Από τις πέντε αισθήσεις μου
Την Αφή δεν έμαθα ποτέ.
Ανάπηρα ήταν πάντα και ανέραστα τα χέρια μου.
Τα άπλωνα αδέξια, τα μάζευα ενοχικά
μετά από κάθε ζημιά που προκαλούσαν.
Αδύνατο να κουμαντάρω το «πάρε» και το «δώσε»
χλιαρές χειραψίες και κρύα χάδια.
Με τσέπες τα παντελόνια αγόραζα
για να μη νιώθουν άβολα τα δύο κρεμαστάρια…
Και ήρθε η νύχτα που σε άγγιξα πρώτη φορά.
Σαν το θεραπευτή που τον ανάπηρο σιγά σιγά σηκώνει
μετά από χρόνια ακαμψίας.
Το πρώτο φως στα μάτια του τυφλού
ένιωσα δειλά- δειλά
το πρώτο ρίγος στα ακροδάχτυλα μου.
Η θέληση μου και όλο μου το πάθος
Κάθε επόμενη νύχτα κουρνιάζει εκεί
στα χέρια μου και στην προέκταση τους στο κορμί σου.
Τώρα πια μπορώ να αγγίζω και αυτό που δεν αγγίζεται.
Ψηλαφώ την Απουσία και βρίσκω
εσένα και το Θεό να με κοιτάτε.
Τώρα πια ψηλαφώ το Κενό πριν με συναντήσει η ανάσα σου
ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου