ΑΝΤΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΝ

Καμιά φορά νιώθω να εισβάλλει μέσα μου ένα κύμα απεριόριστης ελευθερίας. 
Όταν αποδεσμεύομαι συναισθηματικά από κάθε τι που με κρατά με πόνο και μάταιη ελπίδα, τότε ακριβώς νιώθω ότι μπορώ να πετάξω μακριά από κάθε κοινωνική σύμβαση. Και θυμάμαι και μακαρίζω μια *Κατερίνα, μια Μαρία, μια Σύλβια.. έτσι και αλλιώς-συνηθίζω να λέω καμιά φορά με θυμό- και που μας αγαπάνε τα αδηφάγα αρσενικά λάθος μας αγαπάνε. ’Η μήπως όχι;
Μα τι κρίμα, λίγο κρατάει αυτή η αναπτέρωση. Γιατί και η φύσις μας ζητά κάπου να υποταχτούμε, σε μια αρσενική μυρωδιά μέσα να χάσουμε όλο μας το είναι ασφαλές..Και τα βράδια όταν βλέπουμε εφιάλτες τρέχουμε κάπου να κουρνιάσουμε. Παρεξηγημένη λέξη και η υποταγή και βιαζόμαστε εξ αρχής να πατήσουμε με το άσπρο γοβάκι το μαύρο παπούτσι που στέκεται εκ των δεξιών..χμ… «Οπισθοχώρησης!!!» θα έλεγαν οι καλές μου φίλες.. Ανάγκη δια του ανήκειν θα έλεγα εγώ..
Άλλωστε, τι ειρωνεία, μόνον η ελεύθερη φύση, μόνον η ελεύθερη προσωπικότητα ζητά μετά μανίας να υποταχτεί σε μια αλήθεια, σε κείνη που δίπλα της αναγνωρίζει τον εαυτό της.. Έτσι έμαθα από μικρή το ένα να μη υπολογίζω αλλά τα δύο, και ας είναι η μονάδα η τελική κατάληξη και ας είναι το δύο απλά μία παραπλάνηση για τα παγωμένα βράδια..
Δε μας χρειάζονται άλλο φεμινίστριες, γεμίσαμε με δαύτες και πάντα καταλήγουμε για τρίχες να μιλάμε. Γυναίκες μας χρειάζονται. Είναι εύκολο να φορέσεις τα παντελόνια μα δύσκολο να σταθείς με το φουστάνι σου κόντρα στον Άνεμο..

Σημ: Κατερίνα Γώγου, Σύλβια Πλαθ, Μαρία Πολυδούρη: Ποιήτριες που αγωνίστηκαν για να διασώσουν το αληθινό και πνευματικό πρόσωπο της Γυναίκας, περά από φθηνές συνθηματολογίες.