Πότε θ’ ανθίσει η κοιλιά μου
το διαμάντι σου
και από ένα σύνηθες στείρο
θηλαστικό να γίνω μαρσιποφόρο.
Πάντα μαζί μου να το χω να
βιώνω την εξάρτηση του
σαν μια μεγάλη αγάπη που
χρόνια περιμένεις…
Τα αγέννητα όνειρα του θέλω
να κυνηγήσω τώρα που τα δικά μου
δεν έχουν πια αντίκρισμα.
Ένα μωρό κλαίει μέσα μου τα
βράδια να γεννηθεί
μα κάθε πρωί πεθαίνει
στη κοιλιά μου και με σαπίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου