καθαρές με καρικατούρες πάλι του συρμού η εν λόγω κυρία. Αναφέρει λοιπόν, πως έγιναν της μόδας οι μακριές φούστες και οι ψηλοί γιακάδες, οι vintage διακοσμήσεις, οι γκέι δεν αγωνίζονται πλέον για τα δικαιώματα τους, οι νέοι επιστρέφουν στις παλιές αξίες και γενικά ότι το «παρωχημένο τρίπτυχο πατρίς θρησκεία οικογένεια»- άκουσον άκουσον- επιστρέφει πάλι από κάποιο ξεχασμένο συρτάρι της ιστορίας. Όπως έχω ξαναγράψει και παλαιότερα, άλλο πράμα είναι η παράδοση και η δημιουργική αξιοποίηση του παρελθόντος και άλλο ο στείρος συντηρητισμός και η διελκυστίνδα παράδοσης- συντηρητισμού ήταν πάντα το μεγάλο φιλοσοφικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας στην προσπάθεια της να εξευρωπαϊστεί. Πέρασαν τόσες δεκαετίες αγωνιώδους προσπάθειας να φτάσουμε καταϊδρωμένοι το Δυτικό κόσμο, φάγαμε τόσες πολιτισμικές σφαλιάρες και παρ όλα αυτά ούτε μια στιγμή δε σκύψαμε πάνω από τη ζωντανή παράδοση μας, από τη ζωντανή ψυχή μας και τα μνημεία της να βρούμε την αλήθεια των αξιών μας. Αν σήμερα το Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια , όχι βέβαια με την ψευδή ερμηνεία του τυφλού εθνικισμού, υπό την οπτική των ιστορικών «σωσιβίων» είναι ένα παρωχημένο σχήμα, τότε βέβαια μας αξίζει απόλυτα ότι περνάμε για να μη πω ότι είναι και λίγο. Και αν η σημασία τους ήταν βέβαια τόσο αμελητέα, δεν θα γινόταν όλες αυτές οι παγκόσμιες προσπάθειες, οι κεκαλυμμένες από οικονομικά κίνητρα, για την βαθμιαία κατάργηση τους. E.T (απόσπασμα από το "Λαικές Ρήσεις"
Ο σοφός λαός μας, παραδείγματος χάριν, σπάνια έπεφτε έξω στις λαϊκές του ρήσεις μολονότι στον κανόνα υπάρχει πάντα η εξαίρεση, τις περισσότερες φορές που θεωρούμε ότι το «λαϊκό» δεν είναι πάντα αληθινό, επρόκειτο για τραγική παρεξήγηση εννοιών.
Το « δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» θεωρούμε πως δεν ισχύει πάντα γιατί τις περισσότερες φορές διαφέρουμε ριζικά από τους ανθρώπους που κάνουμε παρέα. Φυσικό και αναμενόμενο, εφόσον σήμερα μπορεί κανείς να έχει 5000 φίλους στο διαδίκτυο, άλλους 500 γνωστούς, μία μεγάλη παρέα για να βγαίνει να διασκεδάζει και κανέναν φίλο. Όταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και ο λαός μας μιλούσε όμως για φιλία, αναφερόταν σε εκείνη τη στενή σχέση ζωής όπου ο φίλος είναι μοναδικός, όπως είναι ο ερωτικός σύντροφος, και έχει επιλεγεί ανάμεσα σε τόσους άλλους για το ίδιον του χαρακτήρα του και γιατί επιβάλλεται τις περισσότερες φορές να μας συνδέει μαζί του ταύτιση ενδιαφερόντων, απόψεων ή έστω μία δυνατή καρδιακή σχέση.
Σε ένα κόσμο καθαρά υλιστικό, εγωιστικό, χωρίς υπομονή όπου ο καθένας πια έχει «νεύρα» και τα ξεσπάει όπου θέλει είναι επίσης σκάνδαλο το «Η καλή νοικοκυρά, είναι δούλα και κυρά.» Είναι όμως δύσκολο πολύ να είσαι ταυτόχρονα δούλα και κυρά γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις βρει τη χρυσή τομή στις σχέσεις σου και βέβαια δεν αντιμετωπίζεις τις λέξεις αυτές και τις έννοιες που κουβαλάνε υποτιμητικά. Μεγάλο κεφάλαιο βέβαια αυτό αλλά οι παλιές γυναίκες ήξεραν από αξιοπρέπεια και σεβασμό και αυτό που ο άλλοι ονόμαζαν δουλικότητα για εκείνες ήταν απλά ανιδιοτελής αγάπη.
Διάβαζα κάπου πρόσφατα, σε ένα από αυτά τα φθηνά περιοδικά του συρμού και του κομμωτηρίου καθώς περίμενα να ρθει η σειρά μου, ένα άρθρο μιας κυρίας που προφανώς είναι φανατική υποστηρίκτρια της Νέας Τάξης πραγμάτων, για την επιστροφή στον καθωσπρεπισμό της ελληνικής κοινωνίας και στον συντηρητισμό αλλά βέβαια αγνοεί και συγχέει έννοιες καθαρές με καρικατούρες πάλι του συρμού η εν λόγω κυρία. Αναφέρει λοιπόν, πως έγιναν της μόδας οι μακριές φούστες και οι ψηλοί γιακάδες, οι vintage διακοσμήσεις, οι γκέι δεν αγωνίζονται πλέον για τα δικαιώματα τους, οι νέοι επιστρέφουν στις παλιές αξίες και γενικά ότι το «παρωχημένο τρίπτυχο πατρίς θρησκεία οικογένεια»- άκουσον άκουσον- επιστρέφει πάλι από κάποιο ξεχασμένο συρτάρι της ιστορίας. Όπως έχω ξαναγράψει και παλαιότερα, άλλο πράμα είναι η παράδοση και η δημιουργική αξιοποίηση του παρελθόντος και άλλο ο στείρος συντηρητισμός και η διελκυστίνδα παράδοσης- συντηρητισμού ήταν πάντα το μεγάλο φιλοσοφικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας στην προσπάθεια της να εξευρωπαϊστεί. Πέρασαν τόσες δεκαετίες αγωνιώδους προσπάθειας να φτάσουμε καταϊδρωμένοι το Δυτικό κόσμο, φάγαμε τόσες πολιτισμικές σφαλιάρες και παρ όλα αυτά ούτε μια στιγμή δε σκύψαμε πάνω από τη ζωντανή παράδοση μας, από τη ζωντανή ψυχή μας και τα μνημεία της να βρούμε την αλήθεια των αξιών μας. Αν σήμερα το Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια , όχι βέβαια με την ψευδή ερμηνεία του τυφλού εθνικισμού, υπό την οπτική των ιστορικών «σωσιβίων» είναι ένα παρωχημένο σχήμα, τότε βέβαια μας αξίζει απόλυτα ότι περνάμε για να μη πω ότι είναι και λίγο. Και αν η σημασία τους ήταν βέβαια τόσο αμελητέα, δεν θα γινόταν όλες αυτές οι παγκόσμιες προσπάθειες, οι κεκαλυμμένες από οικονομικά κίνητρα, για την βαθμιαία κατάργηση τους. E.T (απόσπασμα από το "Λαικές Ρήσεις"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου