ΕΙΜΑΙ Η ΠΕΡΣΕΦΩΝΗ ΜΕΡΟΣ Α

Η γυναίκα είναι σαν τη φύση.. Αν της αφαιρέσεις το μυστήριο έχεις μπροστά σου ένα άνυδρο ερειπωμένο τοπίο...


ΕΙΜΑΙ Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ

Τελειώνει η προθεσμία μου
απ το θάνατο δανείζομαι αγάπες.
Η ζωή δεν έχει να μου δώσει πάθος
και μένα με τραβάει το μαύρο
Το κόκκινο
το αίμα..
Μιλάω με τη σιωπή των νεκροταφείων
ερωτοτροπώ με την απουσία.
Η παρουσία με πνίγει.
Η προθεσμία μου τελειώνει.
Ποτέ μαζί με την αγάπη όμως..
Πάνω στη πλάτη μου στοιβάζονται οι εποχές.
Τρίζουν τα κόκκαλα μου από την αλλαγή τους.
Και τα βράδια κοιμάμαι πάντα με τον ίδιο αφέντη
μαύρος και αυτός σα θάνατος γλυκός.
Ξεγελά.
Και ονειρεύομαι κάποιον Ορφέα να περάσει ξανά από δω
για μένα αυτή τη φορά..
Πως σπάει αυτός ο κύκλος;
Φοβάμαι την άνοιξη να αγγίξω τα λουλούδια
κουβαλώ τη μυρωδιά τους τον επόμενο χειμώνα
στα μαύρα μου δώματα.. και είναι άδικο.
Και τι είναι δίκαιο.
Και η μάνα μου περιμένει στο πρώτο μπουμπούκι να με δει.
Πάντα μαυροφορεμένη.
Εκείνη θάβει τους νεκρούς μου.
Εγώ δε προλαβαίνω.
Τελειώνει η προθεσμία μου.
Και όλο λέω δε θα ξανάρθω την επόμενη άνοιξη
δε θα με ξεγελάσουν οι ελπίδες.
Και όλο λέω θα βασιλεύσω όπως μου πρέπει
στα σκοτεινά μου μέρη.
Μα το τραγούδι του έρωτα αντιλαλεί μεθυστικό στις κούφιες μου σπηλιές.
Και όλο ξανάρχομαι για μια ακόμα προθεσμία.
Είμαι η Περσεφόνη! Ε.Τ