ΠΑΝΩ Σ' ΕΝΑ ΣΤΙΧΟ

Και αν πεθάνω «ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι»
πόσα λέξεις ακόμα του Ελύτη θα αφήσω αδιάβαστες
πόσα τραγούδια του Χατζηδάκη ατραγούδιστα..
Θα θροΐζουν οι καλαμιές πέρα κάτω στη λίμνη με τους κορμοράνους
και το επίμονο βουητό των σπουργιτιών δε θα γαργαλά την ακοή μου.


Και αν πεθάνω «ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι»
Ποιητά  που δεν τα ταίριασες σωστά,
πως θα ξαναμυρίσω το βασιλικό στη γλάστρα στο περβάζι μου;
Πως θα ξαναμυρίσω το αγαπημένο λαιμουδάκι του νεότερου απογόνου;
Λαχταριστός ο καφές, ζεστός τα πρωινά θα με προσμένει
κάτω από έναν ουρανό που θα σιγοψιχαλίζει
δεν θα χω βρει και κάποιον άξιο ή ανάξιο να συνεχίσει το τραγούδι μου..
Το αηδόνι έχει πάντα το δικό του "σκοπό"...


Και συ θες να πεθάνω «ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι»..
Χωρίς να προλάβω να λυπηθώ περισσότερο ακόμα για τούτες  τις χαρές.
Γιατί λυπόμαστε με τις μικρές χαρές;
Γιατί στο βάθος βάθος ξέρουμε πως θα ναι οι μόνες που θα μας λυπούν
σε κάποια έφοδο μνήμης στη χώρα της αιώνιας λήθης..