ΧΩΡΙΣ
ΑΝΑΠΝΟΗ
Γράφω
γρήγορα ,μη με σταματάτε, λαχανιασμένα δίχως φρένα
σα το
στερημένο παιδί που φοβάται μη του κλέψουν
τη μπουκιά απ το στόμα
αγχωμένα
μη χαθεί ο στίχος. Προπάντων μη χαθεί ο στίχος…
Δεν έχω
χρόνο για διορθώσεις, ας καθαρίσουν τα ψίχουλα οι γραμματικοί και οι συντάκτες
μέχρι να
προλάβουν να βάλουν τη μιασμένη σφραγίδα τους θα χω πετάξει μακριά.
Μη με
σταματάτε.. . Μ’ ένα στίχο τρέχω να διορθώσω την πλάση πριν με δουν
οι
φυτευτές τίτλων, οι ξύπνιοι που κυνηγούν αλαφροΐσκιωτους αλλά πέφτουν νωρίς
να
κοιμηθούν από φόβο μη ξυπνήσουν.
Γράφω
γιατί.. .δε μπορώ να πετάξω!
Μα
κάποιος μακρινός μου πρόγονο ς μπορούσε και γω είμαι
η εξέλιξη της φυσικής επιλογής πια: Homopoeticus.
Ελαφρά
οπλισμένη λες πως είμαι, και γελάς μα στο καταφύγιο των λέξεων θα τρέξεις
ένα
βράδυ που θα πέφτουν βροχή οι «ατομικοί « βομβαρδισμοί σε μια ασφυκτικά
γεμάτη
αίθουσα υψηλών προδιαγραφών και αναλύσεων!
Λοιπόν,
εσύ θα βρεις κάποτε μια λέξη να κρυφτείς.
Δε κινδυνεύεις
δεν
έφυγες ποτέ να κυνηγήσεις χίμαιρες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου