ΤΑ "ΤΕΡΑΤΑ"ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ

Πως σφράγισαν οι πύλες του μαγικού κόσμου; Πότε χάσαμε την επαφή μας με το άγνωστο; Σε λίγα χρόνια, θα πεθάνουν και οι τελευταίοι της γενιάς που έλεγαν παραμύθια, η θα πάσχουν από τις γνωστές επίκτητες ασθένειες της άνοιας, της γενιάς που γύρω απ τη φωτιά τα βράδια ξεδίπλωνε κόσμους και όντα μαγικά και όλα πια θα περάσουν στη λήθη. Κάποτε οι άνθρωποι, φοβόντουσαν τα «τέρατα» και μέσα από τον ιερό φόβο, τα σέβονταν και τα ξόρκιζαν. Τα σέβονταν ακριβώς στο βαθμό που αυτά κατείχαν μια θέση στο δικό τους πραγματικό κόσμο. Σήμερα δε φοβούνται Θεό! Όχι να φοβηθούν τέρατα… αντιστρόφως θα έλεγα πως σήμερα τα τέρατα μας φοβούνται. Κλειδαμπαρώθηκαν στον κόσμο τους, δε περνάνε πια στο δικό μας, δεν αρπάζουν αλαφροΐσκιωτους, τα ενοχλεί η ακτινοβολία, η ραδιενέργεια, το καυσαέριο και τα ‘δήθεν’…
Χάσαμε τη μαγεία. Ξενερώσαμε και δε το καταλάβαμε. Πνιγήκαμε στην επιφάνεια. Σκοτώσαμε το λύκο και περιθάλψαμε με ψυχολόγους την Κοκκινοσκουφίτσα. Σταματήσαμε να διαβάζουμε παραμύθια στα παιδιά και σπεύδουμε να διαλύσουμε νωρίς στην παιδική ψυχή του την πίστη του στους μύθους, θέλοντας όπως βαυκαλιζόμαστε να λέμε να τα κάνουμε να ωριμάσουν πρόωρα. Όλοι ξέρουμε βέβαια βιολογικά τι σημαίνει η πρόωρη ωρίμανση.. ο μύθος και ο λόγος από την αρχαιότητα ακόμα και στον σοφών τις διδασκαλίες βαδίζουν χέρι χέρι…
Και όμως.. Κλείσαμε τα στόματα, τα αυτιά στις κραυγές, τα μάτια στα χρώματα και γίναμε πιο απάνθρωποι από ποτέ…Ε.Τ