Σπαράγματα για την Ποίηση..21η Μάρτη

ΕΥΗ ΤΑΝΟΥΔΗ

Η ομορφιά συνεχίζει να υπάρχει και να μας ξαφνιάζει μέσα σε τούτη τη σκληρή παράλογη διαδρομή. Είναι σχεδόν προκλητική. Και είναι ακριβώς αυτή η πρόκληση κατά βάθος που μας καλεί να επαναστατήσουμε, και όχι όροι καλύτερης υλικής διαβίωσης… Παρά μονάχα το δικαίωμα στην Ομορφιά. Για χάρη της και μόνο γι αυτήν.

Όλη τη μέσα σκάβαμε και φυτεύαμε..

Σκάβαμε και φυτεύαμε..

Το άλλο πρωί η μόνη πραγματικότητα που υπήρχε ήταν εκείνη του Ποιητή..

-Η Τέχνη είναι ο μεγάλος μας Έρωτας.. γιατί σου δίνει απλόχερα. Και το μόνο που ζητάει απλά από σένα είναι να είσαι απλά Εσύ!!

-Η αναπνοή μου τελειώνει.. τα στήθια μου πονάνε. Γρήγορα! Φέρτε μου χαρτί και μολύβι!

                                                                                                              

-Άσε την ποίηση να έρθει να σε βρει.. έρχεται πάντα όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Γιατί θαρρείτε πως οι ποιητές καπνίζουμε τόσο, παρά γιατί ωσάν τις ετοιμόγεννες που κουβαλούν πάντα μαζί τους ένα εσώρουχο καθαρό μη τυχόν και οποιοσδήποτε τόπος και χρόνος υποδεχτεί τον πολυπόθητο τόκο, έτσι και ένας μικρός κενός χώρος σε ένα πακέτο μπορεί να φιλοξενήσει έναν μικρούλη νεογέννητο στίχο, σπέρμα αργότερα ενός πολλά υποσχόμενου ποιήματος.

 Όταν διαβάζω τους μεγάλους Ποιητές μας, ειδικά αυτούς που σαν τον Ελύτη, μορφώθηκαν μέσα στο Φως και άφησαν κληρονομιά πνεύματος ανεκτίμητη, νιώθω τόσο μικρή. Δε μπορώ να γράψω πια, ανήμπορη βλέπω τη γραφή μου να μετεωρίζεται και να ξεκινώ με άλλες λέξεις αλλά νοήματα να δώσω μα εκείνη να με κατευθύνει αλλού. Λες και οι λέξεις έχουν το δικό τους πεπρωμένο.. Τη δικιά τους αποστολή. Φοβάμαι τότε, δε σας κρύβω μήπως απλά επαναλαμβάνομαι. Γιατί η μαγεία που πολλοί απ αυτούς πραγματοποίησαν δεν είναι άλλη από το να φτιάχνεις κόσμους και νοήματα μέσα από απλές λέξεις ή να εκφράζεις απλά πράματα μέσα από περίτεχνα σχήματα και υπερρεαλιστικά... Και τότε αντιλαμβάνομαι πόσο διασπασμένη προσοχή έχω, πόσο κλειστά μάτια και κλειστά αυτιά σε όλα γύρω μου...

 Βρείτε ύλη για το όραμα σας! Υπάρχει σε αφθονία στο Σύμπαν και παίρνει τη μορφή που εσείς της δίνετε.

-          Η ποίηση μας είναι χρήσιμη διά την απουσία των πιο ωραίων πραγμάτων που χάσαμε. Πως μπορείς να γράψεις για την αγάπη όταν αναπνέεις μέσα σ αυτήν ακόμα;

     

        ΠΟΙΗΤΩΝ   ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ

Α)Κοιτάμε την ίδια αιμάτινη  πορεία

και βαδίζουμε τους ίδιους λασπωμένους δρόμους

για το χαμένο μας παράδεισο

για μία ένδειξη του Άπιαστου..

Και μέσα στα κελιά των λέξεων ψάχνουμε να χώσουμε

τ’ απομεινάρια ενός έρωτα που δε γευτήκαμε

με την ελπίδα να σωθεί εκεί.. να κοκκινίσει το χαρτί.

Σκύβουμε από μία σκοτεινή γωνιά να μαζέψουμε τις φθηνές στιγμές σας

αυτές που ποδοπατάτε γιατί δεν διαβάσατε το μυστικό τους.

Και σεις μας αποκαλείτε καλλιτέχνες γιατί πιστέψατε πως

μόνο μπρος στην ομορφιά σταθήκαμε εκστατικά.

Και για την ασχήμια και την σακατεμένη γοητεία της ποιος θα μιλήσει;

Δεν ήταν ποτέ το εύκολο η πρόκληση.

Μα ούτε και απαντήσεις έχουμε να σας δώσουμε.

Δε προλαβαίνουμε μας προφταίνουν οι ερωτήσεις.

Και συ, Άνθρωπε, που πετάς άσκοπα τις λέξεις σου

σκέφτηκες ποτέ με πόσο κόπο τις μαζεύουμε και αυτές

για να μπορέσουν να λάμψουν και πάλι πρωτόγονες και πρωτάκουστες

στη κλειδωμένη σου ψυχή!

Σκέφτηκες ποτέ να ακολουθήσεις το δάχτυλο που σου δείχνει

τον Κόσμο πίσω από το Φαινόμενο!

Εκεί ήμαστε…

Και περιμένουμε..

Β) Ο ποιητής ζει μόνος σ ένα ξέφωτο του σύμπαντος

και περιμένει το σκοτάδι.

Χιλιάδες μικρά αστέρια γεννιούνται σε κάθε γωνιά του

μα αυτός περιμένει να ζωγραφίσει το σβήσιμο τους.

Τον γοητεύει αυτό το φως που ταξιδεύει στο μάτι

και μετά το θάνατο τους.. σαν τα όνειρα..

Ποτέ δεν τα πρόλαβε στη γέννηση τους.

Μικρή φευγαλέα στιγμή..

Μα εκείνο το μακρόσυρτο σβήσιμο τους

το φως που ταξιδεύει..

μία κραυγή γεμάτη φωτόνια

είναι το μόνο μήνυμα που καλείται να καταγράψει.