Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

...άνθρωποι κομμένοι κατακόρυφα στη μέση παρακολουθούν τη
λειτουργία της Κυριακής...

...όσα δε ζήσαμε
αυτά μας ανήκουν...

...τί είναι η ζωή μας μπροστά σ' εκείνα που θέλησε κανείς

...το πιό θανάσιμο αμάρτημα είναι να μήν αγαπάς τον εαυτό σου...

... και το πρωΐ θα πρέπει να ξαναντυθείς, μόνο και μόνο για να πονέσεις...


Tόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ.

... κι η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί, που τέλειωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς.

... ίσως όταν ξαναϊδωθούμε να μην ξέρει πιά καθόλου ο ένας τον άλλον.
Έτσι που επιτέλους να μπορέσουμε να γνωριστούμε.

Όσο για μένα είχα πολλές υπέροχες στιγμές, μιας και δεν ήμουνα ποτέ του κόσμου ετούτου...

Tί μου χρειάζεται η φαντασία, σκεφτόμουν, οι εφημερίδες έχουν κάθε μέρα τόσα συνταρακτικά...

... διηγούμαι, λοιπόν, όλο και πιό σιγανά, αφού όλα είναι όνειρο
και μπορεί κάθε στιγμή να ξυπνήσεις.

Tο κέρδος είναι ότι τους ξέφευγα διαρκώς.

... δέχομαι τη ζωή χωρίς αντιλογίες όπως στα όνειρα...

Tα πεθαμένα παιδιά δεν έχουν πιά τον φόβο να μεγαλώσουν...

... γιατί αλίμονο αν μαθαίναμε όσα μας έχουν συμβεί.


... φοράω τη γραβάτα μου μ' έναν τέτοιο τρόπο, που να καταλάβουν, επιτέλους, ότι είμαι από καιρό κρεμασμένος.

...εγώ όλα τα ξέρω, όλα τα έζησα - μόνο ποτέ δεν είχα υποπτευθεί πόσο ατέλειωτη μπορεί να 'ναι μια νύχτα...

...γιατί την ώρα που πεθαίνεις, σαν ένας φονιάς που απομακρύνεται βιαστικά,
φεύγει από μέσα σου ο άγνωστος που υπήρξες.

...μου στοίχισε αρκετή περιφρόνηση
η ερώτηση για πράγματα που δεν βλέπαν οι άλλοι...


Kανείς δε θα μάθει ποτέ με πόσες ξαγρύπνιες συντήρησα τη ζωή μου...

...ο καθένας ζεί με το τρόπο του την αιώνια παραπλάνηση

... εξάλλου άνθρωπος είμαι κι εγώ, χρειάζομαι λίγη μέριμνα: ένα όνειρο ή μια μητέρα ή έστω μια ξαφνική περιφρόνηση...

Oοπωσδήποτε θα είχα κάνει μεγάλα πράγματα στη ζωή μου, αλλά είχα γεννηθεί πολύ απασχολημένος...

Aν ρίχναν ένα καράβι μες στο μυαλό μου θα ναυαγούσε.

... αλλά τι να 'κανα που υπήρξα πάντα
απ' την άλλη μεριά της ζωής.

Γι' αυτό σου λέω
πρέπει να βρείς έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους,
όχι να περιμένεις την πράξη - είναι τότε αργά.

...ο ουρανίσκος μου είναι
ένα μικρό κοιμητήρι όπου σαπίζουν
χιλιάδες ανείπωτα λόγια.

Oλα όσα αρνηθήκαμε - αυτό είναι το πεπρωμένο μας.

Eχει αρκετή θέση για να πεθάνεις.

...τα μάτια μας θα ζήσουνε και πέρα απο το θάνατό μας
για να κλαίνε
φυσάει.

Kαι μόνος ο καθένας μας θ' ακούσει το ράγισμα ενός άστρου..αργά.. τη νύχτα.

Μόνον αφήστε με μες στ' όνειρο, γιατί εκεί κανείς δεν πεθαίνει.

Γιατί οι άνθρωποι μόνο όταν βλέπουν τον εαυτό τους μέσα σου
βεβαιώνονται ότι κι εσύ υπάρχεις.

οι μάσκες κάποτε θα τελειώσουν, σαν τα τραγούδια και τις γιορτές,
και τότε θα φανεί αυτό το ανύπαρκτο πρόσωπο που υπήρξαμε

 Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο των αγέννητων παιδιών…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Προσπαθεί να φαίνεται ήρεμος.
Να μοιάζει με τους άλλους.
Κι είναι στιγμές που το κατορθώνει.
Όμως τις νύχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί.
Οι μεγάλες φτερούγες του
δε χωράνε μέσα στον ύπνο.

Γιατί οι εραστές είναι τυφλοί, με τα ωχρά τους βλέφαρα κλειστά ο ένας από τη λάμψη του άλλου. Οι εραστές δε βλέπουν, μόνο αγγίζονται, μα οι ρόγες των δακτύλων τους είναι τα ίδια τα πελώρια, τα πάντα έκπληκτα μάτια του θεού....

Δόθηκα στα πιο μεγάλα
ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. ....
....συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που
έφτυσα,
έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον
αργά, ότι είσαι ένας άλλος
από κείνον που ονειρευόσουνα.....
Βούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά-μικρά κομμάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα 
στα σκυλιά......

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Αιώνες τώρα χτυπάω τον τοίχο,
μα κανείς δεν απαντάει.
Όμως εγώ ξέρω πως πίσω απ' τον τοίχο
είναι ο Θεός.
Γιατί μόνον Εκείνος δεν απαντάει

Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο..