ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Έφυγαν οι φίλοι…

Σκορπίσαμε στα σημεία του ορίζοντα.

Εκεί να κρατάμε πάντα τις θέσεις μας.

Ένας φίλος και ένα σημάδι στο χάρτη

για να λέω ότι πλαταίνω την καρδιά.

Έφυγαν οι φίλοι..

Άδειασαν τα πεζοδρόμια και σώπασαν τα τραγούδια.

Και το καλοκαίρι πέρασε κάτω απ’ τα πόδια μας κλεφτά

γιατί το εμπόδιζε τα ενωμένα χέρια μας να ρθει.

Και μια πόρτα που θ’ ανοίξει θα ναι Βαρδάρης θα ναι ρεύμα..

Εδώ οι πόρτες μόνο κλείνουν  βαριές σα ταφόπλακες

με αλυσίδες περιττές που μαζεύουν σκόνη που πρέπει να καθαρίζω.

Καθαρίζοντας τη μοναξιά..

Ω, πως δεν αντέχω τα καθαρά πράγματα..

Πολλές φορές καθαρό θα πει καινούργιο

και γω δε θέλω καινούργιους φίλους.

Να ξαναπιάσω ένα χαμόγελο απ’ την αρχή και που να το χω αφήσει.

Να ξαναπιάνω μια αντοχή ξηλωμένη.

Και ούτε μια φωτογραφία δεν έχω να θυμάμαι

κάπου σε μια ξύλινη γωνιά να ακουμπήσει.

Πλαστικές στιγμές.

Στιγμές στιγμιότυπα από όνειρο μεσημεριανό

όλες οι αληθινές στιγμές.

Πλαστικές στιγμές οι φίλοι μου.

Εύφλεκτοι..

Καίγονται εύκολα τουτέστιν..

Τι καίγονται;; αυτοπυρπολούνται.

Έφυγαν οι φίλοι μου..

Για να μη καούν..

Έφυγες και συ..

Για να μη γίνεις φίλος..