Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ
Ανοίγω το τετράδιο και πιάνω το μολύβι μετέωρο όμως μένει.
Παίρνω να διορθώσω, να εμπλουτίσω τη πρώτη έμπνευση
να χαλιναγωγήσω τον ειρμό να βεβαιώσω τη σύνταξη.
Μα να… μένω κιόλας
έκπληκτη.
Τα ποιήματα δε μου ανήκουν πια.
Έγινα εγώ ο αναγνώστης
και οι συγγραφείς στιγμές πολλές ανόμοιες
αποσύνδεση με το συναίσθημα που τα δημιούργησε
και επιστροφή δεν έχει.
Τα ποιήματα δε μου ανήκουν πια. Έχουν παγιωθεί.
Κατατέθηκαν και πήραν «πρωτόκολλο».
Τα πρόδωσα στο χαρτί.
Με προδίδουν στη συνέχεια:
Δε με αναγνωρίζουν
Δε τα αναγνωρίζω
Είναι σχεδόν τέλεια.
Λέω σχεδόν γιατί αν και δε μου ανήκουν διατηρώ μια μάταιη
ακόμα
μετριοφροσύνη.
O ΠΟΙΗΤΗΣ
Ο
ποιητής…
Ένα
σβησμένο σύνθημα σε τοίχο.
Μία
ταφόπλακα ηρώων.
Ένα
σκοινί για μελλοθάνατους.
Ο
ποιητής…
Μία
Κασσάνδρα του χαμού
Ένας
Ιούδας ξοφλημένος.
Κάτοικος
ερημωμένων δρόμων
εγκαταλελειμμένων
ονείρων
πορθημένων
κάστρων.
Ο
ποιητής…
Στίχος
στο ποίημα του Θεού.
Στίχος
στου διαβόλου την κατάρα.
Διαχωριστική
γραμμή σε γη και ουρανό.
Αχνή
απάτητη ατελεύτητη.
Οι
ποιητές…
Γυμνά
καλώδια εκτεθειμένα.
Δέντρα
χωρίς πνοή κεραυνοτσακισμένα.
Σκορπιοί
που στρέφουν το κεντρί
μονάχα
μέσα τους
όταν
περικυκλώθηκαν από τις λέξεις
τις
λέξεις που ανδρώθηκαν και έγιναν απειλητικές.
Ο
ποιητής…
Ένας Ίκαρος που πίστεψε στις λέξεις που του έδωσαν
φτερά
μα
εκείνες τον οδήγησαν στου ήλιου τη φωτιά.
Μία
ακίνητη μορφή στο ξέφωτο μιας αστραπής.
Ακόμα και όταν κοιτούν ίσια μπροστά σε εκείνα τα εξώφυλλα
των βιογραφιών τους
το βλέμμα προδίδει
πάντα την εκλεπτυσμένη φύση τους.
Βαθύ και σκοτεινό, υγρό
και φωτεινό άλλες φορές.
Άλλοτε πάλι, πιο συχνά
κοιτούν στο πλάι, ψηλά, ποιος ξέρει τι…
Κάτι που ξέφυγε από μας
ίσως ή σχεδόν πάντα γέρνουν το κεφάλι από τη μια μεριά
θαρρείς και ασήκωτο το
βάρος της αντίληψης, με ένα ελαφρύ μειδίαμα.
Λες και το γέλιο θα
ήταν προδοσία. Ένα μικρό ξεστράτισμα από το ονειροπόλο
ταξίδι, που σαν
φουσκώσει σα κύμα λυσσασμένο και χτυπήσει τις άκρες των χειλιών τους,
μεθάνε σαν σε οργασμού
λύτρωση.
Στα χέρια, πολλές
φορές, ένα τσιγάρο ή άκαπνα σταυρωμένα χέρια μάχονται
την αμηχανία του φακού.
Αφημένοι νωχελικά στο στιγμιότυπο
μα πάντα έτοιμοι κάτι
να πουν.
Όμως, το βλέμμα τους
κοιτά πάντα το Θαυμαστό…
Και χάνεται εκεί…
ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου