ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ…

Στην πολυτάραχη εποχή μας, εν μέσω της χιλιοειπωμένης κρίσης, δεν θα μπορούσαν έννοιες πρωταρχικές όπως ο «πλούτος» και η «φτώχεια» να μείνουν σταθερές χωρίς εννοιολογική αναθεώρηση και επαναδιαπραγμάτευση σε ένα επίπεδο πια λίγο μετά-φυσικό.

  Ποιος είναι ο πραγματικά πλούσιος και ποιος ο φτωχός, αναρωτιέμαι συχνά, και σίγουρα δεν είμαι η μόνη. Όμως θα πρέπει να αφήσουμε οριστικά πίσω μας τις μίζερες αντιλήψεις και κλισέ- όταν εκλαμβάνονται επιφανειακά- του τύπου «επιστροφή στη λιτότητα» σε περιόδους που μένουμε με άδειες τσέπες, ενώ π.χ στις 1^η του μηνός μόλις μπει το επόμενο μηνιάτικο τρέχουμε καταϊδρωμένοι να προλάβουμε το νέο πουκάμισο Lacoste( και οι κάθε λογής κροκόδειλοι συνεχίζουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους)!

 «Πλούσιος είναι ο εν τω  ολίγω αναπαυόμενος» όπως έλεγε στο ομώνυμο μυθιστόρημα και η θρυλική Λωξάντρα. Αυτός λοιπόν, που δε δημιουργεί νέες ανάγκες και αναπαύεται στα λίγα, όχι από αναγκαστική παραίτηση, αλλά κατόπιν ωρίμου φιλοσοφικής επεξεργασίας της υλικής σκλαβιάς και της αληθινής ελευθερίας, είναι ο πραγματικά πλούσιος. Η κοινωνία της κατανάλωσης, τα ΜΜΕ, οι πολυεθνικές, οι τράπεζες και τα κάθε λογής κέντρα αποφάσεων-συνήθως σκοτεινά κέντρα- δημιουργούν συνεχώς επίπλαστες ανάγκες, με αποτέλεσμα τελικά να δημιουργούν φτωχούς ή να κάνουν αυτό που λέμε τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

 Παρ’ όλα αυτά ο πλούτος στη καθαρά αρχική του σημασία, που πρέπει ιστορικά να αναζητήσουμε στο μακρινό παρελθόν, ήταν μία μορφή ευημερίας, αποτέλεσμα εργατικότητας και για τους θρησκευόμενους λαούς ευλογία Θεού. Άρα, κατά φύσιν και όχι παρά φύσιν ο πλούτος δεν είναι κατ ανάγκη μία κατάρα και ένα βάρος παρά μόνο αυτός που δεν αποκτιέται με προσωπικό κόπο και δε ξοδεύεται με σύνεση και σωφροσύνη.  Ίσως και μία ιστορική παρανόηση από μέρους των λαών του Προτεσταντισμού σχετικά με την πηγή του πλούτου, οδήγησε σε ένα μεγάλο ποσοστό στην εμφάνιση του καπιταλισμού (βλέπε και το περίφημο «Ο Προτεσταντισμός και το πνεύμα του Καπιτάλισμου» του Max Weber).

 Ο φτωχός λοιπόν, στην εποχή μας, είναι αυτός που συνέχεια ζητάει και μένει ανικανοποίητος ακόμα και αν ικανοποιεί στο έπακρο βασικές ανάγκες. Αισθάνεται μειονεκτικά που δεν έχει εξοχικό, δε μπορεί να πάει διακοπές στη Μύκονο, δεν αυγατεύει με ένα καφέ στο χέρι όλη μέρα, όπως οι πλούσιοι μισητοί του αντίπαλοι, παίζει τζόκερ και δε κερδίζει και μετά βρίζει την τύχη του, δεν του περισσεύουν να συντηρεί γκαρσονιέρα για τη γκόμενα, να πληρώνει τρία κινητά εκ των οποίων με τα δύο παρακολουθεί δυο προφίλ στο facebook και άλλα τέτοια καταθλιπτικά παραδείγματα. Δυστυχώς όμως για μερικούς συνανθρώπους του, και ευτυχώς γι αυτόν, υπάρχει και το μέτρο σύγκρισης. Γιατί πάντα υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Είναι και εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που για πολλά χρόνια νομίζαμε πως δεν υπάρχει, εφόσον μόνο εμείς ήμαστε καθώς λέμε φτωχοί, που η φτώχεια γι αυτούς είναι η στέρηση των πιο βασικών ανθρώπινων αναγκών εύκολα ανταλλάξιμη με την αξιοπρέπεια( έννοια ακριβή και αυτή) όταν μιλάμε για ένστικτα επιβίωσης.

 Και από αυτήν τη σεβαστή πλεόν κατηγορία, συναντάς πάλι ανθρώπους που παλεύουν αυτή τη κατάσταση με χαμόγελο, ανεμελιά, αγώνα και χιούμορ που κάνει τη δική μας μίζερη οπτική των πραγμάτων τουλάχιστον γελοία.  Άλλωστε ο αληθινά άπορος δέχεται με χαμόγελο ευγνωμοσύνης ότι του προσφέρεις ενώ ο πλουτοκράτης φτωχός γκρινιάζει συνεχώς που δε μπορεί να αυξήσει τα κέρδη του.

Φυσικά οι ευθύνες του Συστήματος και η δημιουργία φτωχών ανθρώπων- κυρίως πνευματικά- είναι μεγάλες και σίγουρα όχι μόνο πολιτικοοικονομικές. Είναι η παγκόσμια προσπάθεια υποδούλωσης της ανθρώπινης ελεύθερης ψυχής στο κοσμικό πνεύμα, στη φαινομενική πραγματικότητα που δεν αφήνει στιγμή το ανθρώπινο μυαλό να ταξιδέψει σε ονειρικούς τόπους και πραγματικότητες και να ανοιχτεί στο Σύμπαν με ευρύτερη έννοια, ούτε το βράδυ που πέφτει να ησυχάσει καθώς νιώθει υποχρεωμένος την επόμενη μέρα να βρει επειγόντως χρήματα για το δάνειο του. Επομένως, η φτώχεια για τους λαούς που την δημιουργούν είναι ένα μέσο αποκτήνωσης των υπολοίπων και γι αυτούς που την υφίστανται ίσως ένα μέσο αποτίμησης.  

 Αυτό που είναι πραγματικά λοιπόν εντυπωσιακό στη χώρα μας, δεν είναι το γεγονός ότι γέννησε τόσους φιλόσοφους αλλά το ότι για να γίνει αυτό, είχε λυθεί σε μεγάλο ποσοστό το θέμα της οικονομικής  ευημερίας και της τεχνολογικής προόδου(και ακόμα δεν ανακαλύψαμε τίποτα!)ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να αφοσιωθούν στο πνεύμα. Μήπως τα ύποπτα κέντρα αποφάσεων – οι πλούσιοι λοιπόν- πίσω από την άδικη εκμετάλλευση των φτωχών κοινωνιών και ανθρώπων θέλουν πρωταρχικά να τους εξαιρέσουν από τον αληθινό θησαυρό της ζωής;

 Αν σκεφτεί κανείς, ότι ποτέ μεταξύ τους δε φαγώνονται, δεν πολεμούν αλλά αντίθετα προχωρούν σε συγχωνεύσεις επί συγχωνεύσεων και σε κάθε λογής συμφωνίες αλλά αντίθετα οι φτωχές μάζες χωρίζονται σε δεξιούς-αριστερούς, παοκτσήδες και αρειανούς, δημοσίους και ιδιωτικούς και τα λοιπά και τα λοιπά είναι να απορεί κανείς για την πραγματική α-πορία!!!

  Με εξαίρεση όμως τη φιλοσοφία του Ινδουισμού για το κάρμα και τις κλειστές κοινωνικές κάστες(πολύ ύποπτη φιλοσοφία!), κανείς δε κληρονομεί τη φτώχεια του. Τον πλούτο τον κληρονομείς και οι επιλογές να τον αναδείξεις και να τον συνεχίσεις άξια είναι λιγοστές. Η φτώχεια όμως δεν κληρονομείται. Αντιμετωπίζεται. Με σκληρή δουλειά, με έξυπνες επιλογές, με καλή τύχη, με θεία πρόνοια, τελοσπάντων  έχει πολλές πιθανότητες να αλλάξει.  

 Και η ανθρώπινη μοίρα αλλάζει όταν αλλάξει ο προσωπικός προσανατολισμός του καθενός. Έτσι και αλλιώς το ανθρώπινο ον, με το που γεννιέται αναπτύσσεται και ωριμάζει με συνεχείς διαδικασίες προσαρμογής. Η πραγματικότητα ήταν και θα είναι πάντα μία παλαίστρα δυνάμεων που επιζητούν να μας συντρίψουν από τη στιγμή που γίνεται το πρώτο μας βήμα στην απέραντη ζούγκλα της κοινωνίας. Το μυστικό είναι να κρατούμε αναμμένο πάντα το φωτάκι στο φτωχικό σπιτάκι στην άκρη της ζούγκλας, εκεί που κάθε βράδυ μας περιμένουν τα πιο πολύτιμα πράγματα που συνάμα είναι  και  τα πιο απλά. Αυτά που ο καθένας γνωρίζει για τον εαυτό του και δε θα άλλαζε για όλα τα λεφτά του κόσμου…

Και μια προσωπική καθαρά εκτίμηση της γράφοντος: Ίσως αν φτωχύνουμε εντελώς τελικά καταφέρουμε να πλησιάσουμε περισσότερο την έννοια Άνθρωπος..