1

Είμαι αιώνια εγκλωβισμένη σε αυτή τη μικρή γωνιά της νύχτας από το μικρό μου

παράθυρο μόνο τ ’αστέρια φαίνονται όταν ξαπλώνω και παραδίνομαι στο ατελείωτο σιγανό βουητό του δρόμου, στα τρεμουλιαστά φώτα της εθνικής.

Είμαι εγκλωβισμένη σε αυτή τη λυτρωτική σιωπή που σε κάνει να ερωτεύεσαι

μα και να φοβάσαι πως ο κόσμος θα τελειώσει απόψε πάνω στο ζενίθ της ομορφιάς του.  Και όσο ακόμα μπορείς να θαυμάζεις το μικρό παράδεισο που σου χαρίζεται απλόχερα τόσο νιώθεις πως δε μεγάλωσες ποτέ.

Είμαι αιώνια εγκλωβισμένη με τους ίδιους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς. Στις ίδιες άκαμπτες δομές λυγίζω τις αντοχές μου. Κόβω και ράβω συνεχώς στα μέτρα τους, στις επιθυμίες τους, στους παραλογισμούς τους. Και ύστερα μετανιώνω πικρά για ένα λόγο που δε τόλμησα να ορθώσω. Υπερασπίζομαι ότι δε με βοηθάει. Χωρίς σκοπό χωρίς προοπτική βαδίζω το μέλλον μου και δεν θέλω στο βαρύ δρόμο της ελευθερίας μου να χω ανάγκη από κανέναν. Δεμένοι σε έναν κύκλο υποχρεώσεων που όλες οι χάρες και οι βοήθειες δεν έρχονται από καθαρή αλληλεγγύη αλλά από ένα ασυνείδητο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα υποχρέωσης. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Ήμαστε δανειστές και δανειζόμενοι σε αυτούς που αγαπάμε, σε αυτούς που γνωρίζουμε και σε αυτούς που μισούμε.

Μα εγώ βρίσκω τον τρόπο. Πάντα θα βρίσκω τον τρόπο. Είναι η αγάπη για το Όμορφο, για τη Τέχνη για τον Έρωτα. Όλα για τον Έρωτα. Για το πρώτο καρδιοχτύπι και για το τελευταίο. Γιατί ακόμα και αν ξοφλήσουμε και μείνουμε ρέστοι, η φλόγα από τα μάτια μας δε σβήνει. Εκείνη μας συντηρεί. Είναι και κείνο το κρυφό του κόσμου το νόημα που δεν το βρίσκεις παρά μόνο στη μεγάλο πόνο, στη μεγάλη εγκατάλειψη. Γι αυτό σας λέω πάντα θα βρίσκω τον τρόπο, θα τον βρίσκουμε. Για όσες αμαρτίες κάναμε και θα κάνουμε παραμένουμε άνθρωποι αληθινοί με τα πάθη μας αυτά που μας απογειώνουν σε όλο μας το μεγαλείο και αυτά που μας γκρεμίζουν στη χειρότερη κόλαση. Ναι είμαι λάθος. Και όσο πιο γρήγορα με αποδεχτώ τόσο το καλύτερο για όλους τους.

Δεν αυταπατώμαι. Δεν αντιστέκομαι. Δεν σχεδιάζω. -Δεν κοιτάζω ούτε "Δεξιά" ούτε "Αριστερά". ’Όπου και αν βρω μια Αλήθεια τη μαζεύω...όλα τα άλλα είναι για τους μονο-κατευθυνόμενους!  Συνεχίζω να ονειρεύομαι. Ξέρω πως η καθημερινότητα σε πάει πιο μακριά όσο κοντά σε φέρνει στο θάνατο. Και κείνη ένας κύκλος που να ξεφύγεις δε μπορείς σα σε βαγόνι κλεισμένος ενός τραίνου εκτροχιασμένου προς ολοταχώς για τη μεγάλη θάλασσα. Τι περιμένουμε να ζήσουμε στη καθημερινότητα αφού λεφτά για τα Σαββατοκύριακα δεν έχουμε; Χα! Τι πεζή τοποθέτηση! Και πόσο ξοδευτήκαμε στις βαρύγδουπες φιλοσοφίες!

Δε θέλω να δεσμευτώ με κανένα όνειρο, με καμία αυταπάτη, δε θέλω να δώσω χώρο και χρόνο σε κανέναν. Ανασυντάσσομαι..

Όχι με νέα δύναμη.

Αλλά με μια ήρεμη πια άφεση.

Δε παραιτούμαι.

Δε κλείνω πληγές.

Αλλά στέκομαι στη σωστή γωνία. Εκεί που φυσάει ο άνεμος της αλλαγής.